Review Graspop Metal Meeting 2025: zaterdag 21 juni - In stijgende lijn

Tijd om de heilige Desselse weide van Graspop Metal Meeting opnieuw te betreden! Met Iron Maiden en Powerwolf op donderdag, Slipknot en Behemoth op vrijdag, Korn en Nine Inch Nails op zaterdag en Judas Priest en Till Lindemann op zondag werd het elan van enerzijds gevestigde waarden en anderzijds al dan niet gewaagde keuzes voor jonge headliners verdergezet. Met heel wat jonge bands en nieuwkomers veel vers bloed op deze derde festivaldag, maar ook enkele ondertussen oude rotten toonden nog hoe het moest en wekten een golf van nostalgie op.

Graspop is altijd erop of eronder; ofwel verzuip je haast ofwel brand je. Het was nu bloedheet en de vernevelingssystemen aan de main stages deden overuren. Warm of niet, het weerhield ons er niet van om van het ene podium naar het andere te wandelen, al dan niet strompelen.

Kittie – North Stage

De dames van Kittie zijn terug samen en ondanks dat ze al bijna een kwart eeuw bestaan is het nog maar hun eerste aantreden op Graspop. De zussen Morgan en Mercedes Lander hebben al heel wat moeten meemaken, maar zijn na een split in 2017 opnieuw samen op het podium en brachten met Fire hun eerste nieuw album sinds 13 jaar uit in 2022. Voor de gelegenheid nu eindelijk eens te gast op Graspop, waar ze hun growls en gitaar-skills tentoon konden stellen. De grote massa trekken ze niet en al zeker niet als er heel wat nummers uit dat nieuwe album gespeeld worden. Deze keer dus geen vliegende start.

Oomph! – South Stage

Het Duitse Oomph! maakt nu ook ook de stap naar grotere Europese podia. Immens populair in thuisland (natuurlijk mede doordat ze in de moedertaal zingen) is dat altijd wat lastiger in het buitenland. Ze gaan al lang mee, sinds 1989, en staan daarmee aan de basis van de ‘neue Deutsche Härte’ stroming, het best gepromoot door natuurlijk Rammstein. Denk dus aan industrial getinte muziek met pompende ritmes en meezingbare Duitse teksten. Het moet daarbij ook niet allemaal al te serieus genomen worden. De malle mannen stonden op te treden met een pelsen vest, met dit weer. Alles voor de show om een matig opgekomen publiek tevreden te stellen, die pompende ritmes deden de hoofden knikken maar ook niet veel meer dan dat.

Skindred – North Stage

Ook op de North stage was het leuk vertoeven, maar van een heel andere orde. Daar speelde Skindred hun ragga-metal zeg maar! De ondertussen iconische zanger Benji Webbe paradeerde over het podium heen en weer (met z’n deels roze pelsen jas) en betrok ten zeerste het publiek in het geheel van wat we nog zagen. De band had er duidelijk zin in en ondanks de hitte het publiek ondertussen ook! Weliswaar leken we haast naar een kopie van hun 2023 optreden te kijken… Rat Race, een medley van Walk en Jump Around, Kill The Power met Prodigy snippet, we hebben het toen ook allemaal gehoord. Maar er heerste zo’n leuke sfeer daar dat het aanstekelijk werkte voor iedereen die in de omgeving passeerde!

Eisbrecher - South Stage

Iets meer success dan Oomph! had Eisbrecher. Compleet in hetzelfde genre maar iets vrolijker en ludieker, al kan dit puur de présence van frontman Alexx zijn. Voor de tweede keer dus industrial metal op deze Main stage, misschien hebben de twee frontmannen bij de wissel een high five gedaan voor de gelegenheid? Met zwaardere gitaar en meer electro onderscheidt Eisbrecher zich van hun voorgangers. Het is zelfs haast dansbaar. Waffen Waffen Waffen en This Is Deutsch zijn daar grote voorbeelden van. Publieksmenner Alexx weet de boel ook goed aan elkaar te rijgen. Hij kreeg zelfs een wall of death op het einde op de been. Vuur en rookkanonnen geven nog die extra final touch aan deze industrial metal. Eisbrecher had opnieuw succes!

Poppy – North Stage

Een buitenbeentje dan. De Amerikaanse Poppy (met als echte naam Moriah Rose Pereira) deed initieel de vraag rijzen wat ze op een festival als Graspop doet. Na enkele eerste vocale uithalen werd duidelijk waarom. Ook de variatie die de jongedame met haar stem brengt is noemenswaardig. Knocked Loose vroeg haar niet voor niets om een nummer met hen op te nemen (dat ze gisteren live helaas zonder haar hebben gespeeld). Muzikaal dan bracht de band rondom haar een gulden middenweg (voor zover die kan bestaan) tussen snoeiharde metalcore en pop-achtige melodie’tjes met een j-rock flair. De pyro’s deden goed hun werk en de fans waren volledig mee met de show maar omstaanders stonden er bij en keken er naar. Maar hou de voetjes aub wat op de grond. Alsof ze headliner was, liet ze geen fotografen toe en mevrouw hield er 10 min vroeger mee op. Poppy prinsesjes zijn niet meer wat ze geweest zijn.

Novelists – Metal Dome

Wat ons betreft zou Novelists een veel later tijdslot op een veel groter podium mogen krijgen. En tegelijkertijd past deze band perfect op het podium van de Metal Dome. Deze Franse band tast immers steeds de grenzen van het metalcoregenre af en tracht zich niet door de ‘regels’ te laten beperken. Van eentonigheid zal je hen allerminst kunnen beschuldigen en met het inlijven van Camille Contreras als vocaliste en frontdame werd hun veelzijdigheid nog verder uitgebreid. De band is al sinds eind 2023 haast onafgebroken op tournee maar kon dat vanaf midden mei officieel doen ter ondersteuning van CODA, het eerste full album met Camille. Ze hadden vanmiddag slechts 50 minuten speeltijd en die wilden ze optimaal benutten om ook de (nog?)niet-fans te overtuigen. En dat deden ze met klasse. Deze band STAAT er. De gitaristen Florestan Durand en Pierre Danel zijn als een tandem op elkaar ingespeeld. Wanneer het tijd was voor een van zijn solo’s durfde Pierre het zelfs aan om gewoon even op zijn platformpje te gaan neerzitten. Platforms die door de gitaristen en Camille optimaal benut werden om ook het publiek op te zwepen en op te roepen tot de nodige circle- en moshpits. Camille is een geweldige frontvrouw. Het ene moment screamt ze zich de longen uit het lijf in de stereotiepe metalcore pose, het volgende moment doet ze een girly move. Zelf neemt ze ook af en toe een gitaar ter hand. Op die momenten stijgt het emogehalte in hun songs wel maar dat is allerminst erg. Op de setlist prijkten overigens voornamelijk nummers uit het jongste album en uit de EP Okapi die ze in 2024 met haar opnamen. Met volle teugen genoten van deze leuke band.

Carnation – Marquee

Chauvinisme bewoog ons richting de Marquee voor Carnation. Het is de derde keer dat de Vlaamse deathmetalband hier op Graspop staat en steeds krijgen ze meer aanzien in de vorm van een hoger tijdslot. Zanger Simon Duson was terug z’n bebloede zelve (lees: hij heeft opnieuw de rode corpsepaint op, na even een switch gemaakte te hebben met het klassieke wit ter promotie van het laatste album) dus we waren gewaarschuwd, het zou er hard aan toe gaan. Helaas hadden ze de malchance om met Lorna Shore samen te spelen, want de Marquee was zeker niet volgepakt. Desalniettemin gingen ze er vol voor en het aanwezige publiek evenzeer. De moshpit werd op vraag van Duson gelanceerd en stond dan niet meer stil. Sepulchur of Alteration is een banger van formaat en bij Where Death Lies ontstond er spontaan een nog grotere circle pit. En wat een prettige chaos heerste er bij Cycle Of Suffering. Kortom, opnieuw een meer dan geslaagde passage voor Carnation op Graspop en voor elke liefhebber van het rauwe deathmetal genre.

Brutus – South Stage

Op de South Stage was zojuist Brutus begonnen. De main stage bleek nodig te zijn want vorig jaar nog puilde de Metal Dome uit, er was geen doorkomen aan. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we toch de Metal Dome (of eender welke tent of zaal) verkiezen dan een open podium voor Brutus. De sfeer die ze met hun post-metal creëren wordt het best ervaren in een intieme zaal. Laat staan dat een main stage van Graspop gigantisch is voor slechts drie bandleden op klaarlichte dag. Maar… al dit viel niet meer op wanneer enkele songs gepasseerd zijn! Brutus wist het massaal opgekomen publiek volledig naar hun hand te zetten. Met songs als War en Liar ging het er onmiddellijk stevig aan toe maar er waren ook rustpauzes met bijvoorbeeld What Have We Done. Stefanie Mannaerts gaf vol overgave het beste van haarzelf achter haar drumstel  en haar stem was even breekbaar als altijd. Niet iedereen snapt het echter, zo observeerden we her en der rondom ons. Giga-hit All Along is terug in de setlist waarop hard werd gemosht en er werd enigszins verrassend voor dit open lucht-klaarlichte dag main stage concert afgesloten met het emotionele Sugar Dragon. Niet meteen de afsluiter die we verwacht hadden en een enorme switch in sfeer met het eerdere, heftige All Along. Laat dit slechts een voetnoot zijn. Brutus is deze zomer ook te zien op de Lokerse Feesten op zondag 3 augustus, aanrader.

Bullet For My Valentine – North Stage

Tijd voor een dosis nostalgie! Bullet For My Valentine doet vele harten sneller slaan, maar deze keer nog extra want de Engelse band zijn nog steeds op tournee om hun debuutalbum The Poison integraal te spelen, dat is ondertussen al 20 jaar oud (en hierdoor voelden we ons plots ook oud!). Ze deden dat al begin dit jaar in de Lotto Arena en herhaalden dit hier op Graspop. De ondertussen kortharige zanger Matt Tucker begroette het publiek en hoppa, daar gingen we met die eerste golf nostalgie, Her Voice Resides en 4 Words (To Choke Upon). Op het videoscherm achter de band werden beelden passend bij de thematiek van elk nummer getoond. Meekwelen met Tears Don’t Fall, brullen op Hit The Floor en Hand Of Blood, … Het werd ten zeerste gesmaakt en de publieksactiviteit loog er niet om, het was intens. Toch merkten we dat niet alle oude nummers nog het effect hebben van weleer (denk aan Cries In Vain) en viel er een kleine dip naar het einde toe. Maar met afsluiter Waking the Demon, het enige nummer van een andere plaat, ging er nog een wervelwind overheen de North Stage. Op naar nog 20 jaar?

Spiritbox - South Stage

De vorige keer dat Spiritbox op de main stage speelde, heerste er een leeg gevoel op het podium. Nu wat betreft bezetting nog steeds, maar de energie van deze Canadezen maakte het goed. Doch moesten we even geduld hebben vooraleer dit optreden aansloeg. Op Black Rainbow, Jaded en The Void na leek er weinig entertainment. De overige nummers misten punch en het leek alsof zangeres Courtney LaPlante haar inhield of haar stem spaarde. De djent georiënteerde muziek is nochtans afwisselend traag en intens, perfect om een ‘boom effect’ te creëren. Pas halverwege het optreden bij nummers als Soft Spine veranderde de dynamiek en was het publiek mee. Over boom gesproken, deze band is zodanig geboomed op korte tijd, en misschien net iets teveel om al op deze positie te spelen. Zo eentje van, net iets te vroeg.

The Hu – Marquee

Wat een dilemma feitelijk! Enerzijds had je Spiritbox op de andere main, maar er was ook The Hu in de Marquee én Dragonforce op de Jupiler Stage! We kozen dan toch ook voor het feestje in de Marquee, voor een band die eigenlijk helemaal niet op de originele planning was aangeduid. Een feestje was daar aan de gang ondertussen, maar in tegenstelling tot velen, zijn we muzikaal niet helemaal mee met The Hu. Toegegeven, we horen er te weinig variatie in, de typische Mongolische keelzang met de folklore instrumenten vloeien allemaal wat door elkaar doorheen de songs. Maar daar in de Marquee gebeurde er toch iets bijzonders. Het was ongetwijfeld het effect van het tribunale en het ceremoniële dat ons meetrok met bijvoorbeeld Yuve Yuve Yu en Wolf Totem, om nog maar te zwijgen van This Is Mongol. We konden er niets aan doen, we moesten mee springen en stampen en ‘Hu! Hu! Hu!’ scanderen tussen de nummers door. En daar was niets verkeerds aan, integendeel. Dit was een onverwacht fun moment. Dankuwel The Hu!

Korn – North Stage

Lees het verslag van Korn hier.

Amenra - Marquee

Terwijl Korn op de main stage alles plat speelde trokken wij ook naar de Marquee voor de top van de Belgische postmetal van Amenra. Snoeihard en vol emotie gehuld in wit-zwarte visuals, Amenra staat steevast garant voor een meeslepende ervaring in spirituele kunst. Vanaf de eerste tonen van Salve Mater zit in je in een trance die je laat meevloeien over de tonen van dood en verdriet op een manier zoals enkel Amenra dit kan. Razoreater, De Evenmens en het immens populaire A Solitary Reign maakte van de Marquee voor even de Church Of Ra. Enige minpunt aan spelen op een festival, tijdens de meer intiemere momenten hoorde we meer van Korn op de main stage dan van Amenra in het midden van een best aardig gevulde Marquee. Neemt niets weg van het optreden van Amenra, dit is echt een band die je moet voelen, live meemaken, alles even loslaten ogen dicht en genieten.

Nine Inch Nails - South Stage

Lees het verslag van Nine Inch Nails hier.

Foto's geleverd door Graspop Metal Meeting.

Lees ook het verslag van donderdag, vrijdag en zondag.