Review Loco Loco Fest 2019 - Nosta

Pogoën in een zweethut. In een broeierige Nosta zagen we bloed, zweet, tranen en een aantal bijzonder indrukwekkende optredens.

Veertig jaar geleden trokken vaders wereldwijd zich de haren uit de schedel wanneer dochterlief zich outte als ‘punk’.  Vandaag de dag is het voor deze metalvader tot nog toe een zegen gebleken. Dankzij de muzikale interesse van de helft van mijn nageslacht kreeg ik de kans om mijn muzikale horizon te verrijken. Onder de fronsende en bezorgde blikken van mijn vrouw bezochten we vorig jaar voor de eerste maal Brakrock en mijn prinses en ik doken op bij diverse punk en hardcore optredens in de buurt. Op haar beurt werd mijn dochter besmet met de metalbacterie. Als er dan een DIY festival als Loco Loco Fest doorgaat in het eigen dorp bestaan er geen legitieme redenen meer om afwezig te zijn. Eerlijkheidshalve moeten we bekennen  dat we de vorige edities ook al geprikkeld waren door de affiche maar vakantieplannen, familiefeesten en andere optredens gooiden steeds roet in het eten.

Het festival is ondertussen aan zijn zestiende editie toe en heeft met Nosta de ideale pleisterplaats en partner gevonden en ook de crew van Rock ’n Load staat mede in voor de organisatie, meer kwaliteitslabels hebben wij alvast niet meer nodig. De catering is vrij basic gehouden maar dat draagt net bij tot de charme van het geheel. De tenten naast de concertzaal waarin het voedsel aan de man/vrouw wordt gebracht zullen later op de dag ook nog dankbaar gebruikt worden om te schuilen voor de regen die de hele dag gestaag blijft vallen.

Noem mij een obscure Japanse grindcore band of een black metal combo uit de Oekraïense steppen en de kans is groot dat ik niet alleen de naam ken maar er zelfs een album van in de kast heb staan. Mijn kennis van de punkwereld is echter nog zeer prematuur en dus mag het niet verwonderen dat een aantal bands op de affiche slechts een flauwe lamp doen branden in mijn achterhoofd en andere namen mij zelfs totaal onbekend zijn.

The Empty Bottles (de The is belangrijk) is zo’n band die tot op vandaag een nobele onbekende was. Gewapend met een doedelzak wordt het eerste nummer ingezet voor het gezapig binnendruppelende publiek. Eerlijk is eerlijk, een doedelzak kan wel degelijk mijn goedkeuring wegdragen maar echt stuk ben ik niet van het eerste nummer. De indrukwekkende frontman lijkt vocaal wat moeite te hebben om met enige ingetogenheid te zingen en één nummer later blijkt waarom. De brave man en zijn kompaan (nu zonder doedelzak) zijn duidelijk veel meer in hun sas als het gaspedaal dieper wordt ingedrukt. De overtuiging die ik bij de start wat miste knalt nu wel van het podium en de vette punk/hardcore is meer dan genietbaar. Halverwege de set volgt een volgende verrassing wanneer een fadozangeres meer dan verdienstelijk een intro verzorgt, kippenvel! Hulde trouwens voor het gebruik van het West-Vlaams in bepaalde nummers, het is van het legendarische The Dirty Scums (‘Rit’n zat te skit’n') geleden dat we dat nog eens gehoord hebben. Dankzij mijn vriendenkring in de ruime omgeving van Harelbeke meen ik zelfs te vertalen dat één van de nummers de titel Muyllepaté draagt. Qua opwarming kon dit tellen.

Met Wizards Of Oi (zonder The) blijven we opnieuw binnen de eigen landsgrenzen. In tegenstelling tot wat de groepsnaam doet vermoeden beperkt men zich niet tot Oi! maar mag de toeschouwer zich ook verwachten aan een vette streep streetpunk en crust. Het publiek is ondertussen al wat aangedikt en kan het optreden erg smaken, er wordt zelfs al voorzichtig meegebruld wanneer de cover 'Police Opression' (Angelic Upstarts) voorbij dendert. Een eervolle vermelding trouwens voor de merch van deze band die zonder twijfel tot de mooiste en meest efficiënte van dit festival mag gerekend worden.

Een naam die wel duidelijk een bel, zeg maar klok, doet rinkelen is die van Capital Scum. Al meer dan dertig jaar gaat deze band mee en bijna eigenhandig stampten ze een hele scene uit de grond in het Hageland opererend vanuit Sharp Hill City (Scherpenheuvel voor de locals). De hardcore/punk klinkt nog altijd fris en ook de verontwaardiging en maatschappijkritiek komt geen moment ‘gemaakt’ over, dit is springlevende vaderlandse muziekgeschiedenis jongens en meisjes! De band heeft net een nieuwe split uit met de broeders in boosheid van Agathocles en lijkt dus nog niet van plan om snel de kap over de haag te gooien. En gelukkig maar want zelfs na zoveel jaren op de teller klinken ze nog altijd relevant.

Het rijtje Belgische bands wordt afgesloten door Crackups (is het nu met of zonder The?), een beetje een vreemde eend in de bijt. De band heeft immers minstens evenveel voeten in de garagerock als in de (pop)punk. Het is net die wat afwijkende sound die hen doet opvallen in de line-up. Met nadruk op de rock ’n roll riffs is de groep wat minder ‘in your face’ dan de andere orkestjes die de revue passeren maar met hun energie en mentaliteit veroveren ze vandaag wel hun plaatsje. Het goedkeurend knikken van de 11-jarige kenner aan mijn zijde is daarbij erg veelzeggend.

Wat daarna volgt is op vele vlakken heel andere koek. Metalfans die al eens de inlay van een album lezen kennen wellicht het Amerikaanse Dr. Know omdat Slayer ooit hun song Mr. Freeze coverde (een nummer dat trouwens vandaag ook de setlist haalt). Zo ontspannen de band de soundcheck aanpakt, zo waanzinnig wordt het optreden zelf. Met ware doodsverachting bestormen ze het podium, de aanwezigen aansporend om zich ook te laten gelden, maar de publieksreactie verbleekt bij de furie van de frontman. Gedurende het volledige optreden blijft hij zich op het voorhoofd slaan met zijn microfoon tot zowel het desbetreffende toestel zelf als zijn hoofdhuid het begeven onder het geweld. Blijkbaar is er daarmee nog niet genoeg bloed gevloeid en slaat de man, bij wijze van apotheose, een bierglas stuk op zijn  kale schedel waarna hij hevig bloedend het podium verlaat, het publiek verwezen en platgeslagen achterlatend. Mijn vaderlijke taken serieus nemend vroeg ik mijn dochter bezorgd hoe zij dit exposé van razernij beleefde. Het onverwachte antwoord ‘ik vond dat wel grappig’ deed mij toch even ernstig nadenken over zowel mijn opvoedkundige capaciteiten als over het verborgen geestesleven van de prepubers vandaag de dag...

Weinig mensen belichamen ‘punk’ zo overtuigend als Rob Chaos van Total Chaos en bovendien straalt de frontman een soort vreemde rust uit die welgekomen is na het bloedbad waar we net getuige van waren. De band kwijt zich meer dan degelijk van z’n taak en er wordt enthousiast meegezongen en gedanst op fijne punksongs als Street Punx en Police Rat. Aangespoord door de dertig kilo jong punkgeweld in mijn nek waag ik me zelfs aan ‘moshen met een kind op de schouders’. Ook daarover zullen pedagogen ongetwijfeld de wenkbrauwen fronsen maar ter hunner geruststelling: ik heb ook nog een tweede kind dat niet voor galg en rad opgevoed wordt. Niet het meest straffe optreden van vandaag maar wel een set die zowel trouwe fans als toekomstige aanhangers weet te bekoren.

Aangezien dochterlief dringend in bed moet gestopt worden mis ik spijtig genoeg het grootste gedeelte van de gig van Subhumans. Hetgeen ik nog wel meepik klinkt bijzonder overtuigend en ook het publiek, dat ondertussen de Nosta flink vult, is laaiend enthousiast. Met stip trouwens ook de band met het meest uitgesproken vettige accent. Alleen al dat laatste heeft meer street credibility dan de Green Days van deze wereld.

Clowns sluit vandaag een uitputtende tournee van meer dan twee maanden af. Wie dacht dat dit een effect zou hebben op de energie van de Australiërs komt behoorlijk bedrogen uit. Meer zelfs, dit optreden is met voorsprong het meest verwoestende en beklijvende van het hele festival. Vanaf het eerste nummer grijpt de band het publiek bij de strot en dwingt het letterlijk tot interactie. Vocalist Stevie duikt zelfs op een bepaald moment het publiek in om mensen manu militari op de hurken te trekken om vervolgens op te springen in heerlijke chaos. Er wordt gemosht dat het zweet uit de poriën en tegen de muur gutst. Bassiste Hanny staat ondertussen te bassen met een gebroken onderarm dus wie zijn wij om te klagen over een bluts of buil? Op plaat weet de hardcore/punk van Clowns mij minder te bekoren (cleane vocals zijn nu eenmaal mijn ding niet) maar live is het een ware belevenis. Een optreden dat nog lang zal blijven nazinderen.

Afsluiten na zo’n bom is een bijzonder ondankbare taak maar de ervaren New Yorkers van The Casualties hebben duidelijk voor hetere vuren gestaan. Nieuwbakken frontman David Rodriguez (die de semi-legendarische vocalist Jorge opvolgde) geeft het publiek drie nummers lang de kans om op eigen kracht in beweging te komen maar wanneer dat in zijn ogen niet volstaat besluit hij het heft zelf in handen te nemen. Staande tussen de aanwezigen pookt hij het vuur op met een overtuigend 1312 (A.C.A.B.). Meer aansporing blijkt daarna niet meer nodig en het publiek werkt zich nog eenmaal in het zweet. Het is genieten geblazen van een lekkere oldschool set geworteld in de traditie van The Exploited, GBH en Discharge. Dat is meer dan voldoende om ook een rabiaat metalhead overstag te laten gaan. Met zoemende oren, een indrukwekkende zweetreet en nauwelijks verholen napret keren we daarna huiswaarts. Bij leven en welzijn tot volgend jaar!