Review Oilsjt Omploft 2024: vrijdag 22 maart - In het teken van punk

Het gezelligste crossover festival van de Lage Landen bevestigt en versterkt zijn reputatie: Oilsjt Omplofte!

De afgelopen jaren hebben we een bijzondere liefde ontwikkeld voor Oiljst Omploft. Met een interessante en afwisselende affiche en een gezellige, bijna familiale sfeer hebben ze zich een uniek plaatsje weten te veroveren in het Vaderlandse muzieklandschap. In een wereld waarin commercie en ‘beleving’ (lees: VIP-bars, kermisattracties en selfies met BV’s) de boventoon voeren is het een welkome verademing om nog eens te kunnen genieten van een oldschool festival waar de muziek en de muziekliefhebber nog centraal staan. En waar vorig jaar de openingsavond nog volledig gewijd was aan het betere thrash-werk staat deze vrijdag volledig in het teken van punk in al haar verschijningsvormen.

Het is altijd een risico om vlak na een lange werkweek de debatten vroeg te starten maar wanneer The End Of Ernie rond half zeven het podium van de St. Annazaal mag inwijden is er al behoorlijk wat volk komen opdagen zodat de opener de kilte van een lege zaal bespaard blijft. Reeds 35 jaar storten deze Belgische crustpunkers de wereld in chaos en ook vandaag gaan ze furieus tekeer. Het vroege uur maakt dat het merendeel van het publiek nog even de geleverde arbeid moet wegpilsen vooraleer wild tekeer te gaan maar de appreciatie voor deze veteranen is niettemin groot. Zelf onthouden we vooral Tomorrow, Today Was Yesterdag als min of meer gestructureerde song temidden van de sonische orkaan. We zijn vertrokken!

Het Antwerpse Midnight Tattoo mag daarna met hun sing-along streetpunk de nodige melodie toevoegen aan deze openingsavond. Het contrast met de opener is groot maar de efficiënte, bijna dansbare punksongs met een hoofdrol voor bier en cafés gaat er in als zoete koek en hier en daar waagt een aanwezige zich al aan een schuchter heupwiegen. We zijn slechts twee bands ver en de grote diversiteit in het muzikale spectrum, waar Oilsjt Omploft een patent op heeft, is al treffend bewezen.

Van enige schuchterheid bij de aanwezigen is bij Varukers plots niets meer te bekennen. Vorig jaar moesten de Britse veteranen nog te elfder ure afzeggen maar zworen daarbij de dure eed om hun schuld dubbel en dik terug te betalen op de volgende editie. En dat was duidelijk geen loze belofte. Na een wat geaccidenteerde start wegens gitaarproblemen trekken de heren een blik vuige d-beat, hardcore en punk open dat niemand onberoerd laat. Vanaf de eerste tonen gaan de beentjes vlot van de vloer en frontman Anthony ‘Rat’ Martin bekijkt de ontstane chaos met een sardonische lach. Ongelofelijk hoeveel energie deze prille zestiger nog aan de dag weet te leggen. Led To Slaughter was zelden een meer gepaste opener dan vandaag. Het opgefokte en ultrasnelle Murder is daarna een eerste hoogtepunt van de set en een enthousiast meegebruld Soldier Boy maakt de verbroedering op de eerste rijen compleet. Schuld afgelost!

Dankzij een sterke indruk op Loco Loco Fest in 2023 mogen de Franse streetpunkers van Lion’s Law vandaag net onder de headliner het podium onveilig maken. Een positie die ze op basis van hun prestatie vandaag zeker niet gestolen hebben. Het schattige Frengels van de frontman is vaker verwarrend dan verhelderend (de onduidelijke uitleg over Frankrijk en Nederland zullen we maar beschouwen als een compliment voor Belgenland als mix van beiden) maar de muziek maakt alles goed. Het is opvallend hoe goed het publiek vertrouwd is met het werk van Lion’s Law zodat het weinig verwonderlijk is dat er luidkeels wordt meegezongen met Lafayette en vooral Knock ‘m Out. De ultieme verbroederingssong For My Clan mag een climax breien aan een boeiende set die wel voorbij lijkt te vliegen.

Er hangt elektriciteit in de St. Annazaal en dat heeft alles te maken met het hoofdgerecht van de avond. Met The Exploited staat er immers niet minder dan punk royalty op het programma en gezien de vlotte verkoop van hun merch in aanloop naar hun optreden moge het duidelijk zijn dat zowat iedereen hoge verwachtingen heeft over wat komen gaat. Het probleem met steile verwachtingen is dat ze zelden worden ingelost maar vanavond is daar een kletterende uitzondering op want wat Wattie en zijn gevolg vervolgens uit hun mouw toveren is quasi magisch. Vanaf de eerste tonen ontploft de zaal en de Britse punklegende raast zich door een set die louter bestaat uit hoogtepunten. Frontman Wattie oogt bijzonder fit -wat in het verleden niet altijd het geval was- en ondanks zijn ondertussen respectabele leeftijd (66!) gaat hij tekeer als een jong veulen dat na een lange winter in de stal weer de groene weide op mag stormen. Wat een energie, wat een performance! De setlist is een droom voor elke liefhebber van hun werk: Dogs Of War, het aan jonge fans op de eerste rij opgedragen Chaos Is My Life, I Believe In Anarchy, Holiday In The Sun, Beat The Bastards, Fuck The System, Porno Slut, Army Life, … het is één lange en uitputtende rollercoaster en zelfs de meest geharde mosher op de eerste rijen is na een uur van deze afstraffing de uitputting nabij en smeekt om genade. Enige -relatieve- rustpunt in de set is wanneer de aanwezigen uitgenodigd worden het podium te bestormen om unisono Sex And Violence mee te brullen. Het slotakkoord met de dubbelslag Fuck The USA en Punks Not Dead vormt een zoveelste orgelpunt in wat ongetwijfeld een legendarisch optreden zal worden genoemd in de annalen van Oiljst Omploft. Hemels.