U bent hier

Review John Garcia @ Trix

Posted by Anoniem (niet gecontroleerd) op Friday, 14 November 2014

Datum:

woensdag, 12 november, 2014

Aan alles komt een eind, Kyuss, Slo Burn, Unida, Hermano, Kyuss Lives! zijn allen voor even of voorgoed begraven, zo ook 11 november. Gewapend met zijn eerste solo album, kon John Garcia een dag later ten strijde strekken in Trix. Al had hij voor extra artillerie gezorgd door het publiek ook met ouder (en bekender) werk te bestoken. Het verkenwerk liet hij doen door twee kleinere divisies, genaamd Komatsu en Steak.

Komatsu komt uit Eindhoven en speelde zo goed als een thuismatch op deze Europese tour. Overtuigen deden ze echter niet helemaal. Hun sludge- en stonergeluid klonk teveel als bruut beukwerk waar de nuances vaak ontbraken. Ondanks hun sterke begin met veel tempowisselingen en psychedelische invloeden ebde de kracht weg toen de zang inviel. Fans van een zware en logge stonersound haalden misschien hun hart op, boeien deden ze enkel als ze iets weidser en geraffineerd uit de hoek kwamen. De bas moest het vaak afleggen tegen het geluid van beide gitaren en werd te weinig in de verf gezet. Wanneer één van de gitaristen met technische problemen moest afrekenen klonk de sound misschien wel het meest interessant… Kanonnenvlees mogen we Komatsu zeker niet noemen, al zullen ze de strijd niet bij iedereen gewonnen hebben.

Steak had veel minder last om het publiek voor zich te winnen. Deze stonerband overtuigde reeds op plaat maar komt live nog beter tot zijn recht. Dit hebben ze vooral te danken aan een minimale bezetting – bas, drum, gitaar, zang – met een maximale uitkomst, wat in crisistijden enkel applaus kan opleveren. Hun psychedelische stonersound koppelde kracht aan subtiliteit wat vooral te merken was aan de zware baslijnen die bijzonder melodieus klonken. In samenspel met het secure drumwerk vormden ze een zeer solide en gevarieerde ritmesectie. Hierdoor had de gitaar vrij spel om soms kort en krachtig, soms lang uitgesponnen en minimaal te soleren. Ook vocaal zat het zeer goed waardoor John Garcia’s passage tijdens ‘Pisser’ zelfs niet gemist werd. Waar we enkele weken geleden met de recensie van ‘Slab City’ nog beweerden dat de plaat enkele toppers miste, bewezen ‘Liquid Gold’ en ‘Rising’ ons ongelijk. Resultaat, een stomende en overtuigende set die hen zeker nieuwe fans zal opgeleverd hebben. Het zou dan ook verrassend zijn mochten we deze heren deze zomer niet terugzien op één van onze festivalpodia. Onze voorkeur: The Shelter – Pukkelpop.

Een vaste fanbase moet John Garcia met zijn jarenlange ervaring niet meer vergaren, wat resulteerde in een gemengd publiek van leeftijdsgenoten en jonge wolven die wellicht allen hoopten op enkele stoner-klassiekers. Alsof Garcia gedachten kon lezen stelde hij iedereen gerust, naast zijn solo werk zouden ook enkele Kyuss en Slo Burn nummers aan bod komen. Wat door gejuich en misschien een sporadische oef werd onthaald. Opwarmer ‘Caterpillar March’ gevolgd door de Black Mastiff cover ‘Rolling Stoned’ maakte het pad vrij voor de eerste echte knal ‘One Inch Man’. Meteen viel op dat zijn nieuw werk wellicht de duimen zou moeten leggen. ‘Rolling Stoned’ is een gezapig en toegankelijk nummer dat ten opzichte van het ouder werk toch wel wat snedigheid, furie en uitdieping mist. ‘My Mind’ kwam steviger uit de hoek en het door Danko Jones geschreven ‘5000 Miles’ is gewoon een goed nummer gebouwd rond een sterke en herkenbare riff. Een nummer met een grootse sound, al ging Garcia’s stem net teveel verloren in het geheel. Hoe gedreven Garcia de nummers ook bracht, het vuur aan de lont steken met zijn solowerk lukte te weinig. Het gebrek aan kennis bij het publiek, dat toch voor het ouder werk kwam, en de iets toegankelijkere sound wisten niet iedereen te overtuigen. ‘The Blvd’, ‘Argleben’ en ‘Saddleback’ vielen ook gewoon iets te licht uit. Gelukkig kreeg het publiek tussendoor met ‘Gloria Lewis’ een Kyuss-nummer voorgeschoteld dat in het verleden zelden gespeeld werd. Het bezwerende en vuile“If You gonna ride baby, ride the wild horse” gaf eindelijk die gezonde dosis grimmigheid en ruwheid waar we in de desertsound naar op zoek zijn. Het niet onaardige ‘Flower’ was een zeer degelijke een aanloop naar het hoogtepunt van de reguliere set ‘El Rodeo’. Vanaf het moment dat de gitaarintro werd ingezet viel er een extatische zweem over het publiek, die bij het invallen van de bas zelfs verdovend werkte. Nog maar eens het bewijs dat Kyuss met het wegvallen van Josh Homme en Scott Reeder een serieuze portie genialiteit verloor. Geniale intro, geniaal nummer, geniaal gebracht. Alle credits naar de gelegenheidsband die Garcia bij elkaar bracht voor deze tour! Ondanks ‘July’ van Slo Burn en door het tevergeefs wachten op en schreeuwen om ‘Pilot The Dune’ was het aftellen tot de veelbelovende bisronde.

Die begon met de aankondiging van special guest en “one of my best friends” Bruno Fevery, gitarist bij Arsenal, Kyuss Lives! en Vista Chino. Wat volgde was de reden waarom iedereen vanavond naar Trix was afgezakt, een stevige stonerbash zowel op als voor het podium. Onder het motto “Save the best for last” werd het publiek getrakteerd op uitstekende versies ‘Supa Scoopa and Mighty Scoop’ en ‘Green Machine’. Opluchting alom, want eindelijk kwam de energie volledig los en hing er een geur van dampend zweet en plakkerige lijven. Fevery werd terecht als held onthaald en vervulde zijn rol als kers op de taart met verve.

De impact van Garcia’s solowerk mag dan wel kleiner zijn dan klassiekers als ‘One Inch Man’ of ‘Gloria Lewis’, Garcia en zijn band slaagden erin om iedereen met een voldaan gevoel naar huis of kleedkamer te sturen. Garcia is gepassioneerd door muziek en het podium waardoor hij steeds zal herrijzen en nooit volledig afscheid zal kunnen nemen van de nummers die het liefste brengt, die van Kyuss.

Setlist: