Review Headbanger's Balls Fest 2022 - Een ware Lage Landen line-up met krakers binnen hun genre alsook opkomend talent
Zelfs met het huidige overaanbod aan -al dan niet uitgestelde- concerten, wist het Headbanger's Balls Fest in CC De Leest te Izegem heel wat volk op te trommelen voor een best wel loodzware line-up dit jaar. Bovenaan de affiche prijkte Decapitated (uit Polen), verder was dit een ware Lage Landen line-up met krakers binnen hun genre alsook opkomend talent. We genoten met volle teugen, lees hier het verslag.
De eerste der opkomende talenten was het uit Eindhoven afkomstige An Evening With Knives. Noem het doom metal, sludge of zelfs post metal, het is intense muziek. Met hun full-length debuut Serrated maakten ze zichzelf in 2018 bekend in de Lage Landen en met het in 2020 verschenen Sense Of Gravity timmeren ze verder aan hun sound. De focus lag op het nieuwste album met songs als Endless Night, Levitate en Sacrifice, die stuk voor stuk gesmaakt werden door het - voorlopig nog karige - publiek. Het was een goeie opener die de zaal meteen onderdompelde in een geladen sfeer met vooral hun muziek, en niet zozeer de zang, die feitelijk meer op de achtergrond staat. Zij die er nu nog niet bij waren, hadden ongelijk.
Dan volgde Sons Of A Wanted Man uit ons eigenste Belgenlandje. Als een pletwals gingen ze van start en dit gevoel stopte niet, van begin tot eind bliezen ze met hun sound de zaal omver, een soort modern black metal laten we het noemen (of is dit ook eerder “post metal” maar dan een veel agressievere versie dan die van An Evening With Knives? Ach, die benamingen toch). Nummer na nummer vloeiden in elkaar over zonder enige rustpauze, dan weer schreeuwend uithalend, dan een melancholisch muzikaal momentje, om over te schakelen naar een melodische gitaarpartij. De combinatie van de schreeuwerige grunts en de niet te stoppen muziek deed dit optreden in een mum van tijd voorbij gaan. Je zou haast spontaan naar de merchandise hollen om hun debuutalbum Kenoma aan te schaffen. Je ziet deze Limburgers steeds vaker op line-ups verschijnen en terecht. Topband, zo vroeg op de dag.
Normaal gezien zou ook King Hiss op de bühne staan. Zij houden er binnenkort mee op maar zouden nog enkele laatste optredens geven. Helaas kampt zanger Jan Coudron met stemproblemen en wordt ook dit uitgesteld. Een vervanger werd gevonden in Liar. Ondergetekende is te jong om de geschiedenis van dit fenomeen mee te hebben gekregen, namelijk de West-Vlaamse ‘H8000’ hardcore scene. Daar was Liar prominent bij betrokken geweest, of sterker nog, vaandeldragers. Lang vervlogen tijden, maar nu zijn ze terug, zij het met ferm andere line-up (waartoe we toch een klein vleugje King Hiss kregen met gitarist Josh Fury in de rangen). Na een Darth Vader intro werd overduidelijk waarom de term ‘H8000’ met hardcore geassocieerd wordt. Het werd een waar hardcore feestje van begin tot eind. Enkel echt stagediven ontbrak, maar crowdsurfen, het publiek induiken, meetrekken en laten meezingen, van links naar rechts springen (zowel gitaristen als de frontman), … clichés maar het hoort erbij. Er werd ook zelfs een ode gegeven aan een overleden vriend (de naam ontglipt ons). Veel respect binnen deze scene.
Van hardcore naar loeiharde deathmetal. Met Carnation stond nu wat ons betreft het hoogtepunt van de dag op het podium. Met hun ondertussen zo’n twee jaar geleden uitgekomen album Where Death Lies scoren ze overal goed. Die songs zijn er dan ook boenk op. Reincarnation, Iron Disciple, Napalm Ascension, Sepulcher Of Alteration, Where Death Lies, … ja, dat album was goed vertegenwoordigd. De ene na de andere song volgde elkaar op (want f*ck bindteksten!). Menig moshpit barstte erop los. Maar ook bv. Hellfire en Necromancer uit het iets oudere werk klonken loodzwaar en lieten haast de hele zaal headbangen. Dat kan bijna niet anders met die snedige gitaarriffs, dreunende drumslagen en die dijk van een bulderende stem van Simon Duson, die on stage steeds zijn innerlijke demonen ontketend. Carnation, douze points!
Van deathmetal naar black metal met Wiegedood. Elke band tot nu toe wist het publiek in te pakken met hun eigen door hun muziek gecreëerde sfeer. Ook Wiegedood zette dit verder. Moest de zaal uit zichzelf niet donkerder kunnen worden, dan doet Wiegedood dat wel met hun muziek, alsof je naar een hellegat getransporteerd wordt. Echter kan ik me inbeelden dat deze muziek niet voor iedereen weggelegd is. Een beetje zoals Amenra, je bent ervoor of juist niet. Je zou kunnen argumenteren dat zowat elk nummer op elkaar lijkt (op die rare voicemail met gebrabbel als intro voor het tweede of derde nummer, of was dit een technische storing?), maar die ijskoude monotone melodieën brachten het aanwezige publiek in vervoering. Ook hier werden demonen ontketend op het podium, maar dan met rauwe zang en dito klanken en een dreigende intensiteit.
Het contrast met Fleddy Melculy kon niet groter zijn. Zanger Jeroen Camerlynck en zijn kornuiten (al dan niet gemaskerd) staan bekend om er een feestje van te maken. Eender waar ze spelen is er veel sfeer met hun mix van hardcore en metalcore en dat met ludieke teksten. Het humoristische is dan ook een groot aandachtspunt bij hen. Het nieuwste werk is wel al wat serieuzer, ze groeien als band nog steeds. Sons als Ik ben kwaad, Fuck uw vrienden en God is een kapper gingen er in als zoete broodjes (neen, er werd niet met brood gesmeten deze keer, wel met een bifirol). Jeroen dook geregeld naar het hek om te zingen bij het publiek, alsook de gitarist die mieren in z’n gat leek te hebben (het zou zowaar een Fleddy titel kunnen zijn voor een nieuw nummer). Ook de oude klassiekers werden niet geschuwd zoals Feestje in uw huisje of Geen vlees wel vis. Dat alles werd luidkeels meegezongen door de massaal aanwezige fans, die daarnaast ook een drukbezette moshpit op gang brachten en gingen crowdsurfen. “Terug naar de Kerk van Melcuy”, schalde Jeroen na die klassiekers. Maar dan plots was het gedaan. Technische storing, die zeker 10 minuten duurde. “’t Is kapot” aldus de band al grappend, en dat was het effectief ook. Dan maar even overschakelen op entertainment met een zaklamp. Eens gefixt kon de pret opnieuw verder gezet worden. “Edde nog goesting? Dan 668!”. Het was jammer, want Fleddy Melculy diende zich te houden aan hun timing. Ze stopten op tijd, zodat de headliner geen vertraging zou oplopen.
Headliner Decapitated had heel wat te bewijzen na zo’n dag. Niks ludiek aan dit optreden, wel rauwe deathmetal. Je hoort dat ze al langer bezig zijn in de scene dan bv. Carnation eerder, want hun sound klinkt nog net iets straffer. Na enkele minuten vertraging wegens een microfoonprobleem kwam de band op en zonder poespas of franjes vlogen ze erin: razend, bulderend, loei loei hard en retestrak. Wat betreft zwaarte van muziek bliezen ze elke andere band weg. Echter kregen we de indruk dat eerder genoemde band meer sfeer teweeg bracht. Ook hielden vele Fleddy fans het na een paar nummers al voor bekeken en de zaal liep gestaag wat leger. Toch werd er nog een laatste keer een moshpit ingezet en kwam ook Decapitated oog in oog met crowdsurfers. Decapitated is zeker en vast groot in z’n genre en reist de hele wereld rond, toch vonden we meer heil in onze eigen lokale bands die elk op hun eigen manier minstens even strakke sets neerzetten. We kunnen dus opnieuw spreken van een uiterst geslaagde editie.
Alle foto's in het photo report hier.
Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!