Review Lokerse Feesten 2019: dinsdag 6 augustus - Punkrock op en top!

In navolging van de succesvolle metaldag voorziet de organisatie van de Lokerse Feesten sedert enkele jaren ook een punkrockdag in hun programma. En ook hiervoor is er voldoende gezonde belangstelling van het grote publiek. Dit jaar stonden op de affiche van de Main Stage oude knarren en gevestigde waarden.

Als opener op de Main Stage stond de 67-jarige voormalige drummer van Ramones op het podium met Marky Ramone's Blitzkrieg. Deze man is een levende legende en bracht hulde aan de Ramones middels een setlist met tal van songs van de New Yorkse band (onder andere Rockaway Beach, Teenage Lobotomy, Sheena Is A Punk Rocker, Beat On The Brat, Gimme Gimme Shock Treatment, The KKK Took My Baby Away, I Wanna Be Sedated, Pinhead en afsluiter Blitzkrieg Bop), aangevuld met enkele covers, waaronder de Motörhead-cover R.A.M.O.N.E.S. . Het publiek liet het zich welgevallen en daarmee werd de punkrockdag geslaagd geopend.

Vervolgens was het de beurt aan de oude knarren van The Damned. Deze Londense band klonk ooit gevaarlijk, maar nu leken het wel opa's in een gekke pyjama. In 1979 verscheen hun album 'Machine Gun Etiquette' en die verjaardag werd gevierd door er meerdere liedjes van te spelen. De cover van MC5's Looking At You deed me nog even opkijken en de twee songs, New Rose en Neat Neat Neat, van de legendarische schijf 'Damned Damned Damned' lieten even een scherpe kant van zanger Dave Vanian, gitarist Captain Sensible en co horen, maar voorts was het slappe kost.

2019 staat voor de Heideroosjes in het teken van een reünie om hun dertigjarig bestaan te vieren. Ik zag zanger Marco, gitarist Frank, bassist Fred en drummer Igor al voor de vierde keer dit jaar aan het werk en werd opnieuw aangenaam verrast door de energie die van het podium spatte. De heren weten het dan ook boeiend voor zichzelf en de trouwe fans te houden door telkens weer de setlist te veranderen. Ditmaal hoorden we onder meer Ik Wil Niks, Time Is Ticking Away, Damclub Hooligan, Fistful Of Ideals, I'm Not Deaf (I'm Just Ignoring You), Nothing's Wrong, Iedereen Is Gek (Behalve Jij) en als slotsong United Scum. Zelfs een stevige regenbui kon het feestje niet verstoren. Er werd ontzettend strak gemusiceerd en men mag wel stellen dat de enige onbetwiste headliner van de dag de Heideroosjes waren. Gitarist Frank onderstreepte de topprestatie door het publiek in te duiken. De laatste tickets voor hun shows in december in Het Depot te Leuven zijn nu te koop. Gaan we daar dan eindelijk Urbanus eens een nummertje zien meezingen?

Het was al van 2014 geleden, toen ze Groezrock headlineden, dat ik NOFX aan het werk zag. Zanger/bassist Fat Mike, met blauw geverfd haar, had zich voor de gelegenheid weer eens in een sexy kleedje gehesen. In een uur tijd werd er zoals typerend is voor deze Californians veel gegrapt en gegrold. Heel geslaagd was de grap dat er eerst slechts een piepkleine banner met hun logo op de gordijnen achter het drumstel hing, waarna later in de set een grote banner werd ontvouwen die van festivalproporties was, maar waarop wederom slechts een klein logo figureerde. De toeschouwers kregen qua setlist een bundel songs van verschillende periodes, waaronder bijvoorbeeld drie liedjes van hun laatste schijf ‘First Ditch Effort’. De ongedwongen en ontspannen sfeer op het podium maakte dat NOFX ietwat chaotisch overkwam, maar daar maalde het publiek niet om. Er werd driftig gepogoot op onder andere Murder The Government, de cover van Les Champs-Élysées, Stickin’ In My Eye, Eat The Meek en Linoleum. Er had voor mijn part wat meer materiaal van ‘Punk In Drublic’ (NOFX hun meest succesvolle album) gespeeld mogen worden en het zou leuk zijn om NOFX nog eens een volwaardig concert te zien spelen in een zaal in plaats van de zoveelste korte festivalset, want de laatste zaalshow die ik van hen zag dateert ook al weer van juni 2000 in de AB.

In 2017 mocht The Offspring al eens aantreden op de punkrockdag van de Lokerse Feesten en maakte toen maar een belabberde indruk. Die slechte impressie van toen speelden ze gelukkig weg met hun optreden op deze editie. Het is al van 2012 geleden dat er nog studiomateriaal van de band verscheen, maar nog dit jaar zou er eindelijk nieuw werk verschijnen. Daarvan kregen we al een voorsmaakje middels de nieuwe song It Won’t Get Better (dat ook al vorig jaar tijdens hun aantreden op Rock Zottegem gespeeld werd). Ook de cover van AC/DC’s Whole Lotta Rosie passeerde toen de revue. Deze setlist was dus een herhalingsoefening voor wie ze toen ook aan het werk zag. Toch wel jammer dat een groep zoals The Offspring niet beter weet dan twee zomers na mekaar haast een identieke setlist te spelen. Bon, dat gezegd zijnde, was de sound heel degelijk, het energiepeil meer dan voldoende en had zanger Dexter Holland best een goede dag qua prestatie (we hebben de man al in veel slechtere doen geweten). Dit leidde ertoe dat The Offspring het publiek moeiteloos wist in te palmen met aanstekelijke oorwurmen zoals All I Want, Come Out And Play, Bad Habit, Gotta Get Away, Why Don’t You Get A Job?, Pretty Fly (For A White Guy), The Kids Aren’t Alright (waarbij Fat Mike van NOFX kwam meespelen) en slotsong Self Esteem. Mij viel op dat de songs van de hitalbums ‘Smash’ en ‘Americana’ toch het populairst blijven. En de zeikversie van Gone Away, met piano, die zullen we maar even met de mantel der liefde bedekken. Tijd nu voor die nieuwe schijf en dan nog eens zaaltournee aub.

De punkrockdag was dus opnieuw een succes en mag gerust een vervolg kennen in 2020. We zijn nu al benieuwd welke namen dan de affiche zullen opvrolijken. Rancid als headliner, dat mag altijd!

Bekijk ook het photo report van het hoofdpodium en de bands in de Red Bull Music Room.