Review Fear Factory @ Trix - Boenk erop!

Afgelopen donderdag deelde koning Winter zijn eerste winterprikje uit, ironisch genoeg bevonden wij ons op enkele honderden meters vanwaar menig Antwerpenaar enkele jaren geleden nog enkel prikjes kreeg. Gelukkig hebben we deze periode al lang achter ons gelaten en konden wij ‘ongebubbeld’  naar Trix Antwerpen om ons een avondje onder te dompelen in zware-gitaren-gitaar-muziek! 

Om stipt 18:00 opende Ghosts of Atlantis de debatten. Wij waren zeer (aangenaam) verrast om te zien dat er toch al heel wat mensen de weg zo vroeg naar Trix hadden gevonden, voor wat voor ons een onbekende band was. Ghosts of Atlantis overtuigde ons echter snel van hun kunnen en wij konden alleen maar vaststellen dat deze Britse band een enorm potentieel heeft. De sound deed ons bij momenten denken aan de beginsound van het Belgische Off The Cross! De podiumpréséance deed ons wat denken aan Powerwolf, maar dan met meer ‘serieux’!  De set verveelde nooit en de jongens speelden strak, met aangename bindteksten! Bij ons bleven vooral de songs The Land of Snow en False Prophet hangen. Wij vermoeden sterk dat dit niet het laatste is wat we van deze band gaan horen!

Ook de tweede band was door ons niet gekend, maar enig opzoekwerk op het wereldwijde web, had wel onze nieuwsgierigheid getriggerd. Ignea is een Oekraïense band met een sympathiek frontvrouw! Meer hebben wij niet nodig om deze band het voordeel van de twijfel te geven. Deze twijfel werd snel weggenomen, want ook deze band staat haar mannetje en vrouwtje aardig! Sympathieke frontvrouw die Helle Bohdanova, alsook de rest van haar band! Bij ons misschien nog onbekend, maar deze band timmert echter al sinds 2013 aan de Oekraïense metalweg. (de eerste jaren nog wel onder de naam Parallax). Het repertoire van de band bestond deze avond vooral uit songs van het vorig jaar gereleasete conceptalbum Dreams of Lands Unseen, dat blijkbaar gaat over een zekere Sofia Yablonska. Bohdanova geeft dan ook regelmatig tekst en uitleg over deze dame en de songs. Ondanks dat het keyboard eerst wat technische problemen ondervond, waren wij blij dat het er na een tijdje toch doorkwam, want het bepaalde wel mee de sound van deze band. Semi-symfonische metal, waar het stemgeluid van mevrouw Bohdanova varieert van grunten over clean tot screams, wij waren zeer onder de indruk! Wederom een sterk voorprogramma.

Volgende band zagen we afgelopen zomer nog aan het werk op Graspop, Butcher Babies. Vandaag mag echter de laatste S weggelaten worden, want er is maar één Butcher Baby. Carla Harvey moet deze tournee verstek geven wegens een oogoperatie, dus staat de ravissante Heidi Shepherd er alleen voor. Dat is blijkbaar geen enkel probleem, want Heidi heeft energie voor twee! Zij dartelt over het podium als een wilde hinde en springt zelfs het publiek in tijdens Beaver Cage! Het kleine emomomentje voor Last December mag wat ons betreft achterwege gelaten worden, dit lijkt iets waar Amerikaanse bands tegenwoordig een patent op hebben genomen. Met het furieuze Magnolia Blvd wordt deze stomende set afgesloten. Wij waren, in tegenstelling tot in Dessel, deze keer wel enthousiast over deze band! Dus de drie voorprogramma’s waren er wat ons betreft ‘boenk op’!

Tijd voor de headliner van vanavond. Geen Burton C. Bell meer en ook geen Belgische link onder de naam van Christian Olde Webber. De enige écht Fear Factory, was Dino Cazares. De tijd dat hij stil op de achtergrond gitaar speelde, is achter de rug en hij ontpopt zich als de échte frontman van de band, door regelmatig een woordje te placeren! Wie zijn er dan wel bij hoor ik u vragen? Wel de bass-for-hire Tony Campos zorgt voor de strakke baslijnen. Wie Campos nog nooit aan het werk zag, heeft zowat onder een steen geleefd! Static-X, Prong, Soulfy, Ministry, … de bands waar hij ooit op de payroll stond zijn niet meer op één hand te tellen. Deze keer dus Fear Factory. De zanger van Fear Factory is een ander verhaal. Na een lange selectieronde viel de keuze op Milo Silvestro, een tot dusver nog onbekende Italiaan. Een jongen die de American dream waarmaakte, door als fan van Fear Factory op te klimmen tot leadzanger! En het moet gezegd worden: geen slechte keuze, want de waarheid gebiedt ons te zeggen dat Burton C. Bell zijn stem de laatste jaren op niks trok! Silvestro daarentegen vervult zijn taak met verve en met overgave! Wij waren danig onder de indruk!

Over de setlist waren de meningen verdeeld, al vonden wij het een mooi overzicht van Fear Factory tot op vandaag. Op Transgression na, waren alle albums vertegenwoordigd in de set. Horen Dog Day Sunrise, New Breed en Self Bias Resistor altijd op de setlist te staan? Wat ons betreft wel, maar een kniesoor die daar om maalt. Dat het er backstage ook amicaal aan toe gaat, bewees het feit dat Butcher Baby Heidi vocale steun komt verlenen op Martyr! We spreken misschien al lang niet meer over Fear Factory 2.0, maar misschien al over 8.6, maar wat ons betreft stonden er sinds lang weer bandleden op het podium die met elkaar door één deur kunnen en gezien de (letterlijk en figuurlijke) omvang van Dino is dat misschien wel een klein mirakel te noemen! Wij verwachten deze band nog wel op Graspop, dan kan u alvast zelf gaan zien of dit nog steeds het geval is, want dan zijn we zes maanden later en in het geval van Fear Factory kan er tegen dan veel gebeurd zijn. De band die wij echter vanavond bezig zagen, gaan wij met veel plezier nog een keertje terugkijken!