Review Graspop Metal Meeting 2022 dag 4: zondag 19 juni - In het teken van rauwe gitaren en bombastische melodieën
Wat heeft iedereen er na maar liefst twee jaar uitstel naar uitgekeken, de 25e verjaardagseditie van Graspop Metal Meeting. Een officiële en volwaardige vierdaagse stond er op de planning, van uitstel kwam geen afstel en ondanks een bewogen jaar vol met cancels en vervangingen op de affiche, werd het een spetterende, feestelijke editie. Met Iron Maiden en Volbeat op donderdag, Within Temptation en Scorpions op vrijdag, Judas Priest en Korn op zaterdag en Deftones en Sabaton op zondag als headliners werd er enerzijds gesteund op oude rotten en vaste waarden en anderzijds gedacht aan de toekomst. Op de laatste festivaldag gewaagde, maar fascinerende headliners met Deftones en Sabaton, die zich prima van hun opdracht kweten.
Het weerbericht voor deze laatste dag: meer dan 10 graden minder en kans op regenbuien en zelfs onweer. Thor hield zich echter rustig en liet Dessel deze keer aan zich voorbij passeren. De temperatuur lag inderdaad gevoelig lager dan de voorbije twee dagen en de natgemaakte t-shirts, petten of hoeden maakten plaats voor een longsleeve of trui naar de avond toe. Het was een welgekomen verkoeling en bands genoeg waar we het warm van kregen!
Bütcher - Marquee
We mogen als Belgen terecht trots zijn op onze bloeiende metalscène, spijtig genoeg lijkt het aandeel Vaderlandse bands op de affiche van GMM editie na editie in te krimpen en dat is volledig onterecht.
Om dit punt met verve te benadrukken scheurde Bütcher de Marquee aan flarden met een optreden dat bol stond van aanstekelijk enthousiasme. De bandleden leken oprecht verbaasd dat ze vandaag op een podium van Graspop mochten staan (misschien met uitzondering van Max ‘Mayhem’ die later nog aan de bak moest met Evil Invaders) en ondanks de vuige muziek en dito teksten zag je tussen de nummers door enkel lachende gezichten en ongelovige blikken die onderling worden uitgewisseld.
De opgefokte speed metal van Bütcher mag dan nog bij vele aanwezigen onbekend zijn, ze wonnen vandaag veel zieltjes. Niet in het minst omdat de waarachtigheid en inzet aanstekelijk van het podium spatte en onvermijdelijk de toeschouwers besmette. Van Face The Bütcher, over Speed Metal Samurai tot aan het epische 666 Goats Carry My Chariot gaf de band zich volledig en wat ze aan subtiliteit misten maakten ze ruimschoots goed met hun overtuiging. Eindelijk zagen we nog eens muzikanten aan het werk die gewoonweg plezier hebben in wat ze doen en die zo overduidelijk een liefde voor metal uitademen. Het is bijna aandoenlijk wanneer de band -al dan niet gespeeld maar ik geloof in de oprechtheid- vaststelden dat ze nog de volle drie minuten speeltijd over hadden en dat dat nog ruim voldoende was voor een extraatje. Een furieus Speed Metal Atta(c)k was het gevolg. Wij gunnen deze band alvast werelddominantie en een indrukwekkend verkoopscijfer van hun speciaal voor de gelegenheid ontworpen merch.
Rival Sons - South Stage
Tijd om ons ook eens naar de main stages te begeven. Crossfaith hebben we dan wel moeten missen, Rival Sons niet. Deze Amerikaanse rockband (ze hadden feitelijk ideaal tussen die resem andere Amerikaanse bands gisteren kunnen staan) zou het publiek warm moeten maken. Maar het leek ons een beetje vroeg voor hen, allicht zijn ze daar in de Verenigde Staten wel wat anders gewend. Echter hier op Graspop op dit uur speelden ze voor een toch vrij karig opgedaagde menigte. Wat we te horen kregen was classic rock. Best ook wel grappig, de gitarist gebruikte voor bijna elk nummer een andere gitaar, alsook de megabaard van de toetsenist, een wonder dat die niet tussen de toetsen verstrengeld raakte. Wat ook bewonderenswaardig was, was frontman Jay Buchanan die op een gegeven moment alleen met een akoestische gitaar op dat grote podium toch een heel nummer lang (dit zal het bluesy Too Bad geweest zijn, een track van hun laatste album) de aandacht van het publiek wist vast te houden. Er werd heen en weer gewiegd en met het hoofd geknikt tijdens heel het optreden, met summier, beleefd applaus. Goed om rustig mee wakker te worden zeg maar, tegenover Bütcher dat je eerder uit je bed deed daveren.
Naglfar - Marquee
In de Noorse mythologie is Naglfar een schip gemaakt van de nagels van de doden dat op de dag van de Apocalyps (Ragnarök) zal uitvaren en een einde maakt aan zowel de mensheid als de heerschappij van de goden in Valhalla. Het einde der tijden is weliswaar nog niet aangebroken (voor zover wij weten althans) maar de Zweedse band lijkt deze toch eerstdaags te verwachten want ze gaven zich 100%. Het enthousiasme over het nieuwe rijk der vrijheid spatte er vanaf en ondanks het feit dat de grote tent nauwelijks halfgevuld was, raasden ze door een setlist van vunzige black metalnummers.
Enkele jaren geleden zagen we ze nog in De Cinema in Aalst en we moesten concluderen dat een club eigenlijk de uitgelezen plaats is om deze band te beleven. Frontman Kristoffer -die enkele extra coronakilo’s meezeult- mocht dan nog zo zijn best doen om de massa op te zwepen, het podium was gewoon te groot om de intensiteit van de band ten volle tot zijn recht te laten komen. Desalniettemin kweet de band zich prima van zijn taak en viel er weinig af te dingen op hun uitvoering. Maar ga dit eskader vooral (her)ontdekken in een kleine zaal want hier stond vandaag de juiste band op de verkeerde plaats.
Evil Invaders - North Stage
België boven! Elke dag stond er wel minstens één of twee Belgische bands geprogrammeerd (wat op zo'n gigantische affiche feitelijk toch een beetje beschamend weinig is) én die dan ook een knaller waren. Donderdag was dat STAKE (met verve!), vrijdag Amenra, zaterdag killthelogo en deze dag naast Bütcher ook Evil Invaders. De sympathieke mannen bouwen steeds verder aan hun internationale carrière en daardoor kregen ze eindelijk eens een plaatsje op een van de twee grote Graspop podia. De band bracht dit jaar hun nieuw album Shattering Reflection uit en gaat daar verder dan enkel snoeiharde thrash metal, om maar te zeggen dat hun muziek evolueert. Het spreekt voor zich dat de meest gespeelde nummers uit dit nieuw album kwamen en dat leek de energie in het publiek ten goede te komen. Opener Hissing In Crescendo (is overigens ook de opener van die plaat) bouwde goed op en barstte alvast los, met een moshpit en crowdsurfers tot gevolg. Zanger Joe klonk nog altijd even snedig als altijd, net zoals de gitaren van hem, Max en Joeri, en het drumwerk van Senne past zich met gemak aan aan het ritme en zweept de boel enkel nog maar meer op. Combinatie In Deepest Black en Sledgehammer Justice was om van te smullen! Het ene klinkend als een toekomstig metalklassieker, het andere thrashend als nooit tevoren. Zo kunnen we ook het uitzinnige publiek omschrijven, thrashend als nooit tevoren! De band was hen dankbaar alsook de organisatie om hier op dit podium op dit moment te kunnen spelen. Another job well done!
Skillet - South Stage
Op de hardcore Sabaton fans op de eerste rij na was het echt een hele dag switchen tussen North en South Stage. Ook bij Skillet verzamelde het publiek zich pas naar het einde van Evil Invaders toe. Maar een mooi opgekomen menigte verwelkomde de Christian rock van Skillet, het geesteskind van koppel John (zanger/bas) en Korey (gitaar/keyboard) Cooper. De Amerikanen schoten uit de startblokken met een grote hit, Whispers In The Dark. De sfeer zat er onmiddellijk in, nog zoveel meer met Rise. Daarna werden we getrakeerd op nieuwere nummers, het in 2022 pas uitgekomen Surviving The Game en Legendary van voorganger Unleashed uit 2016. Genoeg nieuwigheid, drumster Jen Ledger kwam naar voor om mee te zingen met John bij Awake And Alive. Ondertussen stond ook de gebruikelijke cellist op het podium. Na een korte preek van John over samenhorigheid, oorlog en vrede brachten ze monsterhit Hero. We werden zowaar bedolven onder de crowdsurfers, dit kan je letterlijk nemen. Er was ook tijd voor een ingetogener nummer (Comatose) maar met Monster en The Resistance kwam er een spetterend einde aan het optreden. Uitstekend, maar we hebben ze al beter gezien.
Destruction - Marquee
Het Duitse thrashinstituut Destruction speelde ten dans in de Marquee en dat had de massa duidelijk begrepen want de tent stond afgeladen vol om de Teutoonse horde te aanschouwen. Schmier en zijn kompanen hadden er duidelijk ook zin en in en een dikke drie kwartier lang was het intens genieten van een bijzonder degelijk optreden dat nooit legendarisch werd maar ook nimmer verveelde. Curse The Gods was het ideale aperitief voor een goedgevulde maaltijd die zowat het hele oeuvre van de band overspande maar waar de nadruk toch vooral lag op het oudere werk. Destruction kent zijn pappenheimers en gaf het volk wat het volk vraagt.
Death Trap was nog enigszins rommelig maar vanaf Nailed To The (fucking) Cross kwam de vaart er helemaal in en sloegen de eerste rijen aan het amicaal moshen dat het een lieve lust was. Zo ruig als bij Dying Fetus zal het er nooit aan toe gaan maar een feestje werd het wel. Uiteraard mocht het tweespan Mad Butcher en The Butcher Strikes Back niet ontbreken en nieuwkomer Diabolical sloot naadloos aan bij hun gekende songs. Naar goede gewoonte mocht Bestial Invasion de debatten afsluiten en mocht iedereen moe maar tevreden op zoek gaan naar zuurstof.
Alestorm - North Stage
Na een korte introductie liepen de Alestorm leden het podium op en de handen vlogen op elkaar, hun reuze ducky was ook weer te bewonderen op het podium. Dat de grote massa volk er zin in had werd onmiddellijk duidelijk, dit zeker toen Keelhauled ingezet werd. Het geluid was niet op en top afgesteld maar dit lieten we niet aan ons hart komen. Alestorm vloog er onmiddellijk in en zette direct Treasure Chest Party Quest in. Dat het feestje door moet gaan weten we en tijdens Mexico werd er dan ook luidkeels meegezongen. Zanger Christopher Bowes maakte wat reclame voor het nieuwe album dat volgende week verschijnt namelijk Seventh Rum of a Seventh Rum, hiervan werd Magellan’s Expedition en P.A.R.T.Y. gespeeld. Uiteraard mocht de populaire cover van Hangover niet ontbreken en niemand minder dan Beef Guy kwam het podium mee op. Nadat hij enkele biertjes achterover kapte was hij klaar om het snellere zanggedeelte voor zijn rekening te nemen. Alestorm kreeg de vraag om het nummer Zombies Ate My Pirate Ship te spelen en om dit op te dragen aan Robbe, een mooi gebaar en de handen van iedereen die voor de North Stage stonden gingen dan ook op mekaar hiervoor. De meeste middelvingers gingen ook dit jaar weer de lucht in tijdens het Alestorm optreden, meer bepaald bij Fucked With An Anchor. Net wanneer we dachten dat het optreden gedaan was kregen we toch nog Shit Boat te horen. Na dit geweldige optreden is het dan ook uitkijken naar het nieuwe album binnenkort.
Me And That Man - Metal Dome
Laten we eerlijk zijn, indien black metal icoon en BP (Bekende Pool) Nergal geen deel zou uitmaken van dit countrygezelschap dan zou de kans zeer klein zijn dat Me And That Man ooit een Graspopodium zou betreden. De link met metal is muzikaal dan ook zeer ver te zoeken al zijn de teksten natuurlijk gedrenkt in misantropie en sympathie voor de Gehoornde. De diabolische country is thuis bijzonder lekker als achtergrondmuziek bij het betere boek maar op het podium werd toch pijnlijk duidelijk dat deze band hier eigenlijk weinig te zoeken heeft. Zeker live viel op hoe eenvormig het materiaal is en veel nieuwsgierigen verlieten na enkele nummers dan ook de Metal Dome. Dat had voor alle duidelijkheid niets te maken met de kwaliteit van het getoonde want nummers als My Church Is Black en Nightride werden bijzonder professioneel uitgevoerd, maar in vergelijking met de uitgelatenheid en sfeer op de rest van het terrein viel het optreden van Me And That Man toch enigszins op een koude steen. Ga deze band vooral kijken in een intieme club, al dan niet met sigaar en whisky in handbereik, maar geef ons op een metalfestival maar de directheid van Behemoth.
Alice Cooper - South Stage
Welcome to my nightmare. Zo heet Alice Cooper zijn fans welkom met een indrukwekkend kasteeldecor op het podium. 74 jaar is Vincent Furnier ondertussen, maar de beste man hoeft nog niet met pensioen hoor (in tegenstelling tot andere figuren die we eerder gezien hebben). Hij weet zich immers te omringen met uitstekende muzikanten, brengt een vermakelijke show en pleziert het publiek met een setlist waarin alle decennia van zijn lange carrière aan bod komen en die garant staat voor een soort van greatest hits gebald in 75 minuten.
You name it, you’ve got it. Enkele van de hoogtepunten willekeurig opgesomd die ome Alice op Graspop bracht, hou u vast aan de takken van de bomen: Feed My Frankenstein, No More Mr. Nice Guy, Bed Of Nails, Hey Stoopid, I’m Eighteen, Poison, Billion Dollar Babies, I Love The Dead en als uitsmijter School’s Out, waarin een stukje van Pink Floyd’s Another Brick In The Wall verwerkt zat. En omdat het oog ook wat wil, vermelden we expliciet dat gitariste Nita Strauss niet alleen de monden deed openvallen met haar virtuoos gitaarspel, maar ook met haar uitdagende sexy looks. De hitmachine Alice Cooper stond borg voor een concert waar de verkleedpartijen en theaterstukjes (onder andere met een reuzebaby en de guillotine vanzelfsprekend) niet op één hand te tellen waren. Entertainment ten top.
Tiamat - Marquee
Het beloofde in de Marquee ook een speciaal optreden van Tiamat te worden. Echter was hier bijster weinig volk aanwezig. We snappen dat hun dark metal met doom en gothic invloeden niet voor iedereen is weggelegd, maar toch. Nonkel Alice was natuurlijk veel populairder. Maar net zoals Ome Alice, was Tiamat wel in form. De band gaat al sinds de jaren 80 mee, toen ze nog deathmetal maakten. Gedurende de jaren zijn ze ongelooflijk geëvolueerd naar de dark metal die ze vandaag brengen en zijn ze een vaandeldrager en voorbeeldfunctie voor andere bands in dit genre geweest. Ze stonden daar wel met corpsepaint gezichten, maar helemaal geen black of deathmetal te horen. De band zette hun in 1994 uitgekomen album Wildhoney in de schijnwerpers. Niet alleen was Zijne Kaalheid Johan in een bijzonder goede bui, de band die hij rondom zich verzamelde kweet zich met bijzonder respect voor de songs van zijn taak. Melancholie maakte zich meester van de Marquee dankzij gedragen uitvoeringen van onder andere The Ar, het pompend ruige The Sleeping Beauty, het kippenvelverwekkende Gaia en genreklassieker Whatever That Hurts. Zelfs het ooit door ons vervloekte en bijna poppy Vote For Love kwam live bijzonder goed binnen. Verrassend was ook de gevoelige vertolking van Do You Dream Of Me, een bijzonder gewaagde gok op een festival dat bol staat van gierende gitaren en beukende drums. Het was een ware old school show, lekker wegdromen en genieten op de atmosferische klanken en donkere, dreigende melodieën ter afwisseling. Doch, geen spek voor ieders bek.
The Offspring - North Stage
Iets van een heel andere orde dan, haast een wereldschokkend verschil. Daar op de North Stage, de eeuwig geblondeerde zanger en zijn ondertussen niet meer zo jonge kornuiten van The Offspring! De typische punkrock-sfeer zat er al onmiddellijk in met hits als Staring At The Sun, Come Out And Play (met gekend en massaal meegebrulde zinnetje "You gotta keep 'em separated") en Want You Bad. Mijn God, wat werd er meegezongen al van begin af aan! Misschien maar goed ook, want on stage was het vocaal niet meer wat het was. Maar het is de sfeer dat telt, toch? En wat een feestje was dat. Even werd er wat gas teruggenomen zo leek het, want de nieuwe songs van de band (uit het in 2021 uitgekomen album Let The Bad Times Roll) haalden nu niet echt volledig de sfeer er uit, maar werden veel minder warm onthaald. Dit was gelukkig maar een intermezzo want het publiek werd verder getrakteerd op de ene na de andere hit. Bad Habit, Gotta Get Away, Why Don't You Get A Job, (Can't Get My Head) Around You, Pretty Fly (For A White Guy), ... ga zo maar door. Met uiteindelijk Self Esteem als afsluiter en en een publiek dat hoorbaar aan het meezingen was tot achteraan zat dit feest er op, awaaay nooow! We misten enkel nog die andere hits zoals Hit That, Million Miles Away, Original Prankster maar een mens kan niet alles willen.
Sepultura - Marquee
GMM is steevast keuzes maken, Sepultura in de Marquee of The Offspring op de North Stage was zo één van die keuzes die gemaakt moesten worden. Beiden hadden echter hun eigen publiek zeg maar en aan sfeer ontbrak het op beide locaties niet. In het begin leek het wel of Sepultura er niet helemaal in kwam, oftewel stond de zang van Derrick Green veel te stil of hebben ze echt last van de overhitte Marquee. Voor een band die in de eerste week van de allereerste lockdown een nieuw album uitbracht was dit de uitgelezen kans om eindelijk dit album Quadra aan het grotere publiek live voor te stellen, al moesten we het wel doen zonder Isolation en Quadra. In het midden van de show werd er nog stilgestaan en gerechtigheid gevraagd voor de vermiste journalist en zijn gids in het Braziliaanse Amazonewoud en werd Porpaganda aan hen opgedragen. Het publiek liet de warmte alvast niet aan hun hart komen, bij oude Sepultura klassiekers als Refuse/Resist, Ratamahatta en Roots Bloody Roots daverde de overvolle Marquee op z'n grondvesten zodat zelfs de mensen buiten konden voelen wat een feestje er helemaal vooraan aan de gang was.
Suicide Silence - Jupiler Stage
Weinig deathcore dit jaar, dus veel mensen die de weg vonden naar de Jupiler stage voor Suicide Silence. Het is ondertussen dan ook al meer dan vijf jaar geleden toen Suicide Silence een laatste keer op een Belgisch podium stond. Zij wilden dit duidelijk goed maken en ook de fans wilden duidelijk maken dat deze band gemist werd. Vanaf You Only Live Once sloeg de vlam dan ook in de pan. Veel energie op maar ook zeker voor het podium (al zijn wij geen voorstander van violent dancing, maar soit). De moshpit was zo kolkend dat zelfs de zon even goedendag kwam zeggen op deze voor de rest grauwe zondagmiddag. Klassiek middelvingertjes in de lucht met Fuck Everything, check! Om dan erna nog een keer te boomen met No Pity for a Coward! Zeer sterk optreden, dat ongetwijfeld in de top tien van beste GMM optredens van dit jaar zal staan!
Fu Manchu - Metal Dome
Stonerrock van de bovenste plank, daarvoor staat Fu Manchu garant. Obey the riff, zo mag men het credo van deze Californians wel beschouwen. Gezegend met een monsterlijke sound rolden de wijdse woestijn-riffs van het podium over de hoofden van de ondergaande massa, want op zondagavond was een deel van de toeschouwers toch wel wat vermoeid. Je sloot de ogen en je hoorde de soundtrack van een desert roadmovie. Een songtitel zoals Hell On Wheels past daar voortreffelijk bij. En we kregen ook nog onder andere Evil Eye, de superbe cover van Blue Oÿster Cult’s Godzilla en slotsong King Of The Road geserveerd. Het is doodjammer dat Fu Manchu de Belgische en Nederlandse data van hun Europese clubtournee in het najaar geannuleerd heeft, maar we hopen op nieuw werk van zanger/gitarist Scott Hill en zijn maten binnen onafzienbare tijd, gevolgd door een pak optredens.
Amorphis - Marquee
Na de overigens knallende opener Burn van Deep Purple op de South Stage, lieten we die voor wat het was want we konden niet langer weerstaan aan de brandende drang om het Finse Amorphis nog eens aan het werk te zien in de Marquee. Een uitstekende keuze zo bleek. Geen geleuter maar vlekkeloos en strak spel zonder daarbij afbreuk te doen aan de zo kenmerkende emotie waar Amorphis nu toch al bijna 30 jaar voor staat. Tomi Joutsen, meesterlijk afwisselend tussen toegankelijke grunts en heldere zang, ment als vanouds band én publiek. Van start tot ‘finnish’ werd de Marquee betoverd door een klanktapijt dat je meevoerde door wijdse landschappen, wonderen der natuur en menselijke emoties en spiritualiteit. Amorphis voelt zich als een vis in het water van één van de duizend meren. Ze putten daarbij uit het recente Halo (drie nummers) zonder de rest van de catalogus te vergeten. Oudje Black Winter Day van Tales From The Thousand Lakes mocht natuurlijk niet ontbreken. Vanaf de luidkeels meegezongen publieksfavoriet Silver Bride tot afsluiter House of Sleep deinde de plankenvloer op en neer op het ritmisch springen en bangen van een extatisch publiek. Een weergaloos hoogtepunt van GMM 2022! Zááááálig!
Dog Eat Dog - Jupiler Stage
Het werd behoorlijk druk aan de Jupiler Stage bij aanvang van Dog Eat Dog. Een optreden van deze band is dan ook altijd een feestje en dat zou deze keer niet anders zijn. Met In The Doghouse werd de sfeer gezet en dit zou zo blijven tot de laatste saxnoten zouden uitdeinen. Er werd gesprongen en gecrowdsurft dat het een lieve lust was. Er werden zelfs enkel nieuwe nummers gespeeld, wat ons doet verhopen naar een nieuw album en uiteraard een bijhorende tournee! John Connor is een sympathieke frontman, die tijdens het festival gewoon wat over de wei kuiert, om maar te illustreren hoe down to earth deze jongen is. Hij bedankte meermaals het publiek. No Fronts begon eerst wat alternatief om daarna open te barsten in een kolkende massa! Dog Eat Dog stelt eigenlijk nooit teleur, misschien enkel tijdens de playbackshow van Graspop Metal Moose in het Sportpaleis eerder dit jaar, maar dat is hen bij deze ruim vergeven!
Deftones - North Stage
Een optreden van Deftones is altijd een dubbeltje op zijn kant. Heeft Chino er zin in en is hij sober genoeg om een sterk optreden te geven? Hoe zal de vervanger van Stephen Carpenter (Lance Jackman) het doen? Want hij bepaalt toch echt wel mee de sound van Deftones! Hij is er, volgens een statement, niet bij omdat hij het niet veilig vindt doro corona momenteel rond wereld te reizen, maar in de wandelgangen wordt gefluisterd dat hij gewoon niet gevaccineerd is en dus geen keuze heeft. Soit, onze bekommernissen werden echter onmiddellijk van tafel geveegd! Chino keek lucide uit zijn ogen en er kon zelfs hier en daar een glimlachje af en Jackman kweet zich voorbeeldig van zijn taak. Wie trouwens het begin misste door te lang bij Dog Eat Dog te blijven hangen, miste onmiddellijk kleppers zoals Genesis, Be Quiet and Drive (Far Away) en niet te vergeten My Own Summer (Shove It). Maar niet getreurd, hoewel de nadruk duidelijk lag op het Album Around The Fur, kwamen zowat alle albums aan bod! Weinig bindteksten, maar de set denderde wel voorbij als een sneltrein. Donker, onheilspellend met venijnige riffs, zo hebben we ze graag! Niet voor gevoelige zieltjes (of oortjes), de zware bassen voelde we lekker trillen tot diep in onze ziel en met 7 Words zat deze set er op!
Dimmu Borgir - Marquee
Wie Deftones maar niks vond, kon een volledig optreden van Dimmu Borgir meemaken in de Marquee. Met deze Noren is het altijd ofwel raak ofwel compleet de mist in. We zijn blij te melden dat het volledig raak was (al was het zeker niet de beste show van de band die we al gezien hebben). De spanning werd er in gehouden met een paar minuten vertraging en een lange intro, die ingevuld werd alsof een duister ritueel zich afspeelde. Een lauwe start volgde met Dimmu Borgir en Gateways. Ok, iedereen wist nu wel wie hier op de planken stond (“Dimmuuu Borgiiiir”, het klinkt zelfs te vrolijk tijdens het typen en lezen ervan), maar de mensen hebben een programmaboekje, uitgeprint lijstje of de app, heren Dimmu, dus niet nodig en mag geskipt worden volgende keren. Terug serieus, en Dimmu gelukkig ook. Megahit Puritania deed voor de eerste keer de tent daveren. Muzikaal zat alles strak en Shagrath heeft nog steeds niet aan gruwelijkheid in zowel stem als présence ingeboet.
Het laatste album van de band, Eonian, dateert al van 2018 en dat hebben ze pre-covid nog kunnen voorstellen. We kregen twee songs hieruit te horen, Council of Wolves and Snakes en Ætheric. Beiden zijn goede nummers en roepen een duistere sfeer op, die op het podium extra in de verf werd gezet met brandende braziers. Dimmu nam ook een duik in de geschiedenis met oldie The Insight and the Catharsis (met de clean vocals van ICS Vortex op tape) om vooral de old school fans te plezieren en rondde keurig af met nog twee grote hits: Progenies of the Great Apocalypse en het machtige Mourning Palace. We hadden wel een beetje het gevoel dat deze set iets te kort was voor een headliner in de Marquee. Dus graag meer van dat!
Sabaton - South Stage
Lees het verslag van headliner Sabaton hier.
Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!