Review Oilsjt Omploft 2024: zaterdag 23 maart - Thrashers en punkers in volstrekte harmonie

Thrashers en punkers in volstrekte harmonie op deze tweede dag van Oilsjt Omploft.

Traditiegetrouw heerst er een soort landerigheid bij het begin van dag twee op Oilsjt Omploft en gezien de afstraffing die we gisteren van The Exploited kregen is dat weinig verwonderlijk. De gezichten en lichamen vertonen duidelijk nog de sporen van een geweldige avond en het is eerder uit plichtsbesef dan uit grote goesting dat men zich in de zaal sleept voor de eerste, vroege klanken van de dag.

Niet dat Freddie And The Vangrails uit de diepste krochten van West-Vlaanderen zich daarvan ook maar iets aantrekken. Het enthousiasme is zo groot dat ze zelfs 6 minuten voor aanvangsuur uit de startblokken schieten. In krap 25 minuten tellen we niet minder dan 23 songs (we kunnen er ook enkele gemist hebben) die kort en krachtig de zaal worden in geknald. De hyperactive punk wordt met overtuiging gebracht en met name de frontman die een bijzonder uitstraling heeft (Walter De Buck op speed) valt daarbij op. Ons West-Vlaams is net toereikend genoeg om op te merken dat er songs met namen als Eat Drugs, Coffee, The Money The Shit en Flipper voorbij komen. De zelfrelativering is groot, onze bewondering ook. Gaat dat zien in uw plaatselijke kraakpand!

Eveneens uit de Vlaamse klei getrokken is Devastatiön. Thrash met een zwartgeblakerd randje is hun handelsmerk en ook bij deze band spat het enthousiasme er af. Enigszins tot frustratie van de enigmatische frontman heeft het publiek nog niet echt zin om en ondanks zijn herhaalde vraag tot enige beweging is een beleefd applaus het maximum dat de zaal hem in ruil kan geven. De man besluit dan maar zelf het publiek in te duiken en dat voorbeeld strekt blijkbaar tot navolging want bij afsluiter Black Winter Night wagen enkelen zich toch aan voorzichtig moshen. Aan de muzikale inspanningen van Devastatiön zal het zeker niet liggen want met Eternal War, Defilement en Necronomicon hebben ze zeker nummers die in andere omstandigheden een zaal in vuur en vlam kunnen zetten.

We gaan verder op het thrash elan met het Zweedse Lowest Creature. Ondanks mijn niet geringe liefde voor het betere thrash geweld zijn de heren er in geslaagd om onder mijn radar te blijven maar laat hun optreden op Oilsjt Omploft een voldoende reden zijn om hun discografie uit te spitten. De crossover thrash hapt bijzonder lekker weg en met name de leadgitarist maakt indruk. Liefhebbers van het werk van Power Trip of Enforced hebben de heilige plicht om deze band eens een grondige doorlichting te geven. Luistertips: het midtempo W.A.R.G en het razende Let The Darkness Swallow Me Whole.

Ondergetekende had ter voorbereiding Knife met stip aangeduid op zijn lijstje en de Duitsers stellen niet teleur. Ondanks de geringe publieksparticipatie gaan alle remmen bij deze black thrashers los en uiteindelijk wordt hun inzet alsnog beloond met een toenemend enthousiasme. De Teutoonse horde hakt er ongenadig op los met nummers als Black Leather Hounds, Realm Of Violence en Sacrifice.  Stuur deze gasten op pad met Midnight of Toxic Holocaust en neem Bütcher en Devastatiön ook meteen mee, dat zou pas een lekkere line-up zijn.

Heel andere koek dan met Grade 2. De meegereisde pubers in mijn gezelschap zijn al uren voor aanvang van het concert in zenuwachtige afwachting en gaan helemaal uit hun plaat als de muzikale vertegenwoordigers van The Isle Of Wight uiteindelijk het podium betreden. De vlotte (pop)punk die verdacht goed lijkt op de werken van Rancid is dan ook bijzonder goed te verteren maar weegt voor ondergetekende misschien net iets te licht. Mijn ongelijk wordt echter bewezen door de warme reacties vanuit de zaal en ze winnen volledig de sympathie van de aanwezigen wanneer ze de cover Where Eagles Dare van The Misfits opdragen aan de festivalorganisatoren en publiek. Ik scoor extra minpunten bij de vergezellende 16-jarigen wanneer ik durf opmerken dat één van de muzikanten wel bijzonder veel wegheeft van de jonge Sam Gooris.

Tot nog toe werden we deze editie bespaard van echte tegenvallers maar Dust Bolt dient zich toch als een mogelijke kanshebber aan. De Duitse thrashers hadden enkele jaren geleden de wind volledig mee en ik mocht de band zelfs eens interviewen toen ze in Turnhout openden voor niet minder dan Obituary. De jonge honden van toen zijn geëvolueerd naar een subtopper in het genre maar het enthousiasme van weleer lijkt plaats gemaakt te hebben voor routine. Op geen enkel moment weet hun set echt te beklijven en zeker op een festival dat diversiteit en afwisseling als hoofdingrediënten heeft valt op hoe weinig de songs afwijken van het klassieke thrash-recept. Muzikaal technisch valt er weinig op af te dingen maar de vlam slaat nooit echt in de pan. Dat een flink deel van het publiek zich na enkele songs op de catering en/of bar stort is daarbij veelzeggend.

In 2017 mocht Stupids al eens afzakken naar Aalst ter vervanging van twee afzeggers maar nu staan ze wel degelijk als eerste keuze op de affiche. De Britse punk is sterk aanwezig op deze editie van Oilsjt Omploft en dus mochten ook deze idioten niet ontbreken. De hardcore punk slaat aan bij een flink deel van het publiek maar na een halve set slaat de verveling enigszins toe omdat er toch wat weinig afwisseling in het werk te vinden is. Hoogstwaarschijnlijk is dat vooral een persoonlijk probleem van ondergetekende maar ik maak van een deel van de set dankbaar gebruik om de innerlijke mens te versterken.

Wie weet schuilt er wel een duivels en zeer doordacht plan achter de opmaak van de affiche van Oilsjt Omploft? Misschien was het net de bedoeling om ons met Dust Bolt en Stupids eventjes te doen indommelen om ons zo klaar te maken voor de komende slacht? Beenhouwer van dienst is Guido Gevels en zijn hakmes heet Cyclone en waar gehakt wordt, vloeit bloed. Net als bij The Exploited gisteren heerst er een gespannen rust in aanloop naar het optreden. Een rust die enkel verstoord wordt door een felle dame die om onduidelijke redenen scheldwoorden en obscene gebaren afvuurt richting gitarist Kevin tijdens de soundcheck. De band beschouwt het blijkbaar als een extra aanvuring want ze trappen furieus af met Prelude To The End. Een uur lang is de St. Annazaal in de ban van Cyclone 2.0 en het publiek lust er duidelijk pap van. Het thrash-feest zorgt in de voorste rijen voor waanzin en op de achterste rijen voor euforisch enthousiasme en iedereen geniet in zalige harmonie van prachtige uitvoeringen van In The Grip Of Evil, Neurotic, Paralysed, Fighting The Fatal en Fall Under His Command. Wat is dit toch een heerlijk strakke band uit ons eigen landje en hoe eeuwig spijtig dat ze pas echt verdiende erkenning krijgen bij hun wedergeboorte. Throw The First Stone en Slavery breien uiteindelijk een einde aan een optreden dat vandaag niet meer geëvenaard zal worden. Cyclone in deze opstelling en vorm is klaar voor een headlinerpositie.

De allerlaatste Britse punkband die mag aantreden is Peter And The Test Tube Babies. Onder aanvoering van Peter Bywaters -die veel begint weg te hebben van Onslow uit Keeping Up Appearences- grappen en grollen ze zich een weg door hun set. Want laat het duidelijk zijn, humor is een essentieel element van hun muziek. Het valt op dat de band live een pak ruiger uit de hoek komt dan op plaat en aangezien iedereen voldoende is opgewarmd door de fitnessoefeningen bij Cyclone doet men er nog een schepje bovenop. Er wordt misschien zelfs net iets te enthousiast tekeer gegaan want een stagediver maakt een ongelukkige val op het hoofd en moet afgevoerd worden naar het ziekenhuis. Navraag bij de organisatie leert dat de onfortuinlijke luchtacrobaat even later, opgelapt en wel, opnieuw zijn opwachting zal maken in de zaal. Respect!

Sufgebeukt en uitgeput na twee dagen feesten is het aan Vio-lence om een laatste hoofdstuk toe te voegen aan deze bijzonder geslaagde editie van Oiljst Omploft. Sean Killian mag dan wel het enige overgebleven lid zijn van de originele line-up, hij verstaat wel de kunst om zich te omringen met zeer getalenteerde huurlingen. Zo ontwaren we niemand minder dan Max Mayhem (Evil Invaders, Bütcher) op de basgitaar. Eternal Nightmare zet meteen de toon voor een heerlijk rondje oldschool thrash en de laatste restjes energie worden uit de tank geschraapt om er nog één keer in te vliegen. Enkel de vrij lange bindteksten van de frontman halen enigszins de vaart uit het optreden, hoe goedbedoeld en warmhartig ze ook zijn. Desalniettemin kunnen de hartjes opgehaald worden aan uitstekende uitvoeringen van onderschatte klassiekers als Phobophobia en Officer Nice. Met California über Alles (Dead Kennedies) staat er zelfs een cover op het programma die een pak dynamischer is dan het origineel. World In A World is tot slot het finale orgelpunt na twee fantastische.

Eindigen doen we met alweder een grote pluim voor de organisatie die er jaar na jaar in slaagt om in een snel veranderende wereld koppig zichzelf te blijven en zo telkens opnieuw laat zien dat het ook anders, beter en gezelliger kan. Tot volgend jaar!