Review Jera On Air: zaterdag 24 juni 2017

Datum: 
zaterdag, 24 juni, 2017

25 jaar. Zoveel jaren bestaat het populaire Jera On Air Festival dat standaard ieder jaar in het kleine dorpje Ysselsteyn van de gemeente Venray georganiseerd wordt. Op 22, 23 en 24 juni mocht het festival met een extra pré-party genieten van de mooie aankomende muzikale dagen met het typische klimaat van Nederland: zon en regen.

Tweede dag Jera On Air, zaterdag 24 juni 2017. Een korte nacht in het eigen bed en een lange heenweg was het volledig waard om van deze tweede dag Jera (of derde dag als je de pre-party op donderdag meerekent) te kunnen genieten. Niet te weten wat te verwachten begonnen we aan onze tweede festivaldag.

Op de tonen van de band Never Forget in de Punkbrockbar strompelden we naar de second stage waar de Britse mannen van Knuckledust het Nederlandse platform zou veranderen in een die hard hardcore universum. Knuckledust, één van de meest gewaardeerde hardcore bands, maar in Nederland waren ze duidelijk nog niet helemaal overtuigd. Totdat de band de tonen begon te spelen van Humanity’s Nightmare. De oorverdovende galmende stem van zanger Pelbu, ook wel bekend van bands als Bun Dem Out, sprong strak in het oog. Deze zanger is op het podium één van de grappigste, maar ook strafste mannen van de hardcore en punk wereld. Ook al heeft deze man een klein gestalte, zijn stem is zo sterk, zo weergalmend en zo strak in het vaan, dat men blijft gefascineerd kijken naar deze zanger. Men gelooft puur wat hij zegt en weergeeft. Daarnaast is de bassist Nic één van de meest enthousiaste muzikale talenten die er bestaan. ‘Come on’ is vooral één van zijn favoriete uitdrukkingen. Bij diegene die een Knuckledust show hebben meegemaakt, zullen wel weten wat men hiermee wordt bedoelt. Knuckledust vervolgde zijn show met nummers als Family Ties, Life Struggle en natuurlijk klassieker Bluffs Lies Alibis, waar zanger Pelbu zijn opwachting maakte in het publiek door in de pit gewoon te gaan zingen. Zo is zanger Pelbu wel, een vriend voor het leven, een vriend voor alle hardcore punk bands. Hij houdt van localiteit, van vriendschap en vooral van samenhorigheid. Knuckledust heeft met zijn kleine set een duidelijke resem fans met zich meegebracht, want uiteindelijk stond de hele tent daar vol voor deze legendes in het hardcore punk wereldje.

Met het einde van de muzikale set van Knuckledust, werd in de Punkbrockbar meteen de eerste tonen ingezet van de melodic metalcore band Moments. Deze Belgisch-Limburgse trots konden op ontzettend veel steun rekenen op het Nederlandse festival Jera. De Punkbrockbar was zo vol dat zelfs het betreden van de tent een onmogelijke taak werd voor veel fans. Ook onze organisatie kon niet meer de tent binnen vliegen, we zagen alleen ledematen door de lucht vliegen en de tent op en neer schudden door de vele fans die zich waardig lieten strijken in een violent pit. Zanger Dries klonk met een zeer strakke en monsterlijke scream als een beest doorheen de Punkbrockbar. Met schimmen konden we de zanger aan het werk zien en het was werkelijk een feest voor zowel de band als het publiek. Deze sterke interactie is ons bijgebleven bij een band die nog veel toekomst in petto heeft.

Op de second stage was zich ondertussen de Engelse band Oceans Ate Alaska aan het klaarmaken voor hun progressive metalcore set. Een band die we al eens hebben horen voorbij komen, maar nog nooit eens gezien hebben. En eerlijk, hun albums klonken als een slecht stuk theater. Te chaotisch. Maar dan zien we ze verschijnen op de second stage van Jera On Air en het was dan niet het meest indrukwekkendste geluid dat we voorgeschoteld kregen, maar het was wel sterker in kwaliteit en stemtechieken. De chaos is nog steeds niet één van de meest mooie redenen om te gaan kijken en helemaal progressief wil men dit ook niet noemen, maar Oceans Ate Alaska hebben zich op Jera van een betere kant laten zien dan op hun albums.

World Eater wachtte ons op in de Punkbrockbar. Deze infiltrering van hardcore punk van de laatste jaren is een genot voor de oren van de echte die hard hardcore punks. Zanger Alex, mogelijk de meeste voorkomende naam bij de zangers op het Jera On Air Festival van 2017, is één van de rustigste zangers die we hebben mogen leren kennen. Deze man kan met zijn stem en zijn teksten harten veroveren en met het intro nummer Manmade Hell wachtte het Nederlandse publiek meteen zijn sterk hardcore punkgehalte op. World Eater is nog niet helemaal bekend in Nederland, maar laat men daar snel verandering in maken want deze band is het volledig waard om te blijven bekijken. De snelle hardcore riffs en het hoge punkgehalte zorgen voor een sterke combinatie in het doordringende muzikale en tekstuele gehalte van de band. Nummers als Lifesucker, Drifting Apart, Leave The Past Behind en The Path zorgden meteen voor een zeer sterk optreden. Een paar kleine violent pits werden gehouden in het publiek, maar het was met de cover van één van de bekendste hardcore bands War Zone, dat het publiek uiteengereten werd en de verdomd harde liefde voor hardcore lieten zien. World Eater stond het publiek nog in voor nummers als Deal With It, The Dark Road en World Eater. De band was keihard en heeft met deze set een populariteit van fans met zich mee gekregen.

Na World Eater kon de second stage er aan geloven met de Nederlandse hardcore trots No Turning Back. Een band die 20 jaar bestaat en geen introductie meer nodig heeft. Een intro werd er gemaakt door een hiphop nummer en daar kwamen de bandleden van No Turning Back één voor één mee het podium op. Nummers van alle soorten en maten van hardcore punk passeerden de revue, zoals Never Give Up, Destination Unknown, Stay Away, Don’t Care, Stand My Ground, Stand & Fight, Your Downfall, True Love (in samewerking met zanger Alex van World Eater), Can’t Keep Me Down en Go Away. Met het nummer Take Your Guilt sprong zanger Martijn naar het publiek toe en werden de sandpits gevormd in de volle second stage. De violent pits waren al strak aanwezig bij de eerste nummers, zoals we ook verwachten van een show van No Turning Back. Muzikaal was de set één van de strakste van Jera On Air, minimale fouten en de energie zat strak in het pak bij zanger Martijn. De interactie met het publiek was groot, net zoals de sing-a-longs en liefde voor elkander in de violent pits. De inleving in de songs zorgden bij menig publiek voor een ludieke sfeer onder elkaar en dit was mede met afsluiter Stronger dat het hardcore publiek zo gek werd en dat de sandpits en violent pits niet meer aan te kunnen waren. Een duidelijk statement van het publiek naar de band dat wij No Turning Back in ons hart dragen.

Na een kleine onderbreking stapten we af op de Punkbrockbar om de jongemannen van Malevolence aan het werk te zien. Deze band brak enkele jaren geleden door met hun sterk album Reign Of Suffering. Deze jongemannen waren toen letterlijk nog in hun puberteit en zetten toen zo’n sterke prestatie neer dat we hoopten op vernieuwing in hun andere albums. En eerlijk, dit was er in hun nieuwe album Self Supremacy. Met een sterke stem van zanger Alex, hoe kan het ook anders, en hun zeer sterke muzikale talenten was Malevolence één van de sterkste hardcore/metal performances van de laatste jaren. De overgang naar een aantal elementen zoals beatdown en metalsolo’s zorgden voor een sterke sfeer in hun muzikaliteit. Tekstueel is Malevolence ook één van die sterke personages geweest. Het is hard tegen hard. En deze set was helemaal niets anders in de Punkbrockbar. Een moment om nooit meer te vergeten. De Punkbrockbar stond zo vol dat er amper ruimte was voor je voeten en benen te kunnen bewegen. Zanger Alex komt op het podium en zegt ‘Let’s go’, waarop drummer Charlie reageert en de tent spatte werkelijk uiteen. En we menen het... letterlijk. De violent pit was zo gewelddadig groot met zo’n straffe violent dancers aanwezig dat menig man weg vloog naar achteren en waardoor lucht miniem werd. En dit door één klank. Men wist toen al dat dit een steenharde set werd. De set werd ook onmiddellijk onderbroken doordat er één van de instrumenten niet meer ging zoals het moest zijn. Weliswaar konden we zelf de set niet van binnen meer bezien door de slechte afstemming van geluid. De bas van de drum stond veel te hoog waardoor de zang van Alex iets minder was. We zeggen ‘iets minder’, omdat zanger Alex zo’n diepe en doordringende stem produceert, dat we nog wel door de trillingen van de Punkbrockbar kunnen heen kijken. Alleen was de band duidelijk te groot voor in deze tent te spelen waardoor er geen ontkomen meer aan was om in de tent terug te komen. We zagen ledematen door de lucht vliegen en zelfs een vuilnisbak werd in de moshpit gesmeten. Malevolence was gewoon sterk, alleen de volgende keer iets minder bas van de drum. We danken Malevolence voor hun mooie prestatie op Jera On Air.

Het Nederlandse The Charm The Fury was al bezig op Jera, toen Malevolence eindigde met hun set. De indruk van Caroline en co. was dan ook niet groots. De opmerking van haar stem, dat het op momenten echt niet helder was, zorgde er voor ons ook voor dat we op de mainstage naar The Devil Wears Prada gingen kijken. En dat was een serieus genoegen voor de metalcore fans. The Devil Wears Prada heeft op Jera On Air een prachtige en zeer intense set neergezet en was de verrassing voor onze redactie. Een zeer genuanceerde productie van zanger Mike, die zowel in screams als heldere vocalen een prachtige stem produceerde, en de muzikale talenten in de band die duidelijk hun beïnvloeding hebben geleerd van oudere en nieuwere metalbands. Ondanks deze beïnvloeding zorgt The Devil Wears Prada voor keiharde metalcore. De band kreeg de hele mainstage gevuld met nieuwelingen en die hard fans. Men stond versteld van hoe hard een band kan worden in een korte tijd en zeer sterke core aan het publiek vrijgeeft. The Devil Wears Prada was de verrassing van Jera On Air voor ons.

Op de second stage maakte Every Time I Die zijn opwachting voor een horde fans en voor een aantal ludieke geïnteresseerden die niet wisten aan wat voor een band ze zich moeten verwachten. Every Time I Die is een chaotische band, met veelvuldig genres verdeelt in muziek. De laatste keer dat we deze band aan het werk zagen, stonden ze nog boven de security te overgeven, omdat ze zo vol alcohol zaten. Vandaag was er misschien minder alcohol aan bod en veel meer gestructureerdere nummers. Toch kunnen we niet vergeten dat de zanger zijn hoge en lage tonen in screams nooit verdwijnen, maar qua muzikaliteit kunnen we wel zeggen dat Every Time I Die er op vooruit is gegaan. Een sterke toonvastheid en een subtiele toets naar het vroegere verleden van Every Time I Die zorgden voor een mooie prestatie op de second stage van Jera On Air.

De mainstage werd gevormd door de death metal fans van Napalm Death. Zanger Barney is toch één van de raarste personen die op deze wereld bestaat. Als we hem zien op en neer wandelen op het podium met zijn carré kapsel en het continu rondslingeren van zijn hoofd, weten we dat Napalm Death weer er staat. Napalm Death is niet iets voor alledaags. We zouden hier een lange review kunnen maken van een band als Napalm Death, maar het zal nooit beschrijven hoe deze band is. Napalm Death was en is de band waar ooit iedereen eens naar gekeken of geluisterd moet hebben om te weten hoe gek deze mannen wel niet zijn op en ook naast het podium. Hun grindcore beukte er dan ook op los.

The Dillinger Escape Plan is niet een normale hardcore punk band, maar een band die hardcore mengt met jazz, complexe structureren en hevige en intensieve gitaar- en drumlijnen. The Dillinger Escape Plan is een must have om te zien door menig persoon. Het is chaos, het is rechtlijnigheid; het is een contradictie. Maar toch, deze bandleden hebben alles wat we moeten hebben in muziek. De samenhorigheid, de stevigheid, het ludieke karakter, de passie en de kracht. The Dillinger Escape Plan introduceerde zichzelf door het nummer Panasonic Youth en de opvolgende nummers Prancer, Black Bubblegum, Milk Lizzard, Surrogate, Happiness Is A Smile en Farewell, Mona Lisa. Het werd één van de sterkste vocalen en muzikale talenten op de weide van Jera On Air. De mainstage was volledig vol, maar door de varierende muziek van The Dillinger Escape Plan stapte ook menig man op. Mogelijk kan het ook gelegen hebben aan sommige valse hoge noten van de zanger en het te felle licht. De vier grote bars die The Dillinger Escape Plan met zich mee brachten waren gebonden door vier grote lichten. Dus iedere balk schitterde zeer sterke en felle lichten. Het knipperen van deze zeer felle lichten, gaf de set een sterke minderwaarde, zeker aangezien we meer dan 45 minuten lang die felle lichten zagen. The Dillinger Escape Plan zou in het vervolg een andere set met zich mee moeten brengen, aangezien het licht op momenten te fel was waardoor we niet meer konden kijken naar hun muzikale set. Ook als je meer naar achter ging waren de lichten nog te fel voor deze set. Een sterk minpunt, maar desalniettemin heeft de band de weide platgespeeld en een ijzersterke set neergezet.

Op de second stage maakte de Amerikaanse band Deez Nuts zich op voor een blije set vol met nieuwe en oude nummers. De band, die vorig jaar ook op Jera On Air stond, had een volle second stage voor zich staan, toen de band zichzelf introduceerde met het nieuwe nummer Purgatory. De opeenvolgende nummers kennen de fans standaard, dit door hun happy hardcore geluid, de hiphop, de rap, maar ook het feest in de pits en de sfeer die het met zich mee brengt. Nummers als What’s Good, Shot After Shot, Stay True, Discord, What I Gotta Do, Like There’s No Tomorrow en I Hustle Everyday zijn toch die nummers die het publiek volledig in een waan achterlaten. Deez Nuts verwelkomde een aantal nieuwe nummers, maar de band moet het echt hebben van de sfeer die de oudere nummers met zich meebrengen. Met een afsluiter als Band Of Brothers kunnen we toch nog duidelijk zeggen dat Deez Nuts het nooit zal verleren.

Met Deez Nuts en The Dillinger Escape Plan waren onze dagen van Jera voorbij. Of Mice And Men introduceerde zichzelf nog zeer sterk, ondanks de ‘andere’ zanger en Madball werd door het publiek geboeid met hun New Yorkse hardcore die erop los knalde zoals die typische old school hardcore dat doet.

We willen heel erg veel dank en complimenten geven aan de prachtige en gestructureerde organisatie van Jera On Air, alle vrijwilligers en alle personen die zorgden voor een geweldige tweedaagse in het pittoreske Ysselsteyn. Tot volgend jaar!

Lees ook de review van vrijdag 23 juni.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!