Review Graspop Metal Meeting 2015: zaterdag 20 juni

Voor het eerst in het twintigjarig bestaan van Graspop, kon het bordje uitverkocht uitgehangen worden op deze tweede festivaldag. De combinatie van Slipknot, Judas Priest, Korn en Alice Cooper samen met de talrijke andere bands sloeg bij veel mensen aan, waardoor de voorverkoop van deze dagtickets uitverkocht twee dagen voor het festival van start ging. Wat zou dat geven, een festivalterrein volledig gevuld met metalheads en hard rockers?

De eerste tekenen hiervan waren al van 's ochtends te zien. Zelfs bij de eerste bands stond er al vrij veel volk en naar de avond toe werd het alleen maar drukker en drukker. Maar geen paniek, er was altijd nog voldoende ademruimte en plaats op de wei. Een uitverkocht Graspop is geen uitverkocht Pukkelpop of Fortarock om er maar een paar op te noemen. Het terrein is groot genoeg en daar is iedereen dankbaar voor.

Orphaned Land - marquee

Wat is dat toch met de openingsbands in de marquee tijdens deze editie van Graspop? Nadat gisteren Der Weg Einer Freiheit vanaf de eerste seconde het publiek in zijn ban hield, slaagde Orphaned Land er vandaag meteen in om de toeschouwers aan zich te binden. De Israëlische band die als missie heeft om religieuze verdraagzaamheid via metal te prediken wist vanaf de eerste tonen te overtuigen met hun nochtans complexe en exotische songs. Vooral het atypische drumwerk valt op maar stoort geen moment. Men toverde de imposante marquee in een oogwenk om tot een gezellige feesttent waar het publiek ongegeneerd kon meezingen en klappen. Hoogtepunten waren het lekker rockende Sapari en het ultieme ‘lalala’-nummer In Thy Never Ending Way. Een buikdanseres maakte dat het oog ook verwend werd en Orphaned land mocht na een half uur met een brede grijns op de gezichten afscheid nemen van een extatische marquee. Straf!

The Haunted - metaldome

The Haunted speelde in de metaldome. Eens daar toegekomen was hun optreden net begonnen, maar wat een massa mensen stonden er al in de metaldome! Tot helemaal achteraan stonden er mensen en The Haunted aan het werk horende, was het duidelijk waarom. De band liet er geen gras over groeien en ramde het ene nummer na het andere op ons af. Vooraan vonden moshpits plaats waarbij enkel de grootste beren overbleven tot het einde. Op het einde zei zanger Marco Aro "Is this Graspop on a Saturday morning? I like it!". De sfeer zat er inderdaad al heel goed in.

Hollywood Undead - main stage 1

Op de main stage 1 stond Hollywood Undead geprogrammeerd. Deze Amerikaanse band is heel bekend in hun thuisland,maar Graspop bleek hun Europese primeur te zijn. Toch hadden ze al veel fans aan de opkomst te zien, vooral dan een jonger publiek. Hun muziek was speciaal, een beetje te vergelijken met Linkin Park, oftewel rap metal. Want rappen, dat deden ze. Dit op rockmuziek overgoten met een brouwsel van elektronische geluiden. Het is een band die een leuke party sfeer opwekt, handjes in de lucht en rocken maar.

Morgoth - marquee

De Duitse versie van Death weet flink wat volk op de been te brengen maar ondanks hun beenharde set bleef het op de eerste rijen opvallend beschaafd. Allicht leende hun hypertechnische death metal zich minder tot lichaamsbeweging dan bijvoorbeeld Aborted of Cannibal Corpse dat doen. Het concert blonk uit in degelijkheid maar de beleving bleef toch wat achterwege. Body Count en Burnt Identity zijn bescheiden klassiekers die op enthousiast applaus onthaald werden maar de wilde taferelen die we zagen tijdens hun passage in Hasselt als voorprogramma van Bolt Thrower bleven uit. Een professionele set waar de liefhebber ongetwijfeld van genoten heeft maar geen concert voor de geschiedenisboeken.

Danko Jones - main stage 2

Deze Graspop-firsttimer vroeg het publiek beleefd of zij er iets op tegen hadden dat hij Rock & Roll ging spelen tussen al dit metalgeweld. Of hij misstond op dit festival? Zeker niet! Met z’n drieën brengen zij soms meer schwung op het podium dan sommige bands met 5. Danko Jones is altijd al een live band geweest - al vanaf de eerste noot van The Rules zat de sfeer er goed in. Menig moshpits waren her en der zichtbaar met af en toe zelfs een crowdsurfer! Gewapend met solide, oudere songs zoals Lovercall aangevuld met enkele tracks uit het nieuwste album (zoals o.a. afsluiter Gonna be a Fight Tonight), denderde deze Canadese rock- en bluestrein over de wei, met na 45 minuten een veel te snelle eindhalte! We wanted more, al waren de meningen in het publiek verdeeld.

Kataklysm - marquee

Veni, vidi, vici. Zelden is een quote meer van toepassing geweest dan op dit concert van Kataklysm. De marquee was propvol en dat zei iets over de populariteit van deze Italiaanse Canadezen dat ze meer volk op de been wisten te brengen dan bijvoorbeeld Cannibal Corpse. Reeds vanaf To Reign Again was het geluid glashelder en veranderden de eerste rijen in een nachtmerrie voor Rode Kruis medewerkers. Zanger Maurizio bleef het publiek opzwepen tot crowdsurfen en moshen alhoewel men daarbij weinig extra stimulans nodig had. Ondergetekende had zich voorgenomen om –de spierscheur indachtig- het dit jaar kalm aan te doen maar de vrijgekomen feromonen die de lucht bezwangeren werkten blijkbaar pijnstillend en dus stortten we ons met ware doodsverachting in het slagveld.

Helemaal waanzin werd het wanneer de band opriep om twee circlepits te vormen rond de twee voorste tentpalen tijdens Like Animals. Door de middelpuntvliedende kracht smolten de twee pits uiteindelijk tezamen en menig argeloos toeschouwer die zich veilig ver van de eerste rijen had geposteerd, zag zich plots meegesleurd in een mêlee van lichaamsdelen. Het toepasselijke Crippled & Broken en de massaal meegebrulde death metalklassier In Shadows And Dust maakten een einde aan één van de meest overtuigende concerten van deze Graspop Metal Meeting. Zelfs de mainstream media stippen Kataklysm aan als een hoogtepunt en dat is verre van vanzelfsprekend voor een band in het extremere segment der zware metalen.

A Day To Remember - main stage 1

Na enkele opwarmertjes op main stage 1 was het de beurt aan de vijfkoppige band A Day To Remember. Hoewel veel metalheads ervan overtuigd zijn dat de combinatie van pop-punk en metalcore niet werkt, bewijst de band elke keer opnieuw dat het unieke concept wèl kan werken.

Bij het verschijnen van de mannen waren er, zoals gewoonlijk, veel vrouwelijke kreten hoorbaar en toch deed de Amerikaanse band het ook zichtbaar goed bij het mannelijk publiek. Het eerste nummer bracht het publiek al volledig in beweging, en geloof het dat dit maar een understatement is. De eerste moshpits waren al een feit en het publiek dat op de eerste rij stond werd lekker platgeperst, maar who cares want zij leken daar niet te staan voor A Day To Remember. Fans konden vooral genieten van nummers van de drie meest recente albums: ‘Homesick’, ‘What Seperates Me From You’ en ‘Common Courtesy’, waarvan onder meer Right Back At It Again, Have Faith In Me, All I Want en The Downfall of Us All werd gespeeld. Frontman Jeremy’s stem klonk dik in orde, al mocht het geluid wel wat beter afgestemd zijn. De sfeer op het podium was overigens ook top, maar was opvallend minder intiem en interessant dan bij hun eigen headlining concerten in kleine zaaltjes. Toch deden de mannen hun best om er een feestje van te maken, want laten we eerlijk zijn, daarvoor staan ze toch wel bekend. Om het compleet te maken smeten de mannen extra-large strandballen in het publiek, wat in combinatie met de overvloedige crowdsurfers een erg sferisch en uniek beeld opleverde. Zelfs zij die geen fan waren en de band gewoon kwamen checken, werden zowel visueel als auditief meezogen in deze energieke party.

Verder trakteerde A Day To Remember het publiek op Sometimes You’re The Hammer, Sometimes You’re The Nail, hun brutale 2nd Sucks, I’m Made of Wax, Larry, What Are You Made Of? en City Of Ocala als ultieme hometown nummer. Kortom: topsfeer, waanzinnig veel energie, enthousiaste fans en een goeie performance (en wat slechter geluid) stoomden het publiek klaar voor de volgende bands. Next!

Exodus - main stage 2

Exodus staat al jaren in de schaduw van andere zogenaamde Bay Area bands zoals Megadeth, Slayer en zeker Metallica. Datzelfde Metallica pikte zelfs ooit Kirk Hammett weg. Maar het goede nieuws is dat Steve Souza terugkeerde en dat de heren een ongelofelijk goed album bij elkaar schreven en speelden. Het is dan ook niet verrassend dat de set vooral bestond uit tracks uit 'Blood in, Blood out' en uit de klassieker 'Bonded by Blood'. De heren hadden er duidelijk zin in en brachten hun enthousiasme over op het massaal aanwezige publiek. Het kan verkeren, vorig jaar nog voor een gering publiek op Antwerp Metal Fest, nu voor enkele duizenden fans in Dessel. Exodus voelde zich hier duidelijk in hun sas, op een groot podium, tussen de grote namen!

Vallenfyre - marquee

De tegendraadse combinatie van doom, grind en death metal van Vallenfyre is duidelijk niet aan iedereen besteed en dus was de marquee maar half gevuld. Niet dat frontman Greg MacIntosh dit aan zijn hart liet komen, zijn gortdroge bindteksten konden zonder blozen de concurrentie aangaan met menig stand-up comedian maar ook muzikaal viel er één en ander te beleven. Van ingetogen headbangen op de naar Paradise Lost refererende riffs tot het fanatiek loosgaan op de grinderupties; het kon allemaal bij Vallenfyre. Het was genieten geblazen tijdens Odious Bliss, Splinters en Cathedrals Of Dread en Vallenfyre bekeerde vandaag een flink aantal duistere zieltjes. De teleurgestelde gezichten bij de merchstand waar de Vallenfyre shirts uitblonken in afwezigheid, spreken daarbij boekdelen.

The Ocean - metaldome

The Ocean trad op in de metaldome. Heel speciale muziek brengen deze Duitsers, zware prog waar wel een publiek voor te vinden is, maar die lang niet voor iedereen weggelegd is. De intensiteit waarmee deze band echter hun muziek brengt, is topklasse. Zij, en ook hun fans, gaan grandioos op in hun soms chaotische songstructuren, die het voor buitenstaanders soms zelfs moeilijk maken om een goed headbangritme te vinden. Zo ook hier op Graspop, het was een intens en pakkend optreden met zware screams en verschillende en vaak afgewisselde gitaarakkoorden. De nodige licht- en rookeffecten droegen ook bij tot de duistere sfeer. Van rook gesproken, de eerste rijen en ook de security zagen soms geen hand voor ogen. Op de achtergrond werden videobeelden weergegeven van verschillende zeedieren en de oceaan (The Ocean, iemand?). Zanger Loïc Rossetti liet zich volledig gaan, hij schreeuwde de longen uit zijn lijf, viel op zijn knieën op het podium, sprong het publiek in om al zingend te crowdsurfen, ... De sfeer zat er dan ook goed in. The Ocean, een band niet voor iedereen maar ze wisten te overtuigen op deze eerste maal dat ze op Graspop speelden.

Godsmack - main stage 1

Het Amerikaanse Godsmack heeft alles wat een band wil: sterke songs en charismatische frontman, een sterke live reputatie, maar vooral intense oprechte beleving. Al deze ingrediënten maakten dit optreden dan ook een van de betere optredens van deze Graspopeditie. Geopend werd met hun laatste single 1000hp, maar al snel werden ook Crying like a Bitch en Awake op het publiek losgelaten. Wanneer de set wat dreigde in te zakken, nam de flair van de charismatische frontman Sully Erna het wel over. Hij was in een vorig leven drummer en stelde dit uitgebreid tentoon tijdens de Batalla de los tambores, letterlijk een gevecht tussen twee drummers. Live héél sterk en wanneer de gitaristen invielen, kregen we een leuke muzikale medley te horen met o.a. Back in black, Creeping Death en Love in an Elevator. Wanneer I stand Alone uit de boxen klonk, wist iedereen dat deze american dream er spijtig genoeg opzat.

Code Orange - Jupiler stage

Voor wie Code Orange nog niet kent, heb ik maar één boodschap: leer ze maar kennen. Code Orange was vroeger bekend als Code Orange Kids, maar deze mannen (en vrouw) zijn echt deze naam niet meer waard. Code Orange is het en zal het blijven. Hoe wil je deze band het beste voorstellen? Wel, Code Orange bestaat uit Jami Morgan, de drummer die tevens de zanger is van de band. Daarnaast zijn er twee gitaristen: de mannelijke gitarist en ook tevens zanger Eric Balderose en de vrouwelijke gitarist, en natuurlijk ook zangeres, Reba Meyers. Daarnaast heb je nog een bassist, die geen zanger is, maar volledig zich los laat gaan op zijn bas: Joe Goldman. Begrijp je het nog een beetje? Hoe kan dit allemaal in interactie met elkaar gaan? Als je het concert op Graspop hebt gezien, weet je echt wel genoeg. Zij heersten op deze kleine Jupiler stage.

De band kwam op met het nodige geweld. Een intro waar je werkelijk U tegen kon zeggen. Het is te beschrijven als elektronisch en progressief geweld in combinatie met kleinere drumtechnieken, de typische hardcore punk wat je hierin hoort met een staaltje metal/djent om daarna helemaal over te gaan om een perfecte en zware muzieklijn. Het is echt niet te geloven wat deze band met je doet als je de intro hoort van My World. En dan begint de drummer Jami zijn stem te gebruiken in interactie met de anderen en dit is echt de perfectie van formaat. Hard, knallend en totaal uniek!

Code Orange is een band die je kippenvel geeft. Met de song Slowburn begon de band met een zware lijn om door te geven aan een lekker punk/sludge gehalte. Zanger Jami schreeuwde de longen uit zijn lijf. In de combinatie met zeer harde bass en andere gitaarlijnen, maakte Code Orange een sterke indruk op het publiek. Er kwam volk naar hen toegestroomd en je merkte dat iedereen wel iets van deze band wou meepikken. Deze band maakt dan ook niet muziek die je niet iedere dag hoort. Het is erg sterk progressief en het hoge metal/punk gehalte blijft.

De performance op Graspop maakte ook hier en daar plaats voor iets rustigere tonen zoals in Dream In Inertia. Deze song geeft meteen een heel ander karakter aan Code Orange, alsof het een doom metal band is. Door die rustige kant hoor je de perfecte interactie van instrumenten, publiek en zang. Dit is zo mooi aan de muziek van deze band; ze kan alle kanten op, maar blijft luid, ludiek en uniek. Het is iets wat je echt bij zal blijven, want je wilt meer. Het is een drug.

Unclean Spirit en I Am King zijn de songs die de toren weer hoog zetten bij Code Orange. We weten in ieder geval dat we nog veel van deze band zullen horen en zien, want hun energie op het podium is te voelen. Het grijpt je bij de keel. Als het Belgische publiek echt klaar was voor Code Orange, valt nog te betwijfelen, maar we weten dat dit niet de laatste keer zal zijn dat we ze in België zullen zien.

Lacuna Coil - metaldome

Hierna speelde Lacuna Coil in de metaldome. Deze band is ook geen onbekende op het festival, ze stonden er al meermaals, maar lijken steeds verder weggestopt te worden. Jaren terug speelden ze nog op de grote main stage voor een groot publiek, toen eens als afsluiter in een volgepropte marquee, dan nog eens door line-up wisselingen naar voor geschoven als tweede band op de main stage onder barslechte weersomstandigheden en een verschrikkelijke setlist en slecht geluid en nu plots na jaren afwezigheid naar de metaldome. De band heeft sinds het uitbrengen van hun album 'Shallow Life' veel goed te maken zo bleek. Maar dat deden ze met opvolgers 'Dark Adrenaline' en 'Broken Crown Halo' maar al te goed.

Van deze twee laatste albums speelden ze de meeste nummers. Ze openden sterk met Trip the Darkness, zetten voort met Intoxicated en Die & Rise… Zangeres Cristina Scabbia was goed bij stem en Andrea Ferro's screams zijn een welgekomen afwisseling, iets dat niet meer te horen was sinds de beginjaren van de band. Natuurlijk kwamen er ook enkele klassiekers aan bod waarmee de hele tent leek mee te zingen, zoals Heaven's a Lie en de cover Enjoy the Silence. Het lijflied van het moderne Lacuna Coil lijkt Nothing Stands in Our Way te worden, waarbij het publiek duchtig meedeed. De metaldome stond goed vol tot achter en je hoorde achteraf veel goede reacties van zowel kenners als niet-kenners. De Italianen wisten opnieuw te overtuigen met hun strak optreden, good job Lacuna Coil.

Sonata Arctica - main stage 2

Ondertussen op de main stage... De power metalband Sonata Arctica kwam wel met een zeer originele introductie op de proppen, namelijk een intro genaamd Can-Can Jaakolla. Een intro die eigenlijk wel iedereen kent, maar niet meteen een belletje laat rinkelen als je het zegt. Uiteindelijk mocht heel de weide van Graspop genieten van deze single en dat liet nogal grappige taferelen op de wereld los. Maar na de intro kwam de Finse band Sonata Arctica het podium op met het nummer White Pearl, Black Oceans. De band toert al enkele maanden Europa rond en zijn dus zeker goed opgewarmt en op elkaar afgestemd. Dit was duidelijk want zanger Tony Kakko, met zijn kortgewiekte rood-bruine haren, bracht een setje van formaat.

Toch straalde Tony niet zoals vroeger. Zijn pit was er een beetje uit waardoor de set van Sonata Arctica soms ineen viel. De mensen op de eerste rij zullen hier zeker niet van op de hoogte zijn, maar er liep veel volk weg van Sonata Arctica. Jammer, want deze band heeft prachtige nummers gespeeld zoals I Have A Right, Love, The Wolves Die Young, Destruction Preventer en Don’t Say A Word. Sonata Arctica kon meer en bracht weinig, helaas. Tony's stem betovert nog steeds veel mensen, maar met deze korte set, een set die een kwartier minder lang duurde, hadden we door dat deze band hun dag niet had. Hopelijk een volgende beter en zeker als je op de main stage staat.

Korpiklaani - marquee

​Wanneer het Finse Korpiklaani het podium betreedt verwacht je eigenlijk een hilbilly concert, maar eigenlijk krijg je de levellers op speed, maar dan in het Fins, kan u nog volgen? Neen, niet erg, want dat is ongeveer het gevoel dat een gemiddeld Korpiklaani optreden opwekt. De heren weten wel hoe ze een feestje moeten bouwen. Het was ook een eerste live kennismaking met hun nieuwe accordeonist en violist. Tijdens Lempo kregen beide heren de kans om hun kunnen onmiddellijk te tonen en zij sloegen deze doop met verve. Helaas na een sterk begin, waar de nadruk op het nieuwe album lag, boette de show aan kracht in. Neem daarbij nog eens dat het geluid van het hoofdpodium op dat moment véél te hard stond en echt wel storend werkte. Wij stonden op 20 meter centraal voor het podium en hoorden bij de rustige momenten de muziek van de main harder dan van de Finnen, spijtig! Een sterke eindsprint, met het obligatoire Vodka en Wooden Pints, kon deze zure smaak gelukkig enigszins wegspoelen.

We Are Harlot - Jupiler stage

We Are Harlot telt als voornaamste leden zanger Danny Worsnop (vroeger de zanger van Asking Alexandria), gitarist Jeff George die voorheen bij Sebastian Bach speelde, bassist Brian Weaver die in het verleden bij Silvertide actief was en de voormalige Revolution Renaissance-drummer Bruno Agra. Allemaal mannen die het klappen van de zweep kennen en opmerkelijk is de stijlwissel die met name Danny Worsnop gemaakt heeft, want met Asking Alexandria bracht hij zogenaamde electronicore (een mengeling van metalcore met elektronica), terwijl We Are Harlot borg staat voor classic hard rock met de nodige glam-invloeden.

OK, het wiel wordt niet heruitgevonden, maar We Are Harlot draait mooi rond zonder slag in het wiel. Zo ook op de Jupiler stage, waar slechts enkele honderden nieuwsgierigen zich verzamelden voor een energieke set. Uiteraard werd er uit het debuut geplukt en ontbraken prijsnummers zoals Denial, Easier To Leave, Dancing On Nails en One More Night niet in de setlist, maar ook een gesmaakte cover van Queen’s Tie Your Mother Down liet een mooi visitekaartje achter. We Are Harlot was een ontdekking en deze GMM-revelatie mag zo snel mogelijk terugkomen naar onze contreien voor een clubshow.

Five Finger Death Punch - main stage 1

Five Finger Death Punch mocht er vervolgens een lap op geven. Deze populaire Amerikanen stonden eindelijk voor de eerste maal op Graspop. Twee jaar terug hebben ze gecanceld, voor velen een ontgoocheling. Vorig jaar stonden ze wel in de Trix in Antwerpen, waar ze een verbluffende show gaven. Op Graspop verwachtten we niet minder, 5FDP was een bom. Ze schoten uit de startblokken met Under and Over It, een knaller van een song. De pit zat er onmiddellijk in (ook letterlijk de moshpit) en het publiek schreeuwde het refrein mee met zanger Ivan Moody. Dit ging door met Burn It Down en het melodischere Hard to see, met een mooie inleiding van Ivan naar het publiek achteraan. Iedereen moest gewoon blijven bewegen zo leek het tijdens dit optreden, springen moest het publiek doen bij Lift Me Up, maar tot een echt hoogtepunt kwam het bij de supersnelle song Burn MF dat indrukwekkende gitaarriffs bevat, het publiek zong luidkeels mee. Uiteraard kon tophit The Bleeding niet ontbreken, dit was de afsluiter. Five Finger Death Punch was ongetwijfeld een hoogtepunt van Graspop Metal Meeting 2015, wat een sfeer, wat een activiteit, wat een muziek. Maar toch kon de setlist eigenlijk nog zwaarder!

Arch Enemy - marquee

Op naar de marquee, waar Arch Enemy begon te spelen. Deze band heeft absoluut geen introductie meer nodig, hun nummers zijn zo gekend in de metalwereld, om nog maar van de media aandacht van vorig jaar te zwijgen: zangeres Angela Gossow maakte plaats voor Alissa White-Gluz. Geen blondine, maar een blauw/groenharige. Alissa's screams gaan misschien niet zo diep als die van Angela, maar ze bewees op voorgaande Europese tours en festivals dat ze haar mannetje kan staan in dit wereldje. Het werd een agressief optreden met veel crowdsurfers en non-stop moshpits. Het publiek at uit hun hand dankzij de vele sublieme gitaarsolo's van zowel Michael Amott als nieuw bandlid Jeff Loomis (ex-Nevermore) en Alissa is een prima publieksprater. Enkele topsongs: War Eternal, Ravenous, As The Pages Burn, Dead Eyes See No Future, No Gods No Masters waar iedereen moest meespringen en afsluiter Nemesis, gewoon een laatste maal keihard gaan. Arch Enemy, zijn ze eigenlijk ooit slecht?

Alice Cooper - main stage 2

En dan waren we gekomen aan de 4 toppers op de main stages van deze uitverkochte dag. Tot achter de PA stond de weide ondertussen gevuld met mensen om Alice Cooper te zien. Nonkel Alice is al enige tijd geleden de kaap van de zestig gepasseerd maar geeft ons wel een mooi lesje in waardig ouder worden. In een ver en grijs verleden werden de shows van Alice Cooper meermaals verboden wegens te choquerend maar ondertussen zijn we door de media zo murw geslagen met gruwel en geweld dat een rockshow ons hoogstens nog amuseert.

En weinig artiesten houden entertainment zo hoog in het vaandel als Alice Cooper. Geruggesteund door een stel fantastische muzikanten grasduint de man door zijn indrukwekkende oeuvre en het publiek heeft duidelijk zin in een feestje deze namiddag. No More Mr. Nice Guy, Billion Dollar Babies, Hey Stoopid, Welcome To My Nightmare, I Love The Dead, … ze behoren allen tot het collectieve geheugen van de metalhead op leeftijd. Tijdens en tussen deze nummers door zetten griezelige verpleegsters spuiten in Alice’s kont, werd de man in een dwangbuis gestopt en verloor hij –vrij letterlijk- zijn hoofd. Allemaal dingen die we al wel eens eerder hebben gezien maar de show wel lekker herkenbaar maken. Ook de afsluiters waren geen verrassing. Poison werd luidkeels meegebruld en School’s Out (met een stukje Brick In The Wall) mocht tenslotte een vet punt zetten achter een zeer verdienstelijk optreden van een rasartiest.

Korn - main stage 1

Één van de meeste bekendste bands in het nu-metal genre maakte wederom zijn opwachting op main stage 1, namelijk Korn. Deze band maakt zijn performances meer dan waardig genoeg. Als je de zanger Jonathan Davis ziet rondlopen in een publiek, heeft hij dezelfde présence als op het podium. Maar vandaag maakte Korn een heel andere indruk op het publiek dan anders. Een sterallure-indruk.

De bandleden kwamen één voor één op het podium, dit met een achtergrond van het eerste album, namelijk ‘Korn’. Daarnaast geeft het showgehalte van de magnifieke drummer Ray Luzier toch altijd een sterke indruk. Dit komt ook voornamelijk door zijn rare make-up rond zijn ogen en mond en zijn bijzondere muzikale technieken die hij kan weergeven in zijn drumperformance. De rariteit viel meteen weg als hij begon te drummen op de eerste song waar Korn meestal het podium mee betreed en dat is natuurlijk Blind. Daar kwamen ook Jonathan Davis en zijn aanhangers. Meteen sprong ‘ARE YOU READY?’ in het oog en het hele publiek begon van voor tot achter en van links naar rechts te moshen, headbangen, springen en alle andere soorten bewegingen te maken. Iedereen schreeuwde, iedereen zong mee... Mannen, vrouwen, oud en jong! Het werd een feest vanaf de eerste track. Het eerste wat ons al op viel was dat de legendarische cultmicrofoon van Jonathan Davis er niet was en dat hij gewoon met een standaard witte microfoon zong. Dit was echt één van de rariteiten van de set, want Jonathan en zijn microfoon zijn twee beste vrienden van elkaar. Waar was die? Hij zou dan ook niet tevoorschijn komen, toch niet tot bijna het einde van de set.

We waren benieuwd wat zou volgen op de song Blind. Want Korn kennende zouden ze hun grootste hits wel aan ons voorschotelen, maar dat was toch wel heel anders dan verwacht. Toen we Ball Tongue hoorden met een mix van een paar DJ intonaties, hadden we al zoiets van, gaat Korn nu hun debuutalbum opnieuw aan ons voorschotelen? En ja hoor, het was zo. De hele setlist was gewoon de tracklist van het album ‘Korn’, met hier en daar een paar mashups. En dan kwam de teleurstelling, want je bent aan het wachten op nummers als Falling Away From Me, Got The Life en Word Up of Never Never. Maar nee, deze kwamen niet aan bod. Dit was een tegenvaller van formaat. Jonathan en co. zongen gewoon integraal het debuutalbum en de interactie tussen publiek en band was zo minimaal dat we ons eigenlijk beter konden omdraaien. Je kon je haast afvragen of de band er eigenlijk niet tegen hun zin speelde, met Jonathan die geen woord tussen de nummers zei en drummer Ray die meermaals na een nummer zijn stokken wegsmeet en even rondliep. Maar het is en blijft Korn. Deze band heeft zoveel harten overtuigt en het leuke was, ondanks het integrale albumoptreden, dat Korn en vooral het publiek er een groot feest van maakten. Instrumentaal was het strak, soms hier en daar was het geluid overrated, maar toch mooi. Maar Korn kon het toch niet laten. Ondanks dat ze niet op het album stonden, werden toch nog Falling Away From Me en Freak On A Leash live gespeeld en dit met Jonathan's eigen microfoon die dan opdook. En hierop knalde het publiek los. Overal kleine en grote moshpits te vinden, springen en duwen op elkaar, dronken mensen op en naast elkaar en wat kon je nog wel niet meer verwachten? Korn zette een duidelijke handtekening onder hun set en eindigde met een bescheiden bedanking voor het massaal opgekomen publiek, wat een drukte was het ondertussen aan de main stage area! De uitverkoop van deze dag liet zich opmerken vooral in vergelijking met de vorige en volgende dag.

Alcest - metaldome

Door de vele overlappingen noopt Graspop ons dit jaar tot verscheurende keuzes. At The Gates begon zijn set met een flinke vertraging dus toch tijd om de marquee te laten voor wat hij was en in de metaldome Alcest te gaan bekijken. Na afloop zal ik de al dan niet aanwezige goden ruimschoots bedanken voor die beslissing want qua beleving was dit ongetwijfeld het meest beklijvende concert van dit weekend. Wat zeg ik, dit was allicht één van de strafste muzikale ervaringen uit mijn leven.

Frontman Neige en kompanen sloegen er in om een intieme sfeer te creëren die de luisteraar opslokte en liet vergeten waar hij of zij was. Drie kwartier lang viel de wereld rondom ons weg en waren we deelgenoten van een melancholische wereld waarin de lijn tussen verdriet en stil geluk flinterdun is. In het verleden durfde de breekbare stem van Neige wel eens roet in het eten gooien maar vandaag konk alles perfect. Bescheiden ‘hit’ Autre Temps zat al vroeg in de setlist wat enthousiaste reacties losweekte bij het opvallend vrouwelijke publiek. De bescheiden, zeg maar gerust verlegen, frontman wist met de respons even geen blijf en meer dan een schuchter ‘merci’ kreeg hij er niet uit. De muziek sprak gelukkig voor zich en dit is wellicht het eerste concert waarbij ik vaker de ogen gesloten heb dan open hield.

Meer nog dan een concert bood Alcest de luisteraar die zich ervoor openstelde een ervaring die aanschurkte tegen een gemoedelijke vrijpartij of een lekker potje huilen. Van Ecails De Lune over Souvenirs D’Un Autre Monde tot Là Ou Naissent Les Couleurs Nouvelles en afsluiter Délivrance was het één grote emotionele trip. Ondergetekende beleefde een primeur; voor het eerst tijdens twintig jaar op Graspop stonden de tranen in de ogen. Wat mij betreft het concert van het weekend.

Judas Priest - main stage 2

Het laatste decennium zijn optredens van Judas Priest steeds een dubbeltje op z’n kant. Ofwel is het een treffend bewijs dat bejaarde rockers hun plaats op de affiche nog steeds verdienen ofwel is het een pijnlijk schouwspel van net niet gehaalde noten en pitstops aan de zuurstoftank. Het lot was ons vandaag goed gezind want de Britse oerband stond er als een huis met Rob Halford als de ultieme hogepriester der heavy metal. Toegegeven, de man bouwt nu en dan een strategisch gekozen meezingmoment in maar over het algemeen is hij indrukwekkend goed bij stem, bij zijn uithalen tijdens Painkiller voelden we zelfs hoe onze teelballen zich spontaan terugtrokken in de veilige schoot. Al waren die momenten niet van lange duur en was zijn stem bij dit nummer heel wisselvallig, in een poging om toch die hoge stem te blijven behouden. Een Painkiller anno 2015 is geen Painkiller anno jaren '90 meer.

Het nieuwe album ‘Redeemer Of Souls’ luidde al een terugkeer in naar het geluid van hun beste jaren en ook live viel op hoe goed het nieuwe werk zoals de titelsong, Dragonaut en Halls Of Valhalla aansluiten bij de klassiekers. Maar het zijn natuurlijk die klassiekers waar iedereen voor gekomen was. We werden verwend met spitante uitvoeringen van Victim Of Changes, Turbo Lover en Breaking The Law. Naar aloude traditie reed Halford zijn motor het podium op als intro op Hell Bent For Leather. Het was duidelijk dat velen voor Judas Priest gekomen waren. De oppervlakte voor de main stage stond zo goed als vol.

Verbazing alom wanneer de band het podium verliet na nauwelijks een uur spelen. Gelukkig dook men al snel weer op voor een dubbele toegift. Eerst kregen we Electric Eye en een uitgesponnen versie van You’ve Got Another Thing Coming in de maag geduwd maar de ware doodsklap volgde daarna met het gouden duo Painkiller en Living After Midnight. Painkiller zat allicht wel vast in de setlist, maar Halford vroeg het publiek doodleuk welk nummer ze nog wilden horen en het gonsde dan ook maar één woord overheen de weide. Eén van de betere Judas Priest concerten van de afgelopen jaren.

Slipknot - main stage 1

De laatsten van deze dag dan. Slipknot, de metalmachine van Amerika, hebben al meerdere keren op Graspop gestaan, maar anno 2015 kwamen ze maar weer eens naar België met hun Prepare For Hell-tour. Het podium was dan ook als het ware gevormd zoals de hel. De kop van de duivel die primeerde op de achtergrond van het podium, bewegende drumstellen en verhogen, een fantastische belichting en daarnaast schreeuwde het podium vuur en spektakel. Natuurlijk de griezelige tot soms lugubere outfits en maskers van de bandleden niet te vergeten.

De intro was meteen de intro van het nieuwe album, XIV, één van de meest originele intro’s die er bestaan en die gerelateerd zijn aan de missie on stage van Slipknot. En hiermee begon Slipknot aan hun setlist waarin alle hits aan bod kwamen. Natuurlijk werd hun nieuwste CD ‘.5: The Grey Chapter’ voorgesteld met nummers als Sarcastrophe, Killpop, waar zanger Corey Taylor het soms wel moeilijk had om zijn stem tot een hoogtepunt te laten komen, AOV en The Devil In I. Het hele publiek van Graspop zong mee maar een minder mooi aspect was dat er ook een veelvuldige uitloop was van toeschouwers tijdens het optreden. Enkelen hielden het al na Judas Priest voor bekeken, maar velen dropen na enkele nummers van Slipknot ook af. Kiss en Marilyn Manson hielden gisteren meer volk bij zich. Ondanks het spektakel had het publiek ook wel gehoord dat Corey Taylors stem wat te wensen overliet. Maar Slipknot zou niet Slipknot zijn als zij niet het beste ervan zouden maken. Nummers als Psychosocial, Wait And Bleed, Duality, Sic en Spit It Out kwamen aan bod. Dit laatstgenoemde nummer was natuurlijk waar één waar hun unieke entertainmentzaken aan bod kwam: iedereen moest gaan zitten om vervolgens omhoog te springen en uit de bol te gaan, ze deden het al op elk Graspop optreden. De interactie van Corey, de andere bandleden en het publiek was ook weer ontzettend groot. Slipknot is één van de bands die België altijd hoog in het vaandel heeft gedragen en dit was hier ook duidelijk te merken. Hun uiting naar België is mooi en daardoor laat het hele publiek zich ook gaan op hun muziek. De interactie en sfeer bij Slipknot in België is ook iets wat je niet in andere landen zal vinden.

Slipknot zorgde natuurlijk voor nog andere ludieke sferen, lichttechnieken en bijzonder mooie interacties tussen instrumenten en stemtechnieken. Dit met name in songs als Vermillion, Before I Forget, People = Shit en Surfacing. Slipknot kwam, zag en overwon, en genoot! Het publiek van het eerste uur stond er en het mooie was dat Corey en co. duidelijk geen air over zich heen hadden. Deze mannen stonden er en maakten er een waardige afsluiter van voor deze tweede festivaldag. Al kan de vraag gesteld worden of Judas Priest niet de echte headliner was als de vergelijking van publieksopkomst gemaakt wordt.

Geschreven door Tim Vermoens, Avon Moltoy, Nik, Jacqueline, Rick en DemiMuffin.

Lees de review van donderdag, vrijdag en zondag.