U bent hier

Review Me First And The Gimme Gimmes @ Het Depot

Posted by Anoniem (niet gecontroleerd) op Wednesday, 26 February 2014

Datum:

maandag, 24 februari, 2014

Op maandag 24 februari was Het Depot in Leuven volledig uitverkocht voor het optreden van Me First And The Gimme Gimmes. Voordat dat Gimme Gimmes het podium opkwamen waren er nog twee voorprogramma’s. Het Belgische Homer mocht openen en hierna was Old Man Markley aan de beurt.

De openingsband voor deze avond was dus Homer. Ze speelden een soort van thuismatch en het publiek was al aardig opgedaagd. Het beneden gedeelte van de zaal stond goed gevuld en hier en daar waren de zitplaatsen al bezet. Homer staat sinds 1998 al op de planken en de band weet als geen ander hoe ze een stevige show moeten neerzetten. De band omschrijft zichzelf als volgt: “heavy, rockin' punk meets metal meets the core with twisted breaks, a burning intensity and enough energy to boost you into the universe...fueled by lyrics that deal with both social and personal issues”. Daar kunnen we weinig aan toevoegen. Homer zette een stevige show neer maar kreeg het publiek jammer genoeg niet volledig mee. Dat was wel een beetje jammer want deze band verdient alle support en complimenten. Dat de bandleden weten hoe ze instrumenten moeten bespelen, bewezen ze met hun indrukwekkende outro.

Nadat Homer van het podium verdween maakten we een bocht van 180 graden. Dat bedoelden we niet letterlijk (hoewel we ons wel een keertje begaven richting de drankstand), maar wat op het podium zou volgen kon onmogelijk meer contrasteren met Homer. Old Man Markley is bluegrass country band, met lichte punkrockinvloeden die onder de vleugels zit van Fat Wreck Chords platenlabel. Deze zevenkoppige band had verschillende instrumenten bij zich. Van sommige instrumenten wisten we niet eens dat ze bestonden. Ze maakten gebruik van ondermeer een akoestische gitaar, autoharp, bass, drum, banjo, viool, mandolin en een wasbord. Juist ja, een wasbord. In sommige genres is dit een perfect aanvaardbaar ritme-instrument. Dat de band de interesse opgewekt heeft van een label als Fat Wreck is oververdiend want ze hebben aardig wat talent en weten het publiek goed mee te krijgen. Ze brachten ongeveer één jaar geleden hun tweede cd ‘Down Side Up’ en na een geslaagde passage op Groezrock konden ze dit nog eens overdoen. Hoogtepunt van de show was zeker en vast de geslaagde Tony Sly cover ‘Feel good song of the year’. Om af te sluiten besloot de band om nog wat rondjes te rennen op het podium terwijl ze verder bleven spelen op hun instrumenten.

Headliner deze avond was Me First And The Gimme Gimmes, hernoemd tot Joey Cape And The Gimme Gimmes voor deze avond. Wie had gehoopt op origineel werk was eraan voor de moeite. De band speelde enkel covers en staken deze in een leuk punkrockpop jasje. De nummers werden zoals de traditie het wil vaak aangekondigd door ‘the next song is a cover’. Zou Spike Slawson stiekem de superheld Captain Obvious zijn? De originele bezetting bestaat uit Spike Slawson (ex Swingin' Utters), Joey Cape (Lagwagon, Scorpios, ...), Chris Shiflett (Foo Fighters), Fat Mike (Nofx) en Dave Raun (Lagwagon). Voor deze avond waren er twee wijzigingen. Fat Mike was vervangen door Jay Bentley (Bad Religion) en Chris Shiflett werd vervangen door zijn broer Scott Shiflett (Face To Face). Eervolle vermelding voor het gastlid ‘de snor van Jay Bentley’, die blijkbaar een eigen persoonlijkheid lijkt te hebben. Qua podiumpresence kan natuurlijk niemand tippen aan MFATGG; bloemenshirtjes, foute schoenen en een wit pak voor frontman Spike. De muziek dan: geopend werd er met de discoklassieker ‘I will surive’, wat volgde was een salvo aan foute hitjes uit de jaren stilletjes, aangevuld met de nodige musicalnummers.

Toch nog ruimte voor ‘nieuw’ materiaal. Nuja, nieuw… Omdat MFATGG zelf absolute diva’s zijn hebben ze besloten dat diva’s wel een nieuw thema voor een album zou kunnen zijn. In dit thema werden ‘Straight up’ van Paula Abdul en ‘Crazy 4 you’ van Madonna gebracht. Geen moment ging deze show vervelen. Zelfs als je van enkele nummers het origineel niet kende, bleef je luidop meezingen (zelfs al had je geen idee wat je aan het zingen was). Hoogtepunt was misschien wel ‘I believe i can fly’ (no pun intended). Na het nummer ‘Different Drum’ werd helaas afscheid genomen van het publiek. Voorlopig dan, want bisnummers zijn part of the show. De eerder in ‘I believe i can fly’ gebruikte ukelele keerde weer terug voor het nummer ‘Bella Marie’, een Duitstalig nummer. Spike vroeg het publiek om achtereenvolgens ‘uke’ en ‘hunt’ te roepen. Het resultaat kunnen we hier beter niet schrijven, dit is tenslotte een website voor de hele familie. Om toch een hint te geven: het volgende nummer was ‘Country Roads’. Aan flauwe grapjes geen gebrek dus. Dit viel natuurlijk in de lijn van de verwachtingen, Me First And The Gimme Gimmes zijn even voorspelbaar als een aflevering van FC De Kampioenen. Maar ze rocken wel een stuk harder, en hebben ook meer talent. Verder in deze bisronde volgden nog ‘Rocket Man’, vooraleer hun pad ten einde liep met ‘The end of the road’.