Review Mikal Cronin @ Botanique

Volgens de laatste weerberichten zou de zomer dit weekend zijn aanhef nemen met temperaturen tot 30 graden. Als u het ons vraagt, begon de zomer dinsdagavond al, toen powerpopkoning Mikal Cronin de Botanique in lichterlaaie zette.

Alvorens we de veelzijdige Amerikaan op het podium van Botanique’s sympathiekste zaal – de Rotonde – mochten verwelkomen, kwam het Waalse Whatever! het vuur aan de lont steken. Een nobele onbekende waarvan ons verwachtingspatroon, dankzij de ietwat sullige groepsnaam, niet bijzonder gunstig lag. Maar Whatever! stormde zonder gêne of scrupules het podium op en maakte van bij de eerste snaaraanslagen duidelijk dat we hen schromelijk onderschat hadden. Het ongebreidelde enthousiasme dat ze tentoonspreidden zorgde ervoor dat iedere gekoesterde terughoudendheid smolt als sneeuw voor de zon. Daarbovenop bleken ze, ondanks hun klaarblijkelijke jeugdigheid, zeer goed op elkaar ingespeeld te zijn. De surf- en garagerock nummers volgden elkaar in een rotvaart op. Maar liefst tien stuks vuurden ze op ons af, in dat half uurtje waarover ze beschikten. Nooit overhaast, maar retestrak. Energiek en met een enorme joie de vivre. Onherroepelijk deed de band ons denken aan Amerikaanse gelijkgezinden zoals FIDLAR en King Tuff. Waarna we diep in ons binnenste de gniffel niet konden onderdrukken bij de gedachte dat het vaderland over een compromisloze garagepunkband beschikt! Te midden van de koorknapen en heilige communiezieltjes die ons hedendaags poplandschap rijk is, komen deze gasten aanzetten met spannende, goede rocknummers én een don’t-give-a-f*ck attitude. Whatever! Wellicht hadden ze geen betere groepsnaam kunnen bedenken.

In tegenstelling tot de Waalse jongelui nam Mikal Cronin niet zo’n vliegende start. De soundcheck duurde iets langer dan gepland en bij opener Turn Around bleek het geluid bijlange na niet goed afgesteld te zijn. Niks wat een goeie geluidstechnicus niet de baas kon, bij de derde song – Apathy - was het euvel alweer verholpen. Wat daarentegen moeilijker te corrigeren viel, was de knoert van een verkoudheid waarmee Cronin achter de microfoon stond. De hele avond moest de Californiër z’n stem forceren om de hoge noten te halen. Vooral wanneer het instrumentale volume omlaag ging, bleek het stokkende strot toch een gebrek te zijn. Ook Cronins bandleden merkten het en wisselden van tijd tot tijd een blik van verstandhouding wanneer de zang even wegviel.

Dit onvoorziene kwaad ten spijt, speelden Cronin en co eigenlijk een dijk van een optreden. Na de haperende start drukten de muzikanten gezamenlijk het gaspedaal ten einde en scheurden weg om nooit meer achterom te kijken. Criticasters zouden kunnen opperen dat het op een routineklus leek. Hoewel er weinig van het vooropgestelde stramien werd afgeweken, miste men met het tempo erin te houden zijn effect niet op het energiepijl in de zaal. De Rotonde zag gestaag een broeierig feest ontluiken, dat iedere herinnering aan het druilerige weer daarbuiten wegveegde.

Weight werd met gejuich onthaalt en was een eerste hoogtepunt. Waar Cronins solowerk in het algemeen gekenmerkt wordt door diep persoonlijke teksten die onmogelijk als lichtvoetig kunnen worden omschreven, ligt de nadruk live toch eerder op het tempo, het rock ’n roll gehalte en de aanstekelijkheid. Pauzes en bindteksten werden tot een minimum beperkt, vermits men er vooral de drive trachtte in te houden. Shout It Out kon wederom op heel wat bijval uit het publiek rekenen en wat daarop volgde, staat geboekstaafd als de absolute climax van de avond. See It My Way zag de band alle duivels ontbinden. De fuzz gitaren mochten minutenlang gieren en brachten de aanwezige toeschouwers in een staat van delirium. Lang geleden dat we nog zo buiten zinnen werden gebracht door een streep rock ’n roll die, met alle respect, toch eerder als toegankelijk kan worden beschouwd. 

Met een op adrenaline aangedreven Change bracht men de avond ten einde. Een avond die ons – het moet gezegd - één van de sterkere shows van dit voorjaar bracht, maar tevens nog zoveel mooier had kunnen zijn moest Cronin in absolute topvorm verkeerd hebben. Sommige zaken heeft men helaas niet in handen. ‘Vallingen (lees: verkoudheden) zijn goedkoop’, wordt in het Waasland wel eens gezegd. Om er zelf geen op te lopen, trokken we dan maar een trui over ons bezwete lijf wanneer we de – nog steeds - druilerige nacht in doken. Tegen alle verwachtingen in was de zomer buiten nog niet begonnen. Mikal Cronin bracht ze in ieder geval een pak dichterbij.