Review Gent Jazz Festival: zaterdag 15 juli 2017

16:30… Tijd voor een deugddoend koffietje en een scheut jazz? Welnee, het mag meteen iets pittiger zijn. Een zelfingeschonken gratis Duvel en er bovenop een brok intense noiserock met brommende bas, chaotische drums en overstuurde gitaren. Of het uitspreken van de groepsnaam vlotter bekt na het consumeren van het goddelijk vocht is niet geweten.

Wat we wel onomstotelijk kunnen bevestigen, is dat Hypochristmutreefuzz een erg overtuigende indruk heeft nagelaten. Heerlijke zwart-witbelichting en een intens geluid dat in veel richtingen stuitert. Ramses van den Eede en co serveerden een broeierige cocktail met wel erg divers klinkende referenties. Nu eens meenden we Steak Number Eight te horen met een saxofoontoets, dan weer zowaar Chemical Brothers op metalsiroop of een hedendaagse guerilla-aanval op zijn Rage Against The Machinest. Geweldig hoe de frontman een begeesterd publiek om zijn vinger wond. Een zegetocht in het publiek was zijn deel. Straf, héél straf!

DAAU speelde 3 sets in de Garden Stage, en de tuin zat telkenmale afgeladen vol want de anarchisten deden het méér dan voortreffelijk. Het publiek lustte er drieslagstelselpap van en de band speelde op torenhoog niveau waaruit veel uitgesponnen flarden uit hun eerste platen kon worden gedestilleerd.  Han Stubbe had een geweldige foute gele trui aan waarop FUN stond afgebeeld. Zijn gevatte bindteksten en het speelplezier van het kwartet maakten de beleving echter totaal. Accordeonist Roel van Camp, contrabassist Hannes d’Hoine en slagwerker Jeroen Stevens speelden erg strak tijdens deze Hineininterpretierung van hun oeuvre. DAAU heeft weer harten veroverd!

Harten veroveren zegt u? Op het hoofdpodium was het alweer tijd voor een nieuw hoogtepunt. Diva, zangeres, actrice en topmodel Chrysta Bell verscheen op het podium, en dit deed ze daadwerkelijk als een soort verschijning. Iemand zei nadien dat ze indrukwekkend was, maar dat de band niet strak stond te spelen. Band? Welke band? Heeft iemand nog een band opgemerkt? Chrysta zuigt elke morzel aandacht naar haar toe, in various rays of light. Ze is een soort Tricia Helfer uit Battlestar Galactica. Ze is als het ware versmachtend sensueel. Denk aan termen als catwalk, dramaqueen, engelenstem en zinderende porno. Het doet er al lang niet meer toe of er ook muziek wordt gespeeld. Zelfs a capella zou ze de tent volledig in haar ravissante macht hebben gehad. Een perfect uitgekiende videowall fungeerde als perfect kader waarin La Bell haar modeshow kon etaleren. Haar geweldige stem bleef primeren boven de rustig voortkabbelende maar nauwkeurig uitgewerkte songs op haar pas verschenen plaat We Dissolve. Op het moment dat er bloedarmoede leek te zullen aankomen greep de diva in en werden 3 nummers gebracht uit het epos This Train dat ze in 2011 schreef met David Lynch, met een zinderend Down By Babylon. Ook tijdens het bisnummer wist de indrukwekkende verschijning ons in een wurggreep te houden (met kinky sjaaltje nog eens extra geaccentueerd) en werd de Night Ride tot het zoete einde een zwoele zomertrip. Genieten!

Archive was next. De Londenaars mixen triphop en progressieve rock en gingen ongemeen sterk van start. Een enthousiaste bus fans was komen postvatten op de eerste rijen en die zorgden voor de juiste sfeer. Sfeer was er aanvankelijk genoeg. Dreiging, donkere tonen en heerlijke beats zorgden voor een beklijvende sound die ons deden afvragen waarom deze band niet op de grootste main stages kan staan. Het antwoord liet niet lang op zich wachten. De spanningsboog viel snel in gruzelementen. Vanaf het vierde nummer bleven de fans extatisch reageren maar onze aandacht viel vaker weg dan ons lief was, en toen we om de haverklap aan Coldplay en Oasis begonnen te denken, was onze drang naar een jazzinfusie te groot geworden. Terug die archieven (gniffel gniffel) in dus....

Top of the bill waren de onnavolgbare Einstürzende Neubauten. Blixa Bargeld en zijn avantgardistische performancegroep waren in topvorm. Het vrijwel enige uptempo nummer viel al erg vroeg in de set. Een bevlogen Haus der Luge kreeg de vlam al meteen in de pan na de verstilde opener The Garden. De attributen waren dezelfde als anders. Slijpschijven, standaard-pvc-buizen (en passant even de Brexit door de mangel gehaald), mengkuipen met metalen snippers, olievaten en noem maar op. Deze gimmicks zijn live niet alleen onontbeerlijk voor het visuele plaatje, maar maken ook gewoon de sound van de Duitsers. Humor is altijd al belangrijk geweest. Een lach was meestal nauwelijks te onderdrukken en tijdens hoogtepunt Silence Is Sexy was Bargeld vooral entertainer en standup-comedian die de tent voor de gek hield en zich vrolijk maakte over het feit dat een mensenmassa zich perfect weet te organiseren als er groepsdruk voelbaar is. Er werd 2 keer gebist en hierin was Total Eclipse of the Sun overheerlijk. Voor het uitzinnig publiek had dit mogen blijven duren. De Neubauten brachten hun mix van obscure industriële geluiden en fijne melodietjes met een geraffineerd gevoel voor humor en zelfrelativering. Heel hoog niveau. Gent Jazz werd in stijl afgesloten. Die Neubauten über alles !!!