Review Lokerse Feesten 2019: zondag 4 augustus

Datum: 
zondag, 4 augustus, 2019

De eerste zondag van de Lokerse feesten staat al jaren gereserveerd voor de zwaardere gitaren. Maar voor het hardere werk moest je dit jaar op het tweede podium, de Red Bull Music Room, afzakken. Op de Main Stage waren de hoofacts twee groepen uit de classic rock. Maar voor we aan deze bands toekwamen kregen we een ruim assortiment van genres en gevestigde waarden, afgewisseld met nieuwe waarden die staan te trappelen om in de voetsporen te treden van de groten der aarde.

Brutus

Het was warm op de Grote Kaai toen Brutus het podium beklom. Deze Vlaams Brabantse band stond vorig jaar nog op het tweede podium maar was dit jaar gepromoveerd tot opener van de metaldag op de Main stage. Met de zijwaartse opstelling van het drumstel hadden we een goed overzicht van drumster/ zangeres Stefanie en na de bedanking aan het publiek en de engelachtige vocalen bij de start van de set, kon je je onmogelijk voorstellen dat dit een metalband is. Eenmaal ze tekeerging met haar drumsticks en haar stembereik volledig op het plein losliet was de toon gezet. Niet te geloven wat deze groep op twee jaar tijd al heeft bereikt. De warmte, langere pauzes en technische problemen van bassist Peter Mulders haalde het ritme een beetje uit het optreden maar niettemin was dit toch een zeer sterke opener van deze derde dag van de Lokerse feesten.

Zeal & Ardor

Tweede hoogtepunt van de dag was Zeal & Ardor. Na het wegvallen van Monster Magnet had de organisatie een waardige vervanger gevonden met deze Zwitserse multivocale (drie zangers) avant–garde metalband. Veel rockfans stonden ietwat afwachtend en niet wetend wat te verwachten naar deze band te kijken maar gingen uiteindelijk toch overstag. Zware gitaren (geen bas), beukende drums, gospel en soul en soms ook wel een streepje elektronica. Dat de muziek belangrijker is bij Zeal & Ardor bevestigd zanger Manuel Gagneux bij de introductie van zijn band, “ wij zijn Zeal & Ardor en wij praten niet veel” en verder dan een “wij hopen dat het oké is” halverwege de set was het vooral de muziek die voor zich sprak. Devil is Fine luide het einde van de set in wat op een groot applaus vanuit het publiek kon rekenen, gevolgd door Baphomet. Een fantastische vervanger voor …ben de naam al vergeten.

Life Of Agony

We hebben deze New Yorkse band al beter voor de dag zien komen. Life Of Agony is normaal gezien één brok energie maar nu zat de sleur er een beetje in. Was het de vermoeidheid van het vele toeren of had transseksuele Mina Caputo enkele hormonenpilletjes vergeten te nemen, hij (zij) gaf een afwezige en verwarde indruk. Dit veranderde toen de gitarist besloot een wedstrijdje 'wie maakt de grootste moshpit' organiseerde en dit blijkbaar een keerpunt in de set was. Tijdens Method Of Groove rende Mina het podium af om het publiek te knuffelen en die een boodschap te brengen, ”hou van elkaar, heb elkaar lief, wij zijn allen één”, verwijzend naar de schietpartij in het Texaanse El Paso van de dag ervoor. Waarna de band ook een knuffel ontving. Als afsluiters werden This Time en Rivers Runs Red ingezet, die vol enthousiasme werden onthaald en dit concert toch positief afsloot.

Alestorm

Gedaan met het serieuze werk. Volgende band op de affiche was het Schotse Alestorm. Piratenmetal, een enorme opblaasbare eend, een zanger in kilt en op sandalen en nummers die ofwel over drank gaan of waar zwaar op gedronken kan worden. De eerste crowdsurfers verschenen in het publiek en ook de eerste regendruppels, maar geen kat die daarom gaf. Dat Alestorm synoniem staat voor een feestje is al lang geweten. Maar dat de songs altijd een kopie van het vorig liedje zijn, begint op de lange duur wel een beetje te vervelen. Als partyband die nummers lang over drank zingt kun je natuurlijk niet anders dan de drankprijzen op het festival te loven:”7 pintjes voor 20 euro”. Om dan Hangover aan te vatten (dat heb je na al die drank) en Lokeren te verlaten op de tonen van Shipwrecked. Vlug naar de drankstand om mijn droge keel door te spoelen met 7 pinten voor 20 euro.

Europe

De hoogdagen van Europe dateren al van 1986, toen ze met The Final Countdown meer dan 15 miljoen verkochte albums hoge toppen in de hitparade scoorden. Frontman Joey Tempest mag dan een beetje sterallures hebben zoals we die ook kennen van David Coverdale Van Withesnake, met zijn 55 jaar rockt hij nog als de beste en was hij uitstekend bij stem. Europe bracht een mengeling van oudere nummers zoals Scream of Anger en recentere nummers als War of Games. Carrie zorgde voor een massaal meezingmoment. Superstitious van Whitesnake die overvloeide in No Woman No Cry (Bob Marley) was een onverwachte wending in hun set. Cherokee luide de finale in en afsluiter The Final Countdown zette de Grote Kaai nog eenmaal in lichterlaaie. Ook al bestaat deze Zweedse band al 40 jaar, rocken doen ze nog als de beste.

Setlist

  • Walk The Earth
  • The Siege
  • Rock The Night
  • Last Book Of Eden
  • Ready Or Not
  • War Of Kings
  • Carrie
  • Hole In My Pocket
  • Superstitious
  • Cherokee
  • The Final Countdown

Scorpions

De Grote Kaai was afgeladen vol voor de Duitse hardrockpioniers. Scorpions zijn al ruim tien jaar aan hun afscheidstournee bezig en zijn blijkbaar nog niet van plan om er direct een einde aan te breien. Aan het decor en het showelement zal het niet gelegen hebben. Grootse videowall en Mikkey Dee (Mötorhead) die met zijn drumstel verschillende malen omhoog werd gehesen. Of de snedigheid en strakheid van gitaristen Rudolf Schenker en Matthias Jabs. Daar was allemaal niets op aan te merken, frontman Klaus Meine was de zwakke schakel. Zijn stem is de kracht van weleer kwijt en wanneer het iets ruiger moest was er al eens een zwakkere toon te horen. En echt beweeglijk is hij ook al niet meer. Desalniettemin kregen we een set vol klassiekers. Traditioneel voor Scorpions zijn de vlaggen van het land waar ze optreden en tijdens Make It Real was het dan ook van dat. Meezinger na hit passeerde de revue, The Zoo, Coast To Coast, Send Me An Angel... Wind Of Chance was duidelijk het nummer waarop het publiek zat te wachten want daarna verliet een groot deel van het publiek het festivalterrein. Wie wel nog aanwezig was werd nog getrakteerd op een ruime drumsolo van Mikkey Dee. Tijd voor bisnummers was er ook nog en als uitsmijter kregen we nog Still Loving You en het tijdloze Rock You Like A Hurricane. Daarmee eindigde het concert van een band die toch vooral op routine draaide.

Setlist

  • Going Out With A Bang
  • Make It Real
  • Is There Anybody There?
  • The Zoo
  • Coast To Coast
  • Top Of The Bill/Steamrock Fever/Speedy’s Cominig/Catch Your Train
  • We Built This House
  • Delicate Dance
  • Send Me An Angel
  • Wind Of Change
  • Bad Boys Running Wild/I’m Leaving You/ Tease Me Please Me
  • Drum Solo
  • Blackout
  • Big City Nights
  • Still Loving You
  • Rock You Like A Hurricane

Al dit terwijl er de hele avond door kleinere bands in de Red Bull Music Room optraden. De donkere zaal met weinig licht was perfect voor Wolvennest en Wiegedood's black metal. Wolvennest bracht een duistere sfeer in de zaal met hun trage melodieën en de hoge stem van zangeres Shazulla met behulp van de decoratie (schedels en brandende kaarsen), terwijl Wiegedood er op los ramde op het in rook bedekt podium met rood-blauwe lichtflitsen door. Bands van eigen bodem bovendien, de hele avond lang hier. Ze werden opgevolgd door de thrashers van Evil Invaders die de boel compleet op stelten zetten (wat is zanger Joe een ware publieksmenner) en dat is ook wat afsluiter STAKE deed, je weet wel, de nieuwe naam van Steak Number Eight. Zanger Brent Vanneste sprong zelfs in het podium om boven de hoofden gitaar te blijven spelen. De nieuwe nummers dient het publiek (wij inclusief) nog te leren kennen, maar de nieuwe, zwaardere richting die STAKE uitgaat, ligt ons wel. Hen zien we zeker dit najaar nog terug met hun debuutalbum!

Bekijk ook het foto report.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!