Review: Nothing More @ Trix
Het leek wel of de Noorse dondergod Thor er op zijn naamsdag een feestje van wilde maken. Hevige regenval - en tijdens de rit naar Trix een prachtige regenboog -, strakke wind, een echt Belgisch weertje dus. We waren maar al te blij dat we vandaag lekker binnen in Trix konden vertoeven.
Bekijk het photo report HIER.
Op een sombere donderdag ontdek je de leukste bands.
Het werd het heuse ontdekkingstocht vandaag want van de opwarmende bands hadden we nog maar weinig van gehoord en ook de headliner was ons maar door enkele nummers gekend. Maar alle drie de bands konden ons aangenaam verrassen en al meteen uitkijken om ze opnieuw aan het werk te zien.
Opener van dienst was het uit Denemarken afkomstige Siamese, startten als Siamese Fighting Fish maar vanaf 2014 als Siamese. Niet enkel de naam wijzigde maar ook de muziek die ze maken ondergaat een positieve evolutie. Het werd allemaal een beetje harder dan vroeger. Met het album 'Super Human' gingen de spotify streams de lucht in en met hun meest recente 'Home' konden ze dit succes bevestigen. De band was blij om in België en uit het Verenigd Koninkrijk te zijn want daar viel hun tourbus in panne. Zo vertelde zanger Mirza Radonjica ons dat hij slecht 1 uurtje had kunnen slapen. Dit was nauwelijks aan hem te merken want de vermoeidheid kon z'n enthousiasme op het podium niet deren. De band startte hun set met het geweldige The Shape Of Water, hier helaas niet met ten56 maar dit maakte de live versie er niet minder op. De band was hier duidelijk om de Belgische harten te veroveren, zowel met strakke nummers zoals Numb, Holy en voorproefje uit het opkomende (nog titelloze) album On Fire. Alsook met wat small-talk met het publiek, de gekende bedankingen voor de andere bands, de aankondiging van hun nieuw album dat er snel zou aankomen. "If you like what you heard, come say hi at the merch. If you didn't like it, dont come talk" alles met de glimlach natuurlijk. Maar de band kan ook serieus en sereen zijn en droeg hun track Sloboda op aan de noodlijdende mensen in Palestina. Verder hoorden we nog Can't Force The Love en sloot de band hun set af met Ocean Bed.
Na deze aangename opener was het de beurt aan SiM, voluit Silence Iz Mine. De Japanners brachtten hun eigenzinnige sound, wat ze zelf omschreven als "reggea-punk" en dit kon ons en de rest van de zaal zeker bekoren. De band trad voor de eerste keer op in ons Belgenlandje en beloofden snel terug te keren voor hun eigen headline show. Wij zijn dan zeker van de partij want dit was misschien wel de beste performance van de avond. De energie spatte er bij de japanners vanaf, al bij opener Kiss Of Death sprongen de bandleden in het rond en maakten gebruik van het volledige podium. Ze hebben net als het publiek duidelijk geen warm-up meer nodig. Dreunende drums, scheurende gitaren en daarbij de leuke, onderhoudende mix van punk en reggea, verrassend maar het werkt echt wel. Do The Dance werd vervolgens op ons losgelaten en ja hoor, gedanst werd er zeker. Zulke bands zijn wat we nodig hebben om een frisse wind door de metalscene te sturen. "Dee da da da" werd luidkeels meegezongen tijdens Devil In Your Heart, het werd gevraagd door zanger MAH (Manabu Taniguchi) dus werd dit natuurlijk gehoorzaamd. De populariteit van de band werd pas echt in de verf gezet bij de volgende twee tracks. Hier werd ons ook duidelijk waarom er zoveel anime fans aanwezig waren want beide nummers werden gebruikt in de anime hitserie Attack On Titan. Under The Three en nog meer The Rumbling waren de beste nummers die we vandaag door onze gehoorgangen gestuwd kregen. Nog meer entertainment bij Blah Blah Blah met drummer GODRI (Yuna Taniguchi) en zijn bekkentrekkerij. De show loopt, spijtig genoeg, stillaan ten einde. Afsluiten doet de band met Red en met een opspringmoment voor het publiek tijdens Killing Me.
De band waarvoor het merendeel naar Trix was afgezakt was natuurlijk Nothing More. Vooral de vrouwelijke fans namen de eerste rijen voor zich, zou Jonny Hawkins daar iets mee te maken hebben? Jonny Hawkins die de drums achter zich liet en het frontmanschap op zich nam legde de band geen windeieren. Het mainstream succes kwam er dankzij het album 'Nothing More' dat de band met hun eigen centen opnam en hielp de band aan hun platencontract. De albums die daarop volgden 'The Stories We Tell Ourselves' en het recentste 'Spirits' bevestigden hun succes. Ook hun live performance is graag gezien en daar zijn we vandaag ook getuige van. Live staat deze band als een huis, ze schieten als een raket uit de startblokken met Let 'Em Burn. Jonny Hawkins met ontbloot en gebodypaint bovenlijf geniet de aandacht van de aanwezige fotografen en natuurlijk de fans. Nu begrijpen we meteen ook waarom Mirza van Siamese sprak over zijn dieet om te concurreren met de "knapste zanger van de wereld". De tracks volgen elkaar in een strak tempo op, dit is een wel geoliede machine op het podium. Volop genoten wordt er van Do You Really Want It en Don't Stop maakt duidelijk dat de band nog even doorgaat. Nieuwste single If It Doesn't Hurt kan op heel wat bijval rekenen en wordt luidkeels meegezongen. De catchy song is hier uitermate voor geschikt. De band bracht vanavond trouwens nog een nieuwe track, Angel Song dat enkel maar als live-versie bestaat. Op de release van de single is het nog even wachten alsook op het nieuwe album. Deze nieuwe track werd nog voorafgegaan door Go To War en Jenny uit de eerste twee albums van de band. Met Tired Of Winning, soms leek de band wel echt vermoeid, en Ships In The Night, met strakke drumpartij stoomde de band de avond door. Niet enkel de band leek ons trouwens een beetje vermeoid, niet verwonderlijk na zulke lange en intense tour, maar ook het publiek toonde hier niet veel activiteit. Waren ze te diep gegaan met feesten tijdens SiM? De enige beweging die kwam er als Jonny erom vroeg. Wel actief waren ze met de smartphones, ook tijdens het zeemzoete en emotionele moment tijdens I'll Be OK waar de lampjes oplichtten. Titeltrack van het recente album Spirits galmde dan door de speakers om iedereen terug te wekken na het melige gedoe, en dit werkte want iedereen werd toch wat actiever en zette dit verder op FadeIn/FadeOut. Met This Is The Time (Ballast) werden de laatste spatjes energie die er nog overwaren door zowel band als publiek losgelaten. De tijd om te gaan is gekomen en we kunnen besluiten dat we van een geweldige avond hebben genoten.
Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!