Review Graspop Metal Meeting: zondag 24 juni 2018

Datum: 
zondag, 24 juni, 2018

Graspop Metal Meeting goes XL. Dat was het meest opmerkelijke én meest besproken feit van het Desselse rock- en metalfestival nog lang voor de start. De komst van Guns N’ Roses leidde tot een extra festivaldag, waardoor de inleidende eerste avond op donderdag een volwaardige festivaldag werd. Met een grandioze affiche met bovenaan de headliners Guns N’ Roses, Iron Maiden, Parkway Drive, Volbeat, Marilyn Manson en Ozzy Osbourne was Graspop lang op voorhand volledig uitverkocht, alle formules zijnde combi, het nieuwe combi XL, dagtickets en alle types vip. Zou deze laatste dag het succes van eerdere bands als Avenged Sevenfold, Ayreon, Bloodbath, Megadeth, headliners als Iron Maiden en Parkway Drive en verrassingen als Zeal & Ardor kunnen overtreffen?

Ook nu was er veel moois in petto. Als golden oldies kregen we zowel Ozzy als Judas Priest op het programma, voor de party animals Limp Bizkit en Skindred, voor de jonkies Billy Talent en Bullet For My Valentine, voor de fans van het hevigere werk Pro-Pain en Body Count… en voor de vrouwen vooral Hollywood Vampires bestaande uit Alice Cooper, Joe Perry en Johnny Depp.

Pro-Pain - Main Stage 1

No rest for the wicked… al zeker niet als je Pro-Pain laat openen op zondag op Main Stage 2. Pro-Pain, een van de pioniers en ondertussen ook vaandeldrager van de NYHC (New York Hardcore), staat immer garant voor een degelijke portie brutaal gitaargeweld en dito vocalen van bandleider/bassist Gary Meskil. Nu was dat niet anders. De band trapte af met Unrestrained. “I'm not gonna take this anymore! I'll break these chains - I'm unrestrained”, Gary Meskil had inderdaad wat demonen af te werpen. Een jaar geleden werd hij het slachtoffer van een bijzonder gewelddadige roofoverval in hartje/hellhole Brussel. Hij overleefde als bij wonder een ijspriem in het hoofd en maakt op Graspop duidelijk dat meer nodig is om hem klein te krijgen middels eens symbolisch Stand Tall. Knallers als Deathwish en Neocon walsten en beukten over het publiek dat gretig reageerde met de eerste mosh- en circlepits van de dag. Gitarist Adam Phillips geselde zijn instrument en maakte als vanouds zijn bokkesprongen op het podium. Nieuwkomer Matt Sheridan vervulde zijn rol perfect en had er zichtbaar plezier in. Niet enkel Megadeth prijkte met een Belgische drummer op Graspop. Bij Pro-Pain is het de sympathieke Jonas Sanders die de drumvellen als een wildeman beroerde om na elk nummer zijn breedste grijns boven te halen. In de finale werd met Shine eer betuigd aan de overleden Pantera-drummer Vinnie Paul. “E pluribus unum. Shine. I rust” klonk het toepasselijk als de fans voor een springend en beukend afscheid zorgden. Make War Not Love zorgde daarna als afsluiter voor het absolute hoogtepunt van de set. Wel jammer dat superklassiekers als Foul Taste of Freedom, The Stench of Piss en Death on the Dance Floor achterwege bleven, en ook een verwacht gastoptreden van Ice-T bleef uit. Pro-Pain leverde een oerdegelijk concert af maar miste de kans om de hele rit te spetteren.

Mantar - Marquee

Om op deze laatste dag de Marquee te openen werd gekozen voor het Duitse Mantar. Met twee treden deze heren op, een groot podium voor zich alleen. Het kwam wat kaal over, maar de muziek sprak voor hen. Ooit al van loodzware doom metal gehoord? Mantar brengt het, sort of. Ze putten uit verschillende subgenres en maken er hun eigen geluid van. Punk, hardcore, black metal, doom, … De band trekt het zich niet aan hoe ze geclassificeerd worden. Zanger en gitarist Hanno schreeuwde al zijn frustratie uit terwijl drummer Erinc zijn drumvelgen om zeep hielp.

Eisbrecher - Main Stage 1

Groot in Duitsland, relatief onbekend in België - dat is het minste dat je kan zeggen van het Duitse Eisbrecher.  We kunnen niet zeggen dat deze jongens nog maar net bezig zijn, want zij hebben al zeven volwaardige albums op de mensheid losgelaten. Zanger Alexx Wesselsky (in een vorig leven richtte hij nog Megaherz op, die andere NDH band), ontpopte zich tot een vrolijke frontman. Met sappige Engelse bindteksten met een zwaar Duits accent wanen we ons bij tijden zowaar in een aflevering van Allo Allo! Muzikaal doet het ons allemaal wat denken aan Rammstein, misschien dat de taal daar voor iets tussen zit, maar toch, opener Sturmfahrt zou zo een cover van hen kunnen zijn. Om maar te zegen dat het muzikaal wel snor zat. Ronkende titels als This is Deutsch en Himmel, Arsch und Zwirn (blijkt een soort van vloeken te zijn), passeerden de revue. Na het laatste nummer Mistsück, een Megaherz cover, gooiden de jongens massaal pluchen ijsbeertjes in het publiek. Eisbrecher deed wat het moest, de kloof met het Belgische publiek verkleinen en tonen dat zij aaibare, vriendelijke en geen afstandelijk Duitsers zijn, voorwaar!

Týr - Marquee

Verklaren dat GMM een internationaal gegeven is qua bands en fans is een openstaande dubbele deur intrappen maar een band die komt afgereisd van de Faeröer eilanden blijft toch wel een bijzonder gegeven. De Marquee was in elk geval flink gevuld met fans van betere pagan metal. Bij Týr geen fluitjes, violen of andere ongein maar enkel aanstekelijke riffs en stoere mannelijke samenzang. De band startte furieus met Blood Of Heroes en we leken vertrokken voor drie kwartier fun en vertier. Gitaarproblemen leken echter tot tweemaal toe roet in het eten te gooien ware het niet dat zanger Heri Joensen zich ontpopte tot een gortdroge stand-up comedian (“What brings you here?”). Nadat we geleerd hadden dat hij geen liefhebber van bier is leek het euvel met de gitaar verholpen en kregen we een bijzonder sfeervol en zelfs ietwat vrolijk concert waarbij luidkeels meegebruld werd met Flame Of The Free, By The Sword In My Hand en de kraker Hold The Heathen Hammer High waarbij de Marquee werkelijk op koken stond. Mijn advies aan Týr; maak van dat laatstgenoemde nummer de afsluiter van jullie set want hoe goed de vertolkingen van Trondur I Gotur en Shadow Of The Swastika ook waren, ze haalden de sfeer terug een beetje naar beneden. In elk geval een sterk concert van een bijzonder sympathieke band.

Powerflo - Main Stage 2

Vandaag leek wel de dag van de superbands. Eerst deze Powerflo en later nog uiteraard The Hollywood Vampires en Dead Cross! Nu zijn Cypress Hill broertje B-Real rondtoert met de Prophets of Rage zat Sen Dog een beetje werkloos voor zich uit te staren. Hij dacht: laat ik eens wat vrienden opbellen en zo geschiedde. Hij belde Billy Graziadei (Biohazard), Christian Olde Wolbers (Fear Factory) Roy Lozano (Downset) op en vormde Powerflo. Ze brachten een album uit en toeren de wereld rond en nu dus ook op Graspop. Aanstekelijke riffs en 2 opzwepende frontmannen. Twee ja, want het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Graziade is nu eenmaal een geboren entertainer. Het optreden schoot uit zijn startblokken met Resistance en My M.O.. Tijdens A to the K van Cypress Hill werden de bandleden voorgesteld, ieder met een snippet uit hun eigen repertoire (Punishment/Anger/Replica). Het echte hoogtepunt was echter de cover van Biohazard, How it is. En hoewel Sen Dog zijn tekst vergat, was een ronkende moshpit een logisch gevolg! Leuke show!

Billy Talent - Main Stage 1

Het Canadese Billy Talent draait al een hele tijd mee en heeft met zijn karakteristieke sound menig hart veroverd. Op Graspop was het dit jaar echter pas hun tweede passage. Het ietwat vermoeide publiek mee krijgen bleek niet eenvoudig voor de punkrockers. Openen deden ze met Devil in a Midnight Mass maar buiten de eerste rijen leek niemand daar echt warm van te worden. Nochtans kon men de band geen enthousiasme verwijten. Kowalewicz bleek ook goed bij stem en er ontstond een aangename chaos van klanken op het podium. Was de punkrock van Billy Talent misschien iets te licht om de massa direct in beweging te krijgen na drie dagen van zware gitaren. Het zou begrijpelijk zijn. Eens aangekomen bij Saint Veronica werd de weide toch wel wakker, ondertussen waren enkele lijzige moshpits opgedoken, hier en daar ging een crowdsurfer uitrusten op de handen van de massa. Via Rusted From The Rain evolueerde de set naar een aangenaam zondagnamiddag feestje. Kowlewicz vond het allemaal ‘truly beautiful’. Met Devil on my Shoulder kwamen we bij een eerste hoogtepunt in de set waarbij het publiek enthousiast meezong en de marie-louise vrolijk werd ingezet (eigenlijk is het een rowing pit maar zoek mij één Vlaming die niet direct marie-louise denkt als hij dat ziet). Ook Red Flag was top, de energie van het nummer zweepte iedereen op. De show eindigde met een knaller; Fallen Leaves was ongetwijfeld het bekendste wapenfeit van de heren en kon dan ook iedereen bekoren. Of GMM de juiste plaats is voor een band als Billy Talent, daar kan altijd over gediscussieerd worden. Maar de kwaliteit die ze afleverden was er, iets meer variatie had misschien wel gemogen maar al bij al viel er weinig aan te merken op hun performance.

Shining (SE) - Marquee

Twee jaar terug stond het Zweedse Shining al een keer in de Marquee en leverde daar een atmosferisch optreden op. We gebruiken expliciet het woord ‘Zweedse’, want je mag deze black metalband niet verwarren met de Noorse naamgenoot, die een heel ander type black ‘jazz’ metal maken. Shining uit Zweden brengt wel heel experimentele black metal. Bezieler Niklas Kvaforth trekt zich vaak terug om even later met een nieuw hersenspinsel buiten te komen. Met momenten zweverig, met momenten ruig, deze afwisseling omschrijft Shining het best. Wat er gezongen werd door Kvaforth weten we niet, zo goed als alles is immers in het Zweeds. Dat leunt wel aan bij het Nederlands, maar de rochelende doodsklanken gecombineerd met distortion gitaren dragen niet bij aan de verstaanbaarheid. Wel viel ons op –en misschien was dit omdat het de laatste festivaldag was- dat zowel band als publiek niet zo opgetogen was. Het optreden kabbelde maar zwakjes verder zonder een echte climax te bereiken. De sfeer die twee jaar terug bereikt werd (met soms ware extase momenten) was er nu helaas niet.

Body Count feat. Ice-T - Main Stage 2

B.C. Motherfuckers! Graspop kreeg onmiddellijk een flinke lap om de oren wanneer Ice-T en zijn bende Raining Blood zonder waarschuwing op de wei afvuurden om er dan ook nog Postmortem achteraan te gooien. Nu was de vorige passage van Body Count in Dessel al niet misselijk maar de intensiteit die ze hier ten toon spreidden, deed het beste beloven. Gitarist Ernie C was in zijn sas. Dit oudje breekt nog steeds maniakaal snelheidsrecords op zijn instrument. Ice-T blafte Slayergewijs en maakte met grimassend smoelwerk duidelijk dat het hem menens was. Met Bowels of the Devil werd overgeschakeld op eigen werk. “Bowels of the devil, let me tell you what the muthafucka eats, its stomach's filled with lost souls.” Zieltjes verliezen zal B.C. hier zeker niet gedaan hebben, integendeel, de massa stampte lustig mee. Zelfs tijdens de praatjes van Ice-T bleef de sfeer intens. Het was ook druk op het podium. Zoon Lil Ice sprong naarstig in het rond, dikte de refreinen aan en rapte de gaatjes vol. Enkel de showcase van Ice-T’s nauwelijks de pampers ontgroeide dochtertje en mama model Coco ontsierde de set. Of is dat ook allemaal Voodoo?

Body Count blijft anno 2018 relevant. Talk Shit, Get Shot uit 2014 klonk moddervet. Ook het werk uit de laatste worp Bloodlust (2017) sneed hard hout. Met No Lives Matter kaartte Ice-T een van zijn stokpaardjes aan als hij het had over zijn grootste vijand: racisme. Een oordeel vellen over mensen enkel op basis van hun huidskleur is oerdom. “Dan ben je de meest stupide motherf*cker van de planeet”, spuwde Ice-T uit. There Goes the Neighborhood tapte thematisch uit hetzelfde vaatje. Vanop het podium zagen we zover als het oog rijkt een deinende massa die gretig opging in de Body Count strapatsen. In de moshpit vogels van diverse pluimage en ook het allegaartje aan crowdsurfers kleurde zeer divers. Het obligate en destijds erg controversiële Cop Killer sloot de set af. Sen Dog en Billy Graziadei van superband Powerflo (respectievelijk Cypress Hill en Biohazard) kwamen mee knallen op het podium en maakten het feestje compleet. De allang niet meer zo vreemde eend in de bijt Body Count gaf Graspop een f*%king trap onder zijn metalkont!

Carnivore A.D. - Marquee

Na het overlijden van Peter Steele leek een terugkeer van Carnivore op de podia uitgesloten. Maar kijk, originele leden Marc Piovanetti en Louie Beato vonden in de persoon van Baron Misuraca een nieuwe frontman die niet alleen muzikaal zijn mannetje kan staan maar bovendien (griezelig) veel weg heeft van de vroegtijdig overleden Steele. Wie dacht dat Carnivore door de jaren heen geleerd heeft om zijn toon wat te milderen was er aan voor de moeite. Toen de band in 1987 de gitaren aan de wilgen hing was dat deels door de controverse rond hun songtitels en lyrics. Anno 2018 zijn we wel wat meer gewend maar wanneer nummers als God Is Dead, Race Wars en Jesus Hitler worden aangekondigd gaan bij aanwezigen die minder vertrouwd zijn met het oeuvre toch nog de wenkbrauwen omhoog. Of wat in deze #MeToo tijden te denken van een song als Male Supremacy? Dat het daarbij allemaal om bijzonder cynische humor gaat ontging sommigen. Of het aan de teksten lag de relatieve onbekendheid van de band in Europa of de programmering op de andere podia, daar hebben we het raden naar maar de Marquee was voor dit concert maar voor een klein kwart gevuld. En dat is dubbel jammer omdat de band er echt wel zin in had en de ene na de andere muzikale granaat op het publiek afvuurde. Vooral van gitarist Marc Piovanetti spatte de spelvreugde af, al zag hij er door zijn bizarre legerkostuum ietwat koddig uit. Ondertussen kweet nieuwkomer Misuraca zich uitstekend van zijn taak als frontman en entertainer, al bleef het van op een afstand simpelweg creepy hoeveel hij weg heeft van wijlen Peter Steele. Technisch tekent Carnivore A.D. zeker niet voor het meest zuivere concert van het (verlengde) weekend maar nostalgie bij het publiek en inzet bij de band maakten veel goed. Met het onvermijdelijke Sex And Violence kwam er een einde aan een bijzonder onderhoudend optreden.

Limp Bizkit - Main Stage 1

Wie ook terug was, was Limp Bizkit. Wie kent hen niet, beroemd of berucht overal ter wereld met hun nu metal die eind de jaren 90 doorbrak met hits als Nookie, Rollin' en My Way. Het duurde echter tot 2012 voor ze voor het eerst op Graspop Metal Meeting mochten aantreden. Toen waren ze als headliner geprogrammeerd, een goede en leuke show maar headliner leek er net over te zijn. Twee jaar later stonden ze er terug, net iets lager op de affiche maar nog steeds entertainend. De band bracht toen steeds een nostalgisch gevoel met zich mee en het publiek amuseerde zich te pletter met de rappende, flamboyante Fred Durst, gitarist Wes Borland, DJ Lethal en collega's Sam Rivers en John Otto. Over flamboyant gesproken, daar deed Fred Durst nu nog een schepje bovenop. Met knalrode handschoenen, een gek hoedje en een roze-bloemetjesbroek kwam het heerschap op. Nu anno 2018 zijn ze verder gezakt naar een late namiddag-spot en dat was misschien maar best ook... Het publiek kreeg wel net die eerder opgesomde grote hits volledig te horen, maar tot zover het hoogtepunt van dit optreden. Let op het woord volledig dat we gebruiken, Limp Bizkit was immers net een discoshow. Covers van andere bands, eigen songs niet uitspelen maar overgaan naar een of andere mix, ... Slordig. Killing In The Name Of, Insane in the Brain, ... uiteraard kent iedereen deze nummers, maar wat was het nut bij een eigen optreden, beste heer Durst en co? Het publiek hoort liever Limp Bizkit, jullie eigen songs, op een goede manier gebracht. Geen halfgare afkooksels gemengd met covers en dj tunes. Waar was dat vurig Limp Bizkit van enkele jaren terug? Neen, dit was even een show tussen het lekker harde Body Count en het melodische Bullet For My Valentine door. Wie wou feesten en dansen, kon gelukkig nog later op de dag naar Skindred. Next please!

Bullet For My Valentine - Main Stage 2

We mochten Bullet For My Valentine voor de zevende keer verwelkomen en sinds 2006 is de band gegroeid en loopt het ondertussen op rolletjes. Voor de band was dit optreden tevens een soort van test om te zien hoe het publiek live op de nummers van het Gravity album (dat ondertussen uit is) zou reageren. Met Don’t Need You en Over It kon nog niet iedereen overtuigd worden maar met Your Betrayal, 4 Words To Choke Upon en You Want a Battle pakte Bullet For My Valentine iedereen mee op sleeptouw. De refreinen werden meegebruld en tussendoor werd er gesprongen en de metal horns vlogen spontaan de lucht in. Een klassieker als Scream Aim Fire zorgde voor het nodige enthousiasme en de wall of death werd dan ook spontaan gevormd. Afsluiten met Tears Don’t Fall en Waking The Demon zorgde ervoor dat het publiek nog eens alles gaf wat het in zich had. Over It en Don’t Need You waren minder gekend maar Piece Of Me en vooral Letting You Go deden het zeer goed. Hierdoor kan Bullet For My Valentine wel besluiten dat de nieuwe cd goed onthaalt zal worden door de fans en zal het vele nieuwe fans winnen.

Lacuna Coil - Marquee

Al vaak hebben we Lacuna Coil op Graspop gezien. De Italiaanse band heeft er een hobbelig parcours opzitten. We herinneren ons nog levendig het optreden in 2006 waar ze op de grote Main Stage speelden ten tijde van Karmacode, hoe ze onder een stralende avondzon voor een massa mensen speelden. Enkele jaren daarna troffen we ze als sub-headliner in de Marquee, maar daarna ging het bergaf. Met een -laat ons eerlijk zijn- rotslecht optreden op de Main Stage als tweede band van de dag en het verkeerd begrepen album Shallow Life zakte de band naar de achtergrond. Ze kwamen er enkele jaren terug door met het intense Dark Adrenaline en opvolger Broken Crown Halo. Vorige keer in de Metal Dome, nu terug in de Marquee én met het recente Delirium onder de armen. Hiervan speelden ze menig nummer zoals Blood, Tears, Dust, My Demons en The House Of Shame. De bandleden waren zoals gewoonlijk tegenwoordig uitgedost met corpsepaint en gothic kledij en ook de nummers waren in die strekking te situeren. Denk maar aan Kill The Light, Trip The Darkness en Die & Rise. Niet alles verliep van een leien dakje, helaas viel zoals dat bij enkele andere bands dit weekend ook al gebeurde het geluid uit. Drummer Ryan Blake Folden was het slachtoffer deze keer. Zangeres Cristina Scabbia -ferme frontvrouw als ze is- entertainde het publiek tot het euvel was opgelost. Ze zong met behulp van het publiek AC/DC’s Highway To Hell. De band zou The Army Inside spelen maar dat werd dus geskipt. Het optreden liep uit en Heaven’s A Lie leek het laatste nummer te worden… tot verwondering van de band kregen ze extra speeltijd, waardoor ze het laatste nummer Nothing Stands In Our Way nog mochten spelen, een ware publiekshit. Lacuna Coil zal ongetwijfeld opnieuw nieuwe zieltjes voor zich gewonnen hebben.

Skindred - Metal Dome

Zij die niet in de Metal Dome waren tijdens Skindred, hebben ongetwijfeld het feestje van Graspop 2018 gemist. De muziek die zij brengen is misschien een beetje een vreemde eend in de Graspopbijt, maar aan de mensen die in grote getalen naar de tent afzakten, was dit niet te merken. Openingsduo Big Tings en Rat Race kreeg het publiek al zwaar in beweging. Benji Webbe is een uitstekende volksmenner en sprak het publiek aan met het grappig klinkende “Belgiamees People” en hitste ze op, tot niemand meer kon of wou stilstaan. Kolkende moshpits en crowdsurfers volgden elkaar in ijltempo op! Wanneer tijdens Kill The Power een stukje Out Of Space van The Prodigy gespeeld werd, leken de bodemplaten het te gaan begeven. Zelfs de personen die niet wouden springen, veerden op door de flexibiliteit van de houten vloer. Ook Billy Graziadei (Powerflo/Biohazard), maakt een pop-up verschijning, want ook hij wou uiteraard dit feestje voor geen meter missen! De afwezigen hadden hier duidelijk ongelijk!

Hollywood Vampires - Main Stage 1

Allez, den Johnny Depp heeft ook een groepeke… dat zal bij veel van de GMM bezoekers wel het overheersende gevoel zijn geweest toen de Hollywood Vampires rond 19:40 de Main Stage 1 beklommen. Maar tegelijkertijd waren velen, en heus niet alleen dames, samengetroept voor het podium, benieuwd naar wat Depp en die andere rare snuiters ervan zouden bakken. Hollywood Vampires is niet enkel Depp maar bestaat verder ook uit Alice Cooper, Joe Perry (Aerosmith) op gitaar, aangevuld met een aantal tour muzikanten waarvan bassist Chris Wyse ons nog het beste zal bijblijven omwille van de felle leadvocals die hij neerzette op de Motörhead cover Ace of Spades. Ziezo, het hoge woord is er uit, cover, want dat zijn de Hollywood Vampires eigenlijk, een stel vrienden die samen songs spelen om in hoofdzake de drinkebroers van eind jaren 60 begin jaren 70 van de heer Cooper (een clubje dat zich toen dus de Hollywood Vampires noemde) te eren. En zeg nu zelf, heeft GMM dat nodig, een coverband op het grote podium? Als u het ons vraagt, neen. En alhoewel er bij elk van de leden wel positieve punten te noemen zijn was ons algemene oordeel dat dit toch een redelijk zwak optreden had dat an sich niet bijzonder veel met metal te maken had. Zo waren wij toch redelijk behoorlijk onder de indruk van de vocale capaciteiten van Alice Cooper, die we anders enkel kennen van zijn … euhm … Alice Cooper stem maar die hier toch op zeer bijzonder overtuigende wijze nummers bracht zoals Break On Through (To The Other Side) van The Doors (Jim Morrison) of Baba O’Riley van The Who (Roger Daltrey). De man kan dus ook zeer zuiver zingen.

Depp is zoals geweten een grote fan en vriend van Keith Richards (Rolling Stones) en heel zijn podium présence was dan ook geënt op diens podiumpresence (het is en blijft tenslotte ook een acteur). We gaan hem hier nu niet staan dissen want volgens mij kan Depp best wel goed gitaar spelen maar wij kregen toch de indruk dat zijn gitaar niet vooraan in de mix stond. Qua backing vocals deed Captain Jack Sparrow wel een degelijke job en ook de nummers waarin hij de lead vocals voor zijn rekening nam, waaronder een mooie versie van Heroes (David Bowie), zeker gehoord mochten worden. Cooper trachtte het geheel van het nodige showgehalte te voorzien middels het spelen met kaarten op The Jack (AC/DC) en Ace Of Spades (Motörhead) en de vele outfitwissels, het geheel kon jammer genoeg niet overtuigen. Het kan de hitte geweest zijn maar wij denken dat het GMM publiek nogal snel op de gimmick uitgekeken was. Het meest bijblijvende en grappige moment was wanneer Cooper op het einde de band voorstelde. Depp was op dat moment al van het podium verdewenen waarop Cooper hem ging terughalen maar met Ice-T (Body Count) ten tonele verscheen en hem voorstelde als Mr. Johnny Depp … go figure!

Judas Priest - Main Stage 2

Tijd voor oldie numero uno! Judas Priest was back in town! Zouden de oude rotten het nog kunnen en vooral, zou Rob Halford’s stem het nog aankunnen? Op het eerste is het antwoord volmondig ja, voor dat tweede slikken we onze woorden iets meer in. Pas op, Judas Priest klonk goed, steengoed. De Britten die mede behoorden tot de grondleggers van de NWOBHM (New Wave Of British Heavy Metal voor de leken) lieten nogmaals blijken waarom ze nog steeds zo hoog op de affiche stonden. Hoe kon dat ook anders met kleppers als Turbo Lover, Hell Bent For Leather Breaking The Law, Living After Midnight en natuurlijk het machtige Painkiller. Het optreden kwam maar met mondjesmaat op gang met enkele nieuwe nummers (Firepower, Lightning Strikes) maar zonder echt spectaculaire hits tot bovengenoemde songs door de boxen galmden. Toen de typische drumintro van Painkiller werd ingezet, kon het enthousiasme bij het publiek niet meer op. Rob had echter moeite met die hoge screams uit zijn jonge jaren, dat kan hij niet meer aan. Maar goed, Painkiller blijft een dijk van een song. Meneer Halford kwam nog eens met motor het podium op, meer van hetzelfde dus. Niet zo goed of verrassend als Maiden, maar wel nog steeds lekker old school headbangen op heavy metal.

Dead Cross - Marquee

De supergroep die iedereen zou moeten gezien hebben, maar bijna niemand die het deed. Zo kunnen we deze show omschrijven. De Marquee tent was akelig leeg toen Dead Cross het podium betrad. Gek toch, want in 2015 sloot frontman Mike Patton met zijn band Faith No More nog het hoofdpodium af en achter de drumvellen zat niemand minder dan legendarische drummer en ex-slayer lid, Dave Lombardo. Maar blijkbaar was Judas Priest interessanter, MIS! Toegegeven: toegankelijk is het allerminst, Patton experimenteert graag met zijn stem en gebruikt regelmatig vocale distortions, die misschien zelfs door sommigen niet eens worden opgemerkt, zo subtiel en toch zo luid! Ze openden met misschien wel het beste Dead Cross nummer Seizure and Desist, de lat werd dus ogenblikkelijk zeer hoog gelegd! Lugubere covers van Bauhaus (Bela Lugosi’s Dead) en The Stooges (Dirt) werden afgewisseld met toppers als My Perfect Prisoner en uiteraard Church of the Motherfuckers. Patton staat gekend als een man met een groot vocaal bereik en dat liet hij graag merken. Grunten, cleane zang, screams, allemaal met verve. Hij was daarenboven ook nog eens goed gezind en maakte af en toe een praatje met het publiek, waarin hij duidelijk op sarcastische wijze lt weten, dat hij geen fan is van Johny Depp! Wanneer Lombardo de gekende intro van Raining Blood inzette, voelde je de spanning in het publiek oplopen, Patton teasede en zette prompt de memorabele zin, “You want it all, but you can have it” in,  om dan op slag treiterend het podium te verlaten!

Ozzy Osbourne - Main Stage 1

The prince of darkness hebben we in het verleden al met Black Sabbath, solo en Ozzy and friends op Graspop gezien en in het verleden gaf hij soms nogal een vermoeide en slappe indruk. Logisch aangezien hij al eventjes in het vak meedraait. Wat wel nieuw is aan de nieuwe bezetting waar Ozzy op Graspop verschijnt is de lead gitarist aan zijn zijde. De laatste keer nam hij Gus G. mee maar nu vergezelde Zakk Wylde hem opnieuw. We keken dan ook uit naar dit optreden en de weide stond goed vol voor de laatste headliner. Openen werd gedaan met Bark at the Moon, een klassieker gekend door iedere metalhead, wat volgde was dan ook een uitzinnige menigte die ook luidkeels meezong met het refrein. Ozzy ging er tegenaan en hij was enthousiast. Waar de laatste voorbije passages deheer Osbourne een looprekje kon gebruiken, leek Ozzy deze keer in topvorm. Niet alleen was het heavy metalicoon tamelijk bewegelijk, je verstond ook zowaar wat hij zong. De klassiekers vlogen ons om de oren, Mr. Crowley en I Don’t Know zorgden ervoor dat het optreden op een goede manier op gang kwam. Het eerste Black Sabbath nummer was er eentje waar de lichtshow zeer goed uitgewerkt was en dit paste perfect bij Fairies Wear Boots. Het volgende Black Sabbath nummertje was eentje dat iedereen kent, War Pigs.

Het begon aardig maar halverwege verliet Ozzy het podium en Zakk zag zijn kans om een zeer lange gitaar solo te spelen. Hij wandelde van het podium af en ging tussen de hekken en het podium staan om daar te soleren, na een lange tijd verscheen hij terug op het podium om daar lustig verder te soleren. Toen we dachten dat hij eindelijk klaar was (in het publiek begon men al te morren) mocht Tommy Clufetos laten zien wat hij in huis had. Een daverende drumsolo die het publiek kon bekoren is wat volgde. Het slot zat goed in mekaar, meezinger Crazy Train doet het zoals altijd zeer goed waarna we tot rust gebracht werden met Mama, I’m Coming Home. Het was geen verrassing dat er werd afgesloten met, uiteraard, Paranoid. Ozzy zijn bandleden waren puik, niets op aan te merken. Ozzy zelf liep nog redelijk veel rond op het podium en toegeven, qua toonhoogte zat het niet altijd even correct maar dit was wel een beter Ozzy optreden dan we de vorige keren gekregen hebben. Hij verdween wel voor een lange tijd van het podium maar voor de rest mochten we zeer tevreden zijn over zijn optreden. We hebben ons zeker en vast niet verveeld en in het publiek hoorde je dat mensen ook tevreden waren over het optreden. Een zeer waardige headliner voor Graspop Metal Meeting!

A Perfect Circle - Main Stage 2

Eerst en vooral wil ik een open deur instampen. A Perfect Circle is niet Tool, tot spijt van wie het benijdt. En net daar wringt het schoentje. A Perfect Circle is te braaf, geen visuals - geen spanning in de songs. Het laatste album neigt zelfs naar pop!  En toch, opener Counting Bodies Like Sheep to the Rythme of the war drums beloofde veel goeds. Naar goede gewoonte verstopte Maynard James Keenan zich achteraan, uit de volgspot, onder een pruik. Billy Howerdel nam zo meer het voortouw, mede door het feit dat ook hij meer en meer vocale ondersteuning geeft. Toen Weak and Powerless werd ingezet, dacht ik helaas dat dit de set een beetje samenvatte. Ik vermoed dat de band het ook zelf een beetje aanvoelde. De weide werd zachtjes in slaap gewiegd en bijna 20 minuten te vroeg verlieten de heren het podium. De wei gaf helaas een verlaten indruk. Herexamen in de Lotto Arena  op 7 december. Zo eindigde Graspop Metal Meeting 2018, met voldoening terug naar huis!

Foto's door Graspop Metal Meeting & Tim Vermoens (Body Count/FortaRock) / geen fotografen bij Ozzy Osbourne.

Lees ook de reports van donderdag, vrijdag en zaterdag.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!