Review Jera On Air 2023 dag 1: donderdag 22 juni - Een zondvloed aan breakdowns

Vorige week onderging Ysselsteyn voor de 29ste keer dat de grondvesten daverden voor drie dagen gevuld met de beste punk, metalcore en hardcore dat onze aardbol te bieden heeft. 

Regen, modder, breakdowns en nog meer regen.

We konden nog maar twee dagen bekomen van Graspop en dan was het weer tijd om te vertrekken, maar dit keer naar onze Noorderburen voor drie dagen genieten van nog meer muzikaal geweld. We vertrokken reeds vroeg in het ochtengloren om de drukte voor te zijn en ook om de lange wachttijden te vermijden aan de parking. Na geparkeerd te hebben met een moeizame binnenkomst voor de controle van het parkingticket (desondanks een geldig parkingbewijs toch kunnen betalen) lieten we het zeker niet aan ons hart komen. We betraden enthousiast het heilige domein om onze tent op te zetten op het terrein. Het camping terrein betreden verliep vlot maar wat al direct opviel was dat er maar één grote sanitaire blok voorzien was voor het hele terrein met als uitzondering enkele urinoirs. Er was ook een mini-supermarkt waar je terecht kon voor ontbijt, snacks, medicijnen en nog veel meer! Verder was er nog een campingwinkeltje en een stand om je gsm op te laden.

Na het opzetten van de tent en het terrein verkend te hebben was het eindelijk tijd om het festival terrein te betreden! Dit verliep voor veel festivalgangers waaronder vooral voor degene die een dagticket hadden extreem moeizaam. Daar kwam nog eens bij dat het pijpenstelen begon te regenen (jaarlijkse traditie). We hoorden verhalen van mensen die minstens drie uur in de rij stonden en net niet onderkoeld raakten. Waarbij ze toch beter vroeg dan laat met de oplossing kwamen om degene met een campingbandje toegang te verlenen. Jera compenseerde dit allemaal de dag nadien met een gratis comsumptie, schol! 

Paleface Swiss @ Eagle Jupiler

Paleface Swiss mocht de spits afbijten met hun beatdown deathcore omdat Polaris hun tournee moest stopzetten wegens het tragische sterfgeval van bandlid Ryan Siew die het leven liet op 26-jarige leeftijd. Onze gedachten en steun gaan dan ook uit naar alle fans, vrienden en familieleden. Ze zijn niet gekend als Zwitserland voor hun neutraliteit maar voor dat ze alles vernietigen wat op hun pad komt. Paleface Swiss doorbrak de stilte met de opener 'Nail To The Tooth' en vulde de tent met meedogenloze riffs waarop frontman Zelli zijn aggresieve vocals losliet op het publiek! Dit zorgde meteen voor een brute moshpit waar de roundhouse kicks je rond de oren vlogen. De toon was gezet en Paleface Swiss raasde als een kudde woeste neushoorns doorheen de tent met onder andere hun recentste nummers 'Best Before:Death' en 'Please End Me'. Doorheen de beatdowns waar two steppers en moshers en nodige circle pits aan te pas kwamen was er ook een nummer om even op adem te komen. Bij 'My Grave/Lay With Me' liet Zelli zich van een andere kant zien met emotionele rap dat eindigde in een razernij waarbij men volledig door het lint ging. De moshpits werden nog bruter en de crowdsurfers kwamen langs alle kanten voorbij bij het nummer 'Dead Man's Diary'. Eindigen deden de heren met 'Curse Us'  waarbij de frontman zijn screams en gutturals voor een laatste keer door het publiek liet razen. Dit resulteerde in een laatste waaier aan schuimbekkende fans die de boel volledig kort en klein sloegen in de pits. Op het einde kreeg Paleface Swiss een welverdiende staande ovatie van het publiek! Ze slaagden er in het publiek helemaal warm te maken voor rest van de dag desondanks het slechte weer. 

Employed To Serve @ Vulture Eastpak 

Na het opwarmertje van het last minute toegevoegde Paleface Swiss, was het aan de Britse metalcore band Employed To Serve om het verregende Jera publiek in de benen te krijgen. Met invloeden van Machine Head, Testament en Exodus weet de band al een aantal veelbelovende albums te brengen. We waren dan ook zeer benieuwd wat deze band live teweeg kan brengen.

Met de zachte tonen van 'Universal Chokehold' komt de band ten tonele en zet zich schrap voor de snelle riffs en volle schreeuwstem van 'Eternal Forward Motion'. Zangeres Justine Jones gaat er direct vol voor en probeert het binnendruppelende publiek mee te krijgen, maar de kleine teleurstelling van het weer zit er nog iets te diep in. Van gas geven weet de band wel, want de eerste drie nummers worden als een stoomwals het publiek in geramd en dit wordt beantwoord met de eerste moshpit. Ondanks dat de band heel strak speelt, is het vooral Justine die indruk maakt. De blonde dame perst moeiteloos het een na het andere nummer uit haar lichaam, als je haar tekeer hoort gaan is het ook niet gek dat de groep door veel artiesten binnen de metalscene getipt wordt. De set wordt lekker strak afgewerkt en ze brengen voor ieder wat wils. 'World Ender' klinkt als muziek in de oren voor de Gojira fans (waar Employed To Serve nog een tijd het voorprogramma deed), en wordt opgevolgd door 'Dull Ache Behind My Eyes' waarin meer de Machine Head chaos in terug te horen valt. 

Al met al weet Employed To Serve de tent op de vroege donderdagmiddag dat Vulture tent goed op te warmen. En als de band het feestje eindigt met 'Party’s Over' lijkt iedereen (heel) even het slechte weer te vergeten. De groei die de band heeft laten horen in het verloop van de studioalbums is zeker ook terug te horen op het podium. Zeker een tip om deze band in de gaten te blijven houden in hun groei de komende jaren in de metalcore scene.

Malevolence @ Eagle Jupiler

Na een degelijk verwarmende set van Employed To Serve is het aan Malevolence dat helemaal van Noord Engeland is afgezakt om de boel in lichterlaaie te zetten in Ysselsteyn. Deze heren hebben onder andere in het VK al een serieuze reputatie opgebouwd voor het brengen van explosieve shows en voor het zorgen van immense moshpits op festivals. Na drie albums en het recent verschenen "The Aggression Sessions" zij aan zij met Thy Art Is Murder en Fit For An Autopsy.

De uit South Yorkshire afkomstige band brengt een mix van groove, beatdown hardcore en metalcore. Het publiek is talrijk aanwezig en ze zijn kletsnat en gefrustreerd van de regen maar, ze wachten geduldig al roepend op Malevolence. Wanneer de heren het podium betreden kunnen ze rekenen op gejuich en is iedereen reeds de regen vergeten. Malevolence sloopt de tent met een enorme hamer gevuld met 'Malicious Intent' waarbij een gigantische moshpit ontstaat. We kunnen onmiddellijk rekenen op het publiek dat uitbundig meezingt op alle nummers. Het publiek is een turbulente storm dat omslaat in een kolkende moshpit bij 'Still Waters Run Deep'. Het hek is helemaal van de dam als de frontman Alex op de barrière staat bij het publiek terwijl alle handen in de lucht vliegen en mensen meezingen in de microfoon. Tussen de crowdsurfers spotten we zelfs iemand die in een opblaasbare flamingo de tijd van zijn leven heeft.

Malevolence brengt nog klassiekers als 'Higher Place', 'Keep Your Distance'  en het recente 'Waste Of Myself'. Malevolence eindigde hun set met 'On Broken Glas' waarbij de circle pits en moshpits je om de oren vlogen. Na de set bleef het publiek nog enige tijd Malevolence scanderen onder luid applaus. Malevolence bracht een energieke set waarbij de Eagle stage maar net overeind bleef staan. Wij kijken alvast uit naar hun aanstaande EU tournee eind dit jaar.

Code Orange @ Vulture Eastpak

Code Orange is een Amerikaanse hardcore punk band uit Pittsburgh, Pennsylvania, die in de ruim vijftien jaar dat ze aan de muzikale weg timmeren een steeds explosieve mix van metalcore en metal brengen in hun sets. Kortom, garantie voor vuurwerk op het podium, want voor Code Orange is het nooit heftig genoeg. Luisteren naar een nummer van Shania Twain terwijl Code Orange het podium op sjokt, kan voor sommige mensen vreemd overkomen, maar ik blijft het heerlijk vinden om een tent voor ruig uitziende mensen woord voor woord soortgelijke intro nummers mee te horen zingen. Vanaf het moment dat de laatste tonen van Shania Twain uitdoven lijkt het direct gedaan met de rust, als de band losbreekt met de nieuwe single 'Grooming My Replacement' en 'Swallowing The Rabbit Whole'.

Code Orange draagt hun hele set met een onstopbaar niveau aan energie. De grimmige blikken van bassist Joe Goldman zijn bijna angstaanjagend, maar onderstrepen (met vette lijnen) de brute hardheid die de band tentoonspreidt. Zangeres en gitariste Reba Meyers overtuigt met haar sfeervolle zangstem, terwijl Jami Morgan elke persoon in de tent wil raken tot het diepst van hun ziel. Bij iedere “I don’t care how you move, but move!” die hij het publiek in slingert lijkt de tent daadwerkelijk steeds meer in beweging te komen. Als halverwege de intro van 'I Am King' ineens ingezet wordt door de band, lijkt het publiek ineens helemaal aan. Maar helaas switchen ze na de intro naar 'The New Reality’. Een extreem energieke en brute set maakt zijn vervolg en we ontvangen als afsluiter het bijna bovennatuurlijke ‘Forever’.

Lorna Shore @ Eagle Jupiler

Het stemgeluid van de kleine Will Ramos lijkt niemand te ontgaan. Door zijn stemkunst lijkt het de band naar een eenzame hoogte te blazen. Dit werd eerder online ook weer duidelijk toen zijn voice cover van de nieuwe Sleep Token single ‘Chokehold’ viraal ging op YouTube. De Eagle Stage stroomt dan ook al vroegtijdig lekker vol in aanloop naar de show van Lorna Shore. Starend naar een volledig rood uitgelicht podium wacht iedereen dan ook in spanning op het immense stemgeluid van Will zodra ‘Sun//Eater’ ingezet wordt door de band... maar helaas, door technische problemen met zijn microfoon blijft het “stil”. Door een zee van timeout gebaren vanuit het publiek lijkt de crew het door te hebben en wordt snel een nood microfoon overhandigd. Jammer genoeg lijkt de band geen zin te hebben in een herstart van hun eerste nummer want ze blijven gewoon doorspelen en ook de zang wordt opgepakt waar de microfoon het toe laat.

Vanaf het tweede nummer ‘Cursed to Die’ zijn we dan echt volledig los en worden we een volle set bedolven onder bruut klinkende vocalen en snoeiharde gitaren. De nummers worden een voor een met vol enthousiasme ontvangen door een volle Eagle Stage. Een groot voordeel van festival sets is dat er altijd nog bevriende artiesten en/of oud bandleden rondlopen op het terrein. Zo ook in dit geval, zodra Tom Barber, frontman van Chelsea Grin en oud bandlid van Lorna Shore het podium oploopt, wordt het publiek uitzinnig. Deze twee vocals bij elkaar veroorzaakt bijna een muzikale aardbeving op het terrein in Ysselsteyn. Na een ruim veertig minuten durende set bewijs Lorna Shore wederom dat zij op dit moment de maatstaf van de Deathcore scene zijn. Buiten wat technische problemen in het begin waardoor niet alles muzikaal even goed over kwam, was het een show van wereldformaat.

The Amity Affliction @ Eagle Jupiler

Waar ik in het begin nog weleens moest wennen aan de wisseling tussen de clean zang van Ahren Stringer en de diepe screams van Joel Birch, is het wel een trademark van perfectie geworden van deze band van down under. The Amity Affliction staat bekend om hun zeer persoonlijke liedjes, die vaak gaan over depressie, angst, dood, drugsmisbruik en zelfmoord. Veel teksten komen voort uit de struggles van zanger Joel Birch.

Ze trappen de show gelijk goed af met twee van hun hits ‘Death's Hand’ en ‘All My Friends Are Dead'. Er wordt goed meegezongen en de gitaarloopjes blijven direct in je hoofd rondzingen. De wisseling tussen clean en screams brengt een bepaalde emotie over en je merkt dat de teksten van de nummers ook echt hard aankomen bij het aanwezige publiek. Je voelt de pijn en emotie in de nummers en het publiek schreeuwt dan ook mee alsof alle pijn gezamenlijk gevoeld wordt en eruit moet.

‘Drag The Lake’, ‘Don’t Lean On Me’ en ‘Pittsburgh’ doen het alle drie het beste bij het publiek en dat weet de band, want de nummers zitten heel slim door de set verdeeld. De band met volle overgave en passie en super slimme set neer te zetten en laten je op deze zeiknatte, trieste avond achter met een zwaar gevoel. Een wat je doet nadenken over het belangrijke dingen in het leven, maar dan vloeit het bier toch ineens weer rijkelijk aan de bar en herinnert iedereen zich ineens weer dat we een groot Jera feest aan het vieren zijn en opwerken naar de afsluiter van de avond Parkway Drive.

Parkway Drive @ Eagle Jupiler

Hoe clichématig het ook klinkt, met deze Australische metalcore band weten we altijd dat de hele tent letterlijk en figuurlijk de fik in gaat. Het is dan ook niet gek dat we deze band bovenaan de affiche voor de donderdag zagen verschijnen. In 2019 bewezen ze al dat ze deze plek meer dan waardig waren en vanavond is het dan ook tijd om het nog eens dunnetjes over te doen.

Na een indrukwekkende intro en opkomst met fakkels, ontploft de tentvanaf het eerste nummer en zijn we klaar voor een tornado van hits in een vijf kwartier durende set. Met ‘Prey’ en ‘Carrion’ warmde Parkway Drive het publiek letterlijk en figuurlijk op, en met ‘Vice Grip’ krijgen de heren de moshpits en toestroom aan crowdsurfers in de hoogste versnelling. Alles werd uit de kast gehaald om het publiek te trakteren op een visueel spektakel en hiervan wordt zichtbaar genoten. Winston McCall blijft (zoals gewend) alle aandacht naar zich toe trekken en maakt er een groot show spektakel van, maar het maakt niet uit want we zijn even een en vieren samen het grote afsluitfeest van Jera dag één.

Met de bangers ‘Crushed’ en ‘Wild Eyes’ sluiten we de eerste dag met een tevreden gevoel af. De weergoden waren ons traditiegetrouw op de eerste dag van Jera niet gezind maar bijna niemand lijkt dat op dit moment iets te boeien. Als grijnzende modder monstertjes strompelen we het veld af. Op naar een warme douche, bed en twee dagen vol toffe bands, goed weer en veel koud bier in het vooruitzicht.

Foto's: Chimaera Photography.

Assistentie bij het verslag: Marco de Bruin.

Lees ook de verslagen van dag 2 en dag 3 en bekijk de sfeefoto's!