Review Jera On Air: vrijdag 23 juni 2017
25 jaar. Zoveel jaren bestaat het populaire Jera On Air Festival dat standaard ieder jaar in het kleine dorpje Ysselsteyn van de gemeente Venray georganiseerd wordt. Op 22, 23 en 24 juni mocht het festival met een extra pré-party genieten van de mooie aankomende muzikale dagen met het typische klimaat van Nederland: zon en regen.
Vooraleer we menig bands gaan reviewen, willen we het zeker hebben over de organisatie van Jera, wat een toporganisatie met zich meebrengt. Vrijwilligers aan de lopende band, crewleden alom verspreid en daarnaast een mooie gestructureerde onderdeling van het festival. Eetstanden met veel variatie, zoals veggie food, sandwiches, beenham, beefburgers en gyros, frieten, snacks en meer. Daarnaast zijn de drankstanden verdeeld in de grote en kleine tenten. De indeling van deze tenten liggen strak uit elkaar, maar wel met genoeg beenruimte om te verzinken tussen de andere merchstanden en toiletten. Merchandising tenten zijn er in een kleine hoeveelheid aanwezig, maar deze indeling hoort bij Jera. Tenslotte willen we de VIP/Guest zeker niet vergeten, waar de talrijke bandleden rondliepen en waar de vrijwilligers en bandleden een rustig praatje met iedereen komen slaan. Jera On Air is op het vlak van pure mentaliteit en menselijkheid een waardig eerbetoon en mag in menig ogen een voorbeeldfunctie zijn voor talrijke organisaties binnen de muziekwereld.
Aangezien donderdag 22 juni een pré-party was voor het officiële Jera On Air gebeuren op vrijdag 23 en zaterdag 24 juni, huldigen we onze dagen met een voorbereiding. Op vrijdag 23 juni brengt de organisatie van Jera On Air in alle vroegte de mededeling dat Broken Teeth een serieuze vertraging heeft opgelopen en dus zou verwisseld worden met de band Landscapes. Uiteindelijk speelt Broken Teeth een kleine set voor Coldburn en werd het tijdschema anders voorgesteld.
Vrijdag 23 juni begon met de exclusieve reünieshow van As Enemies Arise. De band, die in 2015 uit elkaar ging, vierde op Jera On Air niet alleen hun reünie, maar ook de verjaardag van één van hun bandleden. Met een nineties intro en boordevol confetti sprongen de mannen van As Enemies Arise in het oog met hun overduidelijke getalenteerde melodic hardcore. Het muzikaal geweld sprong daarnaast in de meeste wilde vormen over de kleinste Punkbrockbar en schreeuwde de longen uit hun lijf. Het publiek stond niet stil bij deze wilde harem, maar de eerste kleine moshpits en violent dancers schoven naar voren en maakten zich eigen aan de muziek van As Enemies Arise. Met een boordevol nineties geluid, hopen confetti en happy birthday van het publiek, zorgden As Enemies Arise voor een momentopname dat de Belgische en Nederlandse wereld toch echt gemist hadden. Misschien wordt het toch weer tijd voor een tournee?
Na As Enemies Arise werd op de mainstage het poppunk groepje As It Is verwacht. Aangezien poppunk wel degelijk een groot onderdeel is van Jera, gaven we deze band een serieuze kans. Vorig jaar konden we al genieten van het mooie Neck Deep, maar zou As It Is hen kunnen veroveren? Helaas, nee. As It Is werd geïntroduceerd als vijf mannen met hetzelfde witte t-shirt en had technisch een grote verovering kunnen zijn. Helaas voor de zanger maakten zij zich op als een One Direction-show, waar we niet stonden op te wachten. As It Is sloeg de plank mis door de zanger die zich meer waande in een boysband dan een poppunk band. Éénzelfde t-shirt dragen hoeft echt niet. Het poppunk gehalte was niet in de hoogste vanen aanwezig en we hadden van As It Is toch veel meer verwacht.
Op de second stage maakten de Canadeze mannen van Obey The Brave hun opwachting in een volledig volle tent. Het publiek kon niet meer wachten op de nieuwe nummers van deze band en eerlijk, wij waren ook wel benieuwd om Obey The Brave nog eens aan het werk te zien, want hun nieuwe cd Mad Season klonk toch wel heel erg anders en zeker in de stemtechnieken van zanger Alex. Zou hij dan daadwerkelijk toch iets aan zijn schorre en diepe stem hebben gedaan? Andere technieken hebben aangeleerd? Wel, in eerste instantie toen Alex en co. op het podium kwamen, hadden we wel de indruk dat hier een zeer sterke band stond. Melodisch is het geweld en agressie in hun songs ontzettend krachtig. Door het muzikale talent van de bandleden ontstonden ook al meteen de eerste violent pits, zonder meer. Maar met het openzetten van de stemtechnieken van zanger Alex met nummers als On Our Own en Live And Learn en zijn andere gelijknamige nummers, hoorden we toch wel een erg andere, dus vervormde, stem in zijn live-versie vergeleken met zijn cd-versie. Zelfs het bekendste nummer Drama werd een heel andere versie in zijn live vorm. Terwijl het één van de sterkste nummers momenteel is van Obey The Brave, werd de herkenning toch in mindere mate neergezet. Ondanks dat deze kleine zaken opvielen, was de sfeer van het publiek er niet minder op geworden. Crowdsurfers en kleine pits werden in grote mate opengezet, de sing-a-longs stierven niet uit en Obey The Brave had hun die hard fans weer mee. Maar men kan toch niet ontkennen dat elk nummer van Obey The Brave een zekere gelijkenis heeft en dat het op momenten een erg ééntonige set kan worden.
Op de mainstage maakten zich na Obey The Brave de mannen van de deathcore band Chelsea Grin hun opwachting. In eerdere gevallen heeft de zanger van Chelsea Grin veel commentaar gekregen op zijn stem, dus men was benieuwd of hij hier ook wat mee gedaan heeft. Daarnaast zijn er ook wat line-up veranderingen geweest. Men had toch wel een gevulde tent verwacht bij Chelsea Grin, maar dat verminderde toen de set eenmaal bezig was. Met het intronummer Skin Deep bracht de Amerikaanse band een nieuwe vorm van Chelsea Grin. Door de atmosferische elementen in muziek toe te voegen, was het muzikaal geweld een enorme opvoering van techniek. Chelsea Grin was duidelijk een sterk item geworden in muzikale technieken. Maar de stem van zanger Alex Koehler gaf echt te wensen over. De screams waren keihard. Alex had ze onder controle, maar de hogere screams en de duidelijke heldere vocalen zijn niet bestemd voor de stemtechnieken van Alex. Ook konden we toegeven dat de povere lyrics achterwege zouden gelaten moeten worden. Hoe krachtig Alex op het album is, zo is er live niet veel van te vinden. De tent was naarmate de set eindigde ook steeds met minder publiek gevuld. Men weet duidelijk dat Chelsea Grin de muzikale talenten heeft om hier een grotere deathcore band van te maken, maar waar is deze mogelijkheid om dit ook door te zetten?
Broken Teeth waren dan eindelijk op het festival aanwezig, toen ze voor Coldburn op de Punkbrockbar hun stevige muzikale set introduceerden aan menig man. Aangezien ze natuurlijk hun set moesten inkorten, werd er meteen letterlijk gevlogen in de violent pits en moshpits van de mannen van Broken Teeth. Hun overweldigende punk political stemgehalte was zeer sterk aanwezig in de nummers die ze speelden. Men was zeer royaal aanwezig bij een show die teksten en muzikaliteit in zo’n sterk vaandel zetten. Broken Teeth, men was blij om jullie toch nog aan het werk te zien.
Meteen opvolgend was het kleine hardcore bandje Coldburn, dat een serieuze hype was gedurende de laatste jaren. Bij de kleine stage Punkbrockbar was het veelaleer even zoeken waar de fans zich hadden verstopt, maar naarmate dat de eerste tonen gezet waren, was het overduidelijk dat Coldburn nog steeds er hard tegenaan kan gaan en eveneens met of zonder fans. De kleine tent werd gevuld tot de rand en Coldburn zag en lachtte toe. Een zeer sterke muzikale set met kleine violent pits, overduidelijk de Colburn show waar men van genoot.
Op de tonen van de op mainstage spelende While She Sleeps slopen we naar de second stage om de beesten zien van The Black Dahlia Murder. Vorige week nog op Graspop Metal Meeting en vandaag in de middelste tent van Jera Open Air. The Black Dahlia Murder vulde een second stage met oorverdovend veel fans die zaten te wachten op de eerste noten van het nummer What A Horrible Night To Have A Curse. De screams, de grunts, de filthy en nasty tonen en vooral het op en neer bewegen van de handen in de lucht, spraken van een sterk muzikaal geweld. Moshpits bleven niet lang uit en de muzikale set zette zich sterk door met hun oorverdovende riffs, sterke drumtechnieken en screamende en ludieke stemtechnieken van de zanger. Nummers als Contagion, Abysmal, Deathmask Divine en I Will Return zorgden voor strak muzikaal geweld. The Black Dahlia Murder schitterde in een volle second stage.
Northlane kreeg de laatste jaren toch veel kritiek te slikken over de nieuwe zanger, maar vandaag konden we op Jera On Air genieten van een zanger die duidelijk de muzikale kneepjes onder de knie had. Met nummers als Paragon, Colourwave en Rot kregen we even een korte weergave van een mooi Northlane.
Tussen Northlane en Suicidal Tendencies gingen we even op onze krachten komen in de Cathedral Of Chaos, of weliswaar de dj-tent. Eerlijk, hoort dit wel thuis op een hardcore/metalcore festival? Overduidelijk ja. Het is een serieuze verwelkoming om ook open te staan voor andere soorten muziek. Zo konden even genieten van Winchester en Mits die een duidelijk mooie set eindigden en begonnen. Even genieten met een biertje of een wijntje in de handen en even shaken op de vele elektronische geluiden die weergalmden in deze Cathedral Of Chaos.
Op de mainstage maakte Northlane plaats voor de Amerikaanse band Suicidal Tendencies. Een band die na al hun talrijke jaren nog steeds een grote populariteit heeft onder onze hardcore bands, een band die nog steeds schittert alsof het hun eerste keer is op het podium. Maar ook al worden de mannen van Suicidal Tendencies ouder met de jaren, de sfeer die deze band met zich meebracht was op Jera één grote vuurbal. Dit niet alleen om de sfeer, maar ook de interactie van de band met het publiek. Toch trok Suicidal Tendencies ook de set. Een liedje zo lang laten trekken totdat er bijna een kwartier van de set om is, het kan gebeuren met het intro nummer You Can’t Bring Me Down. Een sterk nummer, maar eveneens wou het publiek iets anders zien. Na een kleine tijd werd I Shot The Devil en Possesed To Skate ingebracht. Duidelijk strakke nummers in deze set. Het publiek smaakte steeds naar meer. De wilde haren van Suicidal Tendencies zijn tot heden nog steeds niet weg. Het publiek genoot van deze muzikaliteit waardoor er kleine en grote moshpits en violent pits ontstonden. Suicidal Tendencies bracht met hun schitterende hardcore een einde aan onze eerste rit naar Jera On Air.
Comeback Kid zou de afsluiter van formaat zijn geweest op de second stage van Jera On Air en Architects zou weer het dramatische geluid hebben gehad, net zoals op Graspop. Uiteindelijk is dit dan jammer, want Architects is een sterke band, maar was duidelijk geen afsluiter voor Jera On Air en vooral niet na Suicidal Tendencies.
Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!