Review La Dispute @ Groezrock

Datum: 
woensdag, 7 mei, 2014

Artiest: La Dispute

Datum: 2 mei 2014

Stage: Impericon Stage

Tijdstip: 19:05 - 19.55

Dat La Dispute nog steeds kan tellen als een van dé hypes van het moment, is samen met de frisse wind al de hele namiddag voelbaar in Meerhout. De bandnaam passeerde te pas en te onpas op het festivalterrein en voornamelijk het vrouwelijk schoon wist voor welke band ze hun stem moesten sparen… The Wonder Years. Oké, ook, maar vooral dit uit Michigan afkomstige La Dispute.

Wikipedia bestempelt La Dispute als post-hardcore, wat een goede poging is indien u een nietszeggend antwoord wil op een best moeilijk te beantwoorden vraag. Glassjaw is post-hardcore, My Chemical Romance ook.

Wat La Dispute precies is, is ons na de passage op Groezrock nog steeds niet helemaal duidelijk. Daar het ene nummer eerder aansluit bij het Glassjaw-equivalent van het genre, leunen andere nummers meer aan bij pakweg Thursday, Fugazi of Refused. Die laatste zag deze zogenoemde ‘New Wave of Post-Hardcore’, waartoe bijvoorbeeld ook Touché Amoré behoort, trouwens al in 1999 aankomen.

Tot zover het instrumentale onderdeel van La Dispute, want waar de band vooral het verschil maakt is vocaal. Enfin, dat verschil raakt intussen ook stilaan achterhaald, al kunnen we toch met enige zekerheid stellen dat - op ‘Family Man’ na - La Dispute al ‘spoken word’ invloeden kende “before it was cool.”

En dan het live gebeuren. Met ‘Rooms of the House’ leverde de band onlangs hun meest adequate en gevatte langspeler af. Elf doordachte stukjes poëzie die het evenwicht bewaren tussen ingetogen empathie en klepperende climaxen, waarvan er ons op Groezrock heel wat werden meegegeven. Zowel afkomstig van dat 'Rooms of the House', maar evenzeer van hun vorige albums 'Somewhere at the Bottom of the River Between Vega and Altair' en vooral 'Wildlife'. Het publiek bleef intussen tamelijk beschaafd, al zien we bepaalde figuren de volgende keer liever niet vooraan. Maar dat is weer een andere kwestie.

Zanger Jordan Dreyer vertelt graag verhaaltjes, liefst terwijl hij wat met zijn microfoonstatief staat te worstelen en er op de achtergrond wat beelden te zien zijn. Natuurbeelden vooral. Met Dreyer als een soort David Attenborough. De rest van de band krijgt intussen veel te weinig erkenning, ondanks de haarfijne soundtrack die ze verzorgen.

La Dispute kwam vooral in haar prachtige crescendo’s sterk uit de hoek en deed ons vrijwel meteen smachten naar een zaalshow, die nog het liefst van al plaatsvindt in een compacte kroeg met een capaciteit van maximum vijftig mensen. We hunkeren ook naar meer ‘Rooms of the House’ en zouden de bandleden liefst stuk voor stuk adopteren.

Na ‘Said the King to the River’ was de Etnies Stage duidelijk klaar voor nog een uur of drie La Dispute. Al zullen we daarvoor nog eens terug moeten komen. En dat gaan we doen ook.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!