Review Linkin Park @ Pukkelpop 2015

Datum: 
donderdag, 20 augustus, 2015

Linkin Park, één van de beste bands die er bestaan in het nü-metal genre, stonden op een uitverkochte, overvolle weide van Pukkelpop 2015 en dit met een set van 1 uur en 45 minuten. De tijd ging snel voorbij! Lees hier een uitgebreid verslag.

Limp Bizkit ging hen ook op de main stage vooraf, een review van hun optreden kan je hier lezen. Voordat Linkin Park begon, werd er op de schermen reclame getoond van LPUNDERGROUND. Dit is de grote fanclub van Linkin Park, die de basis is van de band. Dat de fans de band maken, is een groot genoegen om te zeggen. Linkin Park steunt ook allerlei werelddoelen, iets wat de band nooit ontkent heeft; niet in hun muziek en niet in hun video’s. Uiteindelijk is het de keuze van iedereen, maar het geeft al een kleine introductie van wat Linkin Park betekent voor de wereld, voor de fans en daarnaast geeft het hen meer dan genoeg respect.

Een aantal minuten voor het begin van de set werden de spotlights gedreven naar de achtergrond van de main stage en op de muziekinstrumenten van de bands. Het prachtige drumstel van Rob Bourdon heeft een troon op het podium, zodoende dat zijn muzikale talenten niet achterwege worden gehouden. Daarnaast blijft het simpel op het podium, zoals we Linkin Park ook wel kennen. Een bewegende verlichte achtergrond dat door de gehele set afgewisseld werd met beelden, kunst, emoties, en andere soorten verlichting. Daarnaast werd er een Belgische vlag geplaatst, gesigneerd door de die-hard fans. Ook werd er nog ergens tijdens de set een welkomstbord van een fan op het podium geplaatst door rapper Mike Shinoda.

De spotlights werden hoger gebracht en de eerste tonen van Papercut werden ingeleid. Eén voor één kwamen de bandleden op het podium, dit met een duidelijke smile van Mike en co. We merken het leuke staartje van Joe Hahn en zijn DJ-set op, Chester zijn zwart/grijs jasje (nadat hij zijn jas uitdeed konden we zijn mooie tattoos op zijn lichaam zien), de zeer strakke hoofdtelefoon van drummer Rob en de veel te warme blauwe trui van Brad. Daarnaast is het meest nuchtere lid van de band, namelijk bassist Dave, ook weer van de partij maar hij geeft in zijn eigen muze weer dat hij er waanzinnig zin in heeft.

Papercut zette meteen duidelijk de toon van de set. In het publiek vlogen de eerste schoenen in de lucht, de pits kwamen op gang en de headbangers werden ongeduldig. Als we Linkin Park zien brengt Papercut ons terug naar de tijd hoe het allemaal begon in die mooie jaren 2000. Daarnaast toonde rapper Mike zijn specialiteiten aan het publiek, waar er direct een belangrijke interactie ontstond. Al snel volgde de track Given Up, wat hier en daar weer een wildere toon gaf aan de set om over te gaan naar de track Rebellion. Chesters stem is absoluut het hoogtepunt in deze song; zijn emotie en zijn kracht, het is niet te geloven dat na al deze jaren deze man het nog steeds kan.

Wat we duidelijk merkten in deze set was dat de muziek duidelijk perfect stond afgestemd, in tegenstelling bij Limp Bizkit waar de bass de overhand nam. Points Of Authority brak de overvolle weide op Pukkelpop letterlijk af. Iedereen zong mee, iedereen nam elkaar in de hand, de mohspits dreven het publiek uit elkaar en Chester sprong naar alle zijkanten. De zwevende stemmen en de samenbreng van hiphop en metal gaf een sterke indruk op elke toeschouwer. Mensen stonden niet stil, integendeel, iedereen deed mee!

Al snel volgde One Step Closer en de hele wei stond mee te zingen met de band; van voor na achter, van links naar rechts, ze kregen er geen genoeg van! De puurheid en de samenhang tussen de stemmen en technieken van Mike en Chester zijn vermakelijk en gaven de critici lik op stuk.

Met een verlengde outro van One Step Closer bedankte Chester zijn publiek en ging even backstage om zijn warme blouse uit te doen. De percussie werd gestart door Mike en heel het publiek sloeg even zijn hart om. Wat konden we verwachten? Rapper Mike begon aan een prachtige akoestische intro van A Line In The Sand. Het is niet in woorden te beschrijven wat er door je heen gaat als je zo’n intro hoort. Ogen dicht, laat je leiden door de stem van deze rapper en heel even ben je weg van de wereld. Je hoorde alleen zijn emotie, zijn kracht en zijn puurheid. Even tot bezinning komen om dan in laaiende en snelle gitaar- en drumtechnieken terecht te komen. De lyrics gaan je werkelijk door merg en been. A Line In The Sand, een song die iedereen zal beroeren. De Pukkelpop weide was even stil als de overige bandleden Mike kwamen vervoegen. Chesters scream maakte de hele song tot een krachtig en puur geheel, maar alleen rapper Mike maakte deze song speciaal door zijn emotionaliteit wederom te vervoegen in een prachtige outro.

Al snel werd de sfeer omgeslagen door de excentrieke song From The Inside, dit geleidt door de heldere vocalen van Chester en de rappende stem van Mike. Het publiek genoot ervan en de fans van het eerste uur konden er geen genoeg van krijgen. De screams van Chester werden duidelijk benadrukt en wat is het een genoegen om deze aan te horen. Ook het publiek liet zich horen en hier genoot de band duidelijk meer en meer van. Runaway kwam even de hoek om kijken in een verkorte versie in samenhang met de track Wastelands. Het is hier dat we opmerken dat de meeste bandleden nog steeds hun oude gitaren/bass gebruiken, die ze 15 jaar geleden ook gebruikten. Oude gitaren waar de verf duidelijk van af is of beplakt zijn met stickers uit het goede oude tijdperk; duidelijk een band die zich vasthoudt aan zijn roots en zijn oude instrumenten niet in een hoekje laat staan.

Al snel volgde Mike op zijn percussie en Chester met zijn helderheid in de intro van Castle Of Glass om daarna meteen over te gaan naar een specialere dance mix. Het is duidelijk dat de band er zin in had; Chester sprong naar iedere kant van het podium, maar ook Mike liet zich het niet ontzeggen. De interactie met het publiek was prachtig om te zien en gaf duidelijk weer dat Linkin Park echt om zijn fans geeft; het is geen rolletje, het is geen act, deze band heeft meerdere lagen en dat willen zij aan hun publiek laten zien. Castle Of Glass maakte het publiek stil. Dit mede ook doordat Mike zich achter zijn piano zette en de overgang leidde naar de samengestelde tracks Leave Out All The Rest / Shadow Of The Day / Iridescent, waarop Chester zijn prachtige heldere vocalen op het publiek losliet. En wat was dit adembenemend! Net zoals bij Mike hielden we onze ogen dicht en lieten we ons zwepen door de stem van Chester, de puurheid van zijn stem gaf een duidelijke emotie aan het publiek. Het was stil, zeer stil en alleen die mensen die zijn emoties voelden, zongen mee en lieten zich leiden tot een eenheid.

Publiek en Chester stonden in perfecte samenhang totdat de hele band ging meezingen op dit nummer. Eén van de mooiste gedurende de hele set; Linkin Park als één met het publiek, hoe mooier kan je het niet voorstellen. Op het einde probeerde Mike het publiek ‘Let It Go’ van de film Frozen mee te laten zingen, maar helaas kon Mike niet op het publiek rekenen. Hij gooide zich er met een lachje van af.

Dan schoot Mike zich maar af op zijn Robot Boy en kwam DJ Joe Hahn met zijn eigen solo op de proppen, om ook zijn talenten te laten zien aan het publiek. Het werd voor even een knallende Joe Hahn die we toch ook niet mogen vergeten bij deze band, want als we Mr. Hahn niet hadden, dan was er zeker geen Linkin Park. De elektronische noten zijn gezet en we gingen meteen over naar New Divide, de single van de film Transformers. Maar we mogen vooral niet vergeten dat deze plaat een prachtig vertoon gaf aan Pukkelpop en dat het publiek maar al te gretig meezong. In de overgang werd Breaking The Habit op het publiek losgelaten en we zien dat het publiek met volle overtuiging genoot en meezong. Daarnaast werd de intro van Darker Than Blood voorgesteld in samenwerking met de track Burn It Down. Het publiek moest nog een beetje wennen aan de nieuwe plaat, maar men gaf het wel een kans. Diegene die onderweg toch zijn weg verloren raakte, stond niet stil bij wat deze set nog te brengen had.

Het publiek ging met Burn It Down helemaal los om daarna ook helemaal zijn zinnen te zetten op de track The Final Masquerade. En dit werd echt de song waar de stem van Chester helemaal in zijn nopjes zat. De prachtige screams, de intonaties, ritmes en tempo’s werden in eer overgebracht aan het publiek. Om dan nog maar niet te spreken van de emoties en puurheid die Chester beleefde in deze song, zijn heldere vocalen gaven een perfecte weerspiegeling van zijn ziel; het is ongelooflijk hoe deze stem zich typeert doorheen deze hele single. Het is een climax voor zanger Chester om deze song aan het Belgische publiek voor te stellen: het is puur genieten!

Mike gaf even een andere wending aan Linkin Park om het publiek te bestormen met zijn zijproject Fort Minor. Zodoende kwamen de tracks Remember The Name en Welcome aan bod, die laatste wat nog niet iedereen kent, maar wel een mooie introductie waard was. Als de noten van Numb/Encore werden ingezet, ging het publiek daveren en maakte Linkin Park plaats voor een orkest van stemmen. De hele weide stond in vuur en vlam! Terecht, want wat is dit ook daadwerkelijk zo’n mooie track. Daarnaast werden de klassiekers nog maar eens mooi benadrukt in een volgende track, namelijk bij In The End. En als we dachten dat Numb al het nodige vuurwerk met zich mee bracht, hadden we duidelijk niet stilgestaan wat In The End met zich meebracht. Als reporter kon men dit alleen zeggen, dat alle emoties werden geplaatst in deze song, en dat elke publieksganger op dat moment kon zeggen dat dit een adembenemend hoogtepunt was. In The End gaf iedereen lik op stuk; Chester en co. zongen niet meer, dit deed het publiek voor hun. Even ogen dicht, even tegen de hekken worden geduwd, want dit was het volledig waard om je helemaal over te geven aan de muziek, het gevoel, de puurheid, de kracht en de emoties.

Chester huldigde zijn volgende track in met ‘Let’s go fucking crazy’ en de weide spreidde zich in pits op Faint. Linkin Park ging helemaal door het lint. Alles ging er aan en eerlijk gezegd, het was het ook volledig waard om helemaal los te gaan. Screams, techniek en vooral kracht stonden tijdens deze song sterk op de voorgrond. Linkin Park deed het alsof het niets was. Naar een kleine bis kwam Linkin Park nog eens op het podium met hun drie laatste tracks. Waiting For The End introduceerde ons met een zeer sterk experimenteel rap gedeelte om tot een akoestisch gedeelte te komen waar Chester zijn heldere vocalen aan het publiek voorstelde. En dit is echt wel één van de beste songs om dit te doen. Het is onmogelijk dat je in deze track niet kon horen hoe puur Chester zingt en hoe hij zijn emoties op de voorgrond stelde; zo kwetsbaar, maar tegelijkertijd zo sterk.

De voorlaatste track What I’ve Done knalde doorheen de boxen en wederom stond het publiek in vuur en vlam. We hoorden een mogelijke vermoeidheid van Chesters stem omwille van zijn performance in de vorige tracks, maar Chester zou Chester niet zijn als hij zijn kracht niet put uit zijn publiek. Onmiddellijk zagen we die sprankelende ogen van Chester en co. en zagen we in hun ogen dat ze het Belgische publiek hadden veroverd. De screams werden uitermate perfect gebracht in deze song en ook de verlengende overgang van drummer Rob, gitarist Brad en bassist Dave liet zien dat deze band daadwerkelijk de beste nü-metal band is die er bestaat.

Mike en co. gaven nog met hun laatste track Bleed It Out een eerbetoon aan alle Belgische fans. Hierbij knalde zowel de band als het publiek voor een laatste keer, maar niet vooraleer het tempo omhoog werd geduwd tijdens de set. We mogen nog één keer genieten van de uitermate perfecte screams en een sing-a-long van zanger Chester. Een outro van formaat door drummer Rob en co. zorgden voor een ultieme afsluiter van de eerste festivaldag. Chester bedankte het publiek uitbundig met een paar neutrale woorden, maar het duurde nog wel even voordat Linkin Park echt het podium af ging. Gesigneerde drumstokken, gesigneerde plectrums, setlisten en alle andere dingen werden van het podium gegooid door de bandleden om zo hun liefde voor de fans nogmaals te benadrukken. Daarnaast namen de bandleden één voor één afscheid van het publiek, tezamen of apart. Op de achtergrond werd een duidelijke Crawling afgespeeld, maar dan niet op de manier hoe Linkin Park het presenteerde. Welke band deze song heeft gecoverd is nog maar de vraag; we hadden het toch liever van de band zelf gehoord.

Linkin Park gaf een uitermate geweldige performance op de main stage van Pukkelpop op deze eerste festivaldag. Wat de kranten en critici ook moge zeggen, deze Amerikaanse band had totaal geen allures en gaven een show van formaat.

Tracklist:

  • Papercut
  • Given Up
  • Rebellion
  • Points Of Authority
  • One Step Closer
  • A Line In The Sand
  • From The Inside
  • Runaway
  • Wastelands
  • Castle Of Glass (remix)
  • Leave Out All The Rest / Shadow Of The Day / Iridescent
  • Robot Boy
  • Joe Hahn Solo
  • New Divide
  • Breaking The Habit
  • Darker Than Blood (Steve Aoki cover) (first verse)
  • Burn It Down
  • Final Masquerade
  • Remember The Name (Fort Minor cover)
  • Welcome (Fort Minor cover)
  • Numb (Numb/Encore intro & outro)
  • In The End
  • Faint

Bis:

  • Waiting For The End
  • What I’ve Done
  • Bleed It Out
Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!