U bent hier

Review Graspop Metal Meeting 2024: vrijdag 21 juni - Mix van genres bewijs van succes

Posted by Tim Vermoens op Wednesday, 3 July 2024

Datum:

vrijdag, 21 juni, 2024

Graspop Metal Meeting 2024 is er eentje om te herinneren. Niet alleen voor de affiche maar ook omwille van de weersomstandigheden. Regen en modder teisterden de aanvang van het Desselse festival maar zonneschijn en de eerste zomerse temperaturen triomfeerden op het einde. Bezoekers getuigden van doorzetting en werden beloond met opnieuw een geweldig metalfestijn.

Met Alice Cooper en Tool op donderdag, Judas Priest en Five Finger Death Punch op vrijdag, Avenged Sevenfold en Bring Me The Horizon op zaterdag en Scorpions en Machine Head op zondag werd er enerzijds gerekend op gevestigde waarden in het vak en anderzijds al dan niet gewaagde keuzes gemaakt voor jonge headliners. Op deze tweede festivaldag opnieuw een mix van heel wat genres waaronder best wel wat power metal, black metal en metalcore, met op het einde van de dag de nog levende legende Judas Priest en het tot headliner gebombardeerde Five Finger Death Punch.

De dag ving aan met heel wat regen gedurende een paar uur, wat ervoor zorgde dat het terrein aan de main stages heel zompig erbij lag en achteraan aan de marquee en daar voorbij een modderpoel. Het gestrooide hooi (de weide leek initieel wel een openluchtschuur) zal wel geholpen hebben, maar was al snel teniet gedaan. Dus eerste opdracht: naar de podia geraken zonder een schoen of bot te verliezen.

Svartsot - Marquee

Een groep dapperen hielt stand in de regen aan de main stages waar Dynazty speelde (met zanger Nils Molin die gisteren al met Amaranthe daar stond), schuilen kon gelukkig in bv. de Marquee. Daar stond de folk/pagan metal van Svartsot. Het was iets dat we deze editie nog niet gehoord hadden en een welgekomen afwisseling. Folk metal gaat vaak gepaard met een stevig feestje en zo ook bij het Deense Svartsot. Door de regen was hier heel wat volk binnengewaaid, die dan maar vrolijk meeknikten met de aanstekelijke melodieën. De zanger in monniksgewaad was prima bij stem, maar muzikaal klonk het allemaal toch een beetje hetzelfde en leek een echte hit te missen.

Khemmis – Metal Dome

Lees onze Metal Dome special hier.

Brian Downey's Alive And Dangerous – North Stage

Brian Downey, de drummer en mede-oprichter van Thin Lizzy, was tot de split in 1983 het enige constante lid van de band. In 2017 richtte hij Brian Downey’s Alive and Dangerous op, samen met bassist/zanger Matt Wilson en gitaristen Jo Merriman en Michal Kuibaka. Misschien zouden ze beter “Downey en zijn jonge honden” heten, want met zijn 73 lentes is hij bijna net zo oud als alle andere bandleden samen. De hemelsluizen stonden helemaal open, maar dat weerhield een groot aantal (vooral oudere) fans er niet van om trouw post te vatten om deze legende aan het werk te zien. Uiteraard bestond de volledige set uit Thin Lizzy-nummers. De mensen die niet waren afgedropen (no pun intended) werden aan het einde getrakteerd op de klassiekers The Boys Are Back in Town en Whiskey in the Jar, die luidkeels werden meegezongen. Ondanks de regen was het optreden een eerbetoon aan de rockgeschiedenis en een ware traktatie voor de fans!

P.O.D. – South Stage

Wij wisten eerlijk gezegd niet dat P.O.D. buiten Satellite nog albums had gemaakt, maar vergissen is menselijk. En ook wie dacht dat nu-metal dood was, vergiste zich (morgen opnieuw ongelijk bij Limp Bizkit). Er stond namelijk aardig wat volk aan de mainstage om P.O.D. (oftewel Payable on Death) te aanschouwen. We weten niet of ze door hun “Christian metal” insteek een rechtstreekse lijn hebben met daarboven, maar vanaf zij hun eerste noot speelden, stopte het met regenen en kwamen er zelfs zonnestralen tevoorschijn. Het duurde niet lang of met Boom ontplofte de wei! Er werd luidkeels meegezongen en er werd zelfs gesprongen en gemosht! Op Youth of the Nation zagen we menig vuistje de lucht in gaan! Deze band bestaat al sinds 1992, en te pas en te onpas wordt dit dan ook graag vermeld. Tja, de helft van de mensen voor het podium kon toen zelfs nog niet stappen! Ook afsluiter Alive kon op veel bijval rekenen, zelfs al is dit nummer al meer dan 20 jaar oud. Leuk om deze band (nog) eens aan het werk te zien, niets meer, maar zeker niets minder!

Borknagar – Marquee

Tijd voor iets heel anders, Noorse black metal met Borknagar. De laatste jaren zijn er heel wat wereldse elementen in hun muziek geslopen, dat demonsteren de laatste drie albums Winter Thrice, True North en het nieuwe Fall zeer goed. De nadruk dit optreden lag ook op deze albums, het werd een ware trip naar de natuur met (slechts) een vleugje black metal daar omheen. Melodische zanglijnen van ICS Vortex (ja, die clean vocal van vroeger Dimmu Borgir) en toetsenist Lars Nedland op een bedje van atmosferische muziek, we werden er in ondergedompeld. Heel soms een scherpe uitschieter maar eerder zeldzaam dan vaak voorkomend. We misten oude hits die een scherper black metal kantje met zich meebrengen.

The Vintage Caravan – Metal Dome

Lees onze Metal Dome special hier.

The Acacia Strain - Jupiler Stage

Meestal is het op GMM al een heel gepuzzel en geloop om zoveel mogelijk van je favoriete bands te kunnen zien maar toch kom je af en toe iets tegen dat je helemaal nog niet kent. Wegens even geen andere favorieten aan het spelen en ook al omdat we geen zin hadden om helemaal door de modder naar de main stage te ploeteren bleven wij na afloop van Borknagar en The Vintage Caravan aan die kant van de weide hangen. En zo zagen wij dus The Acacia Strain aan het werk op de Jupiler Stage. Het was zeker een leuke ontdekking. We zagen een band aan het werk waarvan de leden misschien al wat grijzer en dikker waren maar hun enthousiasme was zo jeugdig als dat van het publiek uit een peutertuin. Frontman Vincent Bennettwas er zelfs bijzonder humoristisch over. Zo grapte hij dat hij hoorde hoe enthousiast het publiek was maar dat hij zonder zijn bril enkel ‘bobbing blurs’ zag. Er was ook nog een grap over hoe je tijdens het crowdsurfen moet kunnen doen wat je wilt, bijvoorbeeld eerst een kebab halen en deze al crowdsurfend opeten, en dat hij wel fan is van kebab. Waarna hem, en dat zie je enkel op GMM, enkele nummers later een kebab werd aangereikt waar hij met veel smaak in beet. Enniewee, we willen maar zeggen, The Acacia Strain heeft er op GMM toch al zeker fans bijgewonnen.

HammerFall – North Stage

We verwelkomen opnieuw een stevige portie power metal op de main stage met niemand minder dan HammerFall. De Zweden hadden enkele jaren terug eerder in dipje in populariteit maar staan er nu weer, de hamer blijft zwaaien en slaan met enkele nieuwe recente hits maar ook dankzij de kracht van nostalgie. Initieel ging het wat stroef van start maar met het motorgebrom van Renegade en recente hit/meezinger Hammer High zat de sfeer er in. Het enthousiasme van de band straalt uit en zanger Joacim Cans is met momenten een grapjes, zeker wanneer hij hit Let The Hammer Fall aankondigde. Hij vroeg eerst wie HammerFall al wel en nog niet eerder gezien heeft (deze laatste mensen: hebben jullie decennia onder een steen geleefd?) en om dan het nummer mee te zingen, simpele tekst, want wat is de naam van de band? Die staat op de banner achteraan! Helaas Joacim, dat was niet het geval, er was een andere banner gebruikt zo merkte hij zelf ook grappend op. Toch werd er uit volle borst meegezongen. Met (We Make) Sweden Rock en grote hit Hearts On Fire zat dit leuke optreden er op. Op 6 oktober keert HammerFall al terug, dan spelen ze in de Lotto Arena van Merksem als support van Powerwolf, wat wij trouwens een schande vinden, HammerFall als support, ze gaan al zovele jaren langer mee, hebben niets meer te bewijzen en zijn tien keer zoveel gevarieerd dan de hoofdact.

High On Fire – Metal Dome

Lees onze Metal Dome special hier.

Fear Factory – South Stage

Wij zagen Fear Factory niet zo lang geleden in Trix voor de eerste keer optreden met nieuwe zanger Milo Silvestro. Dat was goed, maar vandaag bleek hij toch al aardig gegroeid te zijn in zijn rol als frontman. Ook weer van de partij was huurling Tony Campos en uiteraard het enige originele lid, Dino Cazares. Deze laatste was deze keer veel minder aanwezig dan enkele maanden geleden in Antwerpen, misschien doordat Milo zo geëvolueerd is? Wat ook onmiddellijk opviel, was de positie van drummer Mike Heller, helemaal achteraan, bijna weggestoken. Een beetje vreemd, want hij is een schitterende metronoom voor Fear Factory 3.0. De man geselt zijn drumvellen tegen 200 slagen per uur; wat een power straalt hij uit! In vergelijking met Trix kregen we een zalige versie van “New Breed” te horen, een nummer waar menig fan van het eerste uur op zat te wachten. Wat ons betreft mag de hele set uit nummers van Demanufacture bestaan. Tijdens “Disruptor” riep Silvestro op om zo veel mogelijk te crowdsurfen, en dat viel, helaas voor de security, niet in dovemans oren. Als afsluiter gebruikten de heren bijna traditiegetrouw “Zero Signal” om het slagveld glimlachend te overschouwen.

VLTIMAS – Marquee

VLTIMAS heet de ultieme black/death metal band te zijn. Werp een blik op de namen van de groepsleden en hun vorige bands (o.a. Morbid Angel en Mayhem) en je weet dat de lat inderdaad hoog ligt. Toen we hen in 2019 op Alcatraz zagen vielen ze wat tegen maar dat kwam meer door de hoge verwachtingen dan door hen. Dit jaar hadden we onszelf wat getemperd en kijk, nu waren ze geweldig. Nu denk ik dat ze zeker toch nog beter op elkaar zijn ingespeeld en het feit dat ik hun jongste album, EPIC, ook al op voorhand kende zijn factoren die zeker helpen. En met het titelnummer daaruit openden ze ook hun set. En inderdaad, als je van old skool, gortdroge black/death metal houdt, dan komt het niet veel beter dan dit. David Vincent ziet er volgens mij zonder make up sowieso al morbide uit maar geschmikt en met zijn gothic confederal general jas en breedgerande zwarte hoed ziet hij er echt uit alsof hij net uit zijn graftombe is gekropen en het podium opgestrompeld. Maar het moet gezegd, de man kan met enkele subtiele handgebaren zowel zijn publiek als zijn muzikanten perfect mennen. En hij leidde hen en ons doorheen een sublieme, welafgebakende setlist. Met uiteraard nog meer songs uit het nieuwe album zoals Invictus, Miserere (dat echt wel klinkt zoals het getiteld is maar dan fantastisch) en Mephisto Manifesto. Om dan te eindigen met de ‘ouwtjes’ Diabolus Est Sanguis en Everlasting.

Bruce Dickinson – North Stage

Geen Iron Maiden dit jaar, wel diens zanger: Bruce Dickinson. Het Britse heerschap heeft namelijk ook een soloproject onder z’n eigen naam, maakte het album The Mandrake Project en toert hiermee nu Europa rond. In de late namiddag stond hij geprogrammeerd op de North Stage en daar verzamelde heel wat volk, zij het fans van de man, zij het nieuwsgierigen. Geen vliegtuigen, poppen en andere grootse attributen en decors, gewoon Bruce en z’n band. Kwiek als de zestiger nog is, was er weinig sleet te merken. Ook de jongere garde muzikanten kweten zich goed van hun taak. Wie Iron Maiden nummers verwachtte, was er wel aan voor de moeite. Bruce heeft genoeg eigen materiaal om de 50 minuten vol te spelen. Hoogtepunt leek de al iets oudere hit Tears Of The Dragon maar ook nieuwe songs als Afterglow of Ragnarok lieten een hoog muzikaal niveau horen. Niks dan respect voor deze man!

Kadavar – Metal Dome

Lees onze Metal Dome special hier.

Avantasia – South Stage

EIN-DE-LIJK. Avantasia stond op Graspop Metal Meeting. In buurlanden sieren ze al lang de top van de affiches en ook op Alcatraz hebben ze al gespeeld, maar 2024 was de eerste keer voor Tobias Sammet’s grootse rock-opera op GMM. Tobias Sammet’s Avantasia is een groots muzikaal project, het is een immens reizend gezelschap met veel artiesten en decors. Stonden hier mee op de bühne naast frontman Sammet: Ronnie Atkins (Pretty Maids), Bob Catley (Magnum), Herbie Langhans (Firewind), Adrienne Cowan (Seven Spires), Tommy Karevik (Kamelot) en Chiara Tricarico (Moonlight Haze). Helaas geen Simone Simons, Marco Hietala, Michael Kiske of andere bekendere koppen die op album hun bijdragen hebben geleverd. Bij elk Avantasia optreden word je ondergedompeld in een fantasiewereld. Elk album heeft een bepaalde thematiek, vertelt een heus verhaal. Het is dan ook moeilijk om dit live te vertalen maar toch slaagt het gezelschap erin. Spectres zette de toon met een zingende, vrolijke Tobias. De eerste gastartiesten lieten niet snel op zich wachten, Reach Out For The Light, The Scarecrow en The Story Ain’t Over. Grote verrassing was toch wel Tommy Karevik, die morgen pas met Kamelot zou optreden maar dus nu al in België was. Hij verscheen bij Dying For An Angel. Zowaar verscheen de zon tijdens het optreden van Avantasia, het schetst de sfeer die de band naar de weide bracht.

Fit For A King – Jupiler Stage

Om eerlijk te zijn kendenwe enkel het nummer Vendetta maar dat was voor ons al reden genoeg om te weten dat deze band volledig onze smaak zou zijn. Het publiek was direct in de hardcore sfeer en de band zelf had er duidelijk superveel zin in! Fit For A King was eerder al naar België gekomen (bv. naar Sint-Niklaas, lees de review hier). Er was op z’n minst evenveel sfeer als hier op Graspop. Ook even de security bedanken die er mee voor hebben gezorgd dat we geen tien crowdsurfers in onze nek hebben gekregen en die elke keer mee aan het uitkijken waren voor het publiek dat vooraan stond.

Electric Callboy – North Stage

Electric Callboy is misschien voor de oldschool metalfans niet de eerste naam waar je aan zou denken voor een festival als Graspop en de meningen waren duidelijk verdeeld. Maar als er één ding is dat deze mannen kunnen, dan is het wel een feestje bouwen! De sfeer zat er gelijk in met het nummer Tekkno Train en er werd direct gebruik gemaakt van kleurrijke kanonnen. Verder werden er veel hits gespeeld zoals Spaceman, Hypa Hypa, hun cover van Everytime We Touch van Cascada en het nummer Ratatata dat je de dag voordien nog van Babymetal konden horen. Helaas heeft ook Electric Callboy het moeten spelen zonder de steun van de drie vrolijke meiden. Uiteraard sloten ze hun set af met We Got The Moves met nog veel kanonnen en confetti. Ook de nodige outfits waren weer volop aanwezig wat zeker een meerwaarde geeft qua humor en entertainment; Vorig jaar hebben ze de main stage op Alcatraz nog mogen afsluiten en het zou ons niet verbazen dat Graspop gaat volgen. We gunnen het ze in ieder geval van harte.

Fu Manchu – Metal Dome

Lees onze Metal Dome special hier.

Turnstile - South Stage

Het oorspronkelijk plan na Electric Callboy was om nog een groot stuk van Tarja in de Marquee mee te pikken, maar dat is om volgende redenen niet gelukt: Electric Callboy was ZO goed én probeer maar eens om uit die massa aan de main stages te ontsnappen! Onze natte schoenen voelden na dat optreden opnieuw droog maar helaas, eens voorbij de bocht om de main stages waren ze opnieuw even zompig door het doordrenkte gras. De dorst lessen was nodig en ondertussen begon Turnstile. Groot was onze verwondering wanneer deze Amerikaanse hardcoreband in 2022 op Rock Werchter werd geprogrammeerd, dit moet ongetwijfeld een misser geweest zijn maar het zij zo. Dit jaar een rechtzetting met Graspop dus. Hier moesten de boys tussen zoveel meer metalen concurrentie proberen te shinen en eerlijk, dit lukte maar met moeite. Electric Callboy liet zo’n impact achter dat het heel moeilijk was die energie te evenaren. Hardcore is een heel ander genre natuurlijk en is intens op een andere wijze. Zanger Brendan Yates bewoog van links naar rechts, op en neer tot zelfs in het publiek en dat werkte aanstekelijk. We hadden feitelijk nog geen hardcore gehoord vandaag dus de brutaliteit ervan veroorzaakte een kleine schokgolf over de weide.

Na Turnstile speelde de co-headliner en levende legende Judas Priest, maar eerlijk, het zou de zoveelste keer zijn dat we ze live gezien hebben. We gingen eerder op ontdekkingstocht en zagen Graveyard, Pendulum en Biohazard aan het werk, drie voor de prijs van één zeg maar. Noem ons gelukszakken, maar we zagen nog net de grote hit Painkiller gebracht worden en een Rob Halford die bij Hell Bent For Leather op z’n motorfiets zat. Kwiek is de zeventiger niet meer (72 om precies te zijn), maar vocaal gaat klinkt het opnieuw ok na een iets mindere periode. En muzikaal blijft Priest… een levendige legende.

Graveyard - Metal Dome

Lees onze Metal Dome special hier.

Pendulum (live) – Marquee

In eerste instantie stond Pendulum helemaal niet op ons lijstje. We kenden ze enkel van naam en luisteren ook niet echt naar drum ‘n bass. Uit curiositeit gingen besloten we toch een kijkje te gaan nemen. De Marquee was overvol, je zou niet zeggen dat Judas Priest tegelijk aan het optreden was. Bij drum ‘n bass denken veel mensen aan electronica en DJ’s, niet aan echt instrumentale live muziek. En laat het net dat zijn wat deze ervaring zo speciaal maakte. Ook al is Graspop een metalfestival, bij velen zal dit een in de smaak gevallen zijn. De sfeer zat er in tot meters buiten de Marquee, iedereen zat te springen en los te gaan, je voelde de planken onder je voeten door beven, niet normaal. Wat een beleving, deze band mag zeker en vast terugkomen! En geef ze dan maar ineens de Main stage want de Marquee was overduidelijk te klein voor hen.

Biohazard – Jupiler Stage

Biohazard in originele bezetting was voor ons al een reden genoeg om vrijdag af te zakken naar Dessel, met Evan, Bobby, Danny en Billy! Ze kunnen eindelijk weer samen door één deur, en dat zullen de fans geweten hebben. Wat een razende set gaven deze New Yorkers op Graspop. Vanaf de eerste noten van “State of the World Address” werden we bij ons nekvel gegrepen om ze pas 12 nummers later los te laten.

De Jupiler Stage was te klein voor dit Biohazard. Het ging er vooraan dan ook furieus aan toe, met kolkende moshpits en crowdsurfers à volonté. De setlist was een garantie voor een aanhoudend feestje van een uur, met uiteraard kleppers zoals “Tales from the Hard Side” en “Wrong Side of the Tracks”. Ondanks de modderige omstandigheden door de regen liet de band er geen gras over groeien! Evan was in zijn nopjes en gaf nog een speech over gelijkheid om vervolgens “Black and White and Red All Over” in te zetten. Het publiek genoot met volle teugen van hun vlijmscherpe hardcore. Deze keer geen fans op het podium tijdens “Punishment”, maar dat maakten de jongens goed door na het optreden zelf van het podium te klimmen om de eerste rijen te bedanken en te groeten! Wat ons betreft was dit het beste optreden van de dag! Graag meer van dit!