Review FortaRock: zaterdag 2 juni 2018
We waren ondertussen bekomen van een geslaagde eerste dag FortaRock. Regen, vuurshows, vuurwerk, goede muziek, dag 1 had het allemaal. We zakten vol hoge verwachtingen af naar het Goffertpark voor een tweede festivaldag waar we ook een bezoekje zouden brengen aan de geopende theater stage.
Mantar (tent stage, 12:00-12:40)
De tweede dag ving aan met Mantar in de tent. Met twee stonden de heren daar op het podium het beste van zichzelf te geven. Zanger en gitarist Hanno schreeuwde al zijn frustratie uit terwijl drummer Erinc die drumvelgen om zeep hielp. Al was er nog niet zoveel volk verzameld, er hing een gemoedelijke sfeer in de tent. Echter iets te vroeg op de dag om aan te slaan. Iemand moet het doen, een festival openen.
VUUR (main stage, 12:40-13:30)
De eerste band die we mochten aanschouwen op de main stage was er eentje van Nederlandse bodem. VUUR is sinds de oprichting razendsnel populair geworden. Het werd al snel duidelijk dat een menigte zich verzameld had voor de band en dat de teksten ook goed gekend waren door het publiek. Het grootste deel van het volk waren toch vooral nieuwsgierigen. Het is dan ook geen verrassing dat frontvrouw Anneke van Giesbergen hoge ogen opgooide met haar geweldige zangkwaliteiten. De hoge tonen werden gemakkelijk gehaald en dat combineerde ze nog eens door de gitaar op te nemen bij verschillende nummers. Nummers als The Martyr and the Saint, Days Go By en Your Glorious Light Will Shine deden het vooral goed en lieten een goede indruk na op de nieuwsgierigen, alsook The Storm van het The Gentle Storm project dat Anneke met Arjen Lucassen maakte. Maar natuurlijk deed heel Nederlands FortaRock mee met de The Gathering nummer Strange Machines als afsluiter.
Tyr (tent stage, 13:30-14:10)
Op naar Tyr in de tent. Tyr moet al lang niet meer voorgesteld worden, hun happy, heavy folk metal werd goed verteerd door het publiek. Het zou een warme dag worden, voorbode daarvan was zanger Heri met zijn blote bast die ongetwijfeld voor de vrouwen een aantrekkingspunt was. Net als bij VUUR deed het publiek goed mee met de fans die de liedjes meezongen. Bij deze was folk metal ook goed vertegenwoordigd op FortaRock.
Dragonforce (main stage, 14:10-15:00)
Vervolgens waren we getuige van een sterk optreden van Dragonforce. Gisteren waren er vooral in het begin van de dag een aantal technische problemen op de main stage en ook nu was dat weer het geval. Er werd geopend met Ashes of the Dawn maar al snel moest guitarist Herman Li al van gitaar wisselen tijdens het nummer. Even later was het Sam Totman die van het podium verdween en even later kwam hij terug.
Het waren onder andere Cry Thunder en Curse of Darkness die de eerste crowdsurfers teweeg brachten. Even later werd er een eigen versie van het gekende Ring of Fire gebracht. Hier waren we getuigen van de eerste wall of death van dag twee aan de main stage. Seasons werd opgedragen aan al de dames in het publiek terwijl we allemaal toch stiekem aan het wachten waren op Through the Fire and Flames. De micro van zanger Marc Hudson viel even uit maar dit deerde het publiek niet aangezien de tekst luidkeels meegebruld werd.
Igorrr (tent stage, 15:00-15:50)
De prijs voor het meest bizarre optreden op FortaRock gaat ongetwijfeld naar Igorrr. Wat is dit eigenlijk voor iets? Niet goed wetende wat te verwachten stonden we Igorrr in de tent op te wachten. Wat zagen we bij de start? Een drummer en... een dj? Handjes in de lucht, go with the beats. Tot plots een spookachtig vrouwmens en een ork-achtige man het podium opkwamen. De ork is Igorrr himself, zijnde de Fransman Gautier Serre. De guest vocaliste was Laure Le Prunenec nemen wij aan, zij nam immers al vaker deel aan Igorrr.
De muziek ging van electro naar black/death metal, van avant-garde naar opera... Van veelzijdig gesproken. Laure kreeg geregeld de spotlight met haar hoge sopraanstem terwijl ze zich in allerlei bochten wrong, Igorrr was haar tegenpool en kwam bruut uit de hoek. Beiden verlieten vaak het podium om genre-afwisselende instrumentale stukken de bovenhand te geven. Het geheel is bizar, maar aanstekelijk.
Avatar (main stage, 15:50-16:40)
Er had zich al zeer veel volk verzameld voor Avatar. Deze band staat bekend om hun geweldige live optredens die onder de fans freakshows genoemd worden. Het podium werd omgevormd tot de noden van de band en dit levert een mooi optreden op. Het begon met een Nederlandstalige vrouwenstem die het publiek aanmaande zich stil te houden uit respect voor de koning. Al vanaf het eerste moment zijn we geboeid door het optreden. Gitarist Kungen had het uniform van de koning aan en zit op een troon met zijn gitaar die langzaam omhoog het podium opkwam. Zanger Johannes Eckerström stond achter een altaar dat op hetzelfde moment omhoog het podium opkwam.
Uiteraard was het openingsnummer A Statue of the King. Een zeer toepasselijk nummer. Avatar weet hoe het een optreden moet geven en hoe het zijn publiek moet bespelen. De hilarische toespraken van Johannes zorgen ervoor dat de interactie met het publiek op en top is. Hij bedankte de trouw van de fans en zegt de fans dat hij het zalig vindt als ze de optredens vergelijken met een freakshow. De perfecte manier om Smells Like A Freakshow in te zetten. Er werd afgesloten met Hail the Apocalypse om het publiek nog een keer uit de bol te laten gaan. Een optreden dat zonder twijfel Avatar waardig was. We kunnen al haast niet wachten op het optreden dat op Graspop zal plaatsvinden.
Q&A sessie Floor Jansen (theater stage, 16:00-16:30)
Wie Avatar maar niets vond kon als alternatief naar het geopende theater stage, een mooi stukje van het Gofferpark waar een klein podium was opgezet onder een tentzeil. Wat viel daar te beleven? Een Q&A sessie met niemand minder dan Floor Jansen. De Nederlandse die sinds een paar jaar in Zweden woont en bij Nightwish zingt kreeg enkele vragen gesteld waar ze keurig antwoord op gaf. Zo ging het onder andere over het recent verschenen krantenartikel waarin ze de popcultuur en mediawereld van Nederland hekelt omdat ze zo goed als geen aandacht besteden aan de ruime keuze aan geweldige metalbands in het land, die in het buitenland massa's populair zijn, over het joinen van Nightwish en verhuizen naar Zweden.
Floor kreeg zelfs een award overhandigd door de organisator van de programmatie op de theater stage, Bum Rocks: de Buma Rocks export award, die ze uiteraard kreeg omdat ze als Nederlandse zangeres zoveel presteert buiten de grenzen. Gefeliciteerd, Floor!
Baroness (tent stage, 16:40-17:30)
Een ondertussen haast legendarisch band voor sommigen is Baroness. Hoewel wij de progrock van deze band iets te soft vonden naast wat er vandaag allemaal op het podium stond, had de band een hele aanhang. Ze brachten eind 2015 nog een nieuw album uit genaamd Purple en ook daar speelden ze enkele songs van, waaronder Morningstar en Shock Me. Het optreden hebben we niet uitgekeken, want vandaag was ook de theater stage geopend waar we nog een kijkje gingen nemen voor een band die gelijktijdig speelde.
For I Am King (theater stage, 16:50-17:30)
De tweede band van Nederlandse bodem die we te zien kregen was For I Am King. We gingen zo snel we konden richting theater stage. Er had zich echter al een grote menigte gevormd, zo was er geen plaats meer op de bankjes, voor het podium stond het bomvol en achter de zitplaatsen en op de weides had zich al veel volk verzameld. De band kwam het kleinere podium vol enthousiasme op en opende sterk met Black Death en Breathe the Fire. Een tijdje terug werd een nieuw nummer Prey uitgebracht en dit was natuurlijk een van de nummers waar we naar uitkeken. Dit optreden bevatte mini circle pits, een mini wall of death, tal van crowdsurfers en stagedivers maar vooral veel enthousiasme. For I Am King kan terugkijken op een zeer geslaagd optreden en dit in een unieke setting. Het was verstandig om hen te laten optreden op de theater stage, zo dicht bij het publiek.
Alestorm (main stage 17:30-18:30)
De band waar zeer veel mensen naar uitkeken was natuurlijk Alestorm. Deze band trekt altijd veel volk en de optredens zijn gewoon een groot feest. De gekende grote opblaasbare eend stond op het podium te pronken. Een Engelstalige stem kondigde op een hilarische wijze Alestorm aan waarna er een remix opgezet werd terwijl de leden opkwamen om de sfeer er in te brengen. Er werd onmiddellijk ingezet met Keelhauled. Een optreden beginnen met een van de favoriete nummers van het publiek zorgt ervoor dat de metal horns vrijwel onmiddellijk de lucht in gingen en bij de eerste strofe werden de kelen al open gezet en vloog het bier in het rond. De toon was gezet en de set was gedaan nog voor we het goed en wel doorhadden. Het album No Grave But The Sea zit nog vers in het geheugen en het grootste deel van de setlist kunnen we terugvinden op dit album. Tussendoor werden er grapjes gemaakt en de sfeer zait er zeer goed in.
De eerste extra gast die het podium op geroepen werd was de gitaar tech. Hij kwam met een akoestische gitaar het podium op en het publiek wist al wat er ging gebeuren. Het was tijd voor het nummer Hangover, een grappige cover die Alestorm vaak brengt tijdens de live optredens. Even later was het de beurt aan de tweede gast, namelijk Heri Joensen. Hij is bekend als zanger van Tyr. Wolves of the Sea is hem op het lijf geschreven. Afsluiten deden we met Captain Morgan’s Revenge, Drink en Fucked With an Anchor. Het optreden was een kleine tien minuten uitgelopen maar dit deerde ons niet. Het publiek ging zelfs op een bepaald moment zitten om te roeien op de tonen van de nummers. Ook deze keer stelde Alestorm niet teleur, voor wie ervan houdt natuurlijk.
Satyricon (tent stage, 18:30-19:30)
Meningen zullen verschillen, maar een van de beste acts van de tent stage en zelfs het hele festival moet Satyricon geweest zijn. Satyr en Frost met hun muzikale kompanen kregen de opdracht om de tent in een bezwering te brengen met hun rauwe black metal. Een beetje zoals Watain dat deed de dag ervoor, maar met nog een schep erbovenop. Satyricon kwam straf uit de hoek, heel straf. Ze kenden geen genade en maakten korte metten met het publiek. De band kwam nog maar sinds een paar dagen uit de Verenigde Staten maar leken blij te zijn hier te kunnen spelen, zo bedankte zanger Satyr het publiek meermaals om hier te zijn en hen te steunen. De ene dreunende hit na de andere werd als een salvo afgevuurd. Zowel het laatste album Deep Calleth Upon Deep als old school songs kwamen aan bod, met de gebruikelijke hits als Black Crow On A Tombstone en natuurlijk K.I.N.G. Hoofden en nekken werden meedogenloos niet gespaard. Now, Diabolical, opus Mother North, het razende Fuel For Hatred waar ook Satyr zijn gitaar van onder het stof haalde, een optreden vol hoogtepunten.
Opeth (main stage, 19;30-20;30)
Het zou er iets rustiger aan toe gaan op de main stage met Opeth. Rustiger, maar daarom niet intenser. Opeth beleef je op een haast spirituele manier. De band onder leiding van van brulboei Mikael Åkerfeldt brengt progressive death metal, al wordt die death al enkele jaren achterwege gelaten. De band is zo proggy als een trippende fluffy unicorn geworden, maar de echte fans malen daar niet om. Ze vingen aan met het luchtige Sorceress. Wij zouden wel veel meer van Mikael's fantastische grunts willen horen, dat we gelukkig al bij het tweede nummer Ghosts of Perdition te horen kregen, wat een dijk van een nummer. Helaas voor de fans had de band technische problemen en moest Opeth hun setlist inkorten en een nummer weglaten. Åkerfeldt heeft humor zo droog als een kurk en liet zelfs dat grappig klinken. Te kort, dit optreden, maar wel intens geweldig.
Meshuggah (main stage, 20:30-21:30)
Headliner van de tent stage was Meshuggah. Opnieuw een band die lang niet voor iedereen is weggelegd. Groove metal, djent, trippy, ...zo klinkt het. Soms kan je het zelfs beschrijven als chaos. Het ging er zwaar aan toe met crowdsurfers en moshpits allemaal op de tonen van de crazy Zweden en aangestuurt door zanger Jens Kidman. De tent stond nokvol fans en nieuwsgierigen en gedurende het optreden was er heel wat verloop. Zo ook richting theater stage waar nog een overlappende band speelde die veel aanhang had.
Dool (theater stage, 20:40-21:30)
Tegelijk met Meshuggah speelde Dool, een Rotterdamse band die nog lang niet zolang bestaat maar een rijzende ster is in de metalwereld. Ze speelden op het drukke theater stage, het terrein stond propvol mensen. Tot ongenoegen van veel bezoekers werd het terrein ook nog afgesloten, teveel mensen daar luidde de uitleg. We konden dan ook maar een stukje meepikken, maar hoorden en uiteindelijk zagen dat Dool het aanwezig publiek uit hun hand deed eten. De stevige rock die de band brengt lijkt hit na hit te scoren, met boegbeeld Ryanne Van Dorst die exact weet hoe ze het publiek moet bespelen, naast haar gitaar natuurlijk.
Nightwish (main stage 21.30-23.00)
Nightwish had de zware taak om de hoofdact van de eerste dag (Parkway Drive) te overtreffen. Een groot deel van het publiek was ook gekomen voor Nightwish, dit was te merken aan de lange rij die er eerder op de dag voor de signeersessie georganiseerd door Metalfan.nl stond aan te schuiven. Er werd afgetrapt met End of All Hope en het publiek was vanaf het begin door het dolle heen. Daar werd nog een schep bovenop gedaan door onmiddellijk een knaller als Wish I Had An Angel erop los te gooien.
Achteraan het podium stond een beeldscherm dat de volledige achterkant bedekte en hier werden beelden en animaties op geprojecteerd die perfect in harmonie waren met de muziek. Gooi hier nog eens een hele boel vuurwerk en pyro’s bij en je hebt het recept voor een geweldige show.
De road down memory lane die deze Decades World Tour met zich meebrengt is iets wat met open armen onthaald werd. De oudere nummers werden op een prachtige manier gebracht en we zijn blij dat er vele oudere nummers gespeeld werden. Verassingen waren Gethsemane, Sacraments Of Wilderness, het compleet onverwachte Devil & The Deep Dark Ocean en het vurige (letterlijk) Slaying The Dreamer. Natuurlijk werden de populaire recentere hits niet vergeten. Zo zaten bijvoorbeeld Élan, Amaranth en natuurlijk Nemo in de setlist, gekend voor de emotionele intro door Tuomas Holopainen.
Tijdens het optreden nam de band even de tijd om Floor te feliciteren met de Export Award die ze gewonnen heeft. Er werd haar een glaasje wijn gegeven en haar geluk kon niet op. We sloten af met The Greatest Show on Earth en Ghost Love Score waar al het overgebleven vuurwerk opgebruikt werd. Een optreden dat aan de Nightwish standaarden voldeed. We zijn er zeker van dat na dit optreden de kaartenverkoop voor het optreden in de Ziggo Dome zeer goed zal gaan!
Fortarock werd met een knal afgesloten en we mogen terugkijken op een editie waar er redelijk wat diversiteit was. Er was voor ieder wat wils. We hebben een grote main stage gezien, een tent stage maar vooral de optredens aan de theater stage hadden iets speciaals. We kunnen tevreden terugblikken en met een goed gevoel zeggen, tot volgend jaar FortaRock!
Lees ook het verslag van de eerste dag en bekijk alle foto's van dag 1 en dag 2.
Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!