U bent hier

Review Fortarock 2014

Posted by Tim Vermoens op Tuesday, 3 June 2014

Datum:

zaterdag, 31 mei, 2014

Het Nijmegens Goffertpark werd voor de zesde keer omgetoverd tot een festivalterrein dat op een zeer zonnige dag vele metalheads mocht ontvangen, de volgende editie van Fortarock (dit jaar zonder XL) heeft opnieuw plaatsgevonden. Dit uitstekende eendagsfestival was voor velen een uitermate goede start van het zomerfestivalseizoen.

Goed weer werd voorspeld en dat was achteraf gebleken geen understatement. Het leek alsof vanaf de festivalpoorten open gingen, de zon doorbrak en het haast de hele dag lekker warm tot zelfs heet werd, zonnecrème was geen overbodige luxe. Fortarock had ook dit jaar een sterke affiche voor ons samengesteld met bands uit verschillende genres. Vorig jaar vond een XL editie plaats met Rammstein als headliner, dat het festival deed uitverkopen. Toen ging er de klacht rond dat het festivalterrein te klein was voor die grote hoeveelheid mensen (een 40.000-tal als we het ons nog goed herinneren). Dit jaar geen klachten, het festivalterrein was onveranderd maar het was veel minder druk, wat het eigenlijk een pak gezelliger maakte. Iron Maiden was de headliner van dit jaar, een band die dus niet deed uitverkopen. Deze headliner werd bijgestaan door een mooie reeks namen verspreidt over drie podia.

We waren net te laat om de eerste openingsbands Blood Ceremony en The Charm The Fury te zien. Het volk stroomde immers binnen al zo vroeg op de dag. We vingen nog glimpen op van die laatsten, stevige metalcore uit hartje Amsterdam en het speciale en aangename aan deze band is zonder twijfel frontvrouw Caroline, die uitstekend haar keel weet te gebruiken om er ruige klanken uit te produceren. Andere Nederlanders, die de main stage mochten openen, waren Vandenberg’s Moonkings. Eigenlijk niet van de minsten als je bekijkt wie er achter deze band steekt. Adje Vandenberg, gitarist van beroep, heeft veel projecten waaronder dit, maar zijn grootste succes is ongetwijfeld meespelen in David Coverdale’s Whitesnake. Nu, met zijn Moonkings bracht hij eigen nummers van zijn debuutplaat, maar hij kon het niet laten om ook Whitesnake aan het oor te brengen. ‘Judgement Day’ en het bekende ‘Here We Go Again’ werden gespeeld, gemixt met eigen nummers.

Caliban kon hierna van start gaan op het kleinere Monster Energy stage, met enige technische geluidsproblemen in het begin. Metalcore eerste klas, met hun nieuw album Ghost Empire onder de arm moesten ze het publiek hier voor zich winnen. Dit kwam een beetje moeizaam op gang, maar lukte uiteindelijk wel. Als het stof in de lucht hangt vanwege moshpits, dan zit het bij Caliban goed. Lof aan hun podiumdecoratie overigens, het podium was helemaal in het thema van Ghost Empire. Nummers zoals ‘King’ en ‘I am Ghost’ konden de live kwaliteit van het nieuwe album aantonen. Ze hadden slechts 40 minuten speeltijd en het viel op dat hun optreden pure promo was voor dit laatste album. Van de acht nummers die ze brachten, waren er zes van het nieuwe. De oude jaren werden compleet vergeten, wat jammer was.

Ondertussen speelde Ghost in de tent. Het was duidelijk waar al het volk op het festivalterrein zich bevond, hier in deze tent de hard rock van Ghost te aanschouwen. Caliban snoepte maar een zeer beperkt publiek van hen af, de tent barstte al zo vroeg op de dag uit zijn voegen. Ghost zal immens tevreden geweest zijn met deze opkomst. Of ze stonden te lachen, zien we natuurlijk niet. Deze Zweden zijn gehuld in een monnikskleed op uitzondering van zanger Papa Emeritus II na, die er als een priester stond met een masker en mijter op. Geheimzinnige band, maar dat maakt hun jaren ’70-’80 hard rock net extra fascinerend.

De tweede main stage band was Trivium. Zij gingen voor een setlist bestaande uit voornamelijk recent materiaal aangevuld met enkele oldies. Met knallers ‘Strife’, ‘Black’ en ‘Down from the Sky’ wisten ze het publiek makkelijk voor zich te winnen. Met ‘Anthems (We are the Fire)’ en ‘Dying in your Arms’ kregen we zelfs enkele steeds minder gespeelde oldies te horen. Afsluiten deden ze met het stevige ‘In Waves’, gevolgd door ondertussen hun standaard outro ‘One Winged Angel’, een videogame muziekje van Final Fantasy 7. Matt Heafy en de zijnen waren in vorm, ondanks dat ze recent enkele optredens hebben moeten afzeggen door stemproblemen van Heafy. En ook het publiek vermaakte zich goed, aan de stofwolk te zien die oprees boven de moshpit en aan de meezingende en headbangende mensen. Jammer genoeg speelde de wind parten bij de geluidskwaliteit. Wie wat meer naar achter stond, hoorde duidelijk het geluid vervliegen door de wind.

Wat volgde zal voor de meesten een heel makkelijke keuze geweest zijn. De black/death metal van Behemoth in de tent of de christian rock van het Amerikaanse Skillet op het kleine podium. Ja, een groter contrast kan je eigenlijk niet vinden, de een eert Satan en zijn volgelingen, de ander heeft lof voor euhm, Jezus en de goede Heer? Nouja, niet echt dat de teksten daarover gaan, maar het zit wel in de band verweven.

Nieuwelingen zijn altijd interessant, zeker als die in hun thuisland zoveel in de spotlight staan. Skillet is immens populair in Amerika, maar Europa moet nog veroverd worden. Zo stonden ze uiteraard voor het eerst hier op Fortarock, wat ze meermaals herhaalden en hoe fantastisch dat ze dat vonden. Het mag dan al christian rock heten, ze hebben gewoon zalige nummers. Skillet is een hitmachine en ze speelden hier een best-of setlist, al hebben ze meer goede nummers dan dat ze op 45 minuten konden spelen. Starten deden ze met ‘Whispers in the Dark’. De intro hiervan werd ingezet door twee violisten met een masker op en in een wit pak uitgedost. Dan pas kwam de band op en ging het feest van start. Deze twee heren kwamen nog geregeld terug met viool en cello, zowel voor intro’s als middenin de nummers om de band bij te staan zoals bij ‘Comatose’, het was alvast een leuke toevoeging aan het geheel en zelfs genieten met momenten. Het geluid moest ondanks de soundcheck nog bijgesteld worden, zo was zanger John Cooper gewoon niet te horen het eerste deel van het eerste nummer.

De boel kwam echt op gang met hit ‘Sick of it’, gevolgd door ‘Hero’. Wie deze nummers kent, kan zich inbeelden wat een ontploffing van sfeer dit was. Het publiek zong luidkeels mee, sprong op en neer en staken de handen in de lucht. De bevallige roodharige drumster Jen Ledger kwam even van achter haar drumstel met haar microfoon (want ja, deze drumster zingt ook gedurende de nummers, ook live), waarop ze solo even zong, om vervolgens haar plaats achter de drum (en microfoon, simultaan) opnieuw in te nemen. Vrouwen kunnen meer dan een ding tegelijk, wat zijn we hiervoor dankbaar. Ook gitariste (en echtgenote van de frontman) Korey Cooper (hier met blond geverfd haar) deed aardig haar best, alsook Seth Morrison die soms de show stal met zijn gitaar.

Misschien had de band wel nog een extra nummer kunnen toevoegen aan de setlist moest zanger John Cooper niet zo uitweiden en het publiek aan de haak houden. ‘Sick of it’ duurde bijvoorbeeld veel langer door het publiek te laten opwarmen en de hele tijd te laten (mee)zingen. Maar sfeer was er dus wel, dat is dan weer het positieve eraan. Verder kwamen nog ‘Not gonna Die’, ‘Awake and Alive’ en het rustige ‘Comatose’ aan bod. Niet bepaald harde festivalnummers, maar het publiek genoot en zong uitbundig mee. Tot we aan het recente album ‘Rise’ toekwamen. De titeltrack zette opnieuw aan tot springen en zo ook bij ‘Monster’. Afsluiten deden ze met 'Rebirthing' en een passende outro.

Aan de overkant speelde Behemoth in de tent. Totaal anders uiteraard maar minstens even goed zowaar niet beter. Al is vergelijken onmogelijk. Frontman Nergal en de zijnen waren in topvorm. Met hun nieuwe album 'The Satanist' toeren ze al een hele tijd de aardbodem rond en dat legt hen geen windeieren. De nieuwe songs zijn een zeer goede toevoeging aan de anders al uitstekende setlists. Wie hun optreden in Trix gezien heeft eerder dit jaar, weet wat men kon verwachten. Zo deden ze dat hier nog eens over, in een met mensen uitpuilende duistere tent, zoveel beter dan het ooit op de main stage zou geweest zijn. Opener ‘Blow your Trumpets Gabriel’ zette meteen de donkere sfeer goed in. Wat een grafstem heeft Nergal toch. ‘Conquer All’ bracht het optreden tot een hoogtepunt. Het waren wel veel nummers van het laatste album die gespeeld werden, zo moesten we knallers als ‘Slaves Shall Serve’ missen. Ze begonnen met een nieuw en zo eindigden ze ook, namelijk met ‘O Father, O Satan, O Sun’.

Nog een grote naam stond zijn opwachting te maken op de main stage, maar wat waren ze laag geprogrammeerd. Sabaton is in België immens populair, maar doen het hier in Nederland minder goed. Terwijl een festivalweide in België van voor tot achter vol zou staan met enthousiaste en uitbundige fans, stond hier enkel het voorste vak ietwat vol, met verder de mensen wijd verspreid. Dit komt de sfeer natuurlijk niet ten goede, wij zijn wel anders gewoon bij Sabaton. De band kwam pas 30 minuten voor de start van het optreden aan en moest bijgevolg zeer snel alles opzetten en testen. Het geluid zat daarom niet zo goed. Ze gingen zoals altijd vliegend van start met 'Ghost Division'. Sabaton heeft ondertussen ook hun nieuw album 'Heroes' uit, waarvan ze in de beperkte speeltijd die ze kregen (slechts 50 minuten) er twee van speelden, het catchy 'To Hell and Back' en 'Far from the Fame'. Verder kwamen de energieke songs 'Screaming Eagles', 'The Art of War', meezinger ‘Swedish Pagans’ en de hits 'Attero Dominatus' en afsluiter 'Primo Victoria' aan bod. We zien Sabaton graag terug, wel in ons eigen Belgenland.

De Fransmannen van Gojira maakten zich vervolgens klaar om hun talenten te bewijzen. Met hun technische death metal wisten ze heel wat volk te trekken. De band is hun kinderjaren dan ook al lang ontgroeit en ontpoppen zich steeds meer tot een stevige naam op verschillende affiches. Ook nu gaven ze een optreden dat de moeite waard was voor elke muziekliefhebber die het graag zwaar heeft maar ook experimentele en gitaartechnische riffs apprecieert.

Een beetje een vreemde eend in de bijt na al dit gitaargeweld van vandaag al, was Alter Bridge. Nochtans ook een populaire naam, de band bestaat dan ook niet uit de minsten. Zanger Myles Kennedy omringt door de muzikanten van Creed. Samen hebben ze al vier albums uitgebracht, waarvan 'Fortress' het laatste en meteen ook zwaarste is. Alter Bridge heeft prachtige, emotionele nummers met pakkende teksten, maar deze werden zoals verwacht achterwege gelaten. Een festival is immers geen plek voor zulke nummers. We kregen stevige alternatieve rock met knappe gitaarriffs te horen van zowat begin tot eind.

Wanneer het wat trager ging zoals bij de hit 'Blackbird', werd door ongemanierde varkens boe geroepen. Dit getuigt van geen respect naar muzikanten. Ze hadden tevens groot ongelijk, aan de band te horen die uitstekend speelden en aan het publiek dat actief meedeed en meezong. Hoewel Fortress dus het laatste album is, hebben ze de setlist goed weten mixen, opvallend was dat toch vooral het album Blackbird aan bod kwam. Prachtig gezongen teksten door Myles en uitgesponnen gitaarsolo’s, dat is wat Alter Bridge ons bracht. Een topper van een band in de alternative rock-scene. De setlist:

Addicted to Pain
White Knuckles
Come to Life
Farther than the Sun
Cry of Achilles
Find the Real
Ties that bind
Metalingus
Blackbird
Rise Today
Isolation

Een heleboel bands zijn al de revue gepasseerd, maar er was heus nog wel wat anders te doen op het festival. Aan eetkramen was er geen gebrek net zoals vorig jaar. Voor ieder wat wils met Vietnamees, Mexicaans, kebab, broodjes, fruit, pizza, kip en de doodgewone Hollandse frieten, hamburgers of, uiteraard, kroketten uit de muur, al dan niet tussen een broodje… Al te lang aanschuiven was niet aan de orde, ook niet voor drank, een hele verbetering tegenover vorig jaar. Het festival op zich is er dus ook opnieuw op vooruit gegaan. Iets helemaal nieuw dit jaar was er voor de gamers. Je kon gewoon Call of Duty spelen op het festivalterrein!

Maar op naar real life warfare met Slayer. Ja, we moeten ze niet echt meer voorstellen me dunkt, wie kent deze thrash metalband nu niet. Ondanks dat de band bezig is met een nieuw album, kregen we nog geen nieuwe nummers te horen. Starten deden ze energiek (alsook het publiek) met ‘World Painted Blood’. De ene hit na de andere volgde dan, zoals ‘Mandatory Suicide’, ‘War Ensemble’, ‘Disciple’, ‘Seasons in the Abyss’, ‘Dead Skin Mask’, ‘Raining Blood’ tot zelfs oldie ‘Black Magic’. Het ging er dus stevig aan toe. Afronden deden ze met ‘South of Heaven’ en hoe kan het ook anders, ‘Angel of Death’. Het galmde ervoor en erna in het publiek nog steeds door: Slaaayeeeer!

Afsluiter in de tent was niemand minder dan Dimmu Borgir. Leuke opmerking is dat terwijl Tom Araya van Slayer nog aan het roepen was op de main stage, de crew van Dimmu Borgir Slayer riffs speelden als soundchecks. Dimmu zou om hun ondertussen 21e verjaardag te vieren hun hitalbum 'Death Cult Armageddon' spelen. Een groots album in hun carrière inderdaad, maar in het totaal gezien misschien niet het meest imposante. Maar Dimmu maakte valse beloften, ze speelden uiteindelijk maar zes nummers van dit album. De rest werd aangevuld door de meest gekende nummers. Zo bestond de setlist dus eigenlijk uit twee delen. 'Death Cult Armageddon' met ‘Allegiance’, ‘Progenies of the Great Apocalypse’, ‘Lepers Among Us’, ‘Vredesbyrd’, ‘For the World to dictate our Death’ en nog iets verder op de plaat ‘Cataclysm Children’. De rest van het optreden bestond uit ‘The Serpentine Offering’, ‘Gateways’, ‘Puritania’, ‘Dimmu Borgir’ en ‘Mourning Palace’. Maakt niet uit welk deel, activiteit was er genoeg. De tent zat nokvol maar dat weerhield de menigte er niet van onstuimig te moshen en zelfs te crowdsurfen, wat overigens door de organisatie verboden was. Dimmu Borgir gaf een indrukwekkend optreden, de band had er zelf ook zichtbaar zin in en het publiek leefde zich uit.

Iets later dan gepland was het tijd voor de headliner van deze editie. Iron Maiden bracht hun Maiden England tour opnieuw naar het vasteland. Wat er op het programma stond: massa's songs van de jaren '80 en begin jaren '90. Eigenlijk was er niet zoveel verschil met bijvoorbeeld het optreden van vorig jaar op Graspop Metal Meeting. Wel werd op voorhand gezegd dat het wel eens de laatste keer zou zijn dat bepaalde oldies zouden gespeeld worden. Iron Maiden is al een tijdje hun hoogtepunt voorbij, maar ze staan er nog steeds als een blok. De Britse heavy metal goden gaven zo’n kleine twee uur lang het beste van zichzelf, met oude hits die je op een regulier optreden niet vaak meer hoort zoals ‘Revelations’, 'The Prisoner' of ‘Phantom of the Opera’. Natuurlijk kwamen de grote hits zoals 'Number of the Beast', 'The Trooper', ‘Run to the Hills’ en 'Fear of the Dark' ook aan bod. De band is nog steeds goed in vorm, ook zanger Bruce Dickinson, al begin je wel ietwat te horen dat de hoge noten moeizamer worden.

Het decor was ook heel goed in orde. Verschillende achtergronden wisselden nummer na nummer elkaar af. Altijd indrukwekkend om een gigantische ‘The Trooper’ banner te zien, met Bruce ook uitgedost in de juiste kleren en met een vlag. Eddie nam veel verschillende vormen aan, de ene afbeelding al indrukwekkender dan de andere. Ook grote beelden doken af en toe op zoals bij ‘Seventh Son of a Seventh Son’. Headliner zijnde zat een bisronde er aan te komen, het kon nog niet voorbij zijn na het nummer ‘Iron Maiden’. Ze speelden nog ‘Aces High’, ‘The Evil that Men do’ en afsluiter ‘Sanctuary’. Jammer genoeg was het, hoe warm het ook overdag was, heel koud aan het worden. Veel mensen hielden het dan ook voor het einde voor bekeken. Maar iedereen keerde op eender welk tijdstip dan ook tevreden naar huis. Fortarock mag alweer een uitstekende editie in hun register noteren.

De setlist: