Review Female Metal Event (FemMe) 2016

Female fronted metal, een term die in de volksmond zo vaak gebruikt wordt, maar door desbetreffende muziekgroepen vaak verafschuwd wordt als zijnde te categorisch en te algemeen. Eindhoven heeft er een heel festival aan gewijd genaamd FemMe, wat staat voor Female Metal Event. De derde editie ondertussen, opnieuw ging het indoor festival door in De Effenaar. 3 dagen lang hebben vrouwen er gezongen, hopelijk brengt deze review een besef bij dat voorgenoemde term heel ruim moet geïnterpreteerd worden en dat dit festival is weggelegd voor meer dan de klassieke gothic liefhebber.

Vrijdagavond was het al showtime in de Effenaar. Zowel de grote als de kleine zaal waren geopend om artiesten de kans te geven een akoestisch optreden te geven. Op het programma stonden het Nederlandse Kingfisher Sky, Sleeping Romance uit Italië die de dag erna ook een normale setlist speelden, Mollust, Vic Anselmo, Marcela Bovio (je weet wel, de bevallige roodharige van Stream of Passion) die haar soloproject kwam voorstellen en tot slot Moran Magal.

Dit verslag vat de twee hoofddagen samen. Zaterdagmiddag mocht de Belgische band Circle Unbroken het startschot geven. Deze band was één van de twee winnaars van de metal battle en aan hun optreden te zien was het overduidelijk waarom ze dat gewonnen hebben. Zangeres Marieke ‘little bloody Marie’ Bresseleers zong en presenteerde zichzelf als een fluwelen prinsesje terwijl de band melodische metal speelde. Een fantastische start als het ware en wat een opkomst alvast zo vroeg op de dag.

End Of The Dream maakte promotie. Vorig jaar speelde deze Nederlandse band in de kleine zaal, nu mochten ze hun ding doen op het grote podium van de Effenaar. Uit hun optreden af te leiden gaan ze het nog ver schoppen binnen het genre want ze hadden absoluut geen moeite om op dat grote podium het publiek te boeien. Zangeres Micky Huijsmans (die voor deze gelegenheid zilverkleurig haar had in plaats van haar gebruikelijk blauw) sprak de menigte toe in het Engels want FemMe trekt heel wat buitenlands publiek aan. Een grote pro binnen dit genre en van dit festival, mensen lijken van overal in Europa te komen en iedereen legt makkelijk contact. De band leverde een topprestatie af met leuke nummers, een mooie verschijning en de aankondiging van een nieuw album dat op komst is.

Voor sterallures moest je even naar de kleine zaal. Daar trad Ex Libris op, maar niemand mocht het zaaltje binnen tijdens de soundcheck. Waar dit op slaat is ons nog steeds bijster, misschien heeft het te maken met het feit dat de band al enkele jaren niet meer opgetreden heeft. Soundcheck in elk geval geslaagd, want deze Nederlandse band met Dianne Van Giersbergen achter de microfoon (dezelfde grote dame die ook bij Xandria zingt) sprong ook in het oog. Het leek helemaal niet alsof ze al zolang niet opgetreden hebben. De band vervoegd met enkele nieuwe muzikanten leek goed gerepeteerd te hebben. De fans zijn er nog steeds en de terugkomst werd geapprecieerd.

Wie ook een rijzende ster is, is Diabulus In Musica. Op tournee spelen ze nog steeds als support band van grotere artiesten, maar in de loop der jaren kan hier nog wel verandering in komen.  Ze bewezen dat ze grote podia aankunnen met hun bombastisch symfonische metal. Niet alleen zangeres Zuberoa stond in de spotlight, ook toetsenist en componist Gorka Elso liet zich geregeld in de kijker zetten.

Italië werd vertegenwoordigd met Sleeping Romance. Absoluut geen bekende band, maar hopelijk komt daar verandering in. Ze moeten het met hun debuutalbum ‘Enlighten’ doen en onlangs verscheen de single ‘Fire&Ice’. De hemelse stem van zangeres Frederica Lanna kon alvast menig persoon bekoren.

Ook Kobra & The Lotus boeken bleek een schot in de roos te zijn. Zangeres Kobra Paige heeft de laatste tijd heel wat bekendheid verworven door haar gastrol bij Kamelot. Tijd om haar eigen band opnieuw alle aandacht die het verdiend te geven, de band brengt binnenkort een nieuw album uit dat ongetwijfeld bol zal staan van heavy metal. Geen bombastische tonen of symfonische melodieën, maar lekker rauw op die gitaar rammen met een power-stem om u tegen te zeggen. Zowel Kobra als de gitaristen maakten tijd voor veel interactie met het publiek, betraden de catwalk die was opgesteld voor het podium en bedankten hen uitbundig. Wat een performance van band en frontvrouw.

En dan kregen we wel heel wat anders te horen. Female fronted en thrash metal, lijkt dat samen te klinken? Het kan nochtans met Bliksem uit België. De band gaat hard, zowel muzikaal als professioneel. Eerder dit jaar stonden ze op Graspop Metal Meeting op de main stage, hier werden ze in de kleine zaal geplaatst. De enthousiaste fans zorgden zelfs voor menig moshpit. Rammen van begin tot eind, de muzikanten en zangeres Peggy lieten er geen gras over groeien. Mooie make-up, strakke modellenlijfjes en een zeemzoete stem? Neen, niet bij Peggy, zij schreeuwde de longen uit haar lijf met een pint in de hand in een gescheurde jeans terwijl menig gitaarsnaren eraan gingen.

Bestond deze dag dan uit alleen maar hoogtepunten? Helaas niet. Velen keken uit naar Sirenia, de Noorse band die begin jaren 90 tot de grondleggers van echte gothic metal behoort. De band heeft wederom een nieuwe zangeres (het aantal wissels is bijna niet meer bij te houden), een oude bekende, zijnde Emmanuelle Zoldan die vroeger al als backing vocaliste meedeed. Helaas kwam het geheel niet over. Emmanuelle leek nochtans goed haar best te doen maar er miste iets. Ook de interactie binnen de band kwam vreemd over, bewijs bv. hoe Emmanualle onderbroken werd toen een nieuw nummer werd ingezet toen ze nog het publiek aan het aanspreken was. Volgende keer beter?

Liever klein maar fijn dan. The Charm The Fury is hier een voorbeeld van. We kunnen hun muziek als metalcore omschrijven. De snedige gitaarriffs en de screams van zangeres Caroline gingen door merg en been. Opnieuw werd er gemosht in de kleine zaal en (jammer genoeg) met bier gegooid, lekker uitbundig doen dus. Wat een spring in ’t veld is voorgenoemde juffrouw toch, de voorste rij zal het gevoeld hebben met die lange blonde haren die in het rond vlogen.

Veel aanwezige fans zullen het tegenspreken, maar headliner The Birthday Massacre bakte er maar weinig van. Deze Amerikaanse band stond op de wishlist van de organisatie, goed, dat hebben we dan ook gehad want muzikaal en eigenlijk ook vocaal is er live niet veel aan. Voor de bakvissen in het publiek (en dat waren vreemd genoeg vooral jonge vrouwen) kon de pret echter niet op, want zangeres Chibi maakte gretig gebruik van de catwalk om dichtbij de fans te komen zingen. Wel wist de band met hun new wave rock een sfeer van duisternis te creëren in de grote zaal, iets waar Sirenia niet in geslaagd is. We waren vol verwachting om deze band die maar weinig in de omstreken optreed eindelijk eens live te zien, maar het hele optreden had niet veel om het lijf. Iets dat snel vergeten zal worden.

Een plaatsje na de headliner heeft altijd een dubbel kantje. Enerzijds is nog iedereen aanwezig, anderzijds houden misschien veel mensen het voor bekeken. Gelukkig is het FemMe publiek ook een trouw publiek en bleef nog menig toeschouwer voor Elyose. Deze Franse band had zijn eigen fans mee die uiteraard helemaal vooraan stonden. Eigen fans niet nodig hoor, want de aanwezigen hebben nog een leuke band kunnen ontdekken. Een beetje speciaal wel met die electro elementen tussen de muziek geweven. Zangeres Justine werd bijgestaan door een grunter wat voor leuke interactie zorgde.

Zo eindigde de eerste dag van FemMe, dat op enkele teleurstellingen na uit het ene na het andere hoogtepunt bestond. Je hoefde zelfs niks te missen, want geen enkele band overlapte en ook eten was in het complex te vinden. Zelfs de kleinste bands kregen ruim genoeg speeltijd, iets dat ongetwijfeld geapprecieerd wordt door iedereen. Dat is het concept van FemMe.

Dag twee vatte iets later aan dan oorspronkelijk gepland. Net als vorig jaar mocht Ingeborg Steenhorst een modeshow voorbereiden en presenteren op het podium van de Effenaar, waar ook een catwalk aan was gebouwd. Onder de naam ‘Freak Chique’ kregen we heel wat diverse alternatieve outfits te zien, getoond door modellen waaronder een aantal zangeressen. Het geheel werd van live muziek voorzien door Cirrha Niva, die ook enkele eigen nummers tussendoor konden brengen. Zo werden de paraderende modellen mooi afgewisseld met Cirrha Niva, die met hun laatste album ‘Out of the Freakshow’ en hun eigen outfits perfect bij het thema pasten. Zanger Legrand werd op momenten ook bijgestaan door twee zangeressen, waaronder Lisette van den Berg (Scarlet Stories, Little Devil Allstars). Dit was een unieke en leuke belevenis, tot slot werd Ingeborg ook op het podium verwelkomt voor een luid applaus.

Valkyre mocht de kleine zaal openen. Ze zijn in het milieu lang geen onbekenden meer, ze geven de laatste tijd dan ook heel wat optredens in België en Nederland ter promotie van hun album ‘Our Glorious Demise’. Met de nieuwe zangeres Claudia staan ze terug in de startblokken, kostuums en al in steampunk stijl! Het was een sfeervol optreden met hun klassieke melodische gothic metal met een folk tintje.

Terwijl alle mode-accesoires werden opgebergd in de grote zaal werd het podium daar klaargemaakt voor Ancient Bards. Toegegeven, ook dit optreden was een positieve verrassing. Met hun heel actieve symfonische epic power metal wisten ze menig mens te bekoren. De hele band was actief en zangeres Sara Squandrani was goed bij stem. Met hun drie studioalbum zijn ze goed bezig.

Daarna was het tijd voor de tweede metal battle winnaar: Shadowrise. Deze Nederlandse band steunt volledig op de uitstraling van hun zangeres Laura Guldemond. De blondine kwam op onder donkergroen licht, verhuld in een mantel en met een prachtige staf in handen. Zo werd de setting gezet. De mantel werd uitgeworpen en daar verscheen de vrij schaarsgeklede zangeres, in leer met spikes. Laten we hun muziek als epic metal omschrijven, vandaar ook het eerder beschreven showelement. Een leuke verrassing.

Met Nightmare ging het er weer even rauw aan toe. De band bestaat al jarenlang, maar heeft nooit kunnen doorbreken. Met de nieuwe zangeres Maggie Luyten aan het roer komt daar hopelijk verandering in. Maggie is een energiebom en beschikt ook over een bom van een stem. De krachtige heavy metal die de band speelt past er perfect bij. Net als Kobra & The Lotus de dag ervoor veel power on stage, het publiek smaakte het wel.

FemMe bood dus enorm veel variatie aan. Winter In Eden speelde in de kleine zaal dan weer klassieke gothic metal. Doorbreken zullen ze hier niet mee doen, maar het was wel leuk om aan te horen. Opnieuw stond de kleine zaal immers nokvol, de gehele verplaatsing van het publiek van grote naar kleine zaal is immers onmogelijk.

Xandria stond vorig jaar al geprogrammeerd maar moest toen verstek geven wegens ziekte van de drummer, die niet op zo’n korte tijd kon vervangen worden. Nu werd dus een dubbel en dik optreden verwacht en die verwachtingen heeft de band zeker ingelost. Xandria was on fire! Elk bandlid had er de opperste zin in en dat straalde er van af. Xandria putte uit zowel nieuw en oud materiaal dus voor ieder wat wils. Zangeres Dianne had absoluut geen moeite om de oude nummers en hoge tonen te hanteren, zo bewees klassieker Ravenheart. Ze bliezen iedereen weg, van toen ze opkwamen onder luid applaus tot ze het podium verlieten. Symfonische metal van topkwaliteit.

Infected Rain had de zware opdracht om tussen Xandria en Arch Enemy te spelen, bijgevolg bleven veel mensen in de grote zaal staan. Desalniettemin gaf de band een ferme show. Ze liggen in het verlengde van hun opvolgers en waren daarom een perfecte opwarming voor Arch Enemy. Brutaal en hard, het werd door velen gesmaakt en bleek een van de publiekslievelingen te zijn zowel voor als na het festival.

Arch Enemy zelf was samen met Xandria het absolute hoogtepunt van FemMe. Ondanks dat ze de meest extreme band op heel het festival waren, wisten ze heel veel personen naar zich toe te lokken. De band zou immers de grote zaal op zichzelf kunnen vullen, zij het als ze iets minder zouden touren, want de band lijkt dit al enkele jaren non-stop te doen. De klemtoon ligt niet meer volledig op het laatste album ‘War Eternal’, wat goed nieuws is voor de old-school Arch Enemy fan. Natuurlijk werden er nog nummers gespeeld zoals As The Pages Burn en War Eternal, maar klassiekers als We Will Rise zitten opnieuw in de setlist. De Effenaar daverde volledig met songs als Ravenous en Nemesis maar verder dan een kleine moshpit kwam het niet, daarvoor is een ander publiek nodig. Ergens vinden we Alissa nog steeds iets te braaf in vergelijking met voormalig zangeres Angela Gossow, maar ze grunt er niet minder om. De olijke sprongetjes die ze maakte bij bv. No Gods, No Masters zijn hier een voorbeeld van. Indrukwekkend was dan weer hoe deze smalle vrouw met een gigantische Arch Enemy vlag over het publiek zwaaide, om dan weer in haar actief en expressief screamen te hervatten. Showelement en subliem gespeelde muziek, meer moet een metalliefhebber toch niet hebben?

Maar het was nog niet voorbij. Net als de dag eerder was er nog een afsluiter na de headliner. Hell City uit België timmert ook lekker verder aan hun carrière. De band is goed in wat ze doen, maar helaas kwam het niet meer over na zo’n knaller als Arch Enemy. Dit is heel jammer, want de heavy metal die de band speelt is aardig te pruimen. We geven hen daarom een ferme pluim om er nog zoiets goed van te maken als laatste band van dit festival. Het was echter duidelijk dat de meesten het voor bekeken hielden en de Effenaar verlieten, moe maar tevreden huiswaarts.

Bekijk ook het fotoverslag van zaterdag en zondag.