Review Lokerse Feesten 2015: dag 3

Datum: 
zondag, 2 augustus, 2015

Naar jaarlijkse traditie zou het weer een dagje er hard aan toe gaan op de Lokerse Feesten. De eerste zondag van het 10 dagen durende stadsfestival staat ondertussen traditiegetrouw in het teken van de zware metalen. Op de meest zonnige en warmste dag tot nu toe mocht de Grote Kaai een publiek grotendeels in het pekzwart verwelkomen. Bakken en braden!

De eerste band van deze dag, die al om 16:15 startte, was Skindred. Met de bekende Darth Vader melodie van Star Wars kwam deze excentrieke band op. Skindred is voortgesproten uit de assen van Dub War, met de uiterst sympathieke Benji Webbe als frontman. De energieke ragga metal die Skindred produceert staat live altijd borg voor ambiance en dat was in Lokeren niet anders, zelfs al moest de band als opener nog vele lege plekken op de Lokerse Grote Kaai waarnemen. In de korte speelduur kwamen vooral de meest recente CD’s ‘Union Black’ en ‘Kill The Power’ aan bod en kregen we ook aanstekelijke samples van House of Pain’s Jump Around en The Prodigy’s Breathe voor de kiezen. En bij slotnummer Warning bleek dat Skindred geslaagd was in zijn opdracht om het publiek op te warmen, want de voorste rijen ging op vraag van Benji gehoorzaam op hun hurken zitten om nadien recht te springen en ook met de t-shirts werd vlot in het rond gezwaaid, iets wat hij met zijn vest zelf voordeed.

Hierna was Epica aan de beurt. Net zoals Skindred was dit het eerste optreden op de Lokerse Feesten van deze Nederlanders, maar ze keken er ten zeerste naar uit aan hun enthousiasme op Graspop Metal Meeting in juni te horen. Ze kwamen van Wacken Open Air, het gigantische Duitse metalfestival, een groot verschil met de Grote Kaai hier in Lokeren dus. Het plein was laten we zeggen gezellig gevuld maar nog steeds geen grote massa.

Het decor was helemaal in het thema van het laatste album ‘The Quantum Enigma’, met grote banners achteraan het podium. Met dit album dat vorig jaar uitkwam hebben ze wederom bewezen dat ze bij de top van de symfonische metal behoren. Hier werd dan ook menig nummer van gespeeld, de intro Originem weerklonk toen het tijd was, waarop de muzikanten een voor een opkwamen en het energieke The Second Stone inzetten. Applaus steeg op uit het publiek en nog eens dubbel zo hard toen de roodharige zangeres Simone Simons erbij kwam. Wel schrokken de eerste rijen van de plotse vlammen die omhoog schoten uit de pyro’s, alsof er nog geen hitte genoeg was onder de brandende zon! Ondanks de populaire nieuwe cd brachten ze een gevarieerde setlist, aldus Simone na de eerste nummers van het nieuwe album. Om dat te bewijzen speelden ze hierop Sensorium van het eerste album ‘The Phantom Agony’, dat nog steeds goed en fris klinkt na ondertussen 12 jaar.

Epica blinkt misschien uit door de aanwezigheid van Simone Simons, maar ander boegbeeld van de band is gitarist en grunter Mark Jansen. Die vertelde Lokeren dat het een harde set zou worden, dat ondanks zo warm weer het publiek veel energie kwijt moest. Zo gezegd, zo gedaan. Martyr of the Free Word was een knaller van een song waar veel geheadbang bij te pas kwam, alsook The Obsessive Devotion en Victims of Contingency. De hele band had er duidelijk zin in, gitarist Isaac Delahaye en bassist Rob van der Loo deden zelf heel goed mee met dat headbangen, drummer Ariën ‘the beast’ van Weesenbeek ging gewoon los en zelfs toetsenist Coen Janssen kon niet stilzitten en nam zijn draagbaar keyboard mee naar voor van tijd tot tijd. Naast headbangen was er ook veel interactie met het publiek, die moesten klappen, de vuisten in de lucht gooien en meezingen zoals tijdens The Last Crusade en Sancta Terra. Een uur lang kon Lokeren genieten van topkwaliteit symphonic metal. Traditiegetrouw sloot Epica af met de laatste knaller Consign to Oblivion en de nodige(?) portie vuur.

De setlist:

Nederland wisselde voor België. Channel Zero speelde op de Lokerse Feesten hun enige festivaloptreden voor dit jaar. Dat betekende dat de batterijen goed opgeladen waren en dat was er aan te zien ook. Channel Zero liet zich vorig jaar op onder andere Alcatraz Hard Rock & Metal Fest niet van hun beste kant zien en gaven een optreden waar echt iets miste, maar hier in Lokeren deden ze beter. Het laatste album ‘Kill All Kings’ doet het minder goed maar daar werden slecht drie nummers van gespeeld: Dark Passenger, Electric Cocaine en het deels in het Vlaams gezongen Duisternis. Meteen de drie knallers van dat album, maar het waren zoals gewoonlijk de oude hits die het stof deden opwaaien op de Grote Kaai. Letterlijk, want de moshpits kwamen op gang.

Ze vlogen er in met Suck My Energy en andere hits zoals Bad tot the Bone, Fool’s Parade, Call on Me, Help en uiteraard afsluiter Black Fuel passeerden al snel de revue. Maar er zaten ook enkele verrassingen in het optreden. Zo speelden ze de Iron Maiden song The Trooper wat meer dan behoorlijk klonk en was er een klein meisje op het podium, de toekomst van de metal zo vertelde zanger Franky De Smet-Van Damme. Dit heerschap praatte tussen de nummers door overigens goed door in het plat Vlaams, interactie genoeg! Channel Zero had er zin in en gaven daardoor een goed optreden.

Hierna stopte het met de Nederlands sprekende bands. De Amerikaanse Zakk Wylde bracht met zijn Black Label Society heavy metal van hoge kwaliteit. Wie deze gitarist die ook bij Ozzy Osbourne gespeeld heeft niet kent, heeft onder een steen gewoond de laatste decennia. Black Label Society draait volledig rond de gitaristen en dus uiteraard ook Zakk Wylde zelf. Ze staan garant voor een heel optreden lang heavy metal met veel verschillende gitaarmelodieën en uitgesponnen gitaaroutro’s en -solo’s. Zakk Wylde zelf zorgt voor de zang die met zijn eerder rauwe stem er goed voor zorgt dat dit binnen de muziek past.

Ze begonnen goed met, toepasselijk, The Beginning… At Last en wisten iedereen te overtuigen met Funeral Bell dat Black Label Society goed samenvat. Andere toppers waren Suicide Messiah en het nieuwere My Dying Time, dat komt van het vorig jaar verschenen album ‘Catacombs of the Black Vatican’.

 

Wylde en zijn mede bandleden zijn sublieme muzikanten, maar kunnen soms overdrijven. Bijna na elk nummer moet het einde ervan uitgesteld worden door de gitaren te laten blijven weerklinken. Ook deze avond kon een lang uitgesponnen gitaarsolo van Wylde niet achterwege blijven. Maar liefst 8 minuten lang liet het showbeest zijn gitaar loeien en kreunen. Eerst onthaalt op enthousiasme en sporadisch applaus, maar na zo’n 5 minuten stond het publiek vrij loom te kijken naar het podium. Gelukkig kwam er opnieuw meer pit in met Godspeed Hell Bound. De zachtere nummers zoals In This River liet de band uit hun setlist, het zou ook niet zo passend geweest zijn hier op de Lokerse Feesten. Ze sloten hun optreden tot slot af met Stillborn.

Het zou een debat kunnen zijn wie de echte headliner van deze Lokerse Feesten metaldag moest zijn. Rob Zombie of Soulfly? Aan het optreden van Rob Zombie te zien zijn wij alvast pro Zombie. Een optreden van Rob Zombie brengt een speciale sfeer met zich mee. De muziek is niet zo hard, maar het is puur entertainment. De Grote Kaai die ondertussen vooraan goed vol stond bereidde zich dan ook voor op een feestje.

Het decor was alvast indrukwekkend. Zombiegezichten op banners en een groot doek achteraan met een King Kong er op zorgden met de nodige blauwe, groene of rode belichting voor een apart maar mooi zicht. De band kwam onder luid applaus op en schoten onmiddellijk uit de startblokken met Teenage Nosferatu Pussy, direct gevolgd door al een grote hit, Superbeast. Mr. Zombie was goed bij stem en zijn verschijning was indrukwekkend, in een soort jas met veel linten aan, dat samen met zijn lang haar leuke effecten gaf bij het headbangen. De sfeer zat er in en de eerste crowdsurfers doken op. Ook andere grote hits zoals Living Dead Girl en enkele White Zombie songs zoals More Human Than Human en Thunder Kiss '65 waren een succes. Bij dat laatstgenoemde hoorde een gitaarsolo en zelfs een stukje Alice Cooper’s School’s Out, dat hard werd meegezongen. Rob Zombie heeft die covers eigenlijk helemaal niet nodig, maar ze zorgen nog voor extra sfeer. Ook midden in de set werd er een drumsolo gegeven door drummer Ginger Fish.

Over covers gesproken, iedereen leek een glimlach op het gezicht te krijgen bij het stukje van Get Up (I Feel Like Being a) Sex Machine van James Brown en iedereen zong “hey ho, let’s go” mee tijdens Blitzkrieg Bop (de Rob Zombie Ramones cover). De band verliet het podium, maar dat kon nog niet alles zijn. Ze keerden na even stilte terug het podium op en sloten af met het spectaculaire Dragula. Een feestje was het!

Eerder op de dag gaf Max Cavalera de aftrap van de voetbalmatch Lokeren-Charleroi in het stadion van Daknam. Hoeft niemand te verwonderen, want de Braziliaan is een groot voetballiefhebber. Maar vanavond op de Grote Kaai geen voetbal, wel Soulfly. De Braziliaanse metalmachine was een stevige afsluiter. Soulfly speelt snel en hard ze beuken er op los. Max begroette het Lokerse publiek en gaf hier en daar wat opzwepende commentaar.

De setlist bestond uit een mengelmoes van de negen studio-albums van Soulfly, met onder andere ProphecyBlood Fire War HateTribe en Jumpdafuckup / Eye For An Eye die de revue passeerden, alsook zoals gebruikelijk enkele Sepultura klassiekers, bv. Refuse/ResistTerritory en Roots Bloody Roots. De toeschouwers lusten er wel pap van en bleken nog niet te vermoeid om de moshpit links te laten liggen. Speciaal was ook dat Channel Zero gitarist Mikey Doling kwam meespelen bij Back to the Primitive. Mikey speelde immers vroeger bij de band. Soulfly brengt op 14 augustus een nieuw album uit genaamd ‘Archangel’ en daar speelden ze het nummer ‘We sold our Souls to Metal’ van, opnieuw een song die raast van begin tot eind. Soulfly liet Lokeren daveren op zijn grondvesten.

Frontman Max onderhield de nodige interactie met het Lokerse publiek, maar maakte voorts een statische indruk, misschien te wijten aan de vele extra kilo’s die de Braziliaan met zich meedraagt. Leuk om weten is dat beide zonen van Max Cavalera ondertussen meespelen in zijn band. Zyon neemt de drums op zich en Igor Cavalera Jr. speelt basgitaar. Zo is Soulfly op gitarist Marc Rizzo na een echte familiebedoening geworden. Men kan zich wel wat vragen beginnen stellen over de toekomst van Max Cavalera en zijn verschillende muzikale projecten (Soulfly, Cavalera Conspiracy en Killer Be Killed), want de man lijkt wat verzadigd en heeft moeite om zijn tweede adem te vinden (zie ook het recente concert van Cavalera Conspiracy op Graspop). Ook opmerkelijk waren de vaststelling dat Soulfly als afsluiter over de minst degelijke geluidskwaliteit leek te beschikken ten opzichte van de voorgaande groepen en dat Soulfly er reeds na 1u15 speelduur een punt achter zette, terwijl ze toch gepland stonden om 1u30 te spelen en ook eerder tijdens deze tour geregeld 20 nummers speelden in plaats van de 15 nummers die we in Lokeren voorgeschoteld kregen. Om dan toch met een voetbalcliché te eindigen: last van krampen in de kuiten die verhinderden om 90 minuten vol te maken?

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!