Review Graspop Metal Meeting 2025: vrijdag 20 juni - Van licht naar totale duisternis

Tijd om de heilige Desselse weide van Graspop Metal Meeting opnieuw te betreden! Met Iron Maiden en Powerwolf op donderdag, Slipknot en Behemoth op vrijdag, Korn en Nine Inch Nails op zaterdag en Judas Priest en Till Lindemann op zondag werd het elan van enerzijds gevestigde waarden en anderzijds al dan niet gewaagde keuzes voor jonge headliners verdergezet. Ook de tweede festivaldag bood een variëteit aan genres aan. Van rock en heavy metal naar hardcore, tot heel wat metalcore, een vleugje punk en natuurlijk doom en black/deathmetal, voor ieder wat wils!

Onze dag begon vroeg en opgewekt, want het weer zat opnieuw mee en zelfs beter dan gisteren, enkele wolken en een warme wind hielden de gevreesde hitte die zou komen nog tegen. We namen enkele soms misschien bizarre band-keuzes (zoals het grotendeels missen van headliner Slipknot, maar in de plaats kregen we magistrale optredens van Dethklok en Opeth!), het tijdschema zorgde immers op voorhand al voor grijze haren door keuzestress. Opnieuw het glooiend groene gras op, onze eerste afspraak was aan de Main stages.

Dead Poet Society - South Stage

Dag twee van Graspop Metal Meeting start iets rustiger op de South Stage met Dead Poet Society. Er zullen ongetwijfeld discussies zijn of deze band wel effectief thuis hoort op dit festival. Ongeacht de mening hierover moet men wel toegeven dat deze mannen een knaller van een optreden kunnen neerzetten. De uithalen van zanger Jack Underkofler worden zeker gesmaakt door onze mede metalheads en ook instrumentaal ontbrak er niks. De sound zat in een perfecte balans en de eerste dansjes van de dag werden neergezet. Persoonlijk vind ik ze wat te vergelijken met Nothing But Thieves, ook geen hevige band  en misschien meer terecht op Rock Werchter of Pukkelpop maar zowel vocaal als intstrumentaal zeker de moeite om live te checken.

British Lion – North Stage

Steve Harris en Simon Dawson (je weet wel, van Iron Maiden) gingen gisteren nog lang niet naar huis, belange niet. Op deze tweede dag mochten ze immers de North Stage openen met British Lion. Dat is het soloproject van Harris, waar hij sinds 2012 z’n ideeën kwijt kan die niet zozeer bij Maiden thuishoren. Het heerschap is volop aan het schrijven aan een derde album, maar ondertussen nog even op tournee. Zou dit anno 2025 werken hier op de Main stage moest dit niet Harris z’n naam hebben? Waarschijnlijk niet, naam is faam. Desalniettemin speelde de bank standaard hardrock met als frontman Richard Taylor. Zonder echte uitschieters, met een akoestische passage in het optreden verweven. Meer een leeuwenjong dan een volwassen leeuw.

Villagers of Ioaninna City – Metal Dome

Deze Grieken zijn toch ook een beetje een speciale. Dit viertal bestaan uit een gitarist/zanger, drummer en bassist. De vierde persoon speelt een Klavas, een Griekse versie van een doedelzak, en een klarinet. Deze instrumenten spelen dan ook een hoofdrol in hun muziek, een soort van folkrock. En dat sloeg best wel aan in de Metal Dome, die toch ook al zo vroeg aardig gevuld was. De band kwam met vier albums onder de arm (het laatste Age Of Aquarius al deterend van 2019 maar iets zegt ons dat ze met nieuw materiaal bezig zijn, later meer in ons interview!) om ons hun mooie hoekje van Griekenland te tonen. Ioaninna is wel degelijk een dorp in Griekenland en de leden komen ook effectief uit dat dorpje. Er moet iets goed in het water zitten daar, want het was een aangenaam concert, niet te zot, maar net zot genoeg.

Myles Kennedy – North Stage

Het heerschap Myles Kennedy is een graag gezien gast op Graspop. Hij stond er al vele malen, met Alter Bridge, met Slash maar ook eenmaal solo. Hij keert terug om zijn derde solo-album voor te stellen. Wie dus Alter Bridge klassiekers verwachtte, was er aan voor de moeite, The Art Of Letting Go (de naam van dat nieuwe album) stond prominent in de kijker. Myles had er zin in en hij en z’n bandleden deden hun uiterste best maar in de namiddagzon op dit vroege uur miste het geheel (en ook het publiek) wat energie. Vocaal een prachtstem en vooral de gitaarsolo’s lieten wel hun kunnen zien en het meest indruk achter, maar helaas stak dit optreden er niet bovenuit tussen zovele artiesten op dit festival.

Knocked Loose – South Stage

South stage 15:45, tijd om losgeslagen te worden door de strot van frontman Bryan Garris. Sinds hun passage in 2019 in een fort in Merksem hadden we deze band niet meer zien optreden en de verwachtingen waren dan ook groot. In enkele jaren is deze band uitgegroeid tot een band die elk festival wel op de affiche wil hebben, luid, krachtig en vol energie. De helft van hun optreden bestond uit nummers van hun nieuwste album 'You won’t go before you’re supposed to' waaronder o.a. hun duet met Poppy Suffocate dat zelfs zonder Poppy goed klinkt (want die was al weg). Sinds meer en meer bands uit het metalcore genre aan populariteit winnen is dit toch nog steeds een band die eruit springt, zeker wat live optredens betreft. Knocked Loose is een zekerheid voor de toekomst en hopelijk sieren ze nog vaak de affiche van Belgishe festivals.

Northlane – Jupiler Stage

Op basis van de heksenketel die Northlane brouwde tijdens hun passage in Trix in september vorig jaar lagen de verwachtingen voor hun optreden op de Jupiler Stage toch wel hoog. Ook de GMM crewleden waren op massaal crowdsurfen voorzien, met de dubbele rij die ze vormden in de frontstage. Daar zouden ze vooral het zweet uit hun ogen staan wrijven want de Aussies bleven helaas op alle gebieden ver onder de lat. Ze wisten duidelijk niet hoe de grootte van het podium te benutten. Als de drummer een halve meter verder naar achter had gestaan zou hij achter het podium zijn beland en gitarist Josh stond zo ver aan de zijkant dat hij bijna terug in de coulissen verdween. Zanger Marcus was minder beweeglijk dan gewoonlijk en kon zodoende al die lege ruimte niet vullen.  En we begrijpen dat je je speciale podiumprésence zoveel mogelijk wilt behouden maar om bij die hitte te gaan optreden in je dikke zwarte kleren en met gezichtsmaskers (Jon en Nic), dat is erom vragen natuurlijk. Er kwam gewoonweg geen vaart in het optreden en de nummers leken gewoonweg te veel op elkaar. Neen, de passage van Northlane zindert zeker niet na.

Green Lung – Marquee

Gewone, simpele heavy metal met hard rock invloeden. Meer hadden we niet nodig om de namiddag verder in te zetten. Green Lung uit Groot-Brittanië staat al een tijdje garant voor leuke live shows, en dat was hier ook niet anders. Met nummers die gaan over het occulte en hekserij, het mooie van de liefde en gewone fun, konden zanger Tom Templar en de zijnen de Marquee opzwepen in een danstempel. Ze waren in de Zappa begin dit jaar net iets beter, maar dat weerhield ons niet om ons beste dansbenen boven te halen, en we hebben ons zelf ook omhoog laten gooien voor een crowdsurf. Het was een zeer leuk feestje, met als hoogtepunt het opzwepende ‘Maxine (Witch Queen)’, met die heerlijke synth in de hoofdrol. Soms kan het simpele meer dan goed genoeg zijn, en dat bewees deze Britse band. Aanradertje!

Kim Dracula – Metal Dome

Niemand wist denken we goed wat te verwachten van de Australische Kim Dracula, ook wel gekend als Samuel Wellings. Kim Dracula (een referentie naar het nummer Kimdracula van Deftones) is een paar jaar geleden ontploft op TikTok met een cover van Paparrazi van Lady Gaga. Niet dat ze dat nodig hadden want wat een strakke band is dit! Ze brengen een heel uitgesproken stijl waar je voor bent of niet. Ongeacht of het je ding is, kan je niet ontkennen dat deze man enorm gevarieerd is. Er wordt geswitcht van clean zang naar fry screamen naar fry rappen?! Alsook worden er noten gehaald waarvan je denkt dat dit de nieuwe, jonge zanger van Iron Maiden is. En dit allemaal op drie minuten tijd. Ook de rest van de muzikanten moeten zeker niet onderdoen, zo is er een hele enthousiaste bassist aanwezig, een energieke gitarist en een strakke drummer. Wat er nog meer bovenuit springt is de saxofonist. Kim Dracula speelt enorm goed in op de rest van de band en je merkt dat elk lid er 100% voor gaat en achter de nummers staat. Kim Dracula is  zeker main stage materiaal maar we vrezen ervoor dat hun stijl iets te apart is voor onze mainstream metalheads.

Orange Goblin – Marquee

Orange Goblin kwam afscheid nemen van het Belgische festival met hun laatste optreden daar. Dat deden ze de week ervoor ook al in Nederland met een fantastisch optreden op Into The Grave. En dat deden ze hier gewoon opnieuw, zij het met een totaal andere setlist. En dat siert de band dan ook enorm. Net als op Into The Grave kwamen ze met een energie om u tegen te zeggen. Een wall of death van over heel de breedte van de Marquee, tientallen crowdsurfers en heel veel nekpijn zorgde voor een memorabel optreden. De band zal dit jaar stoppen, met nog een laatste optreden in België op Desertfest in Antwerpen, maar is daarvoor zeker niet op zijn retour. Neen, het was een zeer goed show, van mannen die al 30 jaar meedraaien en er nog steeds tonnen plezier uithalen. You will be missed, my goblin-friends!

Polaris – Jupiler Stage

Naar Polaris waren we heel benieuwd! We zagen hen vorig jaar aan het werk in De Casino en dat was een energiebom van jewelste. De Australiërs kregen heel wat publiek op de been voor de Jupiler Stage dus dat was al positief. Net zoals de band had het publiek er veel zin in! Al na een paar nummers kwam de vraag voor een gigantische circle pit en nog later om in twee helften te splitten, met een serieuze wall of death als gevolg. Dit allemaal ondanks keelpijn bij zanger Jamie Hails, we merkten er niks van. Bounce bounce, schalde hij en de fans sprongen massaal op en neer. Met een sterke, brute afsluiter zat het er op. Prima metalcore, ongetwijfeld een volgende band voor een Main stage spot!

Nova Twins – Metal Dome

Nova Twins in de Metal Dome sloot mooi aan dus ook daar namen we een kijkje. De ravissante verschijningen van zangeres/gitarist Amy Love en bassiste Georgia South vielen onmiddellijk op. De twee staan centraal, doen elk hun eigen ding maar komen ook vaak naar elkaar toe. Helaas werd de dynamiek die er heerste wel eens onderbroken door technische problemen, maar de dames gingen daar kundig mee om. Alternative met een vleugje typische Engelse punk, ook daar is plaats voor op Graspop. Op vrijdag 19 september speelt Nova Twins in Club Wintercircus in Gent.

Eagles Of Death Metal – Marquee

Objectief gezien was dit niet een geweldig optreden. Iets te veel pauzes van Jesse Hughes om zijn liefde voor het publiek te tonen, iets te veel "Can you dig it" en een bassiste dat er regelmatig naast speelde. Subjectief gezien? Bij het beste van heel de dag. Pure, pure, pure nostalgie. We waren opnieuw 20 jaar: dansen op I only want U, rondspringen tijdens The boy’s bad news of luidkeels meezingen op Don’t speak, we hebben het allemaal vroeger gedaan, en nu op die hete vrijdagmiddag opnieuw. Met de We are family intro werd al ludiek meegezongen, een leuke start. Jesse Hughes had er zelf enorm zin in, en ook zijn gitarist stond met een grote glimlach op het podium. Hughes (met een Kim Dracula t-shirt aan, we kid you not!) sprong zelfs voor twee nummers het publiek in tot groot jolijt van de vele fans, waar hij het mooiste meisje uitzocht om dan haar een serenade te brengen. Daar bleef zijn liefde voor de vrouwtjes niet bij, hij draagt ook een song aan hen op, Cherry Cola. Wat een publieksentertainer, die Hughes, als een Amerikaanse 'preacher', inclusief ludieke danspasjes. Je zou bijna vergeten dat Queens Of The Stone Age oprichter/gitarist/zanger Josh Homme hier eerder op de achtergrond aanwezig is, namelijk aan het drumstel. Nog zo'n legende en dat in één band. Het was gewoonweg geweldig, we kunnen het niet onder andere woorden brengen. En wie zegt dat dit niet op Graspop thuishoort, is zekers van 'den ouden stempel'!

Falling In Reverse – South Stage

Falling In Reverse als sub-headliner zetten was erop of eronder. De Amerikaanse band kreeg de laatste tijd al veel positieve reviews tijdens hun eigen headliner tournee dus uiteraard moesten ze dit op Graspop ook bewijzen. Je merkte sterk dat de sfeer in het publiek gemengd was tussen de echte fans en de “haters” die toch wel een beetje nieuwsgierig waren. De opkomst was alleszins al zeer uniek waarbij de band backstage op het grote scherm werd getoond en met een camera werd gevolgd tot ze effectief op de main stage stonden. Er werden vooral nummers gespeeld van het laatste album waarin veel stijlen variëren. Zo had je de typische The drug in me is you vibe evenals de rustigere God is a woman (waarin Marilyn Manson mee werd afgebeeld op het grote scherm) en het country gebaseerde nummer All My Life in samenwerking met Jelly Roll. Zanger Ronnie Radke moedigde het publiek dan ook enthousiast aan om hem van stage te “boo-en” om dan backstage No Fear te rappen. Ronnie Radke is zich duidelijk heel bewust van zijn reputatie en speelt er dan ook moeiteloos op in. De set wordt afgesloten met een stevige Watch The World Burn en daarmee heeft Falling in Reverse hun statement gemaakt. Men kan zeggen over Ronnie wat men wil, deze man is wel echt van alle markten thuis en hij heeft het toch maar voor elkaar gekregen.

Me First And The Gimme Gimmes – Jupiler Stage

Laten we misschien eerst even iets rechtzetten. Me First and the Gimme Gimmes is geen coverband. Neen, Me First and Gimme Gimmes zijn DE coverband. Kleine nuance dus. Die titel eigenen ze zichzelf toe en als den Johnny Depp en zijn groepeke al twee keer op de main stage hebben mogen staan coveren waarom zouden zij dan niet op de Jupiler Stage passen? Velen deelden onze mening want al snel was de ruimte voor het podium tot ver voorbij het pa-tentje goed gevuld. Misschien begon het bij velen met nieuwsgierigheid naar al die kitscherige props op het podium (opblaaspalmbomen, roze flamingos, …) en die al grijzende heren in hun foute outfits, waaronder niemand minder dan o.a. CJ Ramone op bas en Joey Cape van Lagwagon op gitaar. De kracht van MF&TGG? Foute, maar dan ook absoluut foute popsongs in een vrolijk punkrockjasje steken. Nooit gedacht ooit nog Paula Abdul’s Straight Up staan meebrullen op een festivalweide, laat staan op die van Graspop. Andere artiesten die overdag moeten spelen zeggen altijd dat ze niet teveel tijd aan bindteksten willen spenderen om zo meer muziek te kunnen spelen. Daar doet frontman Spike Slawson niet aan mee. Die draait er zijn hand niet voor om om zelfs in het midden van een song de boel stil te leggen om zijn hilarische onzin op ons los te laten. It’s all part of the show! En die volle Jupiler weide deed vrolijk mee op onder meer Leaving on a Jet Plane (John Denver), Dancing Queen (Abba) en zelfs op Good 4 U van Olivia Rodrigo. Zo zie je maar, als je het fout genoeg aanpakt kom je met veel weg.

Smash Into Pieces – Metal Dome

Over het optreden van Smash Into Pieces kunnen we kort zijn. Het was dan ook een ingekort optreden. Om te beginnen bij aankomst in de Dome, was er weinig volk. Niet dat dit een tegenvaller is voor de sfeer, die maak je immers zelf. Kenmerkend aan deze band is het lichtgevend masker van de drummer. Dit paste nu ook perfect bij de mooie effecten op het ledscherm. Clean vocals, heel melodieus maar het duurde helaas niet lang…Plots waren er technische issues en meerdere bandleden verdwenen van het podium. We kregen een leuke drumsolo ter overbrugging en een speech van zanger Chris over hoe ze urenlang naar hier gereden zijn speciaal voor deze 50-minuten durende show. Wat er ondertussen achter de schermen gebeurde, wij weten het niet. Blijkbaar was de gitarist van het podium gevallen en brak hij daarmee enkele ribben… De band speelde nog een paar nummers verder zonder hem, Banjo, maar gaven er dan de brui aan.

Skillet – North Stage

Dit gaf dan wel de kans om nog een stuk van Skillet mee te pikken. Maar ook hier onze bemerking: waar was al het publiek naartoe? Het antwoord daarop is: bij Jinjer, aan de uit z’n voegen aan het barsten Jupiler Stage… We konden hier aan de North stage nog makkelijk tot midden de witte plankenvloer wandelen. Anyway, het getrouwde stel John en Korey Cooper samen met Seth Morrison en Jen Ledger waren van plan er opnieuw een feestje van te maken en dat deden ze ook. Recente songs en oude hits werden met elkaar afgewisseld, we kregen een mooi gemixte set met bekende, populaire nummers doorheen hun albums, fijn dat ze niet uit grotendeels dat laatste album Dominion bleven putten. We leken op een goed moment te arriveren,  want hit Whispers in The Dark werd onstuimig gespeeld, gevolgd door Hero (met Jen Ledger die haar drumstel inwisselde voor een plaatsje vooraan met de microfoon), Not Gonna Die en de nieuwere song Psycho in my Head. Heerlijke nummers, de sfeer zat een heel optreden goed. John Cooper is een waar podiumbeest en Jen steelt zowel achteraan achter de drum als vooraan met microfoon de show. Belgium loves Skillet!

Blood Incantation – Marquee

In principe waren die van Blood Incantation op tijd … alleen waren ze aan het soundchecken … en aan het soundchecken … om die gesoundcheckte sound dan nog eens te soundchecken. Door al die technische problemen begonnen ze hun set met maar liefst 20 minuten vertraging. Hun setlist werd dan ook beperkt (alhoewel ik dat niet het juiste woord vind) tot het integraal spelen van hun meest recente en werkelijk briljante album Absolute Elsewhere. Ondanks dat de problemen met het geluid niet 100% van de baan waren slaagden de heren er toch in om de complexe songs weergaloos door de Marquee te laten klinken. De massaal opgedaagde fans (we zagen héél veel BI shirts op de eerste rijen) genoten er met volle teugen van.

Dethklok – Metal Dome

Dit was waarschijnlijk een ‘once in a lifetime’ concert. Dethklok is een fictieve band uit de Adult Swim-tekenfilmserie Metalocalypse. Comedian/zanger Brendon Small had een aantal topmuzikanten rond zich verzameld, waaronder Death-drummer Gene Hoglan, en gaf een waanzinnige show, zonder pauzes. Een nummer was gedaan, en twee seconden erna begon al meteen het volgende nummer. Het optreden begon met een intro dat zo uit de animatieserie kon komen, met een statement van Mark Hamill (best bekend van Luke Skywalker, en in de animatieserie de manager van de band) dat ‘Dethklok back is’. En toen begon een marathon van een concert met nummers die zo uit de serie kwamen. Birthday Dethday, Awaken, Duncan Hills Coffee, I Ejaculate Fire, Murmaider, Thunderhorse en zoveel meer werden door het publiek luidkeels meegezongen (of eerder gebruld), terwijl er fragmenten uit de serie werden geprojecteerd, soms zelfs de hele bijhorende geanimeerde videoclips die de fictieve band uitbracht. De enige pauzes in het optreden kwamen in de vorm van een intermezzo met Facebones, de digitale mascotte van Dethklok. Het schedel-figuurtje met hoge stem kwam ons concerttips geven, eerst over concert hygiëne daarna over 'drinking & drug use'. Sheer nonsense natuurlijk!

De band treedt amper op en kwam voor maar voor vier shows naar Europa, een unicum dus op Europese bodem hier in Dessel (al was het Copenhell dat met de primeur ging lopen)! Het aanwezige publek hadden dus iets enorm zeldzaam ondergaan. Het was een geweldige show. De zang zat enorm goed, en de melodieuze deathmetal (of is het dethmetal) kan zich meten met de beste, ondanks dat het uit het een tekenfilmserie komt. Maar het is dan ook 'the most brutalz band in the world' volgens fictief zanger Nathan Explosion. We hopen dat ze nog vaker gaan terugkomen, maar daar vrezen we voor.

Opeth – Marquee

En van de Metal Dome niet naar de main stages maar wel naar de Marquee. Opeth, nog zo’n betrouwbare leverancier van kwaliteit. Waarom dan, in Satan’s naam, krijgt een legendarische band die de Marquee afsluit dan ocharme, ocheere slechts één uur speeltijd? Waarbij, in de ruimte tussen de songs de decibels van de South Stage tot op het podium hoorbaar waren. Met “Is it Slipknot again?” kon Mikael Åkerfeldt het schijnbaar nog wel relativeren dat ze het tijdslot deelden met die grootse Amerikaanse band maar we merkten toch wel dat hij ook niet echt happy was met de omstandigheden. Het had echter geen zin om ons negatief te focussen op zaken waar niemand op dat moment vat op had, dus besloot Opeth om fantastisch te gaan musiceren en wij om daar dubbel en dik van te genieten. Mikael en zijn kompanen speelden technisch nagenoeg perfect en trakteerden ons op weergaloze versies van hele nieuwe nummers, §1 & §3 uit hun jongste album The Last Will and Testament, het heropgeviste pareltje Master’s Apprentice en uiteraard de stevige klassiekers als Sorceress en Deliverance waarbij we, in alle neutraliteit, vast stelden dat het grootste deel van de setlist dus uit het ‘oude’ Opeth tijdperk kwamen. Mikael is in zijn bindteksten zo kurkdroog (“I am of course the leader, the mastermind, the musical genius in the band”) dat hij ons regelmatig in een deuk doet liggen. Zoals gezegd, een bijzonder professioneel en getalenteerd stel muzikanten en fantastische songs. Wat heeft een mens nog meer nodig om te genieten op een vrijdagavond? Slipknot wie?

Behemoth – North Stage

Lees het verslag van Behemoth hier.

Foto's geleverd door Graspop Metal Meeting.

Lees ook het verslag van donderdag, zaterdag en zondag.