Review Hellfest 2019 dag 2: zaterdag 22 juni - Oude krakers en jonge wolven in kostuum

Datum: 
zaterdag, 22 juni, 2019

Na een te korte nacht maar met een goed ontbijt en een welgekomen tas koffie waren we klaar voor dag twee van Hellfest. De weergoden zouden voor tropische temperaturen zorgen dus hadden we ons voorbereid met zonnecrème, een pet en een navulbare fles water om de dag door te komen. Klaar voor een nieuwe reeks stomende bands.

Na onze dagelijkse ochtendwandeling liep het zweet al van onze rug, op zowat het heetste moment van de dag begonnen we eraan. Eerste afspraak was Whitechapel, de deathcore band die met 'The Valley' één van de beste albums van 2019 hebben uitgebracht. We blijven ons verbazen over de diepe bulderende vocalen die de tengere Phil Bozeman uit zijn strot weet voort te brengen. Vaak wordt zulke muziek zo vroeg op de dag nogal magertjes onthaald maar niet hier, hier stond het talrijk opgedaagde publiek al wild mee te moshen en te crowdsurfen. We begonnen al te zweten als we nog maar naar hen kijken. Met When A Demon Defiles A Witch zette deze snoeiharde opener een punt achter hun set en trokken wij gepakt en gezakt naar de Temple.

Daar gaf de Nederlandse band Dool het beste van zichzelf. Opvallende verschijning die Ryanne Van Dorst, met een dijk van een stem. De sound van de band pastte perfect in deze tent en werd enthousiast onthaald. Het zou een dag worden van korte concerten worden want hier konden we helaas niet te lang blijven staan kijken. Reden hiervoor ging zich zo dadelijk afspelen op main stage 2.

Spijtig dat ze op mainstage 2 speelden en niet op de voor hen meer passende Warzone. Fever 333 was één van de revelaties van 2018 dankzij hun ijzersterke en vaak geschifte performances gelijk waar ze komen. Zo zagen we ze aan het werk op Rock Am Ring en waren we getuige van gitarist Stephen Harrison die in de metershoge mast kroop naast het podium met z'n gitaar en doodleuk op de top wat ging verder spelen. Hier vandaag geen zotte halsbrekende toeren, daarvoor is de main stage gewoon té groot. Zet deze band op de Warzone en het had een veel groter spektakel geweest. Maar natuurlijk draait het niet enkel om de act en capriolen van de band, neen het gaat toch vooral over de muziek. En die muziek is geweldig, ik raad iedereen aan om hun album 'Strength In Numb333rs' te beluisteren. 

Op main stage 1 trad hierna het Duitse Eisbrecher op. De revelatie van Graspop 2018 gaf ook hier een uitstekende performance. Het is al een poos geleden dat de Duitsers Franrijk veroverden maar vandaag gebeurde het opnieuw, hetzij dan in de harten met muziek. De beukende beats in deze industrial metal nodigt uit voor een pompend feestje en dat is ook wat er hier werd ingezet. Er waren amper mensen te zien die stilstonden, degene die wel stilstonden hadden daar een goede reden voor want die wouden hun bier niet morsen. Je moet hier wel je prioriteiten stellen.

Onze prioriteit lag na de ijsbeertjes van Eisbrecher bij de set van Deadland Ritual. Deze band kunnen we categoriseren onder de noemer van supergroep want aan de microfoon vinden we Franky Perez (Apocalyptica), op de bass Geezer Butler (Black Sabbath, Heaven And Hell), op gitaar Steve Stevens (Billy Idol, Michael Jackson) en aan de drums Matt Sorum (The Cult, Guns 'N' Roses). Toch wel een indrukwekkende namenlijst en zo ook was de set die ze ons lieten horen. De band bestaat nog niet heel lang, pas sinds december 2018, en moet het hier voornamelijk doen met covers van hun vroegere bands. Zo horen we o.a. Rebel Yell van Billy Idol en War Pigs van Black Sabbath. Hun optreden hier is trouwens één van hun eerste live-optredens, ze speelden hun live-debut eind mei in West-Hollywood en eerder ook op Download UK. Hun eigen nummers deden ons al uitkijken naar hun eerste full-album want Down In Flames en Broken And Bruised zijn nummers die smaken naar meer.

Een emotioneel weerzien met Frankrijk was het voor de Eagles Of Death Metal die voor eeuwig zullen bekend staan als de band die speelde op de noodlottige dag in de Parijse Bataclan. De pins die de bandleden aanhadden deden daar even aan terugdenken. De band was duidelijk overtuigd om aan het publiek aan te tonen dat ze niet klein te krijgen zijn. Rock 'n' roll never dies leek wel hun lijfspreuk vandaag. Zanger Jesse Hughes was in bijzonder goede doen en entertainde de enthousiaste fans met leuke en aanstekelijke dansmoves. Wij hadden dan weer meer oog voor bassiste Jennie Vee. Dat de band ondanks hun naam totaal geen metal speelt maar eerder rock, kon de aanwezigen duidelijk niet deren. Ze lieten zich gewillig naar het feestje leiden door Jesse Hughes. 

Oude rotten op metalfestivals, ze zullen er altijd wel zijn. Want ook al nemen deze bands stillaan afscheid, ook de 'jongere' bands komen stillaan op leeftijd. Korn en Slipknot zijn ook geen jonkies meer om er maar enkele te noemen. Maar we waren aangekomen bij de dinosaurussen van Whitesnake. Wie Whitesnake zegt, zegt onvermijdelijk ook de naam van David Coverdale bij wie de tand des tijds duidelijke sporen achterlaat. Maar wie Whitesnake zegt, zingt ook direct de hits Here I Go Again en Is This Love. Natuurlijk mochten deze twee hits hier niet ontbreken al moest David toch passen op de hoge noten.

We bleven nog een tijdje achteraan in het alfabet want de volgende band die onze gehoorgangen kwam verwennen was Within Temptation. Totaal geen onbekende voor ons en steevast tussen de headliners op onze Belgische festivals. Hier wat vroeger geprogrammeerd maar daardoor niet minder geliefd. Er zijn nu eenmaal nog grotere bands (lees oudere) die hier spelen vanavond zoals Def Leppard, ZZ Top en Kiss. De aanwezigen lustten de symphonic rock/metal van onze noorderburen wel, met recentste telg 'Resist' en de vele voorgangers kunnen ze al een leuke show in elkaar steken. Zangeres Sharon Den Adel zag er weer stralend uit en sloeg ons meermaals met verstomming met die fantastische stem. Terwijl ze vroeger steevast gothic gekleed ging, kiest ze de laatste jaren meer voor 'normale' kledij en ook de podiuminkleding was soberder. Natuurlijk maakt de band al lang niet meer de bombastische gothic metal ten tijde van 'Mother Earth' maar is de band volwassen geworden in gewoon lekkere, stevige doch catchy metal. De vuurshow nemen we er graag bij, precies of we hadden het nog niet warm genoeg. Bij zo'n temperaturen zouden de bands beter water in de lucht spuiten in plaats van vuur. 

Door het grote aantal fotografen die al stonden aan te schuiven haalden we helaas niet de selectie voor de eerste drie nummers van Def Leppard en dienden we aan de zijlijn toe te kijken. Toch bewonderenswaardig hoe Rick Allen met één arm de drums weet te bespelen en waar zijn twee-armige collega's nog heel wat van kunnen leren. Maar dankzij het missen van Def Leppard stonden we nu wel vooraan voor ZZ Top. Een band die hoog op ons te fotograferen-lijstje stond, want hoe vaak zou je hier nog de kans toe krijgen? Gimme All Your Lovin' zette niet verwonderlijk de weide in lichterlaaie. Ook de rest van de setlist die voor het merendeel ons onbekend waren werden hier met veel liefde onthaald. 50 jaar ZZ Top dan moet er gefeest worden, niet waar?

Na de vrolijke verjaardagsdeuntjes van ZZ Top zochten we duistere oorden op. Want in de Temple speelde Cradle Of Filth, heersers van de Britse black metal scene. Het is inmiddels de zesde maal dat de band Hellfest kwam bezoeken met hun theatrale show. En voor deze gelegenheid stond die volledig in het teken van hun album 'Cruelty And the Beast'. Best wel zwaar op de maag deze band, na wat we net aanschouwden op de main stage maar dat deze band populair is hier op Hellfest zagen we aan de goedgevulde tent.

Na Cradle Of Filth kon het publiek gewoon doorschuiven naar de aanpalende Altar want daar stond nog zo'n zwaar werk je op te wachten. Zet leden van Katatonia samen met leden van Opeth en laat de vocalen in de handen van Nick Holmes (Paradise Lost) en je krijgt deathmetal-supergroep Bloodbath. Niet de gemakkelijkste band om te fotograferen met het erbarmelijke licht maar je kan moeilijk zulke band onder vrolijk kleurende spots zetten. Het draait vooral om de muziek, en die is hard, snoeihard net zoals de fans het willen. Titels als So You Die, Chainsaw Lullaby, Breeding Death en afsluiter Cry My Name spraken voor zich. 

Na al dit bloeddorstig en duister geweld is de tijd gekomen voor de afsluiter van de dag op main stage 2. Net na Kiss mochten de Britten van Architects aantreden en dat is best opmerkelijk voor deze metalcore band uit Brighton. Door hun trieste geschiedenis en hun uitstekende laatste albums is hun populariteit enorm toegenomen. Vandaar ook deze welverdiende spot op de main stage. De band liet hun dankbaarheid duidelijk merken en zette de beste show neer die we ooit van hen hebben gezien. Onder het toezicht van een nog nagenoeg volle weide, hardcore fans en metalheads die benieuwd waren naar Architects en deze band voor de eerste keer wilden zien. Zij werden zeker niet teleurgesteld. Kleppers als Naysayer (het enige nummer uit 'Lost Forever//Lost Together'), Nihilist, A Match Made In Heaven, Modern Misery, Royal Beggars en ga zo maar door werden aan een razende vaart door Sam Carter (in kostuum) op het publiek afgevuurd. Sam nam enkele keren kort het woord maar liet vooral de muziek spreken, zo zei hij dat het maar logisch was dat ze op Hellfest speelden daar hun nieuwste album 'Holy Hell' heet en werd het titelnummer ingezet. Ook bedankte hij alle bands en in het bijzonder hun vrienden in Fever 333. Natuurlijk kon ook het emotionele Gone With The Wind niet ontbreken, deze keer met een korte ingetogen bedanking voor Tom Searle waarna het publiek luidkeels "We Love Tom scandeerde". Op de indrukwekkende videowalls wist je vaak niet goed waar eerst te kijken. Wanneer dan het hartje verscheen met de initialen T//S werd dit op luid applaus onthaald, Dan Searle stond recht vanachter de drums en bedankte voor dit gebaar. Dag 2 werd afgesloten door het geweldige Doomsday

We konden weer aan onze wandeling beginnen en het beloofde weer een korte nacht te worden. Nog even alles geven voor de afsluitende dag van Hellfest 2019. Bekijk ook het photo report.

Lees ook het verslag van de eerste en derde festivaldag en bekijk de foto's van dag 1 en dag 3.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!