Review Graspop Metal Meeting 2024: zaterdag 22 juni - Iets met kostuums, humor en snedige riffs

Graspop Metal Meeting 2024 is er eentje om te herinneren. Niet alleen voor de affiche maar ook omwille van de weersomstandigheden. Regen en modder teisterden de aanvang van het Desselse festival maar zonneschijn en de eerste zomerse temperaturen triomfeerden op het einde. Bezoekers getuigden van doorzetting en werden beloond met opnieuw een geweldig metalfestijn.

Met Alice Cooper en Tool op donderdag, Judas Priest en Five Finger Death Punch op vrijdag, Avenged Sevenfold en Bring Me The Horizon op zaterdag en Scorpions en Machine Head op zondag werd er enerzijds gerekend op gevestigde waarden in het vak en anderzijds al dan niet gewaagde keuzes gemaakt voor jonge headliners. De derde festivaldag kan je niet anders noemen dan een ware verjongingskuur. Het begon en eindigde jong en energiek, met Belgen aan de start en als slotstuk de populaire metalcore van Britse bodem van Bring Me the Horizon, een gewaagde keuze.

Weg waren de regenbuien, maar nog niet de modder. Toch was de sfeer opperbest want al van ’s middags scheen de zon en kregen we eindelijk een herinnering van hoe de zomer aanvoelt. De zonnecrème mocht bovengehaald worden! Toch nog oppassen op de weide want die droogt natuurlijk niet op 1-2-3 op. De zompigheid bleef, stro was opnieuw uitgestrooid op de slechtste plekken. Op naar de main stages!

Spoil Engine – North Stage

Voor de opener van deze derde dag was iets speciaals gepland: een reünieconcert van Spoil Engine. We weten nog steeds niet hoe de vork nu feitelijk in de steel zit bij het West-Vlaamse Spoil Engine, want na het vertrek van zangeres Iris is het al enkele jaren stil. Er lijkt geen gepaste vervanging gevonden te worden en de band brengt geen nieuws naar buiten. Dit jaar bestaat de band wel 20 jaar en dat kon toch niet onopgemerkt voorbij gaan? Om toch nog eens op te treden en dan nog nota bene op de main stage van Graspop, werd originele zanger Niek Tournois opgebeld! We herinneren ons nog levendig optredens met hem in de prille jaren in bv. jeugdhuis T-Klub te Lokeren maar ook op Graspop zelf in de toenmalige witte Metal Dome tent. Naast vaste waarden Steven 'Gaze' Sanders en Dave 'Loco' Vanlokeren werden ook oudgedienden Steven Demey en Nick Vandenberghe aan deze line-up voor Graspop toegevoegd. Het zou vonken geven en dat deed het ook. Bij het allereerste optreden alvast de eerste mosh- en circlepits en crowdsurfers. Niek, die als Nederlander toch Engels sprak, vroeg hier meermaals achter en kreeg wat hij vroeg. Het leek alsof hij nooit weg was geweest, zo goed deed hij zijn job als frontman. Muzikaal kregen we met deze line-up geen nieuwe songs te horen met normaal Iris on vocals die de band bij een hedendaags publiek zo populair maakt. In plaats daarvan alleen maar Skinnerbox en Antimatter songs, tevens ook de 15e verjaardag van dat album. Helemaal op het einde mocht een jongen plaats nemen achter de drum, ongetwijfeld kind aan huis maar toch leuk voor de menigte om zien. Wij hopen stiekem dat dit opnieuw het nieuwe Spoil Engine wordt, maar alweer, totaal geen nieuws van de band zelf of dit iets eenmalig was of misschien niet.

Fleddy Melculy – South Stage

Tijd voor ‘s werelds hoogstaande metalband, dat ze Graspop nog niet headlinen is een mysterie. Met hun uitstraling en energie veroveren ze de weide. De eerste zin is licht overdreven, maar de tweede is zeker waar. Fleddy Melculy ging er een ludiek feestje van maken als tweede op de main stages en dat deden ze met succes. Van Jupiler Stage naar main stage, het is een mooie upgrade en dat dankzij de fans, aldus boegbeeld Jeroen Camerlynck, die naast zijn gebrul en geroep het hele optreden met grappen en grollen aan elkaar praatte. Al bij de tweede song was er een eerste wall of death (want iedereen was kwaad, volgens de tekst), bij Brood vloog er deze keer geen echt brood door de lucht (het was serieuze kost vandaag), maar toch werd er gelachen met de hypocrisy van vegetariërs die vis eten bij Geen vlees wel vis. Ook waren er gekostumeerde rode mannetjes in de moshpit in het publiek te zien, want waarom niet. Freddie behandelt dan weer de bandnaam hun woordspeling op de Queen frontman en dan was er nog een song over mensen die hun deur niet dicht doen (Dudedeedurtwo). Om maar te demonsteren dat het er heel luchtig en ludiek aan toe gaat tijdens al dat moshen bij Fleddy Melculy. Ook Pinker uitte frustratie en alweer kostuums in de moshpit, deze keer de Graspop dino’s. Natuurlijk konden T-shirt van Metallica en Feestje in uw huisje niet ontbreken. Het ging er allemaal als zoete koek in bij het publiek.

Mammoth WVH – South Stage

Wolfgang Van Halen (de zoon) is terug, al na één jaar. Vorig jaar opende hij met z’n band Mammoth WVH zo voor de eerste keer de South Stage, nu speelden ze daar één plek hogerop. Om een of ander reden kwam er een wissel met Ice Nine Kills, anders hadden ze nog een positie hoger gestaan. Je kan onze review van hun optreden van vorig jaar hier lezen en eigenlijk is daarmee alles gezegd. Wolfgang was goed bij stem, hij en de andere muzikanten speelden feilloos en de gitaarsolo’s waren om van te smullen, maar het was zo goed als een herhaling van toen, al leek de band er wat mak bij te staan.

VOLA – Metal Dome

Veel indrukwekkender was dan VOLA in de Metal Dome. De progressive metal die de heren brengen was een welgekomen variatie op wat we al allemaal dit weekend gehoord hebben. Het was meteen ook een debuut voor deze Denen op Graspop en daar hebben veel fans klaarblijkelijk op gewacht. Progressive zeggen we dan wel, maar met een zeer stevig kantje, de verdienste van niet alleen zanger Asger maar ook de muziek die soms alle kanten uit gaat. Prachtige melodieën wisselen af met scherpe uithalen, een symfonie om u tegen te zeggen. Vooral afsluiter en climax Straight Lines blijft ons bij, waarop het publiek uit z’n dak ging.

Pestilence – Marquee

Pestilence is een deathmetalband die uit ons bovenburenland komt. En vielen voor mij onder de categorie “ik ken er enkele songs van en die vind ik bijzonder goed dus ik wil ze eigenlijk wel eens checken”. En daar heb ik geen spijt van. Ik heb geen hol verstand van hun albums en songtitels maar gaan jullie soms ook niet met die ingesteldheid naar een band kijken op een festival? I liked what I heard, we zullen deze slotconclusie nu al droppen. Grappig, de meest indrukwekkende scream van frontman Patrick Mameli kwam er tijdens de soundcheck. Tijdens hun set deed de man uiteraard ook zijn stinkende best. En de andere muzikanten speelden ook uitstekend waardoor alles bijzonder prettig in onze oren liep. Patrick en zijn kornuiten genoten zichtbaar van de massale opkomst. Hij slaagde er zelfs in om enkele bekende gezichten alsook zijn zoon en diens vriendin in het publiek te herkennen. Pestilence was de Marquee goedgezind en de Marquee was Pestilence goedgezind. I liked what I heard!

Steel Panther – North Stage

Een collega van mij verwoordde het misschien nog het beste: “De stand-up comedy van Steel Panther is hilarisch. Die liedjes ertussen zijn wel storend en halen volledig het ritme uit de show”. Om maar te zeggen dat een optreden van Steel Panther gewoon dikke fun is! Bij mijn festivalmaatje stonden de tranen in zijn ogen van het lachen. Steel Panther trekt zich niets aan van de hele woke-cultuur, en blijkbaar hebben de gemiddelde fans dat ook niet. Kijk maar naar het meisje van Aziatische origine dat tijdens Asian Hooker uitgebreid op het podium staat te schuren met zanger Ralph “Michael Starr” Saenz. (Onze reporter liep hem trouwens letterlijk tegen het lijf na het optreden, en de man bleek een super sympathieke kerel te zijn.) Het hele optreden lijkt wel één grote playbackshow, maar dat kan de pret echt niet bederven. Nieuwe bassist Joe “Spyder” Lester past perfect in het zootje ongeregeld. De imitatie en sneren naar Rick Allen (drummer van Def Leppard) zijn oh zo fout, maar hilarisch. Oh ja, ondertussen worden er ook liedjes gebracht. De ballade Community Property en Friends with Benefits zijn tekstueel subliem. Uiteraard wordt er door aardig wat vrouwen vrijwillig geflasht (gelukkig geen woke politie in de buurt), en ook enkele heren doen hun duit in het zakje (dankjewel, man in Borat-pak die nét iets té veel liet zien). Ik denk dat we tijdens 17 Girls in a Row nog nooit zoveel ontblote vrouwelijke bovenlijven op het podium hebben gezien tijdens Graspop. Uiteraard mag afsluiter Gloryhole niet ontbreken, en zo zat deze grappige show, zonder al te veel inhoud, er snel op! Lichtzinnig vertier vroeg op de dag; ons hoorde je alvast niet klagen!

PAIN – Metal Dome

Wat een band als PAIN nog in de Metal Dome staat te doen, het is ons een mysterie. De dome puilde uit van het volk om de ‘party metal’ (feitelijk toch industrial metal) van mastermind Peter Tägtgren (ook boegbeeld van Hypocrisy) te komen aanschouwen. De laatkomers hadden pech, die konden niet meer binnen! De band heeft net een nieuw album uit en daar werden natuurlijk enkele nummers van gespeeld, als opener zelfs Push The Pusher. Het publiek moest er hierdoor nog even inkomen maar met opvolger End of the Line kwam daar al snel verandering in. De band loste wel heel wat pauzes in om van outfit of stage setting te veranderen, maar dat werd opgevuld door ludieke cartoonfilmpjes van hun mascotte. Zelfs Joakim Brodén van Sabaton kwam als muppet-achtig figuur op de schermen bij Call Me. The Great Pretender, Go With The Flow, Same Old Song, Zombie Slam, … het ging er allemaal als zoete koek in. Party In My Head, het feest was niet enkel in Peter’s hoofd maar ook in het publiek. Even een rustigere passage met het akoestisch gebrachte Have A Drink On Me en als kers op de taart de meezinger Shut Your Mouth waarbij de tent explodeerde. Toch gemist? Herkansing op 26 januari in Trix samen met The Halo Effect!

Ice Nine Kills – South Stage

Vorige editie Graspop hebben we Ice Nine Kills ontdekt, toen nog op de Jupiler stage en dan stonden we nog middenin de moshpit. Om te zien dat een jaar later deze band op de Main stage stond en hoeveel volk er was is geweldig om te zien. Stiekem vinden we dat soms ook een beetje jammer want de sfeer op de Jupiler stage is altijd een beetje anders, plus daar kan je makkelijker middenin het publiek gaan staan, dicht bij het podium. Deze keer hebben we ons meer kunnen focussen op het totale plaatje. Ice Nine KIlls zet een hele horrowshow neer met een vrouw die half bebloed over het podium rent, zombies die haar achterna zitten en de zanger verkleed als IT, inclusief rode ballon. Persoonlijk merken we soms wel dat de intentie er wel is en dat het concept heel graaf zou kunnen zijn maar dat misschien het budget of de uitwerking ervan nog niet 100% mee zit. Wat niet wegneemt dat het nog steeds een bangelijke, entertainende show blijft en wat een stem heeft de zanger! Heel de band ziet er netjes afgeborsteld uit in kostuum maar dat wil niet zeggen dat deze mannen niet keihard knallen op het podium! Ze hebben ondertussen in Amerika al serieus wat tournees er op zitten met o.a. Falling In Reverse (die mogen trouwens ook dringend nog eens ons landje passeren). We denken dat dit niet het laatste gaat zijn wat we van Ice Nine KIlls gaan zien (of horen).

Mr. Bungle – North Stage

Er bestaan in ons favoriete genre enorm veel goede zangers. Denk aan een Bruce Dickinson, Rob Halford of Corey Taylor. Maar wie ook in dit lijstje past is Mike Patton. U wellicht vooral gekend als de zanger van Faith No More, maar op de zonnige wei stond hij met zijn andere band Mr. Bungle. En wat een show bracht hij daar op de North Stage. Zijn kapsel was in het begin een onderwerp waar veel over gepraat werd. Zowaar vier gekleurde vlechten sierden op zijn hoofd. Maar iedereen vergat dit kapsel toen hij zijn mond opendeed en een set bracht die vaak erg trashy was. Veel trashier dan verwacht. Maar dan keek je eens goed. En dan zag je wie er achter de drumvellen zat. Mr. Dave Lombardo kan je gemakkelijk zowat de beste drummer van het genre noemen, en dat bewees hij ook in het Desselse zonnetje. Maar die groene gitaar, die kenden we ook. Inderdaad, het was die van Scott Ian, die van Anthrax. Als je deze twee grootheden in je team hebt, dan durf je al wel eens harder gaan. Maar deze band ging niet alleen hard. Er werden ook covers gespeeld, om het geheel wat meer schwung te geven. Als je het zo wil noemen natuurlijk. 10CC passeerde, Slayer passeerde, zelfs Van Halen werd bovengehaald. En om dat nummer te spelen werd zelfs Wolfgang Van Halen mee op het podium gehaald. Maar wat het leukste was, was dat deze band eigenlijk voor zichtzelf aan het spelen was. Ze stonden er allemaal met een kinderlijk plezier op het podium, grappend en grollend bij elkaar en elkaar proberen de loef af te steken. Nog hoogtepunten waren een squeaky nijlpaardje, een banaan aan de knie van gastbassist Kevin Rutmanis (The Melvins) en afsluiter Go Fuck yourself op de tonen van All by myself van Eric Carmen, dat door heel het plein werd meegezongen. Ook dit concert was een hoogtepunt in de vier dagen Graspop. 

While She Sleeps – South Stage

Nu we het toch over hoogtepunten hebben: While She Sleeps. Zalig om zo’n band aan het werk te zien die nog steeds zoveel mogelijk zieltjes wil winnen en aantonen dat zij een hogere plaats op de affiche zeker meer dan waard zijn. Sheffield, UK ... zelfs wij moeten op Google Maps gaan kijken waar dat juist ligt maar vanaf nu is dat dus While She Sleeps town, punt. Letterlijk elk lid van de band speelde alsof ze een hoofdact waren. Bruut geweld vanaf minuut één. Rainbows en titelnr van het nieuwe album Sleeps Society waren binnenkomers van jewelste. De band nam ook een optie op ‘meest gigantische wall of marshall speakers’ van het weekend. Frontman Lawrence Taylor bespeelde zijn publiek geweldig, zelfs de mensen die voor de North Stage stonden sloot hij in zijn hart: “I know you’re all waiting for the next band but don’t let something so small come between us!”. Tijdens Anti-Social dook hij zelf het publiek in en liet zich gewillig door de mensenmassa meedragen. Zelfs zover dat het even duurde voor hij terug op het podium geraakte om The Guilty Party mee in te zetten. En hij bleef de fans maar opjutten. Niet moeilijk met stampers als Self Hell en Four Walls. En het ging van kwaad naar erger. Voor datzelfde Four Walls riep hij nog op om allemaal iemand op onze schouders te nemen en vervolgens “Send your people to me.” Wie het GMM publiek een beetje kent en het feit dat het zonnetje eindelijk wat door begon te breken weet wat die combinatie betekent. Maar dat was nog niet voldoende voor Taylor want volgens hem was dat slechts crowdsurfen aan 50% en hij wou 100%. Dat kreeg hij ook. Ik weet dat het record op In Flames’ naam staat maar weet niet hoeveel surfers per minuut dat waren. In elk geval, hier kwam het volgens mij toch dicht in de buurt. Waanzinnig hoe snel ze bleven komen. En zelfs bij het volgende nummer wilde hij vooral niet dat we stopten. “Keep sending your people our way!” Echt, zo’n fijn feestje hadden we in tijden niet meegemaakt. Hopelijk eind november in Trix meer van dat.

Architects – North Stage

Met While She Sleeps op de South stage en vlak erachter Architects op de North stage was het kiezen welke stage te gaan staan of toch snel tussen de optredens van podium te wisselen, want dit beloofde twee grootmachten in de metalcore na elkaar te worden. We kozen ervoor om op safe te spelen en en ons aan de North stage te positioneren. Al snel bleek dit een goede keuze te zijn, openen met een nieuwe knaller, Seeing Red, twee keer zelfs, nadat Sam een showstop deed omdat er iemand gewond was in het publiek. De rest van de show was gevuld met een goede mix van oude en nieuwe nummers, o.a. Deep Fake, Black Lungs, Doomsday om er maar enkele te noemen. Dit Architects is stilaan klaar om de scepter van headliner op te nemen, wat ze trouwens al gaan bewijzen op Alcatraz deze zomer. Animals was de perfecte afsluiter waarbij we de snelste weg uit de massa namen en die is nog altijd liggend op je rug surfend, gedragen op de vele handen tot je opgevangen word door iemand van de hard werkende security. Architects u was weer geweldig!

We namen ook een kijkje aan de Metal Dome want daar speelde Brutus. Helaas waren we daar rijkelijk te laat, we hadden een ‘Hellmut Lotti goes metal’ gevoel van vorig jaar: de dome barstte uit z’n voegen van het volk, tot ver daarbuiten. Geen doorkomen aan!

Limp Bizkit – South Stage

Lees het verslag van Limp Bizkit hier.

Blind Guardian – Jupiler Stage

We pikten ook Blind Guardian mee. Om een of andere reden stond deze dag op de Jupiler stage als laatste twee bands geen metal- of hardcore geprogrammeerd. Wel power en symphonic metal, nog nooit eerder gezien op dit podium waar anders en masse de lijven tegen elkaar beuken of over de hoofden gaan. Met Blind Guardian heel andere koek hier, zingen over The Lord Of The Rings personages en de vele locaties die daarin bezocht worden, of meedoen met de zingende bard. Fairytale metal als het ware. Er was niet superveel volk hier, maar wel de juiste sfeer want de band had het publiek mee. Zanger Hansi Kürsch praatte met veel lof over zichzelf en de band (“these are the best 8 minutes of the festival”) maar dat werd met een korrel zout genomen en ludiek geïnterpreteerd. Imaginations From The Other Side, Blood Of The Elves, Nightfall, … Deze happy songs brachten een heel andere sfeer naar de Jupiler Stage. Uiteraard kon The Bard’s Song niet ontbreken dat massaal meegezongen werd, alsook het bombastische Mirror Mirror en hoe kan het ook anders, Valhalla. Blind Guardian zegevierde op hun kruistocht aan de Jupiler Stage.

Wolfmother – Metal Dome

ONa al dat metalcore geweld van de dag, kwam de Australische band Wolfmother de Metal Dome in stijl afsluiten. En deze tent stond dan ook afgelaten vol. Wolfmother speelt erg leuke hardrock, die ver bij hun landgenoten AC/DC of Airbourne ligt. Het was een set die toch een uur duurde, maar slechts uit een zevental nummers bestond. En zelfs grootste hit Woman kwam al vooraan in de set. En dat zorgde ervoor dat de tent al meteen in vuur en vlam stond. Er stond niemand stil, konten wiegden heen en weer, en we zagen vele mensen de hoogte in springen. Omdat de set maar uit zo weinig nummers bestond, kon dat alleen maar zeggen dat er vele solo’s gingen weerklinken. En dat was ook zo. Zanger/gitarist Andrew Stockdale nam hier het merendeel van voor zijn rekening, maar liet ook ruimte voor zijn bassist en drummer. Het leukste moment van de hele set kwam op het einde, met het fantastische The Joker and the Thief, de band hun ode aan Jimi Hendrickx. En net als Hendrickx kon er alleen maar met een enorm spelplezier en grote smiles gespeeld worden. Niet alleen bij de band, maar ook in het publiek. Er werd hoger gesprongen en de konten wiegden dat net ietsje harder.

Abbath performs Immortal - Marquee

En dan was er iets wat we aanvankelijk niet gedacht hadden. Het was kiezen tussen Avenged Sevenfold op de North Stage (van wat we achteraf hoorden, zijn de meningen zeer verdeeld), of Abbath in de Marquee. We zijn oprecht blij dat we voor dat laatste gegaan zijn, want we kregen zowaar het meest onverwachte hoogtepunt van de dag te zien. Abbath sloot de Marquee in ware metalstijl af, een potje rauwe black metal tussen de zwartgeblakerde kiezen. Het was niet zomaar een optreden, het was Abbath performs Immortal, dus een optreden met enkel songs van z’n oude iconische band. Abbath is echt the king of hell, the lord of darkness… maar dan met een grappige touch. Die liet hij nu echter grotendeels achterwege, het was menens. Razen van begin tot eind deed hij, de blastbeats en rauwe gitaren scheurden de tent aan flarden en Abbath’s grunts gingen door merg en been. We werden weggeblazen, echt waar. Norden On Fire, One by One, Tyrants, … hij had het publiek al van noot één mee, het ene nummer al snediger dan het ander. Voeg daar nog een heel pak vuurwerk van boven en vlammen van pyro’s vooraan aan toe en je wist het gewoon, dit was Abbath - oftewel Immortal met andere compagnons de route - op z’n best.

Kamelot – Jupiler Stage

Initieel was het plan om ook nog een groot stuk van Kamelot te zien, maar Abbath was zó goed dat we zowat enkel de laatste songs nog hebben kunnen meepikken. De Amerikaanse symphonic metalband met de Deense Tommy Karevik aan de microfoon deed het nochtans ook goed op de Jupiler Stage. Je zou ze eigenlijk op z’n minst ook in de Marquee of zelfs main stage verwachten, we weten niet waarom maar Kamelot is in België lang zo populair niet meer dan ze vroeger waren (terwijl ze net over de grens bv. wel de grote zaal van de 013 uitverkopen). Ook hier was best wel wat volk verzameld en toen we aan kwamen zat de sfeer er goed in. Een heel jong publiek merkten we op met heel wat meiden/bakvisjes. Geen moshpit of crowdsurfers, wel veel handen in de lucht. Zanger Tommy speelde met het publiek en liet hen vaak meezingen. Special guest tijdens dit optreden was backing vocal Melissa Bonny (van Ad Infinitum) die Tommy bijstond bij op z’n minst March Of Mephisto en slotsong Liar Liar. We waren blij nog grote hit Forever gehoord te hebben ook (waarbij een waar duet met het publiek werd gehouden, meezing-nummer ten top) en getuige te zijn van de bas-solo van bassist Sean Tibbetts. Heel veel rook omsingelde het podium gedurende de songs en Tommy stond te zwaaien met een gigantische vlag bij One More Flag In The Ground. Het zijn gewoon allemaal rasechte podiumbeesten. Liar Liar was een mooi sloteinde van dit laatste optreden op de Jupiler Stage, waarvan we graag meer gezien hadden.

Bring Me The Horizon - South Stage

Lees het verslag van Bring Me The Horizon hier.

Foto's geleverd door Graspop Metal Meeting.

Lees ook het verslag van donderdag, vrijdag en zondag.