Review Lokerse Feesten 2016: dag 3 (metaldag)

Ook dit jaar werd de traditie verdergezet om één avond van de Lokerse Feesten volledig te wijden aan het hardere muziekgenre. De eerste zondag van de Lokerse Feesten gaat door het leven als 'de metaldag'. Deze editie waren er maar liefst zeven bands geprogrammeerd wat opnieuw voor een uitverkoop zorgde.

Wat een opkomst was er deze dag al vanaf het begin. De eerste band speelde op de Grote Kaai al om 16:00 en opvallend was hoe druk het wel niet was aan de kassa en toegangspoorten. Terwijl het terrein geleidelijk aan volliep met enthousiaste metalheads en andere geïnteresseerden mocht Inglorious de spits afbijten. Inglorious is een band uit Engeland die oude hard rock brengt. De band bestaat nochtans pas sinds 2014 en werd gevormd door Scorpions gitarist Uli John Roth die Nathan James als zanger voor deze band wou. Nathan James werd bekend door zijn deelname aan het Engelse tv-programma The Voice, waar de jury heb niet geschikt genoeg vond. Daar dachten andere mensen dus anders over. Samen met Andreas Eriksson (lead guitar), Wil Taylor (rhythm guitar), Colin Parkinson (basgitaar) en Phil Beaver (drums) werd Inglorious gevormd. De band heeft pas hun debuutalbum uit dat ze hier in Lokeren kwamen presenteren. James heeft inderdaad een fantastisch stem die perfect bij de hard rock van de muzikanten past. Het is dan ook niet te snappen hoe iemand met zo'n stembereik niet kan doorgaan naar finales van zangwedstrijden. Ook muzikaal werd er gesmuld al zo vroeg op de dag. De hard rock die gespeeld werd klonk authentiek aan de muziek van vroeger maar tegelijk ook fris. Ze konden allen samen een half uur het publiek geboeid houden.

Als tweede band van de dag was het de beurt aan Red Fang. De Lokerse Feesten is het laatste optreden van hun Europese tournee. Vooral de kleinere cluboptredens zijn gekend onder de Red Fang fans. Ook specifiek voor deze band zijn niet veel mensen afgezakt. Het duurde ook niet lang voor mensen begonnen rond te wandelen, de merch stand gingen verkennen of nog even drank gingen halen. De voorste rijen waren vooral gevuld met mensen die de volgende bands van dichtbij wouden zien. Echt veel werd er ook niet meegebruld maar Red Fang kon op meer applaus rekenen dan de vorige band. Hoewel de band een stevige set speelde, paste het niet echt in het lijstje van de metalbands die de rest van die dag mochten aantreden.

Suicidal Tendencies, een old school hardcore band, kon wel rekenen op veel support. Velen waren afgezakt naar Lokeren om deze band te zien. Tijdens de nummers en tussen de nummers door werd ‘ST’ vaak gebruld. Het eerste nummer dat we te horen kregen was al direct een van formaat, You Can’t Bring Me Down zorgde voor de eerste pits van de dag. Dit nummer werd een beetje gerekt tot groot plezier van het publiek. Meezingen met dit nummer was niet moeilijk en het duurde ook niet lang voor een grote menigte meezong. Het enthousiasme van deze band viel echt op. Er werd constant heen en weer gelopen, gesprongen en er werd onderling veel plezier gemaakt.

Een andere klepper was War Inside My Head. De pits werden steeds groter en groter en het was ook hier dat de grootste pit van de dag te zien was. Afsluiten werd gedaan met Pledge Your Alliance, een van de nummers die het meest gekend zijn onder de fans. Volgens velen de beste manier om een geweldige live set af te sluiten. Onder luid geschreeuw en een geweldig applaus verliet Suicidal Tendencies het podium. Deze band is al een lange tijd aanwezig in de scene en het ziet er niet naar uit dat we snel afscheid zullen nemen van deze geweldige gasten. 

De hardcore/metal sensatie Parkway Drive, regelrecht uit het nest van Australië, mocht op de schitterende affiche van Lokerse Feesten staan, met onder meer Steel Panther, Slayer en Limp Bizkit. Toen het uur van genade aanbrak, was het terrein van de Lokerse Feesten gevuld met fans van het eerste uur, nieuwelingen en een oudere generatie, die wel eens wouden proeven van deze sensatie.

Één voor één kwamen de bandleden van Parkway Drive het podium op om aan hun sterke muzikale set te beginnen, vol met branderige effecten en rode/witte confettistrepen. Zanger Winston gloeide helemaal toen hij het podium betrad bij de eerste muzikale noten van het nummer Destroyer. Het publiek zong in volle borst mee en er knalde al meteen vuur door de muur. Winston straalde om zijn publiek zo te mogen zien. Met Dying To Believe werd het nieuwe album 'Ire' weer meer belicht. Een stil Parkway Drive werd het echter nooit; het publiek had de combinatie van alle elementen vast. Een prachtige sfeer van muzikale talenten en sfeer maakten dat zelfs de bandleden van Parkway Drive hun ogen niet konden geloven hoe sterk zij staan in het Belgenland.

Toen de tonen van Carrion door de boxen werden geknald, was het hele publiek van voor tot achter mee aan het zingen. Het was een magnifiek moment voor Parkway Drive; Winston die schitterde met zijn lach en zijn pure stemtechniek is iets wat je niet iedere dag ziet. Met het nummer Vice Grip waren al de talrijke crowdsurfers en violent dancers eveneens sterk aanwezig.

Dedicated sprong ook in het oog door de sterke tekst en door de mooie metalcore puurheid. Moshpits, circlepits en violent dancers bleven niet uit. Het werd één van de mooiste hoogtepunten van de set door het aanstekelijke enthousiasme en dankbaarheid die Winston uitstraalde. Maar met het nummer Idols And Anchors ontplofte werkelijk de hele Grote Kaai. De mooie herinneringen die elke aanhanger van Parkway Drive heeft aan deze song, werden werkelijkheid op de Lokerse Feesten. Publiek sprong over en op elkaar, pakten elkaar vast, zongen mee en schitterden samen met Parkway Drive. Het werd een absoluut hoogtepunt van de avond, want als zelfs zanger Winston kippenvel krijgt, dan is het moment benoemenswaardig aan te duiden.

Met Writings On The Wall zagen we de rustigere kant van zanger Winston, waardoor veel (meisjes)harten smolten tot één geheel. Een geheel ingekrimpte Winston op de tonen van deze sterke song zorgden voor puurheid. Het nummer gaf de passionele relatie van muziek en publiek weer; het maakte een climax in de setlist van Parkway Drive op de Lokerse Feesten, want nooit zagen we zanger Winston zo indrukwekkend en persoonlijk als op dat moment.

Nummers als Wild Eyes, Crushed en Home Is For The Heartless zorgden voor een verder verloop van de setlist van Parkway Drive. Elk nummer werd door menig man meegezongen. Er was zelfs tussen de nummers door geen enkel stil moment te beleven. Er werden talloze moshers en crowdsurfers neergehaald door security en door publiek, maar iedereen bleef zorgzaam, iedereen glimlachte en iedereen knikte, omdat het gewoon zo intensief mooi was. Parkway Drive heeft de Lokerse Feesten beroerd, ontroerd en gedreven in het nauw en werd een sterke passage in de line-up van de metaldag van de Lokerse Feesten 2016.

Maar een van de bands die de meeste aandacht naar zich toetrok was zonder twijfel Steel Panther. Heavy metal, glam metal en boobies. Dat is het succesverhaal achter deze heren uit Los Angeles. De helden van de glam metal openden met Eyes Of A Panther en dat zorgde ervoor dat het publiek al mee begon te zingen en te schreeuwen. Hierop volgde Fat Girl. Na twee super bekende nummers had gitarist Satchel iets voorbereid. Hij had enkele zinnen in het Nederlands opgeschreven. De eerste zin klonk als ‘laat joellie tieten zien!’. Het publiek ging natuurlijk uit zijn dak toen Satchel dit zei. De twee dames die op de camera te zien waren twijfelden eerst maar we kregen uiteindelijk toch boobs te zien. Een kerel volgde het voorbeeld van de dames waarop zanger Michael Starr anticipeerde met ‘dude, this isn’t a One Direction show!’.

Het is geen verassing dat er vrouwelijke fans op het podium verschijnen tijdens de Steel Panther optredens, en ook deze keer was dit het geval. Voor Girl From Oklahoma werd ingezet, werd een vrouwelijke fan het podium op gehaald, Michael Star selecteerde de dame zelf. Voor het volgende nummer waren er oorspronkelijk 17 vrouwen het podium op gevraagd, uiteindelijk stonden een twintig tal vrouwen op het podium. Een van deze lieftallige dames was zo enthousiast dat ze eens op het podium volledig topless ging, tot groot plezier van de band en het publiek. 17 Girls In A Row sloeg in als een bom, iedereen die Steel Panther kent zong lustig mee. Michael Starr zong, zonder instrumenten, een deel van Community Property samen met het publiek. Afsluiten wordt gedaan met Death To All But Metal. Dit is zonder twijfel een van de meest gekende nummers. Tijdens het optreden weren er grapjes gemaakt onderling maar ook met het publiek. Goede muziek, een geweldige show, entertainment, een knap staaltje stand-upcomedy en boobies. Je kan zeggen dat het een zeer geslaagd Steel Panther optreden was. 

De volledige setlist van Steel Panther:

1. Eyes Of A Panther
2. Fat Girl
3. Party Like Tomorrow Is The End Of The World
4. Asian Hooker
5. Ten Strikes You're Out
6. Girl From Oklahoma
7. Gloryhole
8. 17 Girls In A Row
9. Community Property
10. Party All Day (Fuck All Night)
11. Death To All Buth Metal

Opnieuw legendarisch te noemen voor een stadje als Lokeren. Nadat in 2010 Anthrax al eens op de Grote Kaai speelde stond er dit jaar een andere van de Big Four of thrash metal op het podium: Slayer. Maar zou de band nog in vorm zijn zoveel jaar na hun gloriejaren en hun recente iets mindere passages zoals op Graspop Metal Meeting? Aan hun laatste album 'Repentless' ligt het in elk geval niet, dit raast door van begint tot eind. Zo begon ook de band heel sterk, met de intro Delusions of Saviour gevolgd door het agressieve Repentless. Links en rechts ontstonden onmiddellijk moshpits, het stof waaide weer zoals verwacht hard op, vooral toen een knaller als Disciple werd ingezet. Opnieuw had echter de geluidstechnicus van Slayer watten in zijn oren want het geluid kon een pak beter. Maar laat dat Kerry King en co een worst wezen, zij sneden de snaren van hun gitaren aan flarden. Dat zanger Tom Araya ook een dagje ouder wordt en niet meer zo actief is op het podium laten we even door de vingers glippen, de man schreeuwt wel nog steeds de longen uit zijn lijf.

De moshpits leken geen minuut stil te staan, Slayer leek hier in Lokeren opnieuw een geoliede machine te zijn. Het ene nummer na het andere beukte erop los, net zoals het publiek dat vooraan deed. War Ensemble, het nieuwe You Against You, Mandatory Suicide, het rustigere maar ijzige Dead Skin Mask, South of Heaven, ... Slayer leek bijna een grote best-of show te spelen. Natuurlijk konden de opperhits Raining Blood en Angel of Death niet ontbreken. Massaal meebrullen (en moshen voor de liefhebbers) was de boodschap. Strak, hard, dynamisch, dit zijn enkele kernwoorden die het optreden en de sfeer kunnen samenvatten. 

De headliner van de metaldag op de Lokerse Feesten van 2016 waren niemand minder dan Limp Bizkit. Een mooie headliner, waar toch een hoeveelheid fans en nieuwelingen op stonden te wachten. Het hele plein van de Lokerse Feesten was gevuld met fervente fans van Limp Bizkit, maar ook met het zwart van de metal van het beruchte Slayer, die even tevoren had gespeeld.

Om 23:45 uur stipt was het tijd om op het podium aan te treden, waar het clowntje met de blauwe gevaarlijke handjes ophing, gevuld met blauw licht. De intro van Boiler bracht alle leden van Limp Bizkit op het podium. Toen de schreeuw van Mr. Durst en bombastisch drum/bass van John Otto het publiek aansprak, viel het publiek van de Lokerse Feesten als een blok voor de muziek. Fred Durst introduceerde zichzelf meteen met zijn bekende skate/punk kledingstijl, motorhandschoentjes, fameuze baard en vissershoedje. Het bekende petje van Fred Durst moest plaats maken voor een ander olijk hoedje. Meteen kwamen we tot de vaststelling dat de stem van Fred Durst erg clean en zeer strak was. Na alle jaren van intensief toeren, is Limp Bizkit nog altijd een sterke band op en naast het podium. Boiler was een mooie introductie voor Limp Bizkit, waar de drummer John Otto, gitarist Wes Borland en sampling programmer (DJ) Franko Carino zijn muzikale talenten lieten zien. We merkten op dat bassist Sam Rivers niet aanwezig was, maar werd vervangen door bassist Samuel Gerhard Mpungu, een fameus sterke opkomer van formaat. Bassist Sam Rivers is momenteel gediagnoseerd met een ernstige ziekte aan zijn rugwervels dat teveel pijn veroorzaakt om op te treden.

Na het sterke nummer Boiler introduceerde Limp Bizkit ons land als Mexico. Het Belgische publiek kon de humor niet meteen smaken en vroeg zich af of het heerschap wel volledig bij zijn zinnen was, was het een grapje of was hij echt zover weg? Freds bekendste kenmerk is zijn regelrechte droge humor, maar Lokeren had het even moeilijk. Zou het net zo zijn als met Eminem op Pukkelpop enkele jaren geleden? Die dacht dat hij in Brussel was. Nee hoor, Freds aparte humor kronkelde gewoon verder toen hij ons land aankondigde in het nummer Rollin'. De aanwezige mensen stonden mee te dansen op de meest typerende ritmes en tempo's van dit nummer. Onder de lyrics ''You wanna fuck me like an animal' rezen moshpits uit het niets en werd crowdsurfen een must. Daarnaast zongen de fans van het eerste uur uit volle borst mee. Ook tijdens de nummers door kon Fred Durst en co. rekenen op de mooie interactie met het publiek, en natuurlijk, met zijn mooie vrouwen, zoals Fred het altijd benoemd.

Met het nummer Hot Dog, dat door één of andere experimentele mixed up cover werd geïntroduceerd, ging zowel Limp Bizkit als het publiek uit de bol. Geschreeuw, sterke en mooie technieken van Limp Bizkit werden samen sterk gecombineerd. Het nummer My Way werd door het publiek geschreeuwd en getiranniseerd door een introductiestuk van Walk van Pantera. Het zorgde in het algemeen voor een vijf minuten durende bis. Limp Bizkit zorgde in het gevolg, met zijn hit My Way, een leuke, ordinaire, maar tevens strakke show.

De cover Thieves van Ministry door Limp Bizkit trad meteen op. Fred zorgde voor ambiance door zijn interactie met publiek. "Get the fuck up", aldus Fred. Het publiek was enorm mee toen de band het nummer My Generation op het publiek losliet. Iedere persoon op de Lokerse Feesten kan niet op de tonen van deze enorme bekende plaat stilstaan. Het nummer werd een onvoorstelbaar moment voor jong en oud, voor vrouwen als mannen, want Fred zou Fred niet zijn als hij tijdens zijn nummer de nodige interactie nam door zelfstandig het publiek in te wandelen. De set ging even voor ettelijke minuten neer, maar zorgde ook voor de nodige spanning tussen Fred Durst en het publiek. De overige bandleden hielden de spanning erin door de juiste muzikale technieken te gebruiken. My Generation werd samen met publiek voortgezet. Dit werd één van de meest memorabele momenten op de Lokerse Feesten. Het publiek genoot van deze nostalgische tonen van Limp Bizkit en ging los met crowdsurfers en moshers. Het nummer My Generation blijft voor altijd een pakkend nummer van formaat en zeker in de sfeer van de Lokerse Feesten.

Met het nummer Livin' It Up zorgde een mooie gitaarbelijning van gitarist Wes Borland voor een verfijning. Wes, die daar stond met zijn gegrimmeerde skelettenhoofd, vettige witte haren en een wit kostuum, was niet meer het verlegen jongemannetje van vroeger. Hij was een strak in het pak gezette man en had zeer veel interactie met de overige bandleden en tevens het publiek. Het rap/hiphop gehalte maakte daarnaast de setlist waardig genoeg om te gaan experimenteren met andere nummers. Zo kwam ondermeer rapper DMX aan bod en het nummer Pump It Up van rapper Joe Budden. De millennium liedjes waren een mooie toevoeging aan de set, maar maakte ook de tijd minder voor de eigen nummers van Limp Bizkit, wat wel wat jammer was maar een ongenoegen werd het (nog) niet.

"Turn that shit off", zei Fred op een gegeven moment tegen zijn bandleden. Sommige liedjes wil de wazige Fred zelf ook niet meer horen en vroeg aan het publiek wat zij aanvankelijk wilden horen. Hij vroeg hiervoor het roodharige en tevens Belgische meisje Steffi op het podium, waar hij vaker oogcontact mee hield, net zoals een andere paar vrouwen die op de eerste rij stonden. Zij mocht even het Belgische publiek aanspreken (zo kwamen we te weten dat ze van Gent is) en meedoen op het podium. Kleine riffjes van Guns 'n Roses en Metallica sprongen even in het oog. Het nummer Eat You Alive werd onthaald door het Belgische publiek, aangezien de samenwerking tussen fan Steffi en Fred Durst een show van formaat werd. Fred lachtte, schrok van verbazing, maar had hier zelf ook erg veel zin in. De mooie timide clean zang van Fred Durst tijdens Eat You Alive werd een romantische serenade voor fan Steffi. Het publiek genoot van de verdere show in het nummer.

Nookie werd voor de gelegenheid op de Lokerse Feesten gemixed met het andere nummer Full Nelson, wat mogelijk een tegenslag voor het publiek was, maar toch met volle overmoed en agressie werd ingezet op dit volle terrein. Ondertussen waren er ook een aantal covers aan de setlist toegevoegd, zoals de cover van Behind Blue Eyes van The Who. Deze keer was Fred Durst in zijn charisma gesprongen. Menig publiek zag dat Fred een perfecte heldere en zeer zuivere stem produceerde. De cover Faith van zanger George Michael gaf voor Fred Durst de nodige grappigheid, aangezien hij het nummer absoluut niet wou spelen aan het publiek van de Lokerse Feesten. Toch schreeuwde menig man voor Faith en zo zweepte zowel het publiek als de band regelrecht op een zee van crowdsurfers en moshers. Ook mensen in rolstoel mochten door het publiek opgeheven worden. Tenslotte kon zelfs de security niet stil blijven staan op de muzikale tredes van Fred en co.

Gitarist Wes Borland zorgde voor een mooie verfrissing in de set door de cover van Smells Like Teen Spirit te zingen, die een opeenvolging was van de cover Heart-Shaped Box door Fred Durst himself. Een mooie wenteling in de set van Limp Bizkit, maar het publiek kon niet alleen teren op de covers van deze band. Een ineenzakking van de set was niet ver weg te zoeken, totdat het machtigste, sterkste en het arrogantste nummer die Limp Bizkit ooit heeft gemaakt door de boxen knalden. Break Stuff bracht zijn intrede, zorgde voor een zeer sterke climax, waar de ene na de andere circle pit en moshpit bleef duren en ook nog kon zorgen voor een outro van formaat onder het motto van Freds tirade.

En met de tonen van de Mission Impossible soundtrack sloot Limp Bizkit zijn show af onder een welbevorderlijk applaus van publiek. Een paar mensen lagen nog steeds te slapen, maar de fans van het eerste uur, de nieuwelingen in het publiek en een deel van de oudere generatie had genoten van deze setlist onder de straffe lichttechnieken, de sterke muzikale technieken en de mooie, zuivere stem van Fred Durst en co. Take A Look Around werd een hard en stevig nummer waar de bas van de drum toch nog maar eens te sterk doordrong in de muziek. Met de echte eindsong, Stayin' Alive, gaf Fred Durst zijn seventies-verslaving weer met een mooie touch.

De set van Limp Bizkit had hoogte- en dieptepunten, maar men mag wel zeggen dat de band hun trots en speelse gedrag nog niet verleerd is. En eerlijk is eerlijk, we zien Limp Bizkit altijd graag komen op een prijzende affiche zoals de metaldag van Lokerse Feesten in 2016.