Review Groezrock 2013: dag 1

Datum: 
zaterdag, 27 april, 2013

Groezrock 2013 zal de geschiedenisboeken ingaan als een zeer koude editie. Beide dagen waren aan de zeer frisse kant en 's nachts daalden de temperaturen tot net boven het vriespunt.

Het koude weer weerhield niet dat duizenden liefhebbers van punkrock en hardcore afzakten naar de Kempen om Meerhout te doen daveren op haar grondvesten. De headliner op dag 1 was Rise Against en dit was al vroeg te merken aan de horde fans die al uren op de eerste rij aan het kamperen waren. Maar voordat Rise Against dag 1 mocht afsluiten waren er nog tientallen andere bands te bekijken.

Om als band een festival te openen is altijd wel iets spannends. De Australische metalcoreband Buried In Verona werd hiermee de eerste band die Groezrock 2013 in actie mocht laten schieten. De zanger begon al meteen wild van jewelste en had het helemaal door na twee songs, net zoals de rest van de band. Ze gingen er volledig voor! Buried In Verona liet zeker zien wat ze in petto hadden, maar het was nog te vroeg op de morgen. De fans van het eerste uur stonden er natuurlijk wel, maar het publiek schoot nog niet meteen in actie.  Voor een beginnertje van de dag was deze band volledig in orde. Hier en daar kleine mankementjes (de stemtechniek was niet altijd heel erg zuiver), maar qua performance zat deze band gewoonweg geweldig in hun element. Een leuk begin van de dag.

Na Buried In Verona kwam de deathcore-band Attila aan bod. Ze zijn al een paar keer in het land geweest en nu dat ik eindelijk de kans had, wou ik wel eens weten of ze echt zo goed waren als iedereen hen benoemde. Wel, de zanger is echt één van de gekste mensen die ik ooit al heb gezien. Echt een prachtige stem, tot in de punten, met de gekste in- en uitvallen, maar wat een dynamiek zit er in deze stem. Spothelder en strak in zijn element. Eigenlijk heel erg jammer dat deze band zo vroeg speelde, ze hadden echt wel iets later op de middag mogen spelen. De rest van de band sloeg samen met de zanger de pan los. Het was echt een heerlijke deathcoreband en het zat gewoon juist. Zeker een aanrader om eens gezien te hebben.

Chelsea Grin was één van de deathcorebands met de meest bijzondere reputatie om van deathcore naar softcore te gaan. Nou ja, om niet echt in die hokjesindeling te blijven zitten, wou ik ze toch eens een kans geven, maar helaas. De band moet echt een nieuwe zanger zoeken en wel dringend. Enorm gevormd door effecten met studio... Zo kan je hun CD’s beschrijven. Alle andere bandleden hadden alles onder controle. Instrumentaal is deze band zo strak dat je er zelfs een kip op kan laten lopen, maar de techniek en de stem van de zanger zit gewoonweg helemaal fout. Ofwel kwam hij er niet bovenuit ofwel kon hij de tonen gewoonweg niet hoog houden. Dit was echt een verkrachting van muziek. Jammer, maar deze band zal voor mij geen tweede kans krijgen totdat ze een nieuwe zanger hebben gevonden. Kwestie om de talenten van de andere muzikanten niet te laten wegvliegen.

Met Streetlight Manifesto programmeerde Groezrock een van die bands waar feesten centraal staat. Streetlight Manifesto is stilaan een vaste waarde geworden. Deze heren zijn ontstaan uit de funderingen van Catch 22, dat is alvast een goede referentie. Streetlight Manifesto presteerde vorige Groezrock een beetje zwakker, maar dat bleek gelukkig eenmalig te zijn. Een goed op elkaar ingespeelde blazerssectie zorgde voor wellicht het meest bombastische optreden van heel Groezrock. Voeg daarbij nog baslijnen die smoother dan smooth zijn en meer heb je eigenlijk niet nodig. Door te beginnen met nummers als 'Everything went Numb' en 'We Will Fall Together' grepen ze het publiek meteen bij de keel. Dit niveau werd zonder moeite aangehouden, al is het misschien wat eentoning om 'A Moment of Silence' en 'A Moment of Violence' vlak na elkaar te spelen, aangezien deze nummers sterk op elkaar lijken. Ander minpuntje is dat publieksfavoriet 'Point/Counterpoint' niet gespeeld werd.

Joey Cape is een bezige bij dezer dagen. Naast zijn werk met Lagwagon, The Scorpios en zijn akoestische solowerk is er nu ook Joey Cape's Bad Loud. Hierin combineert Cape zijn typische stemgeluid met een meer bluesy stijl. Dit is toch even wennen. Zijn talenten lijken toch minder tot recht te komen in deze stijl. Maar het is zeker niet slecht en hier zit toch wel toekomst in.

Op de Acoustic Stage was het de beurt aan Russ Rankin, beter gekend als de frontman van Good Riddance. Russ stond solo op het podium en hij opende de show met volgende woorden: "Welcome to my living room". Russ kwam er zijn solo werk voorstellen en bracht dit met zeer veel overgave en gevoel. Hij weerlegde pure emotie in zijn nummers en kreeg de volledige tent stil met zijn gitaar- en zangwerk. Wij raden jullie alvast aan het album 'Farewell Catalonia' te halen in de winkel, het is de moeite waard!

De Nederlandse die-hard hardcoreband All For Nothing staat voornamelijk bekend omwille van het feit dat ze een vrouw, Cindy van der Heijden, als zangeres hebben. Je weet wel hoe dat gaat, vrouwen en hardcore, het is niet iets wat vaak voorkomt en als het er dan wel eens is, wordt er nog wel eens mee gespot. Maar laat je niet verleiden, deze band is echt OVER THE TOP sterk! De band begon strak en eindigde strak. Deze band heerst over de hardcorescene. Wat een topvrouw is me dit. De stem, de technieken en de tonen die deze zangeres voortbrengt, is echt oorverdovend mooi. Zij is echte hardcore! De rest van deze band mag zeker niet vergeten worden, want de teksten en instrumenten schreeuwen in deze hardcore echt alles eruit. Ijzersterke songs met prachtige technieken. Ik kan hier echt nog wel blijven doorgaan, maar dat hoeft ook weer niet. All For Nothing heeft echt wel alles wat een hardcoreband moet hebben. De juiste inspiratie en het juiste perspectief.

Nadat onze dag reeds knap ingezet was, trok onze aandacht zich zonder moeite naar de Californische punkrock outfit Pulley. Met een, toch wel bijna letterlijke, rots van een frontman Scott Radinsky aan het roer laat deze band menig circlepit sneller stromen. Sneller dan een doorsnee bal die de LA Dodgers werpen zou ik zelfs durven zeggen, heer Scott. Met een aardig opgedaagd publiek werd de befaamde Groezrock "recht voor de raap de moshpit in" houding dan ook verder getrokken. Doorheen de hele set leken zowel Pulley als de toeschouwers in het element. De band speelde een strakke set met een fantastische kopstem van Scott. Na de set leek ook menig fan gewonnen, dan toch aan de shirts en hoodies te zien die zich over de weide verspreidden. Eat this Turbonegro.

The Kids zijn legendes in de Belgische punkwereld, maar hebben desondanks nog nooit op Groezrock gestaan. Deze veteranen uit de vroege dagen kunnen echter nog steeds rocken. Het klinkt allemaal wat trager dan de andere groepen op de affiche, maar het is oerdegelijk, en erg aanstekelijk. Nummers als 'Bloody Belgium', 'Facist Cops' 'Do you Like The Nazis?' zijn punk-anthems die altijd aanslaan, hier op Groezrock was dat niet anders. Al moet er bij gezegd worden dat de interesse bij het jongere publiek beperkt was. Hoogtepunt was natuurlijk het nummer 'There Will Be No Next Time', dat behoorlijk mainstream-succes gekend heeft in the jaren '80. The Kids hebben eindelijk de erkenning gekregen die ze verdienen.

Eentje waar lang vooraf naar uitgekeken werd was natuurlijk de Aquabats die al lang het idee van enkel band gepasseerd zijn. Met blauwe maillot, een zilveren helm en een geweldig stoer, uhum, brilletje daalden zij neer op de uitgestrekte vlakten van Meerhout. Groezrock de nodige redding brengen was hun opdracht, hun doel als het ware. Nu bleek het Monster toch meer iets van reclame weg te hebben dus konden ze evengoed maar wat nummertjes brengen op dit Monster stage. En wat voor een nummertjes waren me dat ook weer! Fun verzekerd van start tot finish, met nummers als 'The Shark Fighter!' en 'Fashion Zombies!' die de revue moeiteloos passeerden brachten de bats hun set als ware helden. Nuja, ook bij superhelden verstrijken de jaren niet zonder tol en kunnen we dus wel stellen dat die truitjes her en der wat extra rekkracht nodig hadden. Wat wil je ook met al dat junkfood, het is niet dat superhelden zomaar de tijd kunnen nemen om een gezonde maaltijd voor te bereiden hé. Nee, dat zagen we bij het naderen van de finale slag ook weer. Pizza voor de Aquabats? Nee, pizza voor iedereen! Het was letterlijk 'Pizza Day' en dat was niet enkel op het nummer te verhalen. De MC Bat Commander en zijn kompanen wierpen pizza's in het publiek zowat tot het geduld op was, toen besloten ze de hele doos maar ineens te gooien. Smakelijk eten jongens, en dan nu, 'Pool Party'! Om de overwinning te vieren was dan ook iedereen uitgenodigd om het slot van hun show mee te vieren.

Emmure. Een statisch geweldige band vol zowel heerlijke duistere als gevoelige thema’s verbonden met de meeste slepende muziektechnieken. Al van in het begin zat de set er strak in op de Impericon stage. Frankie en zijn band speelden het publiek helemaal plat. Fenomenale pits met ijzersterke violent dancers waar het er erg hard aan toe ging, muzikale strakke technieken en qua stemtechniek zat Frankie er pal op. Niemand op de wei kon ontkennen dat Emmure één van hun strakste sets ooit hebben gespeeld. Vriend of vijand, iedereen wist dat Frankie en zijn band het alweer had gedaan. Een formidabele set met ijzersterke songs als ‘I Am Onslaught’, ‘Solar Flare Homicide’, ‘R2 Deep Throat’, ‘Protoman’, ‘Cross Over Attack’, ‘Dogs Get Put Down’, ‘Drug Dealer Friend’, ‘Light Brings Salvation’, ‘When Keeping It Real Goes Wrong,’ ‘I Thought You Met Telly And Turned Me Into Casper’ en met de prachtige afsluiter ‘MDMA’ werd hun set in prachtheid afgesloten. Deze afsluiter blijft nog steeds nazinderen. Ze hebben het nog maar weer eens gedaan. In elke vorm van techniek, performance, muziek of tekst was Emmure gewoonweg over the top. Het was echt wel één van de hoogtepunten van Groezrock 2013.

Scorpios zijn wellicht het meest gevoelige moment van Groezrock ooit. Scorpios zijn ontstaan toen beste vrienden Tony Sly van No Use For A Name en Joey Cape van Lagwagon samen akoestische nummers begonnen spelen, eerst als zijprojectje, later steeds serieuzer. Door de toevoeging van John Snodgrass en Brian Wahlstrom was de groep Scorpios definitief een feit. Hier kwam helaas veel te vroeg een einde aan door het plotse overlijden van Tony Sly afgelopen zomer. Deze tour van de Scorpios staat dan ook vooral in teken van Tony Sly. Enkele nummers van Tony Sly werden gespeeld, namelijk 'Justified Black Eye' (door Wahlstrom), 'International You Day' (door Cape) en 'For Fiona'. Bij dat laatste nummer hadden Scorpios overigens een verrassing voor ons klaar, niemand minder dan Tim Mcllrath van Rise Against kwam dit nummer zingen. Een prachtig eerbetoon aan Tony Sly. Maar we mogen niet vergeten dat Scorpios gewoon een erg getalenteerde band is. Joey Cape moeten we u denk ik niet meer voorstellen, hij bracht ons ondermeer de lagwagon-klassieker 'Violins'. Snodgrass is vrij onbekend, maar heeft een dijk van een stem. Wahlstrom is de minste zanger van dit collectief, maar zorgt voor uitstekende backing vocals. Punkrockers kunnen ook gevoelig zijn, zo blijkt. Na een welgemeend applaus werd de heren toegestaan om nog een bisnummer te brengen, namelijk 'To All My Friends'.

Hatebreed hoeft in België al lang geen introductie meer aangezien ze zowat vast interieur zijn op zowel Groezrock als ook Graspop in Dessel. Dat werd ook nu weer snel duidelijk toen de tent duchtig vol liep voor het mainstage optreden van de band. Want waar anders passen deze hardcore eliten ook hé. Moshpits, circlepits en alle stevigheid vandien. Met nummers als 'Everyone Bleeds Now', 'This Is Now' en 'As Diehard as They Come' raasde de set op ons af als een stormram op de poorten van een middeleeuws kasteel. Dat Jamey Jasta en zijn kameraden echt wel bij die hardcore elite horen werd geen seconde in twijfel getrokken met de vele handen die meedongen op de groovy tonen van de band. Compleet losgeslagen fans van zowel de hardcore als de punkrock kampen werden hier één in de grote molen van de moshpit. Natuurlijk kon dat ook niet anders met bijvoorbeeld de heilige drievuldigheid die ook op Groezrock niet ontbrak. Als er iets het 'm doet is het wel 'Live For This', 'Destroy Everything' en 'I Will Be Heard'. Zowat de levensleuzes van elke hardcore kid in town me dunkt, althans dat was toch zo tijdens deze show.

Pennywise is ondertussen een vaste klant hier op Groezrock, en terecht! Pennywise staat altijd garant voor een feestje. Iedereen kan intussen Bro Hymn blindelings meezingen, maar deze band heeft natuurlijk wat meer te bieden. Pennywise bestaat dit jaar 25 jaar, en is voor de gelegenheid (en hopelijk definitief) herenigd met voormalige zanger Jim Lindberg. Met deze feestelijke gelegenheid in het achterhoofd is het haast vanzelfsprekend dat Pennywise vooral hun oudere nummers uit de kast haalt. 'Peaceful Day', 'Every Single Day', 'Society','Same Old Story', 'Pennywise' en nog veel meer. Ook tijd voor wat covers 'Stand By Me', 'Gimme Gimme Gimme' van Black Flag en een uitstekend gebracht 'Territorial Pissings' van Nirvana. Pennywise is naast feest ook een grote 'fuck you' naar alles wat ruikt naar autoriteit, het nummer 'Fuck Authority' zorgt dan ook traditioneel voor veel opgestoken middelvingers. Kippenvel is er altijd wel tijdens 'Bro Hymn', maar ik denk niet dat ik hier een tekening moet bij maken.

Rocket From The Crypt is toch altijd een tikje een vreemde verschijning geweest. Die rare pakjes die toch niet het stereotype beeld van een band op een punkrock festival sieren en heel wat snelle invloeden in hun muziek. Niettemin kon dit zeker bekoren bij menig toeschouwer, ietwat minder dan bij pakweg Hatebreed maar fans waren zekere getallen vertegenwoordigd. De band stond er dan ook lijnrecht en trakteerde ons op een sappig dansbare set die toch wel in het geheugen zal blijven hangen. Interactie was zeker voldoende aanwezig tijdens hun optreden en de afwisseling van nummers zat mooi op schema. Als je één ding kan stellen is het wel dat er gedanst mocht worden. En dat gebeurde dan ook met verve! Verveling bleek een woord dat weer even uit het dikke woordenboek verdwenen leek en dat tot groot vermaak van Rocket From The Crypt zelf. Ze lieten dan ook merken dat ze met veel plezier ter ons vermaak stonden. Hiermee werd de dag enkel hoe later hoe beter en was elke spier die opgewarmd kon worden dan ook klaargestoomd voor wat de avond nog brengen zou.

Headliner op deze eerste dag was Rise Against. Er was minder volk op Groezrock dit jaar, maar aan Rise Against zal het niet gelegen hebben, hun fans waren talrijk aanwezig. Het is opmerkelijk hoe groot deze band geworden is op een toch vrij korte tijd. Hun stijl is geëvolueerd van hardcore punk naar mainstream punk. De meningen zijn wat verdeeld over hun muzikale evolutie, maar ze klinken nog altijd behoorlijk en krijgen hun publiek goed mee. Het is wel opmerkelijk dat er nauwelijks nog oude nummers gespeeld werden ('Heaven Knows' en 'Alive And Well'). Verder was er eigenlijk niets op aan te merken en Tim Mcllrath was goed bij stem (wat in het verleden niet altijd het geval was). Toch verlieten vele mensen de weide al, aangezien het intussen erg koud geworden was. Zij die volhielden werden beloond met de sterke akoestische nummers 'Hero of War' en 'Swing Life Away', die voor nog meer kippenvel zorgden. Het hoogtepunt bestond uit de nummers 'Give It All' en 'Savior'.

Geschreven door Kevin, Jacqueline, Ronnie en Kurt

Lees de review van dag 2 hier.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!