Review Gloryhammer @ Trix - een avondje vol dwergen, goblins en intergalactische helden

Datum: 
zondag, 19 januari, 2020

Gloryhammer kwam zijn laatste album voorstellen in Trix en nam daarvoor Wind Rose en Necrogoblikon mee. Het was een avondje van ups en downs, die net iets te lang duurde. Maar we hebben ons wel rot geamuseerd. 

De avond vol tongue-in-cheek power metal werd geopend door de machtige dwergen van Wind Rose. Met bindteksten als "what is better then a dwarf... A Drunken Dwarf" en nummers als To Erebor en Diggy Diggy Hole werden we verplaatst naar een wereld die door Tolkien of Gary Gygax werd geschapen. De zaal zelf stond al overvol en iedereen was gretig aan het meezingen en headbangen. Dit kwam vooral door het plezier dat zanger Francesco Cavalieri naar voren bracht. De lichtjes in zijn ogen werden met elk nummer groter. Ook tijdens het afbreken van de instrumenten om plaats te maken voor de volgende band bleef hij het publiek oppeppen en amuseren. Een uistekend begin van de avond. 

Dit viel jammer genoeg niet te zeggen van de volgende band. Nekrogoblikon kon op geen enkel moment overtuigen. De gimmick met de dansende goblin in pyjama verveelde erg snel en ook zanger Nicky 'Scorpion' Calonne stond er duidelijk tegen zijn zin. Of hij had te veel gedronken (of iets anders genomen), maar hij leek erg afwezig en stond meer tegen de keyboards te leunen dan het publiek te amuseren. Ook hun muziek, dat zich eerder powercore laat noemen, sloeg niet echt aan bij de fans. De zaal was dan ook beduidend leger dan tijdens Wind Rose. Veel mensen waren zich al aan het voorbereiden op de main act. 

Dat Gloryhammer zich niet al te serieus neemt was al van de eerste moment duidelijk. Een stagehand zette een cardboard cutout van Tom Jones op het podium, die daarna heel 'Delilah' "zong". Het was een erg leuk begin en zette meteen de toon van de rest van de set. Na een uiteenzetting van het verhaal kwamen de heren allemaal op. Alhoewel... Bassist The Hootsman (James Cartwright) had recentelijk een ongeval waar hij zijn rug bezeerde en hij zat dus vast in een rolstoel. Dit nam jammer genoeg wat weg van de dynamiek van de band, maar hij zelf speelde wel de pannen van het dak. Hij keek wel begeerlijk naar de vele pintjes die gedronken werden, omdat hij er wellicht niet aan mag komen door de pijnstillers. Om hem een hart onder de riem te steken werd er wel na elk(!) nummer 'HOOTS HOOTS HOOTS' gescandeerd. Dat moet toch ook goed voelen.

De rest van de set van Gloryhammer was wat je van hen kon verwachten. Vechten met een goblin voor de Astral Hammer, even lachen met Greta Thünberg (I flew in on a magical dragon... Hope she won't mind) en iemand van het publiek dat al crowdsurfend naar de bar moest om een pintje voor zanger Angus Mcfife (Thomas Winkler) te gaan halen. Angus had er trouwens enorm veel zin in, maar leunde iets te veel op dezelfde trucjes. Zelfs Regi zou trots zijn geweest hoe vaak we onze handen de lucht in moesten steken. Zelf vonden we ook dat de set iets lang duurde. Een uur en een kwart is niet overdreven, en voor de grote fans is dat zelfs te kort, maar voor iemand die de band wel goed, maar niet geweldig vindt, is het net iets te lang. Gloryhammer is een fijne band om op een festival te spelen waar ze drie kwartier krijgen, of zelfs als voorprogramma, zoals bij Hammerfall een drie jaar geleden, maar voor een volledige set is het iets te veel. De set was iets te onevenwichtig om echt genietbaar te zijn. B-kantjes als The Hollywood Hootsman en Goblin-King of the Darkstorm Galaxy konden gerust achterwege blijven. 

Desondanks hebben we goed gelachen en een band gezien die zich telkens weet te amuseren in de campy onnozeligheid dat ze naarvoor brengen. We zullen sowieso terug gaan als ze deze zomer op Alcatraz staan. 

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!