Review Horrorfest - Inked in Blood @ CC De Warande

Datum: 
zaterdag, 31 januari, 2015

Toen de aankondiging van een Obituary show in cultureel centrum De Warande mij bereikte trok ik toch even de wenkbrauwen op. Een zompige death metal band in de cultuurtempel van de Kempen? Hoe was dat kunnen gebeuren? Bij aankomst blijkt echter dat de show past in het grotere geheel van een heus horrorfestival. 

De hal van De Warande is gevuld met smaakvolle (nu ja) installaties waaronder een bloederige trouwjurk aan kettingen en een heuse buffettafel met op het menu een cocktail van versgehakte baby. Cultuurminnende mama’s en papa’s, overlopend van goede bedoelingen, tronen hun nageslacht mee door de verschillende exposities want cultuur is nu eenmaal cultuur, zelfs wanneer het om gruwel gaat. Toch stelde ondergetekende zich enige pedagogische vragen bij de meerwaarde van bepaalde tentoonstellingen voor jonge kinderen. Vooral de werken van kunstenaar Joshua Hoffine, die nachtmerries van kinderen omzet in onrustwekkend realistische foto’s, zullen menig kind de daaropvolgende nacht badend in het angstzweet doen wakker schrikken hebben.

De inbedding van deze metalshow  in de schoot van een ruimer festival heeft enkele verrassende bijwerkingen. Nog voor aanvang van de eerste band grijpt een hyperactief vrouwtje in de hal een microfoon en geeft een ‘scream-performance’ ten beste. Het blijkt om een project te gaan van de Ijslandse artieste Erna Omarsdottir. Nu zijn metalheads wel wat gewend maar een kleine Ijslandse die in hun gezicht staat te krijsen is voor de meesten een totaal nieuwe ervaring en de gezamenlijke staat van het verzamelde volkje na afloop van de performance kan best omschreven worden als een mix van verwarring, verbazing en ongeloof.

Een tweede opmerkelijk verschijnsel is dat er tussen het publiek behoorlijk wat mensen lopen die duidelijk ver van hun comfortzone verwijderd zijn.  Abonnees van het cultureel centrum die wel eens een metaloptreden van dichtbij willen zien maar zich zichtbaar ongemakkelijk voortbewegen tussen de zwartgeklede concertgangers. Zowel deze vreemde eenden in de bijt als de reguliere metalheads zijn duidelijk opgelucht als de lichten uitgaan voor de openingsband. De eersten omdat ze zich nu in het veilige donker achteraan kunnen nestelen, de tweeden omdat ze bevrijd zijn van onverwachte erupties van cultuurbobo’s.

Het Britse Rotting Repugnancy mag de debatten openen.  Aan inzet en enthousiasme geen gebrek maar dit alles kan niet verhullen dat de brutale death metal die ze brengen toch wel erg standaard en inwisselbaar is. De zanger spuwt en rochelt zich door zijn set en ergens achteraan in de zaal verdwijnen vingers voor de eerste maal in oorschelpen. Zaal De Kuub is officieel ontmaagd waar het extreme metal betreft. Met een fikse ‘Hail Satan’ neemt Rotting Repugnancy na een korte set afscheid van het publiek.

Tijdens dit eerste optreden mengen zich met mondjesmaat in rode t-shirts gehesen vrouwen en meisjes onder het publiek. De laatste noten van Rotting Repugnancy zijn nauwelijks uitgestorven wanneer plots Thriller van Michael Jackson door de boxen weerklinkt en een vijftigtal danseressen zich te buiten gaan aan een flash mob. De gezichtsuitdrukking  van de jongens van Dust Bolt die net hun materiaal op het podium sleuren en de zaal inkijken is goud waard (Belgians!). Deze dance performance zal de laatste onverwachte gebeurtenis van de avond zijn en vanaf nu kan iedereen zich weer concentreren op de enige zaak van belang: muziek!

Zelden hebben we een band met zoveel honger het podium zien bestormen als Dust Bolt. Met de overtuiging en vrijmoedigheid van jonge honden hossen ze van de ene kant van het podium naar de andere onderwijl enthousiast headbangend. Hyperactieve frontman Lenny wendt zich meermaals tot het publiek om hen aan te zetten tot beweging en medewerking. De frisse thrash van de Duitse jeugd hapt lekker weg en Dust Bolt is vandaag zonder twijfel de hardst werkend band op de affiche. De energie spat ervan af en wat ze nog wat aan techniciteit en professionalisme ontberen weten ze ruimschoots te compenseren met hun enthousiasme. De focus ligt vooral op nummers uit het laatste album ‘Awake The Riot’ waarbij vooral opvalt hoezeer de band al gegroeid is ten opzichte van hun debuut. Een nummer als Believe The Lie overstijgt duidelijk het zuivere thrashgenre en is een bewijs van de groeimarge die Dust Bolt nog heeft. Agent Thrash sluit een onderhoudende en vooral erg energieke set af.

Het contrast met Mpire Of Evil kan nauwelijks groter zijn. Met ex-leden van Venom in de gelederen gaat het hier om een verzameling muzikanten die zijn strepen reeds ruimschoots verdiend heeft in het genre. Deze mannen op leeftijd moeten het niet hebben van een aan ADHD grenzende podiumpresentatie maar slingeren hun muziek wel bijzonder efficiënt de zaal in. Frontman The Demolition Man (Tony Dolan) interageert met de zaal met een mengeling van typisch Brits flegma en de bedaardheid van een prille grootvader terwijl levende legende Mantas na al die jaren zijn gitaar nog steeds vasthoudt alsof hij ze pas in handen heeft gekregen. Alhoewel de band met Blackened Are The Priest en Parasite een aantal sterke metalsongs laat horen (denk aan een mengeling tussen Venom, Motörhead en Diamond Head), ligt de nadruk toch vooral op nummers van Venom. De eindspurt van Mpire Of Evil bestaat zelfs uit een aaneenschakeling van maar liefst vier Venom songs; een vrij standaard Welcome To Hell, een chaotische versie van black metal, een sterk Witching Hour en Countess Bathory als waardige afsluiter. Een verrassend sterk optreden van een band die misschien net iets teveel op veilig speelt door te focussen op hun verleden in Venom en te bescheiden is over het eigen werk.

Maar niemand kan betwisten dat de enige band die er vandaag echt toe doet Obituary is. De Amerikanen blijven koppig de koers varen van traditionele old school death metal met zompige riffs en sporadische tempoversnellingen. Met 'Inked In Blood’ heeft men een voortreffelijk nieuw album uitgebracht en het is dan ook met de gepaste trots dat de band met Centuries Of Lies en Visions In My Head meteen twee nummers van die boreling de zaal in slingert. Het gewicht van de setlist die daarop volgt ligt vooral op de albums’ Slowly We Rot’ (Intoxicated, Bloodsoaked, Immortal Visions, ‘Till Death en Stinkupuss) en ‘The End Complete’ (Back To One, Dead Silence). Natuurlijk moet een band keuzes maken wat de songs betreft maar de eer van een klassieker als 'Cause Of Death' laten verdedigen door ocharme één nummer Infected stelde ons toch een beetje teleur. Don’t Care moest dan weer de meubelen redden voor ‘World Demise’. Doch niet getreurd, belangrijker dan de songs die we misschien misten was het feit dat hier een band op de planken staat die een degelijke pot death metal kan neerzetten. Dankzij een erg goed geluid was het genieten van elke riff, elke drumroffel en elke grunt. Zoals wel vaker bij Obituary nemen de bandleden tussen de nummers door ruimschoots de tijd om te overleggen en aan knopjes en schakelaars te friemelen wat een beetje te koste gaat van de beleving en nu en dan de vaart wat uit het optreden neemt.

Na Dead Silence verlaat de band even het podium om daarna een ruime bisronde in te zetten. ‘Back On Top’ en ‘Inked In Blood’ onderstrepen daarbij nogmaals de livewaarde van het meest recente album maar het zijn toch vooral I’m In Pain en uiteraard de überkraker Slowly We Rot die een vet punt op de i zetten.

Horrorfest was zowel muzikaal als qua omkadering een bijzonder genietbaar evenement en voor mijn part is dit een concept waar meerdere culturele centra zich eens over zouden mogen buigen. Meteen hebben we met De Kuub ook weer een mooie locatie en erg aangename zaal ontdekt. Alleen spijtig dat de architect indertijd de keuze heeft gemaakt om de omgeving te bedekken met grote, gladde tegels die weliswaar mooi ogen maar na regen en vrieskou menig bezoeker alsnog op de knieën dwong. Al ben ik thuis wel gaan vertellen dat ik die blauwe knie te danken had aan een moshpit en niet aan een inschattingsfout van een architect.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!