Review Metal Female Voices Fest X - dag 2

Het Metal Female Voices Fest was dit jaar aan hun tiende editie toe, een verjaardagseditie zeg maar. Met een veelzijdige line-up was er voor ieder wat wils. Dit jaar bleken echter vooral de headliners de affiche recht te houden, met her en der een uitzondering of verrassing.

Naar goeie gewoonte gingen de deuren later open dan was aangekondigd. Anwynn mocht deze tweede dag starten, een band van eigen bodem. Ze deden dat lang niet slecht. Het is al de tweede keer dat ze op dit festival staan en lijken in tussentijd aan podiumervaring rijker te zijn. Hun performance is er beter door geworden, wat het een aangename start van de dag maakte. De blote kont van grunter Vincent (die zich on stage Mc Bouc laat noemen) op het einde van het optreden mocht echter gemist worden. Dus voor degenen die het zich afvragen, hij is als een echt Schot, niets onder de kilt.

Tweede band van de dag was Benighted Soul, uit Frankrijk. Kleine Franse bands in dit genre zijn er genoeg, denk maar aan Kells en Markize. Benighted Soul kan zich maar moeilijk onderscheiden van de anderen, maar lijken wel over talent te bezitten. In een kleinere zaal komen ze mogelijks beter over, zoals ze dat bijvoorbeeld al bewezen als support van Tarja.

Met Crysalys kregen we de eerste, echte operastem kenmerkend aan de beginjaren van Metal FemaleVoices Fest te horen. Het is een goede zaak dat het festival geëvolueerd is naar meer muziekstijlen, zolang er maar een vrouw achter de microfoon te vinden is. Muzikaal kan er weinig opgemerkt worden, behalve dat het vrij bombastisch klonk. Geen hoogvlieger, maar ook niet slecht.

Bijna alle bands hebben wel talent, zo bleek ook het geval bij Seduce the Heaven. Deze nog jonge band met Eve's Apple Elina Laivera gaf als eerste een energiek optreden. De combinatie van female vocal en mannelijke grunt en screams was hier de sleutel tot succes. Dit smaakte zelfs naar meer.

Voor de tweede maal stond Lahannya op de MFVF affiche. Vorige keer maakten ze een goeie indruk wegens hun gevarieerde muziek en alternatieve looks. Met een nieuw album op zak lijkt hun muziek geëvolueerd te zijn: integendeel tot de voorgaande passage op MFVF, klonk het nu minder 'industrial'. Hopelijk blijft Lahannya deze invloeden in de toekomst behouden, want het onderscheidt hen van andere female fronted bands. Opnieuw geen hoogvlieger, maar wel een aangenaam optreden.

Dimlight beloofde vervolgens iets speciaals te worden. Deze band werd omschreven als zijnde black metal invloeden te hebben. Misschien waren de verwachtingen te hoog, want veel black metal kwam er niet aan te pas. Ok, met momenten was het tot nu toe het zwaarste wat we al gehoord hadden deze dag, maar dat maakt het duidelijk geen black metal, die invloeden zaten dan toch goed verstopt. De grunter had een ferme stem, maar ook niet zo opvallend om tot de groten te horen (denk dan aan bijvoorbeeld Trail of Tears of Epica). Op Eve's Apple Sanna Salou als zangeres kan niets opgemerkt worden. Zij werd op het einde van het optreden overigens vergezeld door maar liefst twee andere Apples!

Het kan niet altijd goed blijven. Dat bewees Skeptical Minds. Het kan niet anders dan dat ze op album beter klinken dan live, anders is het on-be-grijpelijk hoe ze op deze positie op de affiche stonden. Ze toonden hoe het niet moest, ondanks de variatie in de instrumenten (zoals cello, we denken spontaan aan Apocalyptica) leek hier muzikaal niets in te zitten, een lege (muziek)doos is een passend metafoor.

De zangeres Karolina was op zijn minst vreemd te noemen. Haar outfit bestond uit een zwart topje en shortje met aan haar armen enkele spikes en bengelende veren, rare danspasjes op het podium erbij en ofwel had ze last van haar nekspieren, ofwel moet ze naar echte metal optredens gaan om te zien hoe headbangen in zijn werk gaat in plaats van pogingen te doen tot. Heel triest, wetende dat deze band op MFVF 3 nog beloftevol klonk, met iets meer electro invloeden dan nu. Op de editie daarop was de show ook al iets minder, we gaven ze dus nog een kans. Die hebben ze bij deze verprutst.

Wel kwam Meden Agan/Eve’s Apple zangeres Iliana tijdens het nummer ‘Broken Dolls’ meezingen, wat het toch iets interessant maakte. Hier bovenop kregen we ook nog een regelrechte verkrachting van ‘Born to be Wild’ te horen,  met Sanna, Iliana, Elina en Angel erbij, voor ze afsloten met nog een eigen song. Maar alsjeblieft, blijf van zulke klassiekers af.

Normaal gezien zou op deze dag Krypteria gespeeld hebben, maar wegens de zwangerschap van zangeres Ji-In Cho hebben ze hun tour moeten afzeggen. Amberian Dawn was de vervanger, ook een bekende band bij het festival. Net als bij Crysalys een ferme operastem, maar muzikaal wel boven gemiddeld. Een hele setlist lang wisten ze het publiek te entertainen, maar het was toch vooral afsluiter 'River of Tuoni' dat het compleet maakte. Zowaar het beste van de dag tot nu toe, wat reflecteerde in het publiek die uitbundig meededen.

De Russische Pagan metalband Arkona was zowat het buitenbeentje van MFVF. Hoewel de band volledig in het Russisch zingt, bracht zangeres  Maria (Masja) ‘Scream’ Arichipova onmiddellijk heel wat leven in de brouwerij. Gehuld in een vossenpels en met een tomeloze energie zweepte ze de zaal op, om hen met momenten af te koelen door met water te gooien.

Arkona had al snel het hele publiek mee en hield gedurende de hele set hetzelfde hoge tempo aan. Masja vroeg zelfs om een wall of death, om maar een voorbeeld te geven van hoe hevig het er plots na al die bands aan toe ging. Stevige muziek waarbij de doedelzak en fluiten van manusje van alles Vladimir het geheel af maakten. Zelfs voor zij die geen fan zijn van het alom tegenwoordige folk genre was dit ontegensprekelijk een meer dan degelijk optreden en een aangename afwisseling. Het eerste hoogtepunt van de dag, ongetwijfeld.

Na dit schitterende optreden zou Delain op hun best moeten zijn om Arkona de loef af te steken. Gelukkig was dat ook het geval, Delain was in vorm en gaven een betere show dan in de Biebob eerder dit jaar. Zowel de band als het publiek zijn dan ook nu vertrouwd met het nieuwe album 'We are the Others'.

Ze gingen van start met het eerste nummer van dit album, 'Mother Machine'. Een sterke opener, de energie en sfeer zat er direct in. Wat we verder te horen kregen was een vrij evenwichtige setlist met net iets meer nummers van het nieuwe album dan van de vorige twee.

Speciaal en uniek aan dit Delain optreden was gastzanger George Oosthoek van Orphanage, een van de beste grunters op Nederlandse bodem die ook al gastzanger en live grunter bij onder andere After Forever was. Hij zong het nummer 'Deep Within' van Within Temptation. De reden waarom dit nummer plots in een Delain setlist opdook, is misschien omdat Charlotte voor het volgende nummer 'We are the Others' wisselde van outfit. Ze kwam het podium op met het papieren kleed dat in de videoclip te zien is. De fotografen namen naar hartelust kiekjes van deze verschijning.

Overigens is Metal Female Voices Fest het cameravriendelijke festival bij uitstek. Jammer genoeg bewees ook deze editie net zoals voorgaande jaren dat dit ten koste gaat van de gewone bezoeker. Meermaals worden de mensen (en vooral dan op de voorste rijen) geconfronteerd met een 'bazooka van een cameralens' in het zicht. Al die fotografen in het publiek dragen ook niets bij tot de sfeer van een optreden, integendeel. Hele optredens lang hebben ze geen interactie met de band of lijken ze soms niet eens te genieten van de muziek. Zouden de bands zelf hier nooit over klagen, eerste rijen gevuld met inactieve droogstoppels? Voor hen is immers een fotopit voorzien.

Terug naar Delain dus. Op showvlak was er ook nagedacht. Delain was vandaag de enigste band die met vuur en stoom mocht spelen. Dit was zeer passend gedaan bij de nummers en droeg bij tot het optreden. Afsluiten deden ze met het sfeervolle meezingnummer 'The Gathering' en ‘Not Enough’. Delain was meteen hoogtepunt nummer twee van de dag!

Het was tijd voor een band waarvoor een deel van het publiek alleen al hun ticket hadden gekocht. Fans van het stevige werk, please welcome: Arch Enemy. Reeds de tweede passage voor deze band op dit festival, ze deden zelfs nog beter dan vorige keer.

Frontlady Angela Gossow had er duidelijk zin in, maar vroeg zich na enkele nummers luidop af of ook het publiek er zin in had. Het ging er immers te rustig naar haar mening aan toe. Ze wou gebroken beenderen en bloed zien! De Oktoberhallen bleven hier echter van gespaard (maar goed ook), maar dat betekent dus dat het naar Arch Enemy normen relatief rustig bleef. Te verwachten met een publiek dat hoofdzakelijk een zeemzoete stem verkiest bij muziek, dit was overigens ook het geval op MFVF 8. Nuja, her en der werd er veel geheadbanged en achteraan werd er wat gemoshed, het zou al erg zijn moest dit ontbreken bij Arch Enemy. Toch zag je veel mensen gewoon staan gapen naar de band, met een blik op oneindig. Misschien die arme zielen die de band niet kenden en zich afvroegen hoe een vrouw zulke geluiden uit haar strot kan produceren.

Niet alleen Angela maar ook uiteraard de muzikanten waren in vorm. We kregen een gevarieerde setlist te horen waarbij elk bandlid wel eens in de spotlight gezet werd. De vroege jaren werden wel vergeten (op MFVF zou bijvoorbeeld het nummer 'Diva Satanica' heel goed passen), maar dit werd gecompenseerd door de beste klassiekers te spelen van de periode vanaf Angela haar intrede deed, aangevuld met songs van de laatste twee albums.

Dit jaar werden er ook voor de tweede maal de 'Metal Female Voices Fest awards' uitgereikt. Arch Enemy mocht een van deze awards ontvangen voor hun laatste nummer. Ze kregen de 'best live band’ award, naar aanleiding van hun performance op MFVF 8. Angela werd nog meer in de bloemetjes gezet, want ook Eve's Apple zangeressen kwamen het podium op om een Apple (hun eigen vorm van awards, beeldjes in de vorm van een appel) uit te reiken aan haar. Een verdienste omwille van een van de eerste frontvrouwen te zijn in het metal genre, en dat het niet altijd gaat om looks maar om de stem. Indirect zou je bij zo'n boodschap kunnen denken dat ze zonet Angela 'niet zo knap' genoemd hebben. Je zag haar gezicht dan ook maar bedenkelijk kijken tijdens deze uitreiking. Ze gaf nog een speech over dit alles voor ze aan hun laatste nummer toekwamen: Nemesis, “one for all, all for one, we are strong, we are one”! Arch Enemy was er alweer knal op, maar de uitbundigheid van het publiek dat hun optredens kenmerkt ging wat verloren.

Er was zowaar nog een band na Arch Enemy. Eentje die niet meer in Wieze gezien is sinds de derde editie van MFVF dat ze ook toen headlineden. Lacuna Coil is de naam, afkomstig uit Italië. Ze maakten hier een tussenstop van hun clubshow tour die momenteel gaande is. Jammer genoeg eiste MFVF exclusiviteit, waardoor een eerder al aangekondigde clubshow in België niet doorgaat. Best wel jammer, vermits ze een aantal nummers die ze wel op die clubshows spelen hier links hebben laten liggen.

Zouden ze hun optreden van maar liefst zeven jaar geleden kunnen overtreffen? Het antwoord is moeilijk te geven want beiden waren fantastisch. Voorheen moesten ze teren op hun oude nummers gaande tot en met hun doorbraakalbum Comalies. Een geweldige setlist toen dus. Deze keer, wegens de huidige tour, brachten ze nummers van elk album, dus ook van die oude. Zowel klassiekers als hits dus.

Ze begonnen met ‘I don’t believe in Tomorrow’, waar meteen de kwaliteiten van de band werden getoond. Gezongen door zowel Cristina Scabbia als Andrea Ferro en een fantastisch, heavy gitaarspel, een goeie start. Beide vocalen waren goed bij stem, dat was onmiddellijk duidelijk. Ze kwamen allemaal het podium op met een mondmasker, ook de Italiaanse schoonheid Cristina Scabbia (ja, het moet nu eenmaal gezegd worden). Lacuna Coil stond er wel lang niet voltallig. Bassist Marco Coti Zelati kampt al enkele maanden met een probleem aan zijn hand waardoor hij niet kan spelen en op deze show was drummer Criz vervangen.

Na nog enkele nummers kregen we een Comalies moment met ‘Heaven’s a Lie’ maar ook de minder bekende ‘Self Deception’ en ‘Entwined’. Een leuke verrassing hierna was het akoestische deel. Normaal bestaande uit drie nummers, maar op MFVF beperkt tot twee: Falling en Closer. Een ludiek moment toen Cristina dit laatste nummer aankondigde, ze vergiste zich namelijk van album. Het is niet afkomstig van het laatste album, maar van Karmacode, twee albums hiervoor.

Ook Lacuna Coil kreeg een MFVF award. Van een ongelukkige timing gesproken, net na het prachtige akoestische deel, kwam de blonde presentatrice het podium opgewandeld. Andrea en Cristina keken verbaasd op, maar ontvingen de 'Best album' award voor album Dark Adrenaline dan toch met een lach op het gezicht. Ze zouden het zeker en vast een plaats in hun studio geven.

On with the show, bestaande uit nog enkele oldies als ‘To Live is to Hide’ en ‘Swamped’ (voor zover dit een oldie is) en recente hits als ‘Trip the Darkness’ en ‘Spellbound’. Afsluiten deden ze met het rustige ‘My Spirit’, een zeer geslaagde keuze om een show mee te eindigen. Lacuna Coil was het vierde en laatste hoogtepunt van deze tweede dag. Onder luid applaus verlieten ze het podium, terecht met een prestatie en setlist als deze.

De volledige setlist:

• I don't believe in Tomorrow
• I won't tell you
• Kill the Light
• Heaven's a Lie
• Self Deception
• Entwined
• To the Edge
• Falling (acoustic)
• Closer (acoustic)
• Our Truth
• Upsidedown
• To Live is to Hide
• Swamped
• Survive
• Trip the Darkness
• Spellbound
• My Spirit

Lees ook de reviews van dag 1 en dag 3.

Voor meer foto's, klik hier.