Review Graspop Metal Meeting 2019 dag 1: donderdag 20 juni - Was de voorafgaande avond de moeite waard?

Datum: 
donderdag, 20 juni, 2019

De 24e editie van Graspop Metal Meeting, de tweede keer op een rij volledig uitverkocht. Het beloofde druk vertoeven op de Desselse weide. Met Within Temptation en Slayer op vrijdag, Lamb of God en Slipknot op zaterdag en Sabaton en Kiss op zondag werd enerzijds gekozen voor oude waarden, anderzijds een gewaagde keuze genomen voor (co-)headliners. Voor twee van hen was het overigens een afscheid, een laatste passage op Graspop Metal Meeting. Maar hoe zit dat nu juist met die extra festivaldag op donderdag?

Vorig jaar werd er voor het eerst een XL-editie gehouden, Guns ’N Roses was toen grote headliner op donderdag. Dit werd gekoppeld aan het in het leven roepen van het ‘Combi-XL’ ticket, toegang voor vier volwaardige dagen. Niks van dat deze editie, dit jaar zoals voorheen vooral een focus op Belgisch talent en als klepper Philip H. Anselmo and the Illegals die een Pantera-set spelen, gewoon inbegrepen in het combiticket. Black Peaks mocht openen, onze dag begon met opvolger Hemelbestormer.

Hemelbestormer - Metal Dome

Nadat Black Peaks op de vlakbij gelegen Jupiler Stage de eer had om het festival officieel te openen, was het aan het Belgische Hemelbestormer om de Red Bull Metal Dome te ontmaagden. En zoals dat bij een geslaagde ontmaagding hoort, deden ze dit heerlijk traag pompend met een constant voelbare onderhuidse spanning. Hemelbestormer is verre van een evidente keuze als opener; Immers, bij het begin van een festival spuit de adrenaline nog rijkelijk door de bloedbanen terwijl iedereen zich opmaakt voor vier dagen feest. Ga er dan maar eens aanstaan met je bezwerende, instrumentale postmetal. Het duurde dan ook een goede tien minuten alvorens de toeschouwers stilaan begonnen doorhebben wat hier nu eigenlijk de bedoeling van was. Maar eens die kaap gerond zogen de Limburgers iedereen ongenadig mee in hun muzikale vortex. De zware riffs hadden een hypnotiserend effect en de hoofden knikten traagzaam mee op het ritme. Tijdens The Serpent Bearer waagden de gitaristen zich aan wat extra percussie wat meteen een extra dimensie gaf, al was het maar doordat de trillingen vreemde dingen deden met iemands onderbuik. Waarmee we meteen ook de grote kracht (en tegelijk zwakte) van Hemelbestormer aanraken; dit is absoluut een band om live te ‘voelen’. Op plaat durft de verveling na verloop van tijd al eens toe te slaan maar in de Metal Dome werkte het vandaag wel, althans als je er voor open stond. Het publiek reageerde enthousiast en de heren van Hemelbestormer mogen zich verkneukelen in de wetenschap dat er deze dag een pak extra zieltjes gewonnen zijn.

Raven - Marquee

Na de eerste optredens in de Metal Dome en de Jupiler Stage, werd de Marquee ingewijd door Raven. Wanneer de Britse NWOBHM veteranen op het punt stonden te beginnen, kleurden de eerste rijen van een matig gevulde Marquee vijftig tinten grijs. Het zijn dan ook vooral de muziekliefhebbers met vele jaren ervaring op de teller die hun toenmalige jeugdhelden kwamen toejuichen. Nostalgie maakt echter ook toondoof zo bleek want ondanks het abominabele geluid bleef een deel van het publiek enthousiast meebrullen en headbangen. Wij zagen echter vooral een band die -toegegeven- erg veel enthousiasme uitstraalde maar wiens muzikale hoogdagen ondertussen ver achter de rug liggen. In 2010 was ik nog lyrisch over de doortocht van Raven op het Alcatraz festival in de Brielpoort maar nu maakte de band een slechte beurt. Een deel van het probleem is zeker toe te schrijven aan de technici die er moeilijk in slaagden om naast de drums ook andere instrumenten met enig volume uit de installatie te toveren maar met pijn in het hart moeten we ook bekennen dat de ouderdom begint te wegen op de muzikanten. Met name zanger John Gallagher ging regelmatig de mist in en net omdat zijn kenmerkende gilletjes zo bepalend zijn voor de sound van Raven werkte dit na verloop van tijd flink op de zenuwen. Veel mensen gaven er na enkele nummers de brui aan en verkozen een frisse pint of wat vast voedsel boven een bijzonder matige uitvoering van klassiekers zoals All For One, Rock Until You Drop en Faster Than The Speed Of Light. Doodjammer voor een band met zo’n geschiedenis en verdienste als Raven.

Aborted - Marquee

De oorlogsmachine genaamd Aborted heeft blijkbaar in de kleedkamer in het groot ‘adel verplicht’ aan de muur hangen want Europa’s beste deathmetalband sloopte op dit nog relatief vroege uur de Marquee, daarmee hun uitstekende live reputatie nogmaals vet onderstrepend. Vanaf de eerste tonen van TerrorVision ging het gas vol open en dat hield men de volle 50 minuten vol, daarmee het uiterste vergend van een zo goed als volle tent. Zonder genade werd de ene na de andere granaat het publiek ingevuurd met een intensiteit en overtuiging waar velen een puntje aan kunnen zuigen. In ruil voor hun harde werk worden de bandleden beloond met een woeste pit die de volle set lang kolkte en behoorlijk wat slachtoffers vergde. Ondergetekende kwam ook niet zonder de nodige kleerscheuren uit het geweld maar dat is nu eenmaal een beetje de bedoeling van het hele concept. De rotte kers op de bedorven taart was een indrukwekkende wall of death die definitief de laatste festivaltoeristen uit de voorste regionen verjaagde. Het lijkt misschien vreemd om dit te stellen over een band die vooral verhaalt over dood en gruwel maar de spelvreugde spatte van het podium en de bandleden voelden elkaar blindelings aan. Frontman Svencho dartelde als een jong veulen over het podium en vuurde zijn collega muzikanten en het publiek nog wat extra aan, alsof dat nog nodig was. De geluidskwaliteit in de Marquee was tijdens Raven bedroevend te noemen en ook de volgende dagen zullen nog een paar optredens door een slecht geluid aan impact inboeten maar tijdens de set van Aborted bleef alles zo strak als een nonnenkut. Met The Saw And The Carnage Done werd een luidruchtig slotakkoord gebreid aan wat met voorsprong het sterkste optreden was van deze openingsdag. Imponerend.

Off The Cross - Metal Dome

Terwijl het buiten al een aardig drukke boel werd en de Marquee kolkte, gingen we ook de Red Bull Metal Dome in om ons van een goed plaatsje te kunnen verzekeren voor Off The Cross. We hadden geluk en konden nog helemaal vooraan post vatten. Weet je, wij Belgen zijn een beetje verwend op muzikaal vlak, het aanbod is zeer groot en verspreid. Off The Cross is een band waar we hier trots op mogen (nee, móeten) zijn en al zal er waarschijnlijk niemand haar of zijn combiticket speciaal voor OTC gekocht hebben, het is wel de band die je zeker wil gezien hebben, als je daar dan toch bent. En de vier heren van OTC waren er klaar voor en hadden er duidelijk zin in. Spelen op Graspop geeft je immers de kans om nog flink wat zieltjes bij te oogsten. De band stond en speelde op scherp en legde een zo goed als foutloos parcours af. Frontman Steven beheerste het podium en het publiek volledig. Op zijn platformpje boven de monitor torende hij, gehuld tussen rookkanons en lichtspots, boven alles en iedereen uit om als een Messias de Metal Boodschap te verspreiden over zijn volgelingen. En die volgelingen geraakten volledig in de ban van Zijn Woord. Vanaf het nummer The Goddess vlogen de crowdsurfers ons langs alle kanten rond de oren om van de diverse moshpits nog maar te zwijgen. Wanneer Steven tijdens het slotnummer dan nog eens het publiek indook was het hek helemaal van de dam. Off The Cross kwam, zag en overwon en zette een set neer die als ijkpunt kon dienen voor alle volgende acts die nog op Graspop moesten spelen.

Sonata Arctica - Marquee

Zou dit de enige festivalshow van Sonata Arctica geweest zijn? Een blik op de tourdata bevestigde onze gedachte niet: Sonata Arctica is wel degelijk op festivaltournee, maar ze brachten hier op Graspop een intiem zaalconcert, wat totaal niet overkwam in de grote marquee. De sloebers begonnen er met vijf minuten vertraging aan maar veel protest kregen ze daar niet voor, integendeel. Onze Finse vrienden begonnen stevig aan hun set met Closer to an Animal en ondanks dat knaller Black Sheep nu al volgde, kelderde het tempo zienderogen naarmate het optreden vorderde. Intieme songs als I Have A Right en Tallulah werden door zanger Tony Kakko gezongen met veel emotie, maar enkel voor de eerste rijen zo leek het. Op een festival moet je een hele tent voor je zien te winnen, door al hurkend voor de fangirls op de eerste rij te zingen lukt dit niet. Tallulah, een ballade zo melig en cheesy dat je er gemakkelijk een kaasfondue voor de hele Marquee mee zou kunnen organiseren. No Dream Can Heal a Broken Heart is al niet veel beter, die houden we voor de raclette. En voor Fullmoon liet Kakko de zang grotendeels over aan het publiek, het zorgde nog even voor een opflakkering maar kon het hele optreden niet redden. Voor ze aan het afsluitende Life begonnen kondigden ze nog aan dat hun nieuwe single, A Little Less Understanding, de volgende dag zou verschijnen en het nieuwe album Talviyö op 6 september. Vijf minuten voor het schema hielden ze er ook alweer mee op. Maar in plaats van ellenlange virtuele knuffels aan het publiek te staan uitdelen hadden ze dus met gemak nog een nummer kunnen spelen. Sonata Arctica was ook echt wel de vreemde eend in de bijt op deze dag waar zo goed als allemaal zware metalbands geprogrammeerd stonden. Het verschil met voorgangers als Aborted en nakomer Phil Anselmo was gigantisch, ook wat betreft publieksopkomst. Het leek voor velen het ideale moment om de avondlucht op te snuiven. Een gemiste kans voor deze Finnen!

Philip H. Anselmo and the Illegals perform a Vulgar Display of 101 Proof - Marquee

Lees het verslag van de headliner van deze eerste festivaldag hier.

Foto's door Graspop Metal Meeting.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!