Review FemMe 2017: akoestische zondag 24 september

Op de derde festivaldag FemMe, zondag 24 september, vertoeven we op een historische locatie. Theaterzaal Blue Collar is gevestigd op voornamelijk de terreinen van Phillips. Het 'Klokgebouw staat sinds mensenheugenis bekend als 'De Philitefabriek'. Dit is meteen ook een best interessante samenvatting over het verleden en heden van Eindhoven. De theaterzaal heeft een capaciteit van 244 personen, en is nauw verbonden met de al even interessante lounge & bar. Die laatste is al een paar keer  in de prijzen gevallen, hebben we vernomen. Kortom, op deze vrij unieke locatie gingen akoestische optredens door, van vijf artiesten en bands. Ook nu was er toch heel wat publiek komen opdagen, om dit magische sluitstuk mee te maken van FemMe 2017.

Voor alle informatie over de historische achtgrond, renovatie en dergelijke meer van Blue Collar, verwijzen we u graag door naar deze link.

Het feit dat alle instrumenten en vocalen op deze dag akoestische gebeurden, zorgde ervoor dat geen speciale effecten konden worden gebruikt, en alles tot de puntjes moest uitgewerkt worden. De geluidsmixer van dienst had een bom werk om alles in goede banen te leiden. Wat ervoor zorgde dat sommige optredens later plaats vonden dan voorzien. Maar elk van de concerten bleken naderhand op een uitstekend geluid te kunnen rekenen, die de perfectie benaderde. We willen daarom in eerste instantie een grote pluim op de hoed steken van de 'geluidsman van dienst'. Die zijn werk met brio heeft gedaan op deze laatste avond. Dat mag ook eens worden gezegd.

Dit geheel terzijde, kregen we eerst Ann My Guard. Deze Hongaarse band brengt aanstekelijke muziek, gestoeld rond eenvoudige percussie en gitaar geweld. De band bracht onlangs een nieuwe plaat uit getiteld Ourania. Een schijf die het midden houdt tussen poppy alternatieve muziek tot metal. In elk geval het soort muziek dat moeilijk in een hokje te plaatsen is. Ook live klinkt het dan ook allemaal heel gevarieerd, en bij momenten zelfs heel verrassend. Zangeres Eszter Anna Baumann beschikt bovendien over een heel bijzondere stem, die harten raakt. Een meerwaarde binnen het geheel zo blijkt. Deze akoestische set is hen trouwens op het lijf geschreven, want het zorgt ervoor dat de songs je nog veel dieper raken. Net door de eenvoudige aanpak, waardoor gevoelige snaren worden geraakt, blijven we voor het eerst - maar zeker niet voor het laatst - verweesd achter.

Claire-Lyse von Dach is een bont gezelschap bestaande uit naast zang en gitaar, ook harp, viool en cello. Binnen die akoestische omkadering, zorgt deze samensmelting ervoor dat we in bedwelming geraken. De magisch mooie harp tot viool klanken bezorgen ons van begin tot einde een ware krop in de keel. Waarna de vocale aankleding, de zangeres beschikt over een ware operastem, ons zelfs een traan doet wegpinken. De magische kruisbestuiving tussen harp, viool, gitaar, percussie tot cello. Die wonderbaarlijke vocale aankleding doet je dan ook letterlijk wegzweven naar onaards aanvoelende oorden. Net zoals bij een echte opera, voelt dit aantreden dan ook enorm onwezenlijk en overweldigend aan. Zonder meer een optreden dat aan de ribben blijft kleven, letterlijk en figuurlijk. Indrukwekkend!

'Zonder meer werd dan ook

zowel vocaal als instrumentaal,

de perfectie benaderd.'

Net voor de diner break, stond er een bont gezelschap van acht artiesten op het podium. Aeverium was blijkbaar een publiekstrekker, want er stond prompt nog meer volk in het zaaltje. Met o.a. Micky Huijsmans (End of the Dream), Zuzana Lehoarova (viool) en Linda Laukamp van Lyriel (Cello) stonden er uiteraard ook artiesten op het podium die ondertussen de klappen van de zweep onder de knie hebben. Zonder meer werd dan ook zowel vocaal als instrumentaal, de perfectie benaderd. Na een paar technische obstakels, zet de band dan ook een magische set neer. Die wederom die gevoelige snaar raakt. Elk van de bandleden zijn perfect op elkaar ingespeeld, maar dat staat de spontaniteit niet in de weg. Bovendien doet frontman Marcel "Chubby" Römer er alles aan om het publiek te betrekken binnen de set. Met een hoge dosis humor in zijn bindteksten, doet hij iedereen uit zijn hand eten. De bandleden stralen enorm veel spelplezier uit, en gelegenheidszangeres Micky Huijsmans blijkt een meerwaarde te zijn binnen dit magische geheel. De koude rillingen die doorheen de gehele set over onze rug liepen, waren het ultieme bewijs dat we hier iets heel bijzonder hebben meegemaakt. Aeverium is dan ook een band dat grenzen verlegd binnen het female fronted metal gebeuren, tot ver daarbuiten. En bovendien het theatrale binnen die muziek niet schuwt. Is onze eindconclusie na deze magische show.

'Daar waar wervelstormen huizen kunnen doen instorten,

deed Iamthemorning onze ziel bloeden,

en ons hart verschrompelen

van puur innerlijk genot.'

Iamthemorning - wat een naam - brengt een samensmelting tussen vrouwelijke vocalen, met cello en piano klanken. Die zorgen voor wederom een magische atmosfeer. De Russische band bestaat eigenlijk uit het duo Marjana Semkina (zang) en Gleb Kolyadin (piano). Voor live shows laten ze zich dikwijls begeleiden door enkele andere begenadigde artiesten. Verdriet, eenzaamheid en pijn is de rode draad doorheen de muziek van Iamthemorning, en dat voel je ook. Door het brengen van een heel emotionele set, doet Iamthemorning je in een tranendal belanden. De poëtische aankleding van de songs, bezorgen je bovendien prompt een krop in de keel. Meerdere keren kon je een speld horen vallen in de zaal. Daar waar wervelstormen huizen kunnen doen instorten, deed Iamthemorning onze ziel bloeden, en ons hart verschrompelen van puur innerlijk genot.

Voor de laatste act citeren we even de biografie op de Facebookpagina van de Nederlandse band Snake Bite Love: "Snake Bite Love is een akoestische Motörhead tribute gevormd door studenten van de Metal Factory in Eindhoven. Snake Bite Love heeft de obscure nummers van deze pionierende rock’n’roll band in een nieuw jasje gestoken zoals geen enkele Motörhead fan zich deze nummers kan bedenken". Wat we voorgeschoteld krijgen zijn inderdaad heel eigenzinnige Motörhead songs, die in een al even obscuur en eigenzinnig kleedje worden gestopt. De band kon helaas geen 'full set' spelen, door onvoorziene omstandigheden. Maar Snake Bite Love brengt een nog maar zelden geziene ode aan Motörhead. Hen een 'cover band' noemen of zelfs 'zomaar een tribute band' is dus deze dame en heren enorm tekort doen. Ze blazen de songs nieuw leven in, alsof ze nu pas zijn geschreven. Bovendien dankzij de vrouwelijke vocalen van wederom een subliem zingende Micky Huijsmans krijgen die songs een wel heel bijzondere, en nog maar zelden gezien en gehoorde naklank. Snake Bite Love was dan ook de gedroomde afsluiter, en kers op de taart, om deze editie FemMe met stijl af te sluiten. Lemmy zag - zijn afbeelding staat ook op de muur geschilderd in de bar lounge van het hotel - met een glas whisky bij de hand, dat het goed was. Subliem en grensverleggend!