Review Graspop Metal Meeting 2019 dag 3: zaterdag 22 juni - Hard, harder, hardst, de verovering van Slipknot en Lamb Of God

Datum: 
zaterdag, 22 juni, 2019

De 24e editie van Graspop Metal Meeting, de tweede keer op een rij volledig uitverkocht. Het beloofde druk vertoeven op de Desselse weide. Met Within Temptation en Slayer op vrijdag, Lamb of God en Slipknot op zaterdag en Sabaton en Kiss op zondag werd enerzijds gekozen voor oude waarden, anderzijds een gewaagde keuze genomen voor (co-)headliners. Voor twee van hen was het overigens een afscheid, een laatste passage op Graspop Metal Meeting. Maar van afscheid geen sprake voor de headliners van deze tweede officiële festivaldag (in feite de derde in het rijtje). Lees hier hoe Slipknot, Lamb of God en de vele andere bands het er vanaf brachten en hoe de sfeer op een volgelopen Graspop Metal Meeting was.

Gloryhammer - Main Stage 2

Gloryhammer trapte de tweede dag op gang en deed dit op theatrale wijze zoals we van hen gewend zijn. Onder de tonen van Into The Terrovortes of Kor-Virliath kwamen de leden het podium op en al snel brulden we “In Hoots We Trust”. Alles wat we van een Gloryhammer optreden gewend zijn kregen we hier te zien, een orc die neergeklopt wordt door Angus, de duistere tovenaar Christopher Bowes die op zijn donder krijgt van Angus en ga zo maar door. De bindteksten tussendoor pasten perfect in het verhaaltje. De hoogtepunten waren zonder twijfel Angus McFife, Hootsforce en Masters of the Galaxy. We zeten onze kelen een laatste keer open voor The Unicorn Invasion Of Dundee en hierna volgde er een kroning waarna er wat pinten achterover gekapt werden. Diegenen die Gloryhammer al gezien hadden op FortaRock konden zich verwachten aan een gelijkaardige show maar toch zakten we vol enthousiasme in de brandende zon af naar de Main Stage. De vele geïnteresseerden genoten van het optreden en de fans scandeerden nog een laatste keer GLORYHAMMER!

Cellar Darling - Marquee

Kiezen is soms verliezen. Terwijl Gloryhammer speelde, beet ook Cellar Darling de spits af in de Marquee. De nieuwe band van ex-Eluveitie Anna Murphy, Merlin Sutter en Ivo Henzi brengt een rustige variant van de folk metal die we kennen. Live komen er ook twee extra bandleden aan te pas. We hoorden verschillende reacties, mensen die hen al eerder zagen en het live steeds beter vinden klinken, maar ook lui die het maar niks vinden. Aan jou om het al dan niet ook een kans te geven.

Lovebites - Metal Dome

Lovebites, een all female band uit het verre Japan, had de eer om op zaterdag de Metaldome te openen en deed dat met verve. De interesse voor deze meidengroep was heel groot afgaande een volle tent op dit toch naar Graspop normen vroege uur. "We are Lovebites and we play heavy metal". En of ze dat deden. Compleet in het wit uitgedost en nog mooi om te zien ook. Niet te geloven dat dit metalchicks zijn. Ze kwamen er hun tweede album Clockwork Immortality voorstellen. Dat frontvrouw Asami bovendien nog heel wat uit haar strot kan toveren is ook mooi meegenomen. En wie dacht dat mooi zijn niet samengaat met muzikaal was er ook aan voor de moeite. Veertig minuten waren genoeg om ons te overtuigen. Dat de bindteksten in gebroken Engels met wat haar op waren, vergeven we hen met plezier.

Bad Wolves - Main Stage 1

Opener op Main Stage 1 was dan weer Bad Wolves. Wie kan je misschien denken? Tot vorig jaar hadden wij persoonlijk nog nooit van de naam gehoord zelfs. De zanger en drummer hebben we nochtans al op Graspop gezien. Tommy Vext viel in als vervanger van zanger Ivan Moody bij Five Finger Death Punch in 2017 en deed dat voortreffelijk. Drummer John Boecklin is al ettelijke keren hier aanwezig geweest met DevilDriver. Deze keer met hun eigen band Bad Wolves, die vorig jaar hun debuutalbum Disobey uitbrachten. Laat ons eerlijk zijn: de band staat enkel en alleen op de kaart dankzij hun Zombie cover van The Cranberries. Zangeres Dolores O'Riorda overleed vlak voor de release, wat de cover van hen ongewild tot een grote hit maakte. Laat je niet beïnvloeden door deze ene, rustige cover. De muziek van Bad Wolves is heel gevarieerd. Van melodisch tot loeihard. Het ene moment sta je mee te zingen en wiegen, het andere moment vlieg je in de moshpit. Bad Wolves begon hard met No Masters en Jesus Slaves, wisselde met melodische meezingnummers als Remember When en Hear Me Now om over te gaan tot een wall of death bij Officer Down. Vext jutte constant het publiek op en sprak vaak dankwoorden uit (zoals we gewend zijn bij zovele Amerikaanse bands). Het leuke aan deze wall of death was zijn gedacht erover: hij wou “een ander einde van Game Of Thrones creëren, hetgeen we verdienen”. De ene kant waren de ‘white walkers’, de andere kant de ‘realms of men’. Afgesloten werd er met -eindelijk- Zombie, opgedragen aan iedereen die iemand verloren heeft in het leven. Ook al is Vext een bodybuilder in het kwadraat, de tranen vloeiden over de geëmotioneerde man’s gezicht. De band bedankte hun fans tot slot hevig.

Ne Obliviscaris - Marquee

Veel vergeet-me-nietjes zijn er niet meer te vinden op de weide van Graspop. De kudde metalheads heeft de voorbije dagen vakkundig de meeste vegetatie diep in de Kempense zandbodem gedrukt. Toch kon je er deze dag in de Marquee nog één vinden en dat met name op het podium want laat dat nu de letterlijke vertaling vanuit het Latijn van Ne Obliviscaris zijn: vergeet me niet. We zullen de Australiërs ook niet licht vergeten want hun tweede passage op GMM is om duimen en vingers van af te likken. De progressieve death/black metal zit bijzonder vernuftig in elkaar en het is op zich al een heksentoer om dat in festivalomstandigheden te reproduceren. Er wordt sterk gestart met Libera (Part 1): Saturnine Spheres en meteen hebben we door dat vandaag het hele plaatje zal kloppen. De grunts, screams en cleane zang gaan broederlijk hand in hand, vingervlug gepriegel op de gitaren wordt brutaal gefileerd door ijskoude riffs en de vioolpartijen passen zo wonderwel bij al het geweld dat een mens zich begint af te vragen waarom niet elke extreme band met dat instrument aan de slag gaat. Bij de vorige passage van de Aussies vier jaar geleden waren we al erg te spreken over hun optreden maar hier schakelde men nog een tandje hoger. Persoonlijk hoogtepunt was Intra Venus dat met zijn akoestische, liefelijke begin uitmondde in een gecontroleerde passionele storm om daarna weer zachtjes te landen met een doordacht naspel, de opbouw van een betere liefdesnacht laten we maar zeggen. And Plague Flowers The Kaleidoscope is ondertussen uitgegroeid tot een semiklassieker en mocht de set in schoonheid eindigen. De afwezigen hadden ongelijk en misten waarschijnlijk één van de beste concerten van GMM 2019.

HammerFall - Main Stage 2

Nadat we de passage van HammerFall op FortaRock al meegemaakt hebben, keken we nog meer dan voorheen uit naar HammerFall hier op Graspop. De Zweden brengen ons immers een heerlijke portie power/heavy metal. Met opener Legion wisten ze misschien niet onmiddellijk te scoren, wat erna kwam sloeg wel in als een bom. Meezinger Any Means Necessary gevolgd door ultrahit Renegade deden wat de band voor ogen had: de fans meekrijgen in het geheel. Vanaf dan was het hek van de dam, de power metal songs werden meegezongen uit volle borst, de vuisten in de lucht. De band zelf was ook in topconditie, we hebben hen vroeger al in mindere vorm gezien. Let The Hammer Fall (waarbij de gitarist zijn hamer-gevormde gitaar meerdere malen de lucht in stak) en afsluiter Hearts On Fire brachten het geheel tot een hoogtepunt. Welcome back, HammerFall!

Beast In Black - Metal Dome

Power/heavy metal fans moesten eigenlijk kiezen, want samen met HammerFall speelde Beast In Black, nog zo’n vergelijkbare band. Als je de stem van de HammerFall zanger al hoog vindt, wat moet je dan wel niet denken bij Beast In Black. We pikten het laatste deel van hun optreden mee en waren verbaasd over hoe de Metal Dome (opnieuw) zo volgepakt was. Helemaal vooraan waren Anton Kabanen en zijn kompanen ook het beste van zichzelf aan het geven. De poppy ondertoon die hun nummers hebben, hadden juist een goed effect: soms stond je op en neer te springen of dansen, soms keihard te headbangen. We merkten vooral het einde op met Blind and Frozen en End of the World. Opnieuw een geweldige performance van deze Finnen!

Three Days Grace - Main Stage 1

Voor een zonovergoten weide mogen de vier Canadezen van de alternatieve rockband Three Days Grace aantreden. Openingssong is The Mountain uit de recentste cd Outsider. Het mag dan nog vroeg op de dag zijn, dat deert band en publiek niet om er voor te gaan. Er wordt afgewisseld met songs uit andere albums zoals bijvoorbeeld One-X en Human, en zelfs de titelloze debuutschijf uit 2003 werd niet vergeten. Hiervan genoot de song I Hate Everything About You de meeste bekendheid en wanneer een streepje Seven Nation Army van The White Stripes werd binnengesmokkeld bij Animal I Have Become scoorde men nog meer goede punten. Ander hoogtepuntje was het opzwepende Riot. Ok, voor sommige metalheads is Three Days Grace te soft, maar wie open staat voor deze typische Noord-Amerikaanse alternatieve rockmuziek (denk bijvoorbeeld aan Nickelback en Shinedown om enkel die twee namen maar te noemen), die zal zich zeker geen buil vallen aan Three Days Grace. Er zullen weer zieltjes gewonnen zijn en hopelijk speelt Three Days Grace bij een volgende Europese tournee eindelijk opnieuw eens een clubconcert in ons landje.

Immolation - Marquee

De tijd vliegt ongenadig want tot onze niet geringe verbazing komen we tot het besef dat het ondertussen al van 2005 geleden is dat Immolation nog de gezegende grond van Dessel ontheiligde. Gelukkig kon de band in tussentijd wel op kleinere podia meegepikt worden en wie die gelegenheid ten baat nam weet dat deze New Yorkers zelden teleurstellen. Ook nu stond de slepende, technische deathmetal als een huis en de band baande zich quasi foutloos een weg door het ondertussen impressionante repertoire. Immolation moet het vooral van de muziek hebben en verspilt tijd nog moeite aan show of godbetert aankleding van het podium. Het geheel komt daardoor nogal statisch over maar daar lijkt nu niemand om te malen. De opgedaagde fans genoten en er werd extatisch geheadbangd op de ene na de andere killerriff. De mate van professionaliteit en vakmanschap is groot maar dat kan niet verhelen dat men nu een weinig bevlogen indruk maakte. De nummers stonden er weliswaar als een huis (Father, You’re Not A Father!) maar na verloop van tijd klonk het toch net iets te eenvormig om een volledige set te blijven boeien. Begrijp ons niet verkeerd, er was totaal niets mis met dit optreden. Het was hard, snel en strak maar we misten net dat tikje extra dat van een oerdegelijk concert een straf concert maakt.

Halestorm - Main Stage 2

Na hun straffe prestatie in 2016 was het eigenlijk afwachten wanneer Lzzy Hale en haar kornuiten van Halestorm terug op de affiche van Graspop zouden staan. Dit jaar was het dus terug van dat. Met Killing Ourselves To Live was het meteen raak vanaf de eerste minuut van hun set. De rauwe hese stem van Lzzy vulde de hele weide. De playlist was een mooie variatie uit hun tot nu toe vier albums, zowel nummers uit hun laatste worp Vicious (Do Not Disturb, Amen, Uncomfortable) als klassiekers zoals Love Bites en het populaire Freak like Me. Hun nieuwe single, Chemicals, die speciaal voor Record Store Day is uitgebracht, mocht natuurlijke niet ontbreken. Wel werd de nadruk nogal veel gelegd op Lzzy Hale zelf. Al bij het derde nummer ging iedereen buiten haar even het podium af, waarop ze het eerste deel van Familiar Taste of Poison zong zonder muziek, onmiddelijk gevolgd door Amen, eindigend met een wel zeer lang uitgesponnen gitaaroutro. Wat ook niet kon ontbreken was het vertrouwde showtje van drummer (en broer van Lzzy) Arejay Hale. Weliswaar de verkorte versie van de zaalshows maar geen Halestorm show zonder de reuze drumsticks van deze drumvirtuoos. Afsluiten deden ze met I Miss The Misery in XL versie en nog eenmaal de oerschreeuw van frontvrouw Lzzy. Nu de oudere garde van metalgoden stilaan aan het afhaken zijn, mogen deze Amerikanen gerust een hoger plaatsje op de affiche krijgen.

Borknagar - Marquee

Tijd om al die vrolijke tonen van ons af te schudden: Borknagar ladies and gentlemen! De Marquee kleurde zwart. Niet van het volk, want het was de eerste keer dat we de Marquee zo leeg aantroffen, maar door de sfeer die Borknagar meebrengt uit het hoge Noorden, en dat voor het eerst op Graspop! Het feit dat Behemoth op de Main Stage tijdens dit optreden ging spelen zal veel volk weggehaald hebben. Het was ook iets dat zanger ICS Vortex (ex-Dimmu Borgir, remember those real clean vocals?) aanhaalde naar het einde toe, “bedankt om hier te blijven, we appreciëren dit”. Maar we lopen voor op de feiten. De band begon met een melodische intro en een zachte start maar al snel kwamen de blastbeats er aan te pas en waren we vertrokken. Voor even toch, want heel interessant was dit optreden niet. Het leek zelfs alsof de band pas uit z’n kram schoot op het moment dat Behemoth eraan begon. Jammer voor wie niet afwachtte, want op het einde trapte Borknagar pas het gaspedaal in met songs als Colossus en Ruins of the Future. Allicht komt dit optreden duizend maal beter over in een club, daar geven we hen graag een herkansing.

Behemoth - Main Stage 1

Tijd voor andere titanen op de Main Stage 1. We herinneren ons nog levendig de eerste keer dat Behemoth in de namiddag onder stralende zon op de main stage stond geprogrammeerd. Iedereen leek van mening te zijn dat dat niet spoorde, Behemoth moet toch in de donkere Marquee staan. Maar ze bewezen iedereen het tegendeel. We zien dat moment als de echte ontplooiing van Behemoth, de sprong naar hoger succes. Sindsdien spelen ze headlinershows in zalen als Trix en AB of zelfs headliner op kleinere festivals. Hier op Graspop echter kregen ze opnieuw de late namiddagpositie. Het spreekt voor zich dat de mensen massaal aanwezig waren en niemand werd teleurgesteld: Behemoth knalde van begin tot eind, met het nodige vuur en satanische attributen. Met doodshoofdmaskers op verschenen de Polen op het podium om met Wolves of Siberia aan te vangen. Het laatste album album I Loved You At Your Darkest werd goed gepresenteerd met ook nog Bartzabel, Sabbath Mater en God = Dog. Verder kregen we songs als Ora Pro Nobis Lucifer, Blow Your Trumpets Gabriel, Conquer All en Chant for Eschaton 2000 te horen, ondertussen klassiekers te noemen hoewel sommige ervan in feite nog vrij recent zijn. Het publiek smulde van de performance, we zijn er zeker van dat Behemoth in de komende jaren tot een ware headliner zal uitgroeien.

Agnostic Front - Jupiler Stage

Agnostic Front was door de Graspop organisatie opgetrommeld om op zaternamiddag in een loden hitte de Jupiler stage onveilig te maken. Een kolfje naar de hand van hardcore/punk/thrash legende uit broeinest New York. De Ennio Morricone intro klinkt nog zoetgevooisd maar de eerste noten van de band zijn even smerig als de boeventronies uit de beroemde spaghetti westerns. Jong, oud en nog ouder (AF werd opgericht in 1980!) wierpen zich meteen energiek in de moshpit. Brulboei Roger Miret gaf geen seconde af en zweepte als vanouds zijn kompanen en de massa op. Met granaten als Dead To Me en For My Family knal je natuurlijk je publiek moeiteloos alle kanten op. De zon steekt echter even genadeloos en gelukkig kan er even naar adem gehapt worden met meezinger/stamper en oer hardcore anthem Gotta Go. De toekomst van Agnostic Front ligt in de herhaling van het verleden. En dat verhaal blijven ze oerdegelijk en goudeerlijk brengen. Veertig minuten rechttoe rechtaan alles geven op een plek die niet in verhouding staat tot hun status als legende. Niemand die erom maalt en al zeker oprichter Vinnie Stigma en zijn maats niet. Waar ze komen, brengen ze een vleugje ‘Old New York’ mee. Met een Blitzkrieg Bop ode aan de Ramones maken ze elke aanwezige finaal gelukkig… Dankuwel Agnostic Front voor de zoveelste nostalgische hardcore eruptie! Vinnie Stigma toont zich later ook als hilarisch dynamische presentator van het Wheel of Death. Ga dat filmpje zeker eens bekijken op de GMM site.

“In our hearts in our souls
Gotta gotta gotta go
United we stand divided we fall
Gotta gotta go!”

Trivium - Main Stage 2

Na Halestorm troepten de Trivium fans samen om de eerste rijen voor de Main Stage 2 op te eisen. Ondertussen maakte Trivium al voor de zesde keer zijn opwachting op Graspop. Het grootste deel van hun setlijst werd gehaald van het laatste album The Sin and the Sentence. Er werd gestart met de titeltrack gevolgd door Beyond Oblivion. Er werd maar één nummer van het geliefde Ascendancy album aangehaald, namelijk Like Light to the Flies, een nummer dat altijd op support van de fans kan rekenen. Ondertussen werden we langs alle kanten bekogeld door crowdsurfers en dan roept Matt nog eens op om nog meer mensen de lucht in te krijgen, de security had hun handen meer dan vol. De geweldige intro van Strife zorgde ervoor dat we allemaal begonnen te zingen en we kwamen even op adem tijdens Until The World Goes Cold. Op het einde namen de leden ook even een pauze en werd Capsizing The Sea opgezet waarna Matt aankondigde dat ze aan het einde van hun set gekomen waren. Het moment dat In Waves klonk gaven we nog een laatste keer het beste van onszelf, vooral doordat iedereen moest gaan zitten en dan rechtspringen (iets dat we deze avond nog eens zouden herhalen maar op grotere schaal). Het optreden was voorbij nog voor we het goed en wel doorhadden en we hopen dan ook dat Trivium de volgende keer langer mag spelen. De korte setlist was goed gekozen, doordat de nadruk op het meest recente album gelegd werd en de tijd beperkt was misten we wel een deel nummers die normaal wel gespeeld werden maar hier mogen we Trivium niet op afrekenen. Zeker niet na een zalig optreden waar we met volle teugen van genoten hebben.

Legion Of The Damned - Marquee

We hadden de voorbije dagen al flink wat experimentele en ecclectische bands zien passeren in de Marquee maar met de Nederlandse vrienden van Legion Of The Damned mogen we -eindelijk- nog eens genieten van rechttoe rechtaan zwartgeblakerde thrash. De voorbije passages van het Hollandse legioen waren steeds memorabele gebeurtenissen en ook nu schreven ze een nieuw en retestrak hoofdstuk in de Graspopannalen. De set trapte af met een gedreven Warhounds Of Hades uit het recente en uitstekende album ‘Slaves Of The Shadow Realm’. Een beperkte maar fanatieke pit trok zich op gang en stopte niet met bewegen tot het einde van de speeltijd. Het gestaag voortjakkerende Sons Of The Jackal wakkerde het vuur nog wat meer aan en frontman Maurice stond breed glimlachend te genieten van elk moment op het podium. Met een gezonde afwisseling tussen ouder werk (Bleed For Me) en nieuwe nummers (The Widow’s Breed, Palace Of Sin) wist men tot op het einde te boeien. Wanneer bloedrode confetti het publiek werd ingeknald bij obligate afsluiter Legion Of The Damned liet de band opnieuw een sufgebeukte maar voldane fanschare achter.

Phil Campbell & The Bastard Sons - Metal Dome

Zelfs na de dood van God in hoogsteigenlijke persoonsvorm is er uiteraard nog leven. Phil Campbell en zijn (bastaard)zonen zijn nu toch al een hele tijd bezig met het zoeken naar hun eigen plekje in de muziekgeschiedenis. In het afgelopen jaar passeerden ze daarbij ook een aantal keer in ons Belgenlandje. Vanmiddag maakten ze hun opwachting in de Metal Dome. De Dome was bijzonder aardig gevuld en volgens mij waren die mensen er niet alleen om ‘de gitarist van Motörhead’ eens aan het werk te zien. Als intro weerklonk Deep Purple’s Highway Star door de speakers en dat werd toch al vlotjes meegekweeld. Maar dan begonnen Campbell and Sons er zelf aan en vlogen er meteen in met Big Mouth. Coole (o)pa Phil en zijn zonen scheurden er stevig doorheen. Het werd meteen gevolgd door Step Into The Fire. De set bestond uit veel materiaal van het album The Age Of Absurdity (2018) maar werd ook regelmatig doorspekt met werk uit de muzikale carrière van Campbell. Rock Out was daar het eerste van. Maar dan was het de beurt aan Freak Show en ook daarbij werd vlotjes meegebruld en -gesprongen. “Get your horns in the air motherf**kers!” De speeches van Phil waren schaars maar krachtig. Hij haalde zijn goudkleurige Gibson flying V boven voor Born To Raise Hell, het motto van zijn vroegere broodheer. Tijdens Get On Your Knees werd het publiek gewoontegetrouw in twee helften verdeeld waarbij het de bedoeling was dat we met geheven middelvinger om ter luidst tegen elkaar “Get on your knees!” te roepen. Met Dark Days kregen we een ietwat rustiger bluesnummer geserveerd zodat we even wat op adem konden komen. En dat was ook nodig want hierna ging het dak er volledig af. Silver Machine (een nummer uit Lemmy’s Hawkwind dagen), Ace Of Spades (opgedragen aan alle muzikanten die ooit in Motörhead zaten) en High Rule. Zoals gezegd, er is leven na God!

Slash ft. Myles Kennedy & The Conspirators - Main Stage 1

Met nog steeds blakerende zon op hun snufferd was het de beurt aan de heren Slash, Myles Kennedy en hun samenzweerders om de Main Stage 1 te beklimmen. Hetzelfde podium waar Slash, toen met de bende van Guns N’ Roses grandioos afsloot. Op het deuntje van een derderangs horrorfilm kwamen de heren op en gingen meteen van start met Call Of The Wild, het openingsnummer van het nieuwe album, Living The Dream (2018), om vervolgens verder te gaan met twee songs van Apocalyptic Love (2012), Halo en Standing In The Sun. Slash zou tijdens deze show voornamelijk een prachtige kersrode sunburst Gibson Les Paul Gibson hanteren. Myles Kennedy is een geboren frontman met een al even aangeboren coolheid maar vandaag entertainde hij het publiek toch eerder met een matige routine. Uit het allereerste Slash album kregen we Back From Cali geserveerd maar daarna ging men verder met het promoten van het nieuwe album en kregen we nog vier nummer hieruit voorgeschoteld. Tijdens Mind Your Manners leek het dan plots of de muzikanten alsnog wakker schoten en beseften dat ze Gras-f*ckin’-pop aan spelen waren! Die houding straalde ook uit naar het publiek dat meteen ook wat meer teken van leven begon te vertonen. Mensen die al waren gaan zitten veerden weer op en begonnen mee te shaken. Bassist Todd Kerns kende zijn moment de gloire wanneer hij de lead vocals mocht verzorgen op Doctor Alibi, het nummer geschreven met, door en voor Lemmy Killmister. Na vier eigen albums en met GNR terug op de rails moet Slash zijn set niet meer vullen met GNR en Velvet Revolver nummers. Enkel Nighttrain werd hier snel afgehaspeld. Neen, dan hoor ik persoonlijk toch ook veel liever Anastasia, een van de allerbeste songs die Slash en Mr. Kennedy samen geschreven hebben en die de unieke speelstijl van Slash perfect weergeeft. Zelfs wanneer de PA halverwege het nummer uitviel, bleef de band spelen en kreeg Myles de massale bijval van het publiek. Een lang, uitgesponnen World On Fire met introductie van de bandleden en lange solo’s sloot de set af.

Clutch - Marquee

Stonerrock op Graspop met een tikkeltje blues: Clutch. Toen deze Amerikanen aan hun show begonnen stond de Marquee nauwelijks halfvol en was er enkel op de voorste rijen beweging. Is deze band in Amerika superpopulair, in Europa moeten ze nog aan hun veroveringstocht beginnen. Toch draait deze band al twee decennia mee en hebben ze al een ruime muzikale bagage. Showelement komt er niet aan te pas, getuige het t-shirt van frontman Neil Fallon (geen bandshirt maar eentje van Caterpillar) maar een set van ronkende gitaren, veel enthousiasme en rechttoe rechtaan muziek. En dat dit de goede combinatie was getuigde het einde van de set. De Marquee was ondertussen volgelopen en er werd zelfs gecrowdsurft. Bij Electric Worry ontstond er zelfs een circlepit. Clutch heeft op een uur tijd zijn veroveringstocht tot een goed einde gebracht. Meer zelfs, het applaus bleef maar duren. En met nog een fijn festival gewenst en vergeet nimmer om te blijven rocken sloot Neil hun set af en verlieten ze het podium. En wij supervoldaan de Marquee.

UFO - Metal Dome

Eerlijk is eerlijk. We hadden niet echt gepland om UFO te gaan bekijken tussen Clutch en Godsmack door, maar eerder toevallig drentelden we richting Metal Dome die tot ons niet geringe verbazing uit haar voegen barstte voor deze Britse veteranen. En wanneer je stoemelings iets gaat bekijken en er vervolgens de hele set uitzweet (letterlijk, wat een zweethut die Metal Dome) dan wil dat iets zeggen. De meeste metalfans kennen UFO vooral omdat een bandje genaamd Iron Maiden al decennia lang het nummer Doctor, Doctor gebruikt als vaste intro voor hun concerten. En laten we maar meteen de illusie doorprikken; dit nummer werd hier niet gespeeld. Te weinig tijd of gewoon geen zin om op gezegende leeftijd verzoeknummers te spelen, wie zal het zeggen. Maar zelfs zonder deze klassieker is hetgeen we zagen en hoorden meer dan de moeite waard. UFO viert op deze tournee het vijftig (50!) jarig bestaan van de band maar wie verwachtte dat oude rockers gas terugnemen met het voortschrijden der jaren was er aan voor de moeite. Waar UFO op plaat een beetje te soft is voor uw nederige dienaar is het live verrassend heavy. Zanger van het eerste uur Phil Mogg kondigde eerder al aan dat dit zijn laatste tournee zou worden en in april stierf keyboardspeler/gitarist Paul Raymond nog aan een hartaanval. Inspireerden deze gebeurtenissen de band tot het nog eenmaal opentrekken van de registers? Feit is dat de band bijzonder goed in vorm was en de spelvreugde er van af spatte. Oerdegelijk rocknummers als Only You Can Rock Me, Love To Love en Too Hot To Handle klonken zelden zo brutaal en oud en jong genoten zichtbaar van het spektakel. Orgelpunt was een lang uitgesponnen versie van Rock Bottom. Geniet van jullie pensioen heren, het is oververdiend.

Godsmack - Main Stage 2

Dat Godsmack terug van weggeweest is, merkten we al met hun laatste optreden in Trix dat volledig uitverkocht was. Wat een show gaven ze daar. Het was dus uitkijken naar de volgende keer en we zijn blij dat Graspop hen boekte. Niks nieuws voor zij die in Trix aanwezig waren, maar voor nieuwelingen een wervelende show. Zanger/gitarist Sully Erna en co waren opnieuw in topvorm en imponeerden met hits als 1000hp, Say My Name, Awake, Bulletproof en I Stand Alone. Ze openden sterk met het recente nummer When Legends Rise van het gelijknamig album. Maar wat ons ten zeerste bij blijft is de memorabele drumsolo. Hoewel, solo is een slecht gekozen woord. Drummer Larkin’s drumkit reed rond op het podium terwijl hij zijn ding deed, maar ook Sully Erna kroop achter een tweede beweegbaar drumstel en de twee kwamen vooraan het podium lijnrecht tegenover elkaar te staan voor een heuse drumbattle. Geweldig om zien en horen, hoe ook die drumstokken naar elkaar werden gegooid (we negeren die ene drumstok die niet gevangen werd). Genoeg gekheid, drums opnieuw op z’n plaats om als een normale rockband te eindigen.

Disturbed - Main Stage 1

Het optreden van Disturbed zal bij velen bijblijven. De reden waarom volgt hierna, maar laat ons alvast zeggen dat de meningen in elk geval sterk verdeeld zijn. Sommigen omschreven het optreden als niet aan elkaar hangend of zelfs saai, anderen vonden het emotioneel en prachtig. En het rare is, beiden hebben gelijk. Met een intro op de videoschermen aan de zijkant van het hoofdpodium vol met Disturbed propaganda (laten we het zo noemen) die de band, hun tournee en hun fans toonden met slogans als “when music is a weapon, we are indestructible” gingen de Amerikanen van start. Het leek zelfs even of Disturbed niet op de schermen mocht getoond worden, maar uiteindelijk kregen we toch David Draiman en co daar op te zien. Het laatste album Evolution kwam uitvoerig aan bod, maar het waren uiteraard de oude hits zoals Prayer, Stupify en Down With The Sickness die scoorden. Enkele momenten die we uitlichten: de krachtige song Prayer, letterlijk Ten Thousand Fists in the air, maar dan vooral het plotse experiment dat Draiman wou uitproberen. Iedereen moest z’n hand omhoog steken bij de vraag of je het ooit moeilijk hebt gehad met een verslaving. Niemand oordeelt hier op Graspop, iedereen is eerlijk, aldus Draiman. Ze speelden A Reason to Fight en Hold On To Memories akoestisch. Een fimpje werd opnieuw op de schermen getoond, telefoons en aanstekers gingen de lucht in. Een mooi emotioneel moment, maar was dit hier wel goed geplaatst? Je kan niet ontkennen dat het volledig de schwung uit het optreden haalde, volledig. Want hierna ging het tempo plots toch terug de hoogte in met Indestructable en Inside The Fireom dan weer te kelderen met de sublieme cover The Sound of Silence. Nog een paar nummers en met een ingekort(!) Down With The Sickness werd afgesloten.

Ministry - Marquee

Sinds de nazi-uitspraken en -salutering van de heer Al Jourgensen op Dynamo Metal Fest 2018 te Eindhoven spenderen we geen aandacht en energie aan Ministry.

Lamb Of God - Main Stage 2

Tijd voor de headliner van de Main Stage 2: Lamb Of God. Een hoge positie werd de deathmetalband uit Virginia toebedeeld. Verdiend? Na dit optreden zeker en vast! Randy Blythe en de muzikanten raasden zoals we verwachtten van begin tot eind. Beginnen deden ze met het machtige Omerta. De gesproken intro van dit nummer klonk door de speakers alvorens er iemand op het podium te zien was, daarna werden de gitaren en drums ingezet. Machtig. En zo omschrijven we feitelijk dat hele optreden. Opvolgers Ruin en Walk with me in Hell sloegen in als een atoombom, zo voelde het bijna. De grunts en screams van Randy Blythe gaan nog steeds door merg en been (hoe doet die kerel dat toch) en de shreddende riffs gespeeld door Mark Morton roepen alleen maar nog meer adrenaline in je lichaam op. Maar ook zijn clean vocals mogen er wezen, iets wat ze op hun laatste album voor het eerst uitgeprobeerd hebben. Zo klonken 512, Engage the Fear Machine en übernummer Still Echoes van ‘VII: Sturm Und Drang’ ge-wel-dig. We kregen nog een explosief einde met de combo Laid To Rest en -hoe kan het ook anders- Redneck, die grote hit die zowat elke metalfan kent en luidkeels meebrult: “this is a MF invitation!”. Ook als kers op de taart deed Bad Wolves zanger Tommy Vext hier even mee. Hij brulde samen met Randy door de microfoon, sprong van links naar rechts en verdween weer. Randy richtte vaak de aandacht op andere bands die hier aanwezig waren, zoals Slayer, Agnostic Front, Discharge en ook Bad Wolves en Slipknot. Het getuigt van respect, en het respect van het Graspop publiek had hij en de band zeker en vast welverdiend.

King Diamond - Marquee

Terwijl de dubbele basdrum van Lamb Of God de tentzeilen van de Marquee liet flapperen, maakte de toegestroomde massa zich op voor de horrorshow van King Diamond. Het podium was alvast indrukwekkend met een drie verdiepingen tellend psychiatrisch centrum dat zijn beste tijd heeft gehad. De prille zestiger wordt vervolgens in half comateuze toestand en gezeten in een rolstoel het podium opgeduwd. Niet voor lang echter want na een bruut ontwaken nam de man zijn bekende knekelmicrofoon ter hand. Wat daarna volgde is 75 minuten puur metal-entertainment van het hoogste niveau. De show is tot in de puntjes verzorgd; een baby werd gekeeld, Kings grootmoeder -die een hoofdrol speelt in de albums ‘Them’ en ‘Conspiracy’- dook op, een vrouw beviel op de trappen en de heer Diamond zelf gesticuleerde en trok bekken dat het een lieve lust is. Een optreden van King Diamond is voor een groot deel theater maar het staat de muziek geen moment in de weg. En met die muziek is absoluut niets mis, integendeel, we hebben de zelfverklaarde satanist al in veel slechtere doen gezien. De typerende stem, waarvan je houdt of die je verafschuwd, sneed als vanouds door merg en been en wanneer de hoge noten net iets te hoog gegrepen waren, kon hij nog altijd rekenen op de vocale steun van zijn discreet opgestelde echtgenote. Een truc van de foor maar altijd te verkiezen boven het tegen beter weten in zelf proberen. Ervaring is ook leren omgaan met je beperkingen en King doet er tenminste niet heimelijk over. De setlist was alvast om duimen en vingers van af te likken. Een geïnspireerd Arrival, publieksfavoriet Voodoo (verrassend vroeg in de set), Halloween en het reeds te lang genegeerde Behind The Walls, de ene kraker volgde op de andere. We werden zelfs vergast op een nagelnieuw nummer, Masquerade Of Madness, dat de prelude is op een kortelings te verschijnen nieuw album. Afgaande op dit nummer zou het wel eens het sterkste King Diamond album in jaren kunnen zijn en naadloos aansluiten op het klassieke werk. De Marquee beleefde een fantastische avond in het gezelschap van de beschilderde Deen en zijn kompanen en het overdonderende applaus op het einde was dan ook meer dan terecht. Waardig ouder worden in heavy metalland, het kan.

Demons & Wizards - Metal Dome

Lamb of God waren net begonnen aan het professioneel slopen van de Main Stage 2, maar toch haalde de nieuwsgierigheid de bovenhand in enkelen van ons en wij begaven ons dan ook naar de Metal Dome voor Demons & Wizards. Deze band (genaamd naar het klassieke Uriah Heep album uit 1972) is een samenwerking tussen Hansi Kürsch van Blind Guardian en Jon Schaffer van Iced Earth. Ze brachten al albums uit in 2000 en 2005 maar daarna verdween het project in de koelkast wegens de drukke bezigheden van beide heren hun hoofdbands. Maar kijk, al in 2017 begonnen ze toch al aan nieuw materiaal te werken, deze zomer zijn ze op tournee en zullen naast GMM ook nog te zien zijn op Hellfest en Wacken Open Air en in 2020 zou het langverwachte derde album er dan toch aankomen. We hebben de Metal Dome al voller geweten op eerdere tijdstippen die dag en we konden nog bijzonder vlot doorlopen tot aan de eerste rij. De afwezigen zouden ongelijk blijken te hebben. Vergeef ons als we niet alle titels van de setlist herkende of juist genoteerd heb maar het ging ons meer om de emoties die er werden losgeweekt. Ze openden de debatten met Chant en gingen vervolgens verder met Protectors of the Cross. Jon Schaffer koos voor een totaal andere look dan dewelke we van hem gewoon zijn bij Iced Earth. Geen biker look met bandana maar een zwart hemd en de grijze kruin volledig zichtbaar. Kürsch zag er zoals altijd en we van hem gewoon zijn uit als een doodnormale huisvader die zijn kinderen gaat ophalen van de muziekles. Maar met zo’n fenomenale stem moet je er niet uitzien als een filmster natuurlijk. Hansi doelde in zijn eerste bindtekst op het feit dat ze in de hoedanigheid van zowel Iced Earth als Blind Guardian beiden al meermaals op GMM speelden maar dat het voor Demons & Wizards een primeur was. “But we are not here for our glorifying presence but for our great music”, besloot hij zijn speech. En van die great music kregen we nog heel wat te horen. Door de combinatie van de powerriffs van Iced Earth en het melodische fantasy element van Blind Guardian, klinkt D&W eerder als uitstekend melodic death metal. Om het publiek toch niet heel de tijd te bestoken met voor de meesten onder hen onbekende nummers, werd er ook een nummer gebracht van Iced Earth, I Died for You, en Blind Guardian, Valhalla. Het nummer dat hierna volgde had een speciale betekenis voor de band want dat was het eerste volledige nummer dat ze samen voor D&W schreven. Ik meen dat het aangekondigd werd als The Whistler. Afgesloten werd er met het magistraal mooie Fiddler on the Green. Maar Kürsch kondigde aan dat ze zeer snel zouden terugkeren naar België. En dan moeten wij hopelijk niet de moeilijke keuze maken tussen Demons & Wizards en een andere band. Alhoewel, zo moeilijk zou die keuze, met wat we nu weten, niet echt meer zijn.

Slipknot - Main Stage 1

Lees het verslag van headliner Slipknot hier.

Bulls On Parade - Metal Dome

Nooit aflatend als we zijn wanneer het om ons favoriet muziekgenre gaat, doken we na de splinterbom genaamd Slipknot nog de Metal Dome in. Met Bulls On Parade en Bizkit Park stond daar nog het kruim van de tribute bands geprogrammeerd. Spreken van covers zou te oneerbiedig zijn, daarvoor is de invulling en de presentatie simpelweg veel te goed. Bulls On Parade houdt de spirit van Rage Against The Machine meer dan levend. De volledig gevulde dome ging volledig op in de staccato afgevuurde politiek beladen woordensalvo’s van bandleider Thomas Van Dingenen. Al jaren zijn de Bulls met recht en rede de internationale N°1 RATM tribute band. Bombtrack, Bullet in the Head, Know Your Enemy… Alle krakers passeerden de revue. Ook muzikaal straalde dit professionalisme uit. De gekende opruiende muziek ontketende samen met de begeleidende beelden dan ook een mini-revolutie in de Dome. Fuck you, I don’t do what you tell me! Genieten…

Bizkit Park - Metal Dome

Het is al 3 uur in de ochtend als Bizkit Park zijn opwachting maakt. Geen kat echter die eraan denkt om naar de camping te trekken. Na het al verre van misselijke Bulls On Parade is het tijd voor een nog groter feestje. Bizkit Park is nü metal nostalgie met knallers die we nu gezamenlijk met open armen ontvangen (ten tijde van de opkomst van het genre waren er ook wel wat ‘haters’). Mainstream, maar met snoeiharde riffs, knallende drums en de zo typische nü metal attitude. Bizkit Park beheerste het allemaal tot in de puntjes en weekte energie los die je overdag bij heel wat groepen niet zag. Limp Bizkit en System of a Down kwamen het vaakst voorbij maar ook bij hun interpretaties van Linkin Park, Slipknot, Papa Roach, Disturbed en Deftones zag je niets dan een lachende en feestende meute. Het ene hoogtepunt ging naadloos over in de volgende kraker, een dj-set met live muzikanten als het ware. Frontman Niko Van Driessche (ex-Nailpin) incarneert zijn helden zonder te willen imiteren, petje af. Een jaren ’90 jeugdhuisparty op groter formaat en van eigen bodem. Genieten in het kwadraat, en daarmee lieten we Graspop ook van hun nachtrust genieten!

Foto's door Graspop Metal Meeting & Tim Vermoens (Avatar & Watain/FortaRock).

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!