Review Flying Lotus @ Koninklijk Circus

Zou de dood werkelijk zo aanvoelen? Zou na het uitblazen van de laatste adem de ziel effectief worden ontheven uit het lichaam en in een psychedelische, licht chaotische wervelwind terecht komen? Zou de afgestorvene daadwerkelijk balanceren tussen afstand en nabijheid van het aardse, het gekende?

Als sterven enigszins lijkt op hoe Steven Ellison - a.k.a Flying Lotus - het in het Koninklijk Circus voorstelde, maakt dit de beslommering ervan meer dan waard. Met een voortdurend laveren tussen streling en afstoting, diende FlyLo op de officieuze openingsavond van Les Nuits Botanique zijn publiek een genadeklap toe. Kordaat maar, net zoals bij de dood, met een incoherentie in emoties.

Alvorens het zover was, kwam Shabazz Palaces de doodsmak inleiden. Hoewel het experimentele hiphop duo een geconcentreerde en bij momenten gretige indruk maakte, had het constant moeite om de barrière tussen zichzelf en de half gevulde zaal te slopen. Aanvankelijk wat terughoudend, lieten de heren met Free Press and Curl nochtans alle scrupules varen en was er een ware energietoename op het podium merkbaar. De gegadigden slaakten dan wel een zucht van herkenning maar beantwoordden met weinig meer dan wat vrijblijvende headnodding. Ook nadien sloegen Ishmael Butler en Baba Maraire er amper in de vonk te doen overspringen. Shabazz flowde, bonkte en schuurde met een frivole speelsheid doorheen de set en het publiek wachtte geduldig, hetzij respectvol, af. Het duo liet de koele respons evenwel niet aan het hart komen, maar hiermee lijkt het ultieme probleem van Shabazz Palaces wel aangekaart. Hun intelligente doch complexe hiphop doet sinds 2011 een frisse wind waaien door het muzieklandschap. Critici zijn telkens lovend toch dat heeft vooralsnog niet – en wat ons betreft onterecht – tot een aanzienlijke schare ‘believers’ geleid. Jammer, blijven timmeren aan de weg is het enige wat we Butler en Maraire kunnen aanraden.

Wat ‘believers’ betreft, daaraan geen gebrek voor Flying Lotus. Goedgemutst maakte de klankentovenaar zijn opwachting voor een inmiddels volgelopen Koninklijk Circus. De vriendelijke maar integere begroeting waarop hij zijn toehoorders trakteerde, liet niet onmiddellijk vermoeden wat hij in petto had: een werkelijk verpulverende, niets ontziende aanslag op de zintuigen. ‘Let’s get high on legal stimulants’, moet de man gedacht hebben. Daarvoor nam hij plaats in een hightech kubus – Layer³ gedoopt - waarop flitsende 3D animaties geprojecteerd werden ter ondersteuning van de geluidscollages die Ellison met gebruik van zijn laptop op ons afvuurde. ‘You’re dead!’ liet Layer³ ons weten. Wat volgde was een futuristisch en artificieel schouwspel waarin Ellison als een soort godheid de visuals en beats ‘opriep’, met zijn handen hoog in de lucht.

Indrukwekkend? Absoluut, al is er één groot nadeel verbonden aan een dergelijke aanpak. Veel meer dan Ellisons silhouet kreeg je van de man niet te zien. De alomtegenwoordigheid van deze visuele effecten slorpte het live-gevoel ietwat op, waardoor de aandacht op meerdere momenten dreigde te verslappen.

Maar ook dat werd voorzien, op het moment dat de neiging om op het horloge te kijken bijna niet meer tegen te houden viel, stapte Captain Murphy – Ellisons rappende alter ego – uit de ruimtekabine om een vlammende versie van Dead Man’s Tetris te brengen. Waar Flying Lotus als een schim de doodse vervreemding personifieerde, kwam Murphy met zijn aardse warmbloedigheid deze transcendente ervaring doorbreken. Even griste hij zelfs de gsm uit de handen van het meisje naast ons om zichzelf te filmen. En daarmee had ieder zich kunnen vergewissen van het feit dat de laptopkunstenaar nog wel degelijk van vlees en bloed was.  

Zo zette Flying Lotus de discrepantie van het verlies op een meesterlijk eenvoudige wijze in de verf. Enerzijds dichtbij, anderzijds frustrerend veraf. ‘You’re dead!’ Ontrukt aan de alledaagse realiteit. Dood, vervreemd, onbereikbaar, maar toch steeds prominent aanwezig in de herinnering.

Terug plaatsgenomen in de Layer³ en ietwat gefrustreerd over de matige respons van het publiek, achtte de vliegende lotus het ditmaal tijd om een blik anthems open te trekken. Do The Astral Plane, Zodiac Shit, Never Catch Me en zelfs Wesley’s Theory, vanop Kendrick Lamars magistrale ‘To Pimp A Butterfly’ (waarvoor Ellison de instrumentals voorzag), passeerden de revue. Een klein feestje voor het podium barstte alsnog los alvorens Ellison het, in zijn luim hersteld, voor bekeken hield.

Besluit: de allerbeste Flying Lotus zagen we niet aan het werk. Over het gebruik van 3D visuals is heel goed nagedacht en miste op zich z’n effect niet. De keerzijde daarvan is de gecreëerde afstand met het publiek, die al bij al moeilijk overbrugbaar bleek. FlyLo liet de beats regeren en gunde hiermee de op plaat prominent aanwezige jazz-invloeden geen blik waardig, waardoor hij misschien dé kans miste om echt te excelleren. Of was deze uitdaging met bijhorende risico’s net te hoog gegrepen? Hij bevestigde vanavond zijn status als mood creator pur sang, al blijft er ruimte om boven zich zelf te stijgen. Indien hij het aandurft de visuals en de genialiteit te koppelen aan een echt live-gebeuren,  spreken we in de toekomst mogelijks over één van de indrukwekkendste muzikale performances die je als publiek kan beleven. Keep working on that, will ya?

Geschreven door Hans Rombaut en Jonas Van Laere