Review Graspop Metal Meeting 2019 dag 4: zondag 23 juni - Horror, oorlog en glam

Datum: 
zondag, 23 juni, 2019

De 24e editie van Graspop Metal Meeting, de tweede keer op een rij volledig uitverkocht. Het beloofde druk vertoeven op de Desselse weide. Met Within Temptation en Slayer op vrijdag, Lamb of God en Slipknot op zaterdag en Sabaton en Kiss op zondag werd enerzijds gekozen voor oude waarden, anderzijds een gewaagde keuze genomen voor (co-)headliners. Voor twee van hen was het overigens een afscheid, een laatste passage op Graspop Metal Meeting. Zo zei Kiss vaarwel aan de fans te Dessel op deze laatste festivaldag, terwijl een nieuwe potentiële headliner hen voorafging.

Deze laatste festivaldag bestond vooral uit oude bekenden. We hadden minder bands op onze persoonlijke wishlist dan de vorige dagen, maar deze bands waren wel grote kleppers of toppers in hun genre. Een laatste dag puffen, want het kwik ging vandaag ook hoger dan voorheen.

Inglorious - Main Stage 2

Inglorious, de band rond frontman Nathan James, kent een grote populariteit in hun thuisland, het Verenigd Koninkrijk. Hier in onze contreien loopt het voorlopig nog niet zo hard. Akkoord, twee jaar geleden openden ze nog in de Metal Dome en vorige zomer stonden ze nog op Alcatraz. Dit jaar mochten ze de Main Stage 2 openen op deze GMM slotdag. Elke keer een beetje een groter podium dus maar het blijven de vroege timeslots. En nochtans verdient Inglorious beter. Hun geluid is hoorbaar geïnspireerd op de grote rockbands uit de jaren zeventig zoals Deep Purple, Aerosmith of Whitesnake. En mocht James in die tijd al aanwezig zijn geweest, hij zou een geduchte concurrent zijn geweest voor die gasten. Over wat een fenomenaal stemgeluid beschikt deze man. Drie jaar na elkaar al een nieuw album uitbrengen, van luiheid kunnen we onze Britse vrienden niet beschuldigen. Nu kwamen ze Ride To Nowhere, dat begin dit jaar verscheen, aan ons voorstellen. Het titelnummer is zeker en vast een bommetje en werd hier vol overtuiging op ons losgelaten. Het was zelfs op dit uur al enorm puffen geblazen voor de Main Stages maar er was zeker voldoende belangstelling. De band nam die in dankbaarheid aan. Hoogtepunt van hun set was een stevige versie van I Don’t Need Your Love, met een paar lekkere gitaarsolo’s. Met zijn negentien lentes was de nieuwe lead gitarist van Inglorious waarschijnlijk de jongste muzikant op een GMM podium dit jaar. De jongeman vertoont sterke fysieke overeenkomsten met een piepjonge Slash en was daar qua stijl en attitude zeker bij in de leer gegaan.

Skálmöld - Marquee

Viking metal mag dan al een apart subgenre aan de metalboom genoemd worden, binnen deze categorie zijn de verschillen bijna even groot als tussen de andere subgenres onderling. De standaard heavy metal met doodsgrom van Amon Amarth ligt mijlenver van de pioniers Enslaved in hun begindagen. Ook Skálmöld wordt gemakshalve onder de categorie viking metal ingedeeld maar mogelijk benaderen de heren het dichtst wat hun drakkar-varende voorvaderen zelf qua muziek produceerden. De epische samenzang klinkt in ieder geval een pak authentieker dan veel andere bands die zich de erfgenamen van de Noormannen noemen. Ook tekstueel pocht men minder over het plunderen en brandschatten van christelijke nederzettingen (wat slechts door een kleine minderheid Vikingen werd gepraktiseerd) maar zoekt men vooral inspiratie bij de mythen en sagen van de Noorse mythologie. Getuige daarvan titels zoals Aras, Gleipnir, Narfi en Vali, zoek deze termen gerust even op als u zich wil verdiepen in de godenwereld van Asen en Wanen. Het geheel klonk soms nogal ‘gezwollen’ (lees: overdadig) en enigszins aangedikt waardoor de set niet volledig wist te boeien. Muzikaal stond de band echter als een huis en de meerstemmige zang was bij vlagen ronduit indrukwekkend.

Deadland Ritual - Main Stage 1

Wat krijg je als je Franky Perez (Apocalyptica), Steve Stevens (Billy Idol), Matt Sorum (Guns N' Roses, Velvet Revolver) en Geezer Butler (Black Sabbath) samen op een podium zet? Een vrij matige supergroep met slechte eigen songs, maar wel een die geweldig elkaars covers speelt. Hun eigen heavy bluesrock sound kon de hitte niet doorbreken en kon maar een handvol mensen geïnteresseerd krijgen. Perez is een uitstekende zanger, en hij stond ook zeker goed te zingen, maar de songs waren niet sterk genoeg om iedereen mee te krijgen. Ook de twee Sabbath covers die vroeg in de set zaten (Sympton of the Universe en Neon Knights) kregen het metalpubliek niet mee. Het was pas na een geweldige cover van Slither van Velvet Revolver dat iedereen mee was. Het hek was dan ook volledig van de dam, omdat ook een geweldige versie van Rebel Yell de dansbenen losgooiden. Alle muzikanten waren geweldig aan het spelen, maar het was vooral kijken en genieten naar Geezer Butler, de echte meester van de bas. Zijn vingers gleden over de snaren met het grootste plezier en ook hij stond er (relatief) vrolijk bij. Het zonnetje deed hem goed. Het laatste nummer was dan ook een echte binnenkopper. Met War Pigs zet je elke metalwei naar je hand. Ondank dat Perez zijn stemgeluid iets te hoog en te schreeuwerig is voor dit nummer, werd het toch goed onthaald. Ook hier dankzij Geezer Butler, die stond te bassen alsof het de hoogdagen van Black Sabbath waren. Dit optreden was een aardig intermezzo, maar we hadden er toch wat meer van verwacht.

Delain - Main Stage 2

Het is klokslag 14:20 als de tonen van intro The Monarch de komst van het Nederlandse Delain aankondigen op Main Stage 2. Zangeres en frontvrouw Charlotte Wessels verwelkomt ons met een brede grijns en wijst meteen naar de stekende zon: “Sorry Graspop, ik heb maar iets luchtigers aangetrokken”. Wie niet? Muzikaal liep het overigens ook nog even iets te luchtig met krakende gitaarversterkers en de zanglijnen van Charlotte die achterbleven op de melodieën. Iets met geen of slechts afgestelde monitoren? Dat euvel verdween gelukkig snel en bij Hands of Gold ging de vlam in de pan als grunter George Oosthoek (Orphanage, MaYan) mee keet kwam schoppen om de melodieuze symphonische nummers een zwart randje mee te geven. Oprichter Martijn Westerholt sloeg het vanachter zijn op een verhoog opgestelde keyboard allemaal gaande met een goedkeurende blik. De gitaartandem Timo Somers / Merel Bechtold verkende alle hoeken van het podium en ging ook meermaals in ‘duel’ met Charlotte. Otto Schimmelpenninck van der Oije (bas, maar wat een naam) en Joey de Boer (drum) kweten zich gewoon uitstekend van hun ritmesectie taak. Delain heeft wat met Graspop (en vice versa). De band straalde bij zijn vierde passage in Dessel en de handen gingen de hoogte in tot ver op de wei. Menig metalhead perste er een dansje uit, hier werd je inderdaad vrolijk van. De nadruk lag overigens op nummers van de laatste full cd Moonbathers (2016). Met Pristine is er ook plaats voor een oudje uit het debuut Lucidity (2006), en jawel, daar is ook George weer. Voeg daarbij nog een extra orkestraal laagje met de cello van Elianne Anemaat en het resultaat is een doorslaande ambiancemeter. Van der Oije, Wessels en Bechtold gooiden hun lange haren mee in de strijd. Graspop is meteen ook een afscheid voor de energieke pocket-gitariste. De merel slaat zijn vleugels uit om in goede verstandhouding haar eigen artistieke nest te gaan bouwen. Kan het nog beter? Ja dus! Bij afsluiter We Are The Others ging werkelijk iedereen aan het zingen en springen. Een moeizame start eindigde na een mooie inhaalrace in een overwinning voor onze sympatieke symfometalnoorderburen.

Equilibrium - Marquee

De Duitse folkmetallers van Equilibrium mochten het grootste feestje van het hele weekend in de Marquee op hun naam schrijven. De band staat bekend om hun (iets te) opgewekte muziek en vrolijkheid en hun deuntjes hebben soms een bijzonder hoog Kintergarten-gehalte. Afgaande op de reactie van het publiek vond iedereen dit wel leuk. Wat de gezellige Teutonen uit hun mouw schudden was ronduit indrukwekkend. De set mocht dan al afgetrapt worden met Apokalyps, vanaf de eerste tonen werd een feest ingezet dat mijlenver staat van wat er zich zou kunnen afspelen aan het Einde der Tijden. Er werd gehuppeld, gesprongen en gedanst dat het een lieve lust was. Het opvallend jonge en vrouwelijke publiek host zich te pletter op de aanstekelijke deuntjes en het bewijst nogmaals dat folkmetal met voorsprong het subgenre is binnen de zware metalen waar met voorsprong het meeste plezier te beleven valt. Ten bewijze, al bij het tweede nummer Blut Im Auge ontstond er een flinke wall of death en dat trucje werd niet tweemaal, niet driemaal maar liefst viermaal herhaald. Nu nog een dak en je kan met recht en rede spreken over een house of death. Ondergetekende mag dan al eens smalend en cynisch doen over deze muziekvariant maar zelfs ik kan in al mijn sarcasme niet ontkennen dat Equilibrium heerste over de Marquee. Na Waldschrei verliet de band dan ook zegevierend de bühne, een overwinning boekend waar die Mannschaft de voorbije jaren enkel maar van kon dromen. Equilibrium über Alles.

Gojira - Main Stage 1

Wat een teleurstelling om Gojira zo vroeg in de namiddag te zien spelen. Het lijkt nog niet door te dringen bij de festivalboekers dat deze band een toekomstige headliner is. Ok, daar staan ze dan met vier op een groot podium zonder enige verdere franjes op pyro’s en rook na, maar de band speelt retestrak en meer zou eigenlijk niet nodig moeten zijn. De Fransozen hadden een enorm goeie start met Oroborus. Ook opvolgers Backbone en Stranded kon op het nodige enthousiasme van het publiek rekenen, ondanks dat iedereen daar in de volle zon stond te bakken en braden. Een heuse wall of death werd op gang getrokken al bij het derde nummer Flying Wales en de crowdsurfers gedurende het optreden bleven niet uit. Die laatste plaat Magma doet het nog steeds ontzettend goed en zette Gojira wereldwijd hoog op de kaart. The Cell en Silvera als hoofdvoorbeeld hiervan. Maar ook het oude werk werd niet geschuwd, back to the old en meer specifiek Terra Incognita met Love. De zoveelste drumstok ging tijdens het optreden de lucht in en ook het eerste vuur van de dag was enorm voelbaar. Er werd zelfs confetti en rook de lucht in geschoten. Met L’Enfant Sauvage en Vacuity werd afgesloten.

Fleshgod Apocalypse - Marquee

Toegegeven, echt degelijke treinen maken ze niet (remember Fyra!) maar de tijd dat je ook de Italiaanse metalbands vrijelijk kon afkraken is lang voorbij. Toch is het bij voorbaat afkraken nog een vaak voorkomende intro op reviews over groepen die ontspruiten uit de Laars van Europa. Laat je niets wijsmaken door deze zelfverklaarde muziekkenners en gooi hen pakweg volgende namen voor de voeten: Lacuna Coil, Rhapsody, Forgotten Tomb, Necrodeath, Sadist of Bulldozer.  Maar de Italiaanse band die ons hart het sterkst weet te beroeren is zonder enige concurrentie Fleshgod Apocalypse. Met hun unieke mix van razende deathmetal en klassieke arrangementen hebben ze voor zichzelf een volstrekt uniek recept gebrouwen dat ook op steeds meer bijval kan rekenen. Een behoorlijk gevulde Marquee stond dan ook te popelen om de band opnieuw op Desselse grond te verwelkomen. Die verwachting bereikte een climax wanneer uit de geluidstorens zachtjesaan de intro opbouwde die uitmondde in het machtige The Violation, een nummer dat perfect definieert waar Fleshgod Apocalypse voor staat: slaan en zalven tegelijkertijd. Enigszins tot onze verbazing bleef het op de eerste rijen vrij kalm. Er was weliswaar een grote lege ruimte die uitnodigde tot enthousiast moshen maar het waren slechts enkelingen die er op ingingen. We hebben het er al ruiger aan toe weten gaan bij veel toegankelijkere bands. De Italianen waren vandaag in vorm en ondersteund door een operazangeres slingerden ze de ene compositie na de andere in de tent. Een spontaan orgasme werd aan mijn lendenen ontrukt als The Fool weerklonk en uiteindelijk weet men het opvallend beschaafde publiek toch uit te dagen tot een wall of death. Wat een heerlijk optreden van een heerlijke band.

In Flames - Main Stage 2

In Flames was eerder dit jaar al te zien in Trix voor een exclusief zaaloptreden, waar ze hun nieuwe plaat ‘I, The Mask’ live voorstelden. Meer van dat op Graspop, het beloofde opnieuw een intens optreden te worden. In Flames heeft nog steeds het record aantal crowdsurfers op GMM op z’n naam staan, maar dat werd deze keer niet verbroken, de warmte stak hier ongetwijfeld een stokje voor. Het lag in elk geval niet aan zanger Anders Friden, die riep al bij het tweede nummer op tot een circle pit en om iedereen de lucht in te steken, de security stond daar immers niet voor niets, aldus het heerschap. De nadruk lag vooral op het nieuwe album, ze vingen aan met het sterke Voices. Ook Call My Name en vooral I Am Above lieten de goeie kant van dat album horen. Helaas stopt met deze nummers de kwaliteit ervan, zo werd het vreselijke (This is our) House gespeeld, dat toch door het vooral jongere publiek werd meegezongen. Maar oude kraker als Colony ontbrak ook niet, met een grote moshpit erbij horend. Afgesloten werd er met grote hit Cloud Connected en recentere hit The End, een passend einde. Wat wij ons echter afvragen, waar is originele gitarist Niclas Engelin toch? Ook hij was hier niet aanwezig, waardoor er maar liefst drie nieuwe gezichten op het podium stonden bij Friden en Gelotte.

Living Colour - Metal Dome

Het leek op voorhand een leuke zet van de Graspop-programmatoren om een legendarische band als Living Colour op de affiche van een metalfestival te plaatsen. De zwarte band uit New York heeft dan ook een verleden waar ze trots op mogen zijn. Maar het draaide helaas anders uit op Graspop. De heren Corey Glover (zang), Vernon Reid (gitaar), Doug Wimbish (bas) en Will Calhoun (drums), stonden veel te relax en laidback op het podium, terwijl je voor een metalpubliek toch wel wat peper in je reet mag hebben. En hadden ze nu nog gekozen voor een stevige set (net zoals we de grunge-bands Candlebox en Stone Temple Pilots, toch ook geen typische acts voor een metalfestival, de dag voordien hadden zien doen), dan had dat zeker gesmaakt geweest. Echter, het funky jazz-gefröbel met af en toe een scheut rock werkte alleen maar op de zenuwen en er kwam weinig vaart in de set. Als er recent getoerd werd ter ere van het dertigjarig jubileum van debuutschijf 'Vivid', dan was het jammer om vaststellen dat er in deze set daarvan werd afgeweken. Pas met de twee laatste nummers werd er eindelijk wat overbekend materiaal gespeeld, namelijk Cult Of Personality en Time's Up, maar toen was het kalf al lang verdronken. Living Colour had zijn plaats niet op Graspop, dit had beter tot zijn recht gekomen in bijvoorbeeld een tent op Rock Werchter. En tot u spreekt nochtans een fan van Living Colour, truth be told.

Whitesnake - Main Stage 1

Enkele dagen stond op ditzelfde podium nog die andere legendarische Deep Purple muzikant, Glenn Hughes, vandaag was het de beurt aan David Coverdale, die in de tweede helft van de jaren zeventig de vocal duties in Deep Purple deelde met Hughes. Maar we gaan een kat een kat noemen, waarbij Glenn’s stem nog in topconditie was, kunnen we van het gekrakel van Coverdale helaas niet hetzelfde zeggen. De man is weliswaar een levende legende, zag er bijzonder fit uit weet nog een prima show neer te zetten met zijn Whitesnake. Enkele weken geleden verscheen het nieuwe Whitesnake album, Flesh & Blood, een bijzonder te pruimen hardrockplaatje. Ze begonnen eraan met de klassiekers Bad Boys, Slide It In en Love Ain’t No Stranger en toonden op die manier aan wat voor een gigantische jukebox Whitesnake wel niet is. Coverdale jongleerde met zijn microfoonstandaard dat het een lieve lust was en vroeg ons regelmatig of we “Ready To rock” waren. Tja, het was snoeiheet in die brandende zon natuurlijk maar de aardig gevulde frontstage had er toch best wel zin in. Tijd voor een paar nieuwe nummers dan, Hey You (You Make Me Rock) en Trouble Is Your Middle Name die de heupen toch ook flink laten wiegen. Waarna David even het podium verliet en de gitaristen hun kleine gloriemomentje kregen. Een trucje dat we die mannen van de oude garde wel eens vaker zien toepassen, nietwaar Ozzy? En dan staan we met zijn allen dus 10 minuten te kijken naar een gitarist die demonstreert hoe goed hij wel niet kan fingertappen en 120 noten per minuut uit zijn gitaar weet te nijpen. Waarna het tijd was voor nog een nieuw nummer, Shut Up And Kiss Me. En dan nog even een drumsolo... zo vliegt de set wel vooruit natuurlijk... zelfs even een 'kijk mama zonder drumsticks' moment. Akkoord, Tommy Aldridge is een legendarische drummer maar zijn zo’n momenten nodig op een festivalset? En dan ging de jukebox pas volledig open en kon er massaal meegekweeld worden met Is This Love, Give Me All Your Love, Here I Go Again en Still of the Night. De sterk afgenomen capaciteiten van Coverdale’s stem werden in het begin van de set wat gecamoufleerd doordat hij niet zo sterk uit de mix kwam en nadien door de massa karaoke. Maar toch blijft ons respect voor de man en zijn muzikale legacy bijzonder groot.

Uncle Acid & The Deadbeats - Metal Dome

Uncle Acid & The Deadbeats staan altijd garant voor een feestje. Ze zijn momenteel een van de meest interessante bands die er op het circuit zitten. Hun mengeling van oude heavy metal, dubbele zangpartijen en obscure horror brengt menige muziekliefhebber in beroering. Ook live is dit het geval. Met heerlijke versies van Thirteen Candles en I'll cut you down bleef er geen enkel hoofd in de Metal Dome stil staan. Ook nieuwe nummers uit hun laatste plaat Shockwave City leverde vuurwerk op. Het aanwezige publiek (veel te weinig) at uit hun handen. Deze band verdient het om groter te worden dan ze op deze moment zijn. Volgend jaar main stage?

Possessed - Marquee

De Marquee was nog niet eens halfgevuld wanneer levende legende Possessed ten dans speelde. Het doet een beetje pijn aan het hart van de iets oudere metalfan om vast te stellen dat jongere honden met een veel kleinere impact op de metalgeschiedenis er wel in slagen om voor een groot publiek op te treden en dat bands als Discharge en Possessed met hun geschiedenis het met een mindere opkomst moeten doen. Of worden we misschien oud en is nostalgie iets van een vorige eeuw. Frontman Jeff en zijn horde lieten het zich in elk geval niet aan hun hart komen, meer zelfs, ze verbaasden zich over het aantal mensen dat is opgedaagde want doorgaans moeten ze het blijkbaar met minder stellen. De liefhebbers van oldschool deathmetal beleefden in elk geval een bijzonder fijne namiddag in het gezelschap van Possessed. De band heeft zelfs een nieuw en bijzonder sterk album achter de kogelgordel en wisselde nieuwe deuntjes naadloos af met gouwe ouwe krakers. Met een overtuiging en energie die duidelijk een pak frisser is dan hun paspoorten doen vermoeden knalden ze door hun set. Opvallend was dat men daarbij de nummers anderhalf keer zo snel speelde als op plaat. No More Room In Hell, Storm In My Mind, nieuwe single Graven en het machtige Evil Warriors (666!!!) werden zo furieus afgejakkerd dat de drummer meermaals moeite had om de gitaren bij te benen. Eindigen deed men -uiteraard- met de klassieker der klasiekers The Exorcist. Dit Possessed zit nog voor jaren gebeiteld, hopelijk zien we de mannen snel terug voor een zaalshow.

Rob Zombie - Main Stage 2

Op zijn paspoort mag dan misschien Robert Cummings staan, zijn alter ego is zo veel leuker! Een showman pur sang en ondanks dat deze man al een stuk in de vijftig is, springt hij nog duchtig over en weer op het podium en kruipt hij van het podium af om het publiek te kunnen omhelzen! Met een gitarist die er uitzag als de bastaardzoon van The Joker en een bassist die ook een bezoekje had gehad van een facepainter in opleiding, stond er een bont allegaartje op het podium. Muzikaal zat het alvast ook goed in elkaar. Eerst openen met American Witch en een beetje later über White Zombie Klassieker More Human Than Human! Wanneer Helter Skelter van The Beatles door de boxen schalde, kregen we beelden van, hoe kan het ook anders, Charles Manson! Tussendoor maakte Rob Zombie ook nog wat reclame voor zijn vervolg op The Devils Rejects, namelijk Three from Hell, want oh ja, buiten dat de heer Zombie constant de wereld rondtoert met zijn band, schrijft en regisseert hij ook nog horrorfilms. Met een tribute aan de Ramones (Blitzkrieg Bop) en obligatoire afsluiter Dragula, zat deze show met hoog entertainmentgehalte er op!

Def Leppard - Main Stage 1

Def Leppard, een optreden waar enorm naar uitkeken werd, liep echt uit als een echte sisser. We hadden bij de koffiestand al genoeg pakjes suiker gevraagd om 'over sugar over te pouren', maar zelfs de zin daarvoor bleef uit. Het was een set die overliep van de ballads (vier op een uurtje tijd is echt te veel) en ook de finale, met songs als Rock of Ages en Photograph brachten de sfeer niet terug. Dit kwam vooral door zanger Joe Elliot, die de songs eigenlijk niet meer aankan. Er stond veel te veel echo op zijn microfoon en hij liet de refreinen meezingen door de rest van de band. Ook gitarist Vivan Campbell heeft al betere tijden gekend. Hij is net hersteld van lymfeklierkanker en is jammer genoeg nog niet volledig in vorm geraakt. We waren ook duidelijk niet alleen. Rondom ons gingen mensen zitten of net nog meer pintjes halen, om deze slof gewoon weg te drinken. Helaas niet wat we ervan verwacht hadden. Meer geeuw dan leeuw.... luipaard!

Eluveitie - Marquee

We liepen ook nog de Marquee binnen waar Eluveitie ondertussen speelde. Ook daar stond wederom heel wat volk bijeen gepakt om te genieten van een portie folk metal. Eluveitie’s muziek is echter meer dan folk, met momenten is het heel hard en intens zoals bij King en Havoc en staat de circle pit niet stil, terwijl bij intieme songs zoals The Call of the Mountains  je staat mee te wiegen en zingen. Een combinatie van beiden hier op Graspop, maar dat klonk live in de Marquee niet altijd even zuiver. Instrumenten als fluit en viool leken niet altijd goed door te komen of zelfs goed te klinken. Soms leek het een ware kakofonie van verschillende geluiden door elkaar, al zal dit vooral door de verspreiding van het geluid door de tent komen. Muzikaal misschien niet het beste dat we te horen kregen, maar wat betreft sfeer zeker een hoogtepunt.

Kvelertak - Metal Dome

Wanneer je zowel James Hetfield als de Noorse kroonprins tot je fanschare mag rekenen dan ben je als bandje niet slecht bezig. Het Noorse Kvelertak mixte op hun debuut vuige rock ’n roll met ijselijke black metal-erupties en die unieke cocktail sloeg zo aan dat ze de succesformule op hun volgende albums gewoon dunnetjes overdeden. De bijzondere impact van hun eersteling zullen ze wellicht nooit meer evenaren maar de kwaliteit van elk van hun albums staat nooit ter discussie. De Metal Dome puilde dan ook uit om het Scandinavische fenomeen aan het werk te zien. Zelfs met een nieuwe frontman walst Kvelertak de dichte drommen plat, meer zelfs, de relatieve nieuweling iss zo mogelijk nog een grotere freak dan zijn al niet onaardige voorganger. Halverwege de set liet de man zich ontvallen dat hij zijn vierentwintigste verjaardag viert. Vierentwintig, alweer worden we geconfronteerd met onze eigen ongenadig voortschrijdende veroudering. Blijkbaar besefte de band zelf ook dat veel mensen zaten te wachten op nummers uit de begindagen en ze bediednen hun publiek rijkelijk op z’n wensen met energieke uitvoeringen van Mjod, Blodtorst, Fossegrim en Nekroskop (die black metal riff in het midden! Watertanden!). Maar ook recenter werk als 1985, Bruane Brenn en het aan zichzelf opgedragen Kvelertak sloegen geen mal figuur. Ondanks de hitte en het feit dat men al vier dagen op de been is, gingen de aanwezigen uit hun dak. Qua uitvoering misschien niet het meest perfecte optreden van GMM 2019 maar beslist één van de meer sfeervolle.

Sabaton - Main Stage 2

Lees het verslag van headliner Sabaton hier.

KISS - Main Stage 1

Lees het verslag van headliner Kiss hier.

Carcass - Marquee

Aan wie Kiss niet besteed was, kon nog z’n toevlucht zoeken in de Marquee. Daar stond Carcass als laatste band, die oude maar ervaren deathmetal rotten. Van eind de jaren 80 gaat deze band al mee, al was er een elfjarige hiatus tussendoor. Maar sinds 2007 zijn ze terug alive and kicking en tonen ze de groentjes opnieuw hoe het moet met hun deathmetal en grindcore. We zijn een leek in het herkennen van hun nummers (een uitdaging op zich) en kwamen gedurende de helft van het optreden in de Marquee binnen. Maar wat we aanschouwden zette ons nog een allerlaatste keer aan tot headbangen, rustig op onze eigen vierkante meter Marquee want daar had je alle plaats voor, ondertussen was immers de Marquee vrij leeg gelopen, velen hielden zowel Kiss als Carcass voor bekeken en gingen huiswaarts. Dat had niets met de speelvreugde van de band te maken, eerder met een vermoeidheidsgevoel bij vele bezoekers na drie of vier dagen feest. Carcass, wij danken u voor dit laatste headbang-moment!

Foto's door Graspop Metal Meeting & Tim Vermoens.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!