Review Graspop Metal Meeting 2023 dag 1: donderdag 15 juni - Van beesten en spoken tot verwelkte rozen

Dat zou echter niet van die laatstgenoemde headliner afhangen, maar meer daarover later. Die eerste mooie dag begon alvast beter dan vorig jaar zo was onze ondervinding. Waar we vorig jaar enkele uren fileleed ervaarden, leek dit dit jaar veel soepeler te verlopen. Wat er exact anders was of hoe dit nu aangepakt was weten we niet, maar het heeft schijnbaar gewerkt. Ditzelfde weekend hebben we andere verhalen gehoord rondom dat ander festivalterrein gelegen te Werchter, dus alvast een eerste dikke pluim voor de GMM organisatie. Het weer zou ons ook gunstiger gezind zijn. Waar er vorig jaar sprake was van begin de dertig graden onder brandende zon, nu eerder een mooie eind de twintig met af en toe wat bewolking. Aangenaam warm dus én zonder regen, daar tekenen we voor. Eens aangekomen op het festivalterrein viel onmiddellijk op hoe groen het gras van Graspop wel niet was. Het gras is wel degelijk groener bij de buren. We kunnen er alleen maar van uit gaan dat de laatste dagen enorm moet gesproeid zijn, de ijzeren platen op het terrein om over te lopen verraden dat met hun natte schijn.  

Maar het was natuurlijk niet allemaal ‘zwartegeur’ en maneschijn. Graspop ging cashless, zo werd enkele weken op voorhand aangekondigd. Elke bezoeker moest ‘skullies’ op zijn polsbandje of op een aparte kaart opladen en daarmee overal betalen. Het cashless systeem kende echter in het begin van de dag enkele kinderziektes, zoals activeringen van het chip- en kaartsysteem die niet leken door te komen en drankstanden die ze niet konden inscannen. Aan de automaten op het terrein stonden het hele weekend lang vrijwilligers die uitleg konden verschaffen, maar aan de helpdesk stand stond toch een grote rij op deze eerste dag. Het systeem leek echter na een tijdje toch te werken en beetje bij beetje door te dringen bij het publiek. Er was ook een hele commotie over de herbruikbare bekers die de grote festivals nog niet zullen gebruiken, maar op Graspop wordt feitelijk zeer goed gerecycleerd door de bezoekers. Zamel genoeg bekers, flesjes of blikjes in en wissel ze in voor een skully of een visbeurt bij de ‘ducks of thrash’ om bv. een ritje in het reuzenrad of een Skydeck plek te winnen. Genoeg geleuterd, op naar de vele bands die vandaag geprogrammeerd stonden!  

Beast In Black – North Stage

We kwamen het terrein op en begaven ons naar de North Stage (een van de twee grote main stages) voor de opener van de dag daar: het Finse Beast In Black. Graspop heeft de gewoonte om een dag te beginnen met een pittige, populaire groep die zo vroeg op de dag volk weet op te trommelen. Beast in Black heeft immers veel kwaliteit en dat presenteren ze op ieder optreden. Je kon ze de laatste jaren zien als support van Nightwish maar ook solo in Trix bv. Het opgedaagde publiek (nog niet in grote getalen) had er zin in maar de sfeer moest er nog inkomen, terwijl de zon al goed blonk deze middag. Wat zijn we trouwens ook blij met het nieuwe vernevelings-systeem aan de zijkanten van beide main stages, lekker verfrissend! Beast In Black brengt power metal van topkwaliteit en zanger Yannis Papadopoulos, wat een stem heeft die. Zijn schelle en hoge zang gaat door merg en been, je vraagt je af waar hij het vandaan kan halen. Iets nieuws kregen we ten opzichte van eerdere shows niet te zien, opnieuw hun Dark Connection album promoten met songs hiervan, gemixt met de grote hits van de twee voorgaande albums. Ze vingen snedig aan met het snelle Bladerunner, zorgden voor meezingmomenten met bv. Blood Of The Lion en Blind And Frozen en sloten sterk af met het poppy One Night In Tokyo en het uptempo End Of The World. En we spotten alvast zowaar de eerste crowdsurfer van de dag!

Mammoth WVH – South Stage

Mammoth WVH (oftewel Mammoth Wolfgang Van Halen) opende de South Stage. De bandleider Wolfgang werd aangekondigd als de zoon van een legende (Eddie Van Halen), en die legende gaat door. Indien je van Mammoth WVH nog nooit gehoord had, zou daar snel verandering in komen. Al van kindsaf werd zoonlief door vader Van Halen geprezen voor zijn muzikale talent, hij speelde op een gegeven moment zelfs bij Van Halen. Aan ervaring dus geen gebrek. Wolfgang heeft eindelijk solomateriaal uit en brengt dat nu aan de man met een aantal andere muzikanten. We kregen stevige rock te horen die zo professioneel klinkt en gebracht werd, alsof deze jongens al jaren bezig zijn. Het zit duidelijk in z'n bloed en de ervaring bij Van Halen en ook bij Tremonti (de band van Alter Bridge gitarist Mark Tremonti) zal zeker allemaal geholpen hebben. Mammoth verwijst trouwens naar de oude bandnaam van Van Halen. De toekomst lijkt verzekerd!

Spiritbox – North Stage

Vanaf nu zou het er iets harder aan toe beginnen gaan op de main stages. Spiritbox stond vorig jaar voor het eerst op Graspop, op de Jupiler Stage. Dat was toen een ware bom die ontplofte, dus promotie naar de main stage! Toegegeven, het podium zag er iets te immens uit voor het sobere decor van de band, maar aan de kwaliteit van de muziek lag het niet. Zangeres Courtney LaPlante en gitarist Mike Stringer (beiden ex-Iwrestledabearonce) stampten een paar jaar geleden Spiritbox uit de grond, brachten een drietal EP’s uit die de wereld rondgingen en maakten daarna in 2021 hun eerste full-length album. Het gaat hen dus goed voor de wind, velen moeten jaren knokken en heel wat meer albums uitbrengen eer ze op een GMM podium kunnen komen te staan. We wisten dat het een harde set zou worden, maar het optreden ging van start met heel wat clean vocals, hadden we ons dan vergist? Nee hoor, want de grunts van LaPlante volgden al snel. Muzikaal melodieus doch stevig erop hamerend, met her en der een electronische toets, Courtney en band bracht het goed aan de man en ze voelde haar thuis op die grote main stage, al lopend van links naar rechts. De band was blij terug te zijn en blij zoveel gezichten opnieuw te zien zo vroeg op de dag aan deze main stage, meer mensen dan vorige keer, zo herinnerde Courtney zich. Bij Holy Roller kwam de jarige frontman van Stray From The Path als suprise act mee brullen zij aan zij met Courtney wat wel het hoogtepunt van de set van Spiritbox was. 

Butcher Babies – Marquee

Op naar de welgekomen schaduw van de Marquee waar Butcher Babies geprogrammeerd stonden. Barbie is a Cunt en Pussy gon eat you, de opschriften op de dames hun shirts logen er niet om, Butcher Babies zijn geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken, wat iets later ook zou blijken. Hun set beginnen deden ze, vol goede moed en met de nodige energie die we van hun gewoon zijn, met Red Thunder en Best Friend, denken we toch want echt verstaanbaar was het allemaal niet. De Marquee kampte dit jaar toch echt wel met geluidsproblemen. De eerste twee nummers waren bijna onverstaanbaar, Heidi en Carla probeerde wel om er toch iets van te maken maar na twee nummers ging Carla verhaal halen bij de PA aan de zijkant, dit bleek iets te helpen want plots was Monster Ball en It's Killin' Time, Baby wel iet of wat verstaanbaar. Lang ging het echter niet beter, de zin om er nog iets van te maken verdween ook zichtbaar bij de dames en een paar nummers verder hoorde we Heidi wel maar nu was Carla plots amper hoorbaar, de gitaren hadden nu ook last om erdoor te komen en duidelijk gïirriteerd gooiden de dames na een overleg met de drummer hun microfoon aan de kant en hielden ze het voor bekeken na amper 7 nummers en 15 minuten te vroeg. Ergens begrijpbaar maar de fans bleven wel op hun honger zitten.

Tom Morello – South Stage

Als de naam Tom Morello bij u geen belletje doet rinkelen, dan scheelt er iets aan uw muzikale kennis. In de metalwereld is Morello namelijk een naam als een klok. Hij zorgde eigenhandig voor de herkenbare sound die Rage Against The Machine bombardeerde tot één van de grootste rockbands ter wereld. Mocht hij hier met deze band staan, stond hij ongetwijfeld bovenaan de affiche! Maar nu zakt hij dus alleen af naar Dessel. Met zijn Nightwatchman tapt hij uit een heel ander vaatje dan met pakweg Audioslave of RATM. Maar gelukkig is het niet al folk-protestsong wat de klok slaat. Like a Stone van Audioslave wordt uiteraard opgedragen aan Chris Cornell,  Lightning over Mexico wordt een gezellig sing along moment en op Interstate 80, een nummer van Morello’s EP Comandante, komt zowaar ome Slash een snaartje meetokkelen! Maar het is duidelijk waar het publiek op staat te wachten, want bij Killing in The Name werd het volledige nummer gezongen door een uitzinnig publiek. Fijn optreden zo in de namiddag, maar mogen we toch vragen om gewoon volgend jaar Zack, Tim en Brad mee te nemen om dan in full force de wei plat te spelen!?

Stray From The Path – Jupiler Stage

Nadat de jarige frontzanger Andrew Dijorio als special guest fungeerde bij Spiritbox, was het nu tijd voor Stray From The Path op de Jupiler Stage. Dat de jongens er zin in hadden was een understatement! De vonken vlogen er meteen af met de opener Needful Things waarmee de eerste moshpits ontstonden! Dat de heren reeds de nodige ervaringen hebben, bewezen ze on stage met hun energieke en zeer aanstekelijke enthousiasme. Ze brachten meerdere nummers van hun recente album Euthanasia, waaronder May You Life Forever, Chest Candy en Guillotine. Ze brachten met hun lyrics vol met positieve boodschappen het publiek helemaal in extase. De crowdsurfers kwamen met een snel-tempo waardoor de security het met momenten toch heel benauwd kreeg! De hartverwarmende speech van de jarige frontman waarin iedereen welkom is ongeacht gender, leeftijd of afkomst kon het publiek zeker pruimen. Waarbij bij de laatste track First World Problem Child alle remmen los werden gegooid voor de laatste keer en waarbij iedereen luidkeels “shut the fuck up” riep! Stray From The Path kunnen we samenvatten met de volgende woorden Veni, Vidi, Vici. 

Epica – North Stage

Volgende op de North Stage: Epica. Deze Nederlanders mochten 50 minuten spelen, we hebben dat liever langer, maar ach, elk z’n ding. We zagen het terrein voor het podium voor de eerste keer echt goed vullen, Epica trok volk. Wie de symfonische metalband kent weet dat er spektakel zat aan te komen. De band heeft tijdens de coronatijden hun nieuw album Omega uitgebracht en wist dat al succesvol te presenteren begin dit jaar in een uitverkochte AB. Maar geen uitgebreide focus op dat laatste album hier op Graspop, Epica speelde een mooie mix van oud en vooral nieuw materiaal, al werd er opmerkelijk helemaal niets uit hun debuutalbum The Phantom Agony gespeeld, wie op zulke oude klassiekers zat te hopen kwam bedrogen uit. De nadruk lag dus op de modernere, symfonische songs, zoals The Essence Of Silence, Unchain Utopia, het nieuwe The FInal Lullaby van hun recent uitgebrachte EP en het heel bombastische Beyond The Matrix. Afsluiten werd er gelukkig wel gedaan met een oldie, het grandioze Consign To Oblivion. Al dit gespeeld door een band in bloedvorm, zangeres Simone Simons strak in haar zwart kleedje en uitstekend bij stem (op geen foutje te betrappen) en als kers op de taart veel pyro’s én een diversiteit aan vuurdanseressen en –artiesten, het moet daar heet geweest zijn op het podium!

The Raven Age – Metal Dome

We zouden het haast vergeten met al deze topbands op de main stages, dat er nog de good old Metal Dome is helemaal de andere kant van het terrein! The Raven Age had het ongeluk met Epica het tijdsslot te moeten delen. En hoewel Iron Maiden hier dit jaar niet staat, zijn George Harris (inderdaad, zoon van Steve Harris) en Dan Wright met hun mede-bandleden toch van de partij. Ze openden enkele jaren terug de main stage de dag dat Iron Maiden er ook speelde, maar doen het nu volledig op zichzelf. Ze zijn met z’n allen sterk gegroeid en lieten een professionele indruk achter. Snelle gitaarriffs, goede zang en interactie met elkaar en naar het publiek toe maakten dit een goed optreden. Vooral Fleur De Lis blijft ons bij.

Papa Roach – South Stage

Opnieuw tijd om van kant te wisselen, op naar de South Stage waar de nillies z’n opwachting maakte! Ondanks hun meer recente mediocre albums, staat Papa Roach nog steeds garant voor een stevig potje rock. De Amerikanen moesten het dan ook vooral van hun oude hits hebben, waar in dit optreden geen gebrek aan was! Er werd gestart met een nieuw nummer (Kill The Noise) maar al snel kregen we een kraker als Getting Away With Murder te horen. Nog een meezing momentje met Help en dan ontplofte de boel pas echt met een combo van een Blood Brothers / Dead Cell medley en Broken Home. Onze stem zou rauw worden en het zweet druppelde van onze voorhoofden, niet dat dit mensen ervan belette massaal te crowdsurfen en een grote moshpit op te zetten. Het blijft ons echter een raadsel waarom Papa Roach plots een The Prodigy cover moest spelen (Firestarter) waarbij Slipknot-gewijs het publiek moest gaan zitten om dan recht te springen. Zanger Jacoby Shaddix sprong ook het podium af om in de middengang bij het publiek te gaan zingen. Met nog een emotioneel momentje bij Scars, nog een cover (deze keer van …Dr. Dre?) en het fabuleuze Between Angels And Insects was het einde van dit zeer intensieve optreden nabij. Born For Greatness ging die ene nog niet gespeelde grote hit nog vooraf en daar was ie dan eindelijk: “Cut my life into pieces, this is my Last Resort”. Het massaal aanwezige publiek zong uit volle borst met deze nillies klassieker mee. Anno 2023 gaat Papa Roach dus nog steeds mee en we beleefden zowaar een eerste echt hoogtepunt!

Septicflesh - Marquee

En oh, wat hebben we ook mogen genieten van Septicflesh, deze waarlijk geniale band uit Griekenland. Geluk voor ons maar ergens toch een beetje jammer dat we tot 5 minuten voor de aanvang van hun set nog fluitend tot vooraan de Marquee konden wandelen. Septicflesh brachten op het einde van de coronapandemie hun nieuwe album Modern Primitive uit maar konden er desondanks nog niet veel mee toeren. Daar brengt 2023 gelukkig verandering in en dus was het geen verrassing dat er een heel aantal nummers uit dat album op hun setlist stond. De fans hadden ondertussen wel genoeg tijd gehad om die nieuwe songs uit het hoofd te leren en dus brulden ze de lyrics volop mee. Septicflesh is echt een enorm dankbare band, na elk nummer werden de fans bedankt voor hun dedication. Als fan zijnde ging onze waardering echter volop uit naar Spiros en zijn kompanen. Wat een show, zeker één van de hoogtepunten van deze GMM editie. 

Arch Enemy – North Stage

Noodgedwongen keerden we terug naar de North Stage, want daar stond Arch Enemy van jetje te geven. De Zweedse melodic death metalband had net hun nieuwe song Deceiver, Deceiver ingezet en waren bij War Eternal aanbeland. Het werd al snel duidelijk: dit zou een loeihard optreden worden. We hoorden achteraf van mensen dat ze al doodop waren en even moesten bekomen van de pits en crowdsurfers en de algehele energie van band en publiek. We snappen dit maar al te goed, de ene song na de andere beukte er op los. Een lichtelijk aangebrande Alissa White-Gluz (ze zag echt wel goed rood, mooi verbrand) liet er geen gras over groeien, de grunts die uit haar strot kwamen moeten tot in de diepste krochten van de hel gehoord zijn. Maar de blauwharige wisselt haar grunts tegenwoordig een beetje af met clean uithalen. Met zelfs dat nieuw nummer (Handshake With Hell) met een volledig clean gezongen strofe. Dat nieuwe album Deceivers werd goed in de schijnwerpers gesteld, duidelijk een promotournee hierrond. Alissa steelt dan wel de show maar ook de muzikanten worden regelmatig in de spotlight gezet. Wat een knap staaltje gitarisme komt er toch van Michael Amott en z’n compagnon Jeff Loomis. Is Graspop het luidste publiek, vroeg Alissa haar af? Daar zeggen wij volmondig ja op! Afsluiter Nemesis zorgde nog voor de ultieme moment suprême en zo vloog dit optreden voorbij, net als de vele non-stop crowdsurfers.

Agnostic Front – Jupiler Stage

De New Yorkse hardcore legendes van Agnostic Front deden wat we van ze gewoon zijn: zo veel mogelijk nummers spelen op een zo kort mogelijke tijd! Founding father Miret mag dan volgende jaar misschien wel 60 kaarsjes uitblazen, hij geeft menig jonge hond op dit festival het nakijken met zijn energieke optreden! De klassiekers zijn zelfs niet op één hand te tellen! Na uitschieters For My Family, Old New York en uiteraard Gotta Go werd er afgesloten met Blitzkrieg Pop van de Ramones. Op dit nummer komt zowaar nog een telg van de Ramones clan meespelen! Helaas voelden de verwachte moshpits een beetje lauw aan, waarschijnlijk had de loden zon hier iets mee te maken!

Alter Bridge – South Stage

Van een genre-switch gesproken hierna. Ook Alter Bridge is op tournee om een nieuwe plaat te promoten. ‘Pawns & Kings’ dateert dan wel al van 2022, Europa krijgt nu voor het eerst de nieuwe songs live te horen. Wie even de grens overstak, kon hen al zien in 013 te Tilburg voor een volwaardige zaalshow zo’n twee weken geleden, zoniet dan was de weide van Graspop het moment bij uitstek. Hoewel we vinden dat Alter Bridge hun muziek beter tot zijn recht komt in een zaal, kregen we toch een sterke doch ietswat ingekorte show. Nadeel van openlucht: de stem van zanger Myles Kennedy vloog weg in de wind met momenten, maar dit leek te beteren na de eerste nummers. De nadruk lag niet op het nieuwe album, we spreken dus liever van een soort best of optreden. Want hoewel Silver Tongues en Sin After Sin prima te pruimen zijn, waren het toch de topsongs en de ondertussen klassiekers die dit uur voorbij lieten vliegen. Het was genieten van begin tot eind, de stem van Myles Kennedy, de gitaarkunsten van Mark Tremonti en Brian Marshall (en ook Myles toonde zijn gitaarklasse). Geen zeemzoete of akoestische songs hier op het hoofdpodium, maar wel stevige rocksongs. De band durfde in deze festivalsetting toch Blackbird te spelen, bij een dalende zon, magistraal. Voeg daar nog toppers als Metalingus aan toe en je kan wederom spreken van een topoptreden van deze klassebakken.

At The Gates - Marquee

At The Gates is helemaal terug, bijna terug waar ze begonnen zijn! Want na de terugkeer van gitarist Anders Björler, staan ze op Graspop op het podium in een zo goed als originele bezetting! Het is ondertussen al vijf jaar geleden dat ze nog in Dessel speelden en dat hebben ze geweten. Het publiek was door het dolle heen, uiteraard helpt het wanneer je een klassieker als Slaughter Of The Soul bij elkaar hebt geschreven! De Zweedse melodische deathmetal  ging erin als zoete koek!  Toch vragen we ons af of al die instrumentale intermezzo’s wel nodig zijn bij een festivaloptreden. Zij halen de schwung er serieus uit en zorgen ervoor dat er minstens een écht nummer minder gespeeld kan worden. Ook de volledig muzikale afsluiter The Flames of the End, was écht wel een afknapper.

Motionless In White – Jupiler Stage

Bij de Jupiler Stage was het ondertussen tijd voor Motionless In White waar het helemaal volgelopen was, waaronder ook vele nieuwsgierige oude metal fanaten. Met ondertussen zes albums op hun palmares waaronder de recente ‘Scouring The End Of The World’ die voornamelijk aan bod kwam in hun set. Het quintet opende met de album track Disguise waar het publiek luidkeels op meezong. Wat al onmiddellijk opviel, was dat de frontman Chris er duidelijk zin in had met zijn tenenkrullende grunts en cleans die je nekharen doen overeind staan. We kregen ook de nodige blegh’s doorheen de set die de aanzet gaven tot de harde moshpits die ontstonden gedurende de stevigere nummers. Het hek was helemaal van de dam bij Slaughterhouse waarbij Chris het publiek vroeg mee te zingen met de woorden “One Mutilation Under God” waarna een brute circle pit ontstond met de nodige crowdsurfers ondersteund door vele headbangers. Vooral de breakdowns werden gesmaakt door het uitbundige publiek. Bij de klassieker Voices begon het publiek uitbundig mee te zingen tijdens het refrein, dat een grote glimlach tevoorschijn toverde bij de hele band. Een ander hoogtepunt kregen we bij Cyberhex waarbij we de blegh die we voorgeschoteld kregen menig fan deed schuimbekken in de moshpit, waardoor de security toch wat versterking nodig had voor de hekken recht te houden door de oprukkende mars aan crowdsurfers en moshpits. Eindigen deden ze met het emotionele Eternally Yours waarbij de vochtigheid bij menig vrouw de hoogte in schoot! Motionless In White bracht een energieke show en stelde de fans zeker niet teleur en dit we kunnen samenvatten in één woord: BLEGH!

Ghost – North Stage

Lees het verslag van co-headliner Ghost hier.

The Winery Dogs – Metal Dome

Niet voor iedereen weggelegd, dat Ghost op de main stage. We maakten dan ook maar een toertje over heel de weide en belanden zo ook in de Metal Dome voor The Winery Dogs. In alle eerlijkheid? Ik kende deze band nog niet en ontdekte de naam dankzij de GMM Spotify playlist. Daarin klonken ze toch veelbelovend en wanneer je dan leest dat deze band een soort van supergroep is bestaande uit Mike Portnoy (ex-Dream Theater en o.a. Sons Of Apollo, Adrenaline Mob, e.a.), Billy Sheehan (ook Sons Of Apollo, Mr. Big, ex Steve Vai) en Richie Kotzen (ex Mr. Big, ex-Poison en ex-wat weet ik nog allemaal), enfin, u begrijpt onze nieuwsgierigheid wel. De set begon moeizaam, na het eerste nummer moesten ze al even pauzeren wegens technische moeilijkheden. Na enkele minuten konden ze dan toch hervatten. De Dome stond allesbehalve vol maar toch was er genoeg belangstelling voor The Winery Dogs.  Er waren zelf veel fans die, in tegenstelling tot ons, wel de nummers herkenden en zichtbaar genoten van deze groove rock. Zelf konden we The Winery Dogs ook best smaken. Met een band die echter bestaat uit drie meer-dan-topmuzikanten ligt het risico op muzikale masturbatie constant op de loer. Hun songs worden soms iets te lang gerokken, om zo iedereen zijn moment de gloire te gunnen. We hadden echter nog het meeste respect voor die roadie die heel het optreden achter Portnoy gehurkt moest zitten om diens zangmicrofoon regelmatig voor zijn neus en weer terug te duwen. Best een hele fijne set, absoluut!

Sick Of It All – Jupiler Stage

Met Sick of it All stond er nog meer New Yorks hardcore geweld op de Jupiler Stage. De broertjes Koller dragen al jaren podiumervaring mee en weten uiteraard hoe ze het publiek moeten bespelen.  Niet dat dit publiek dit nodig had, want vanaf opener Injustice System veranderden de eerst rijen in een grote kolkende massa! Zij namen duidelijk niet “the night off” en opgezweept door de vette baslijnen van Craig Setari denderde de SOIA-trein over de Jupiler Stage. Gitarist Pete Koller was zo onder de indruk van de menigte, dat hij een nummertje in het midden van de moshpit ging spelen, waanzinnig! Tijdens het duo Scratch The Surface en Step Down ontstond er een furieuze pit, die zijn gelijke die dag nog niet had gezien! Ongetwijfeld één van de hoogtepunten van deze donderdag!

My Dying Bride - Marquee

We namen gaandeweg ook een kijkje in de marquee, die maar halfgevuld was, de andere stages deden beter op dit moment. Daar stond My Dying Bride met hun doom metal hun ding te doen. De weemoedige muziek deed iedereen heen en weer wiegen alsof in trance. Er waren ook stiltes tussen de songs te bespeuren, mogelijks om je even te laten ontwaken uit die trance. Dit is echt muziek waar je moet voor zijn en waarvoor je in de mood of in de vibe moet geraken. We gaven het nogmaals een kans, maar door al die harde sounds die we al gehoord hadden gedurende de dag geraakten we niet in de flow. Het kan echter perfect als een rustpunt gediend hebben voor het aanwezige publiek in de Marquee tent.

Guns N’ Roses – South Stage

Lees het verslag van headliner Guns N' Roses hier.

As I Lay Dying – Jupiler Stage

We zakten dan ook maar af naar de Jupiler stage, waar het in vergelijking veel drukker vertoeven was. Echter daar was As I Lay Dying nog niet aan het spelen, de soundcheck was nog volop bezig. Met een kwartier vertraging begonnen de mannen van Californië eraan. Het werd meteen een groot, wild feest vol met crowdsurfers en moshpits. Zanger Tim Lambesis is een imposante verschijning en weet van wanten want bij het derde nummer Within Destruction riep hij al op om de grootste circle pit van de dag te starten. Zo gezegd, zo gedaan. Of het de grootste van de dag was weten we niet, maar het was in elk geval de moeite. As I Lay Dying bracht een heel gevarieerde setlist met nieuwe en oude klassiekers als het brute Shaped By Fire, An Ocean Between Us en The Darkest Night waar uitbundig op werd meegezongen! Er werd geheadbangt, gemosht, gecrowdsurft en vooral veel plezier gemaakt! Vooral bij de afsluiter Confined ging het publiek helemaal los bij het gitaargeweld en gebrul van Tim Lambesis. As I Lay Dying brak de Jupiler Stage af als Tim zijn barbells in de gym! Na 12 jaar terug op Graspop te staan hebben de metalcore legendes bewezen dat ze nog altijd dezelfde gedrevenheid en furie hebben als toen.

Cradle Of Filth – Marquee

Ondertussen was Dani Filth met z’n Cradle of Filth wel al een kwartier aan het spelen in de Marquee. We geven grif toe: we zijn niet meer mee met het oeuvre van Cradle Of Filth. De Engelse extreme metalband lijkt aan een sneltempo albums uit te brengen. Maar we herkenden echter veel nummers, wat dus duidde op een evenwichtige of zelfs een soort best-of set. Net buiten de Marquee keken veel gezichten raar op toen ze passeerden en Dani zijn typerende hoge scream uitgilde. Cradle is en blijft uniek. Met bijvoorbeeld The Principle Of Evil Made Flesh en Born In A Burial Gown ging het er gitzwart aan toe, terwijl songs als Nymphetamine (waar nu de nieuwe toetseniste Zoe Marie Federoff het overneemt van Lindsay Schoolcraft en ook hier de zang op haar neemt) en Her Ghost In The Fog iets meer melodie met zich meebrachten. Niet top, maar gewoon zeer degelijk.

Carpenter Brut – Metal Dome

Wie nog steeds een vlucht weg van Guns N’ Roses zocht, kon nog in de Metal Dome terecht omstreeks 23:00. Daar speelde het Franse Carpenter Brut. Deze band is een one man show, maar de identiteit van de bezieler Franck Hueso blijft liever op de achtergrond, om de muziek volop in de kijker te zetten en niet de mens erachter. Live wordt hij bijgestaan door een gitarist en drummer. Carpenter Brut is heel speciaal te noemen, een kruising tussen metal en synthesizers (ook wel bekend als darksynth of synth wave tegenwoordig). Lang niet voor iedere metalhead of rocker weggelegd dus, maar het zorgt wel steeds voor een feestje! Zo ook in de Metal Dome, waar iets zoals dit een perfecte afsluiter is. Vraag ons echter geen songtitels (ook al hebben ze die ongetwijfeld wel)! Tussen de bonkende drums en razende gitaren lieten de tunes, beats en uptempo ritmes iedereen dansen en al zeker met een Maniac cover, alsof op een wel heel duister Tomorrowland!