Review Halestorm @ Trix

Datum: 
dinsdag, 17 maart, 2015

If you're a freak like me, get off your ass... Halestorm kwam opnieuw naar Antwerpen in Muziekcentrum Trix dus tijd voor alle Halestorm freaks/fans om daar naartoe te trekken.

Razend populair zijn ze aan het worden, deze Amerikaanse rockband opgericht door zangeres Lzzy Hale en broer en drummer Arejay. Ze worden telkens in België goed ontvangen en ook deze avond was dat geen uitzondering. Van een uitverkoop was nog geen sprake, maar net zoals de vorig jaar kon de band voor een goed gevulde zaal optreden.

Ze hadden twee support bands mee op deze tour. De eerste hiervan was Wilson, een alternative metalband uit Detroit. Ze kregen het publiek goed mee met hun energievolle nummers. Ze lijken al heel wat ervaring te hebben, maar zelf hebben ze nog maar 1 album uit genaamd 'Fullblast Fuckery'. Wat we te horen en zien kregen, was een volwassen band die er geen doekjes om wonden. Van bij het eerste nummer was het duidelijk dat ze er veel zin in hadden om enkele Europese fans te scoren. Ons wisten ze in elk geval te overtuigen. Hun liedjes klonken relatief zwaar in vergelijking met de hoofdact, waardoor ze al de nodige sfeer wisten te creëren. De screams en clean vocals van de zanger pasten perfect bij de zware rock die de muzikanten speelden. Ze kregen het publiek heel goed mee, vooral met hun geslaagde Back in Black cover van AC/DC en het leuke met drumstokken tokkelen op bierflesjes, die de bandleden een voor een opdronken. Een fijn begin.

De volgende band was Nothing More. Ze speelden in ons land voor de tweede keer en er waren al enkele fans in de zaal. Helaas wisten ze ons niet te overtuigen. Een soort mengeling van rock, screamo of post-hardcore. Het vrouwelijk gezelschap van de zaal kon vooral kijken naar de shirtloze zanger, die mager maar gespierd was. Maar met de stem die echter uit zijn strot kwam, kon hij beter wel iets aangetrokken hebben, want het klonk eerst alsof hij een schop in zijn edele delen had gekregen. Zijn screams waren niet veel beter, heel schel en hoorbaar niet voor lange tijd vol te houden. Muzikaal viel het beter mee, met goede gitaarriffs en breakdowns van tijd tot tijd. Ze voerden een hele show op door een van de gitaren aan een soort drumstelling vast te hangen en daar met meerderen tegelijk op te tokkelen. De zanger gebruikte deze stand verder vaak om op te springen en boven het publiek uit te torenen. Verder zou de zanger beter aan een drumcarrière denken, want samen met de echte drummer van de band voerden ze een heuse drumshow op. Misschien wisselen met een van de gitaristen, wiens screams beter klonken. Niet veel soeps dus, maar ze wisten het publiek wel te entertainen.

Dan eindelijk Halestorm zelf. Wie hun voorgaande optredens gezien heeft, wist dat een goed optreden zou volgen. Maar we moeten teleurstellen, voorgaande passages waren beter. Redenen: 1) Miss Lzzy was niet goed bij stem. Ze klonk hees en dat bleek al vanaf het eerste nummer heel hard. Dat brengt ons bij 2) ze openden met een nieuw nummer (She won’t Mind) dat lang niet de dynamiek had die andere openers wel hebben. Lzzy kwam helemaal alleen op in het donker, werd vervolgens in de spotlight gezet en begon heel rustig te zingen zonder enige muziek, met haar hese stem. Ze kon deze avond de hoge tonen niet zuiver halen, verre van. Daarna begon het nummer zelf, maar weinig beterschap. Daarna volgde een tweede nieuw nummer, I Like It Heavy. Het nieuwe album genaamd 'Into the Wild Life' is ook nog niet uit, een beetje raar om al op tournee te gaan zonder dat je het album kan verkopen. Tenslotte 3) een rare setlist. Neen, dit was het echt niet. Het eerste deel van het optreden deed ons fronsen, zelfs topsongs als It’s Not You, Dirty Work en Freak Like Me klonken minder en ook het nieuwe Amen was geen topper. Misschien ook daarom dat er ook niet zoveel sfeer was, of we hadden te maken met een rustig publiek.

Het ging gelukkig iets beter bij Familiar Taste of Poison. Lzzy sprak ook de vrouwen in het publiek aan om massaal Daughters of Darkness mee te zingen, wat eindelijk lukte. Ook bij de drumsolo van Arejay deed het publiek eindelijk goed mee. Arejay gooide geregeld met zijn stokken hoog in de lucht, drumde er op los, drumde zelfs even het bekende Seven Nation Army ritme van The White Stripes en drumde tot slot met gigantische stokken. Het optreden kwam eigenlijk pas dan echt op gang, ook met het nieuwe nummer Mayhem hierna. Dit is een heavy song dat aanstekelijk werkt en duidelijk de hit van het nieuwe album wordt. Ze speelden nog  Rock Show, Apocalyptic, Love Bites (So Do I) en I Miss the Misery voor ze het podium afgingen.

Lang moest het publiek niet wachten eer ze terugkwamen. Na een kleine speech van Lzzy schoten ze opnieuw in gang met Mz. Hyde. Ze sloten tenslotte af met Here's To Us. Een leuk nummer, maar niemand leek te verwachten dat ze hiermee gingen ophouden. De band gooide echter al hun plectrums in het publiek en maakte een buiging en er werd een foto genomen, het zat er dus op. Hierdoor rees ook de vraag waarom er in godsnaam dat keyboard op het podium stond, waar Lzzy normaal Break In op speelt. Dit was toch ook wel een gemis in deze setlist. Sorry Lzzy, volgende keer beter.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!