Review Olensfest 2019: zaterdag 28 september

Olensfest, ja ja, met tussen-s, heeft net twee sabbatjaren achter de rug. De jaren ervoor pakten zij uit met ronkende namen zoals o.a. Kreator, Dog Eat Dog, Diablo Blvd. en op de laatste editie in 2016 sierden zelfs Doro en Nazareth de affiche! Alles zag er rooskleurig uit voor 2019 tot plotseling de locatie én de datum werden gewijzigd. Meestal is dit een vaag teken aan de wand en met een bang, klein hartje trokken wij dus op zaterdag 28 september naar Olen om aldaar onze festivalzomer af te sluiten.  De affiche zag er alvast veelbelovend uit: Beuk, Off The Cross, King Hiss, Channel Zero … Allemaal lekkers van eigen bodem!

Toen wij om tien voor twaalf de hal betraden, waren we de allereerste toeschouwers. Een beetje raar, daar de eerste band, Kevlar, om twaalf uur de debatten zou moeten openen. Ook het podium stond er verlaten en leeg bij. Blijkbaar had de band afgezegd en was de organisatie hiervan pas laat op de hoogte. Voor de rest hoor je ons trouwens niet klagen over de organisatie, wij werden steeds vriendelijk en correct geholpen. Niet getreurd, want om kwart over één begon The Jack wel aan hun set. Of The Jack genoemd is naar het nummer van AC/DC weten we niet, wat we wel weten is dat deze band eigenlijk een gelegenheidsbandje was, dat niet vies is van een AC/DC-covertje. Maar kijk, we zijn meer dan 7 jaar later en ze kruipen nog steeds samen op een podium. Verwacht geen eigen nummers, maar een heuse rock-jukebox. Zo noteerden we o.a. een nummer van Bon Jovi, Black Sabbath en een steengoede versie van Iron Maiden’s Fear of The Dark. Terwijl de Olense weergoden de regen met bakken naar beneden smeet, gaf The Jack ondertussen binnen stevig van jetje. Helaas voor deze band stonden zij voor een quasi lege zaal.  Dat zal zeker niet gelegen hebben aan de moves en de vocalen van zangeres Evi Verrijckt. Zij zingt en swingt alsof ze voor een vol Sportpaleis staat. Ons respect voor deze band is dan ook enorm gestegen. Zonder twijfel kan deze band een zaal volledig op stelten zetten! Leuk opwarmertje en alle afwezigen hadden ongelijk!

Een half uurtje later was het de beurt aan Beuk. Dit drietal doet zijn naam alle eer aan! Ontsproten in de oer-Vlaamse klei, brengen zij lekkere rock in hun eigen moedertaal. Ze vliegen erin met Dynamiet en aansluitend met BEUKer. Je zou hen de Vlaamse Motörhead kunnen noemen, maar Beuk is meer dan dat. Zij slagen erin om een echte eigen stijl neer te zetten, die oprecht en heerlijk rockend overkomt. Met Voodoo Child brengen zij een eerbetoon aan Jimmy Hendrix, maar voor de rest is het al sappig Vlaams wat de klok slaat. Na de toptrack Hel van de Planeet is het tijd voor hun nieuwste boreling. De nieuwe single Station Dementia (waar ze samenwerkten met de Britse producer Romesh Dodangoda die o.a. werk leverde voor Motörhead en Bring Me The Horizon) is een oerdegelijke pop-rocksong, die live nog net dat tikkeltje extra heeft dan zijn digitale tegenhanger. En ondanks dat de opkomst nog steeds ondermaats was, zag ik hier en daar toch een eerste poging tot headbangen. Roel Jacobus is een charismatische frontman die iedereen die toch was opgedaagd, het gevoel gaf dat ze er 100% voor gaan met bindteksten en al! Met Monster sloten zij hun beresterke set af!

Er waren eens twee Belgen die naar Nederland trokken om muziek te spelen. Het zou het begin van een Belgenmop kunnen zijn, maar in het geval van Boskat zijn we bloedserieus. Zij kunnen al aardig wat adelbrieven voorleggen, met o.a. passages op Nirwana Tuinfeest en Baroeg open Air. Als je met twee het podium opkruipt zijn de vergelijkingen met Royal Blood of The Black Box Revelation, nooit ver weg. De heren hadden duidelijk veel last van de akoestiek van de zaal, maar zij lieten dat niet aan hun hart komen en grapten en grolden er dan maar over. Dat ging van verwijzingen naar optreden in een kerk tot vogelgeluiden imiteren omdat de zaal zo mooi galmde. Tussendoor speelden ze uiteraard ook nog muziek. Dat ging van zeer sterke tracks zoals Braijn en afsluiter Fake Walls, tot soms iets minder toegankelijk nummers zoals bv. Heresy. De reacties die ik achteraf hoorde, waren dan ook verdeeld.

De volgende band speelde dan weer een thuiswedstrijd. Dat was te merken, want voor het eerst vandaag stonden er mensen op de eerste rij tegen de hekken. 10 Rogue tapt uit een heel ander vaatje dan de vorige band. Zanger van dit groepje ervaren rockers is Peter Evrard, en die bewijst waarom hij in 2003 Idool won, want deze kerel heeft een geweldige stem. Geruggesteund door een stel rasmuzikanten vormt dit vijftal sinds 2015 10 Rogue.  Makkelijk verteerbare rock, met grunge- en metalinvloeden.  Wanneer ik deze band een luisterbeurt gaf, klonken ze net te afgeborsteld, gelukkig kwamen live de scherpe randjes wel bovendrijven! Voor de gelegenheid hadden ze ook een zangeres bij die vocaal weerwerk moest bieden tegen Evrard. Zij kwijtte zich voortreffelijk van haar taak. Tijdens de soundcheck zongen zij beiden a capella Black Hole Sun en dat was gewoon breathtaking! Helaas kwam deze cover niet terug in de setlist. Zij begonnen aan hun set met Erased en tot groot jolijt van de eerste rij werd daarna Dysfunctional en Love Hate gespeeld.  Tussendoor tackelt Evrard zijn bassist en dat resulteerde dan weer in een slapstickachtig tafereel, waarbij beide heren over elkaar vallen en over de versterker van de bassist, alles tegen de vlakte. De rest van de band speelde echter gewoon verder, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Gelukkig was er (op een bult na) geen schade voor geen van beide heren! Evrard is een echte frontman die graag de dialoog aangaat met het publiek, wat resulteert in fijne bindteksten tussen de pittige songs! “We hebben goed en slecht nieuws voor jullie, het goede is dat Samson en Gert ermee ophouden, het slechte nieuws is, wij niet!” Maar na afsluiter Walk (nee, niet van Pantera), zat de set er echt wel op. Applaus!

Off The Cross heeft dit jaar (noodgedwongen) enkele bezettingswijzigingen doorgevoerd. De meest recente en uiteraard meest in het oog springende is de verandering van frontman. Voor ons was het de eerste kennismaking met de nieuwe brulboei: Daan Swinnen. Daan verdiende zijn strepen bij o.a. Lemuria en hoewel hij van ver wel wat wegheeft van ex-zanger Steven Van Crombruggen, tapt hij vocaal toch een beetje uit een ander vaatje. Off The Cross blijft toch een beetje de speeltuin van gitarist Jens De Vos, die splijtende riff na riff op het publiek loslaat. The Final Adjustment en The Savior zijn al bijna klassiekers voor de gemiddelde Off The Cross fan, maar blijven vernieuwend klinken, al kan dat ook gelegen hebben aan de vocalen van Swinnen. Helaas vinden we deze toptracks bijna altijd terug in het begin van hun set. Een kniesoor die daarover zeurt, want met o.a. Book Of Doom en The Godess heeft Off The Cross nog andere pareltjes. Off The Cross heeft niet aan kwaliteit ingeboet en hun sound/performance staat nog steeds als een huis, correctie: als een belfort! Zij lieten duidelijk zien en horen aan de voorgaande bands, dat zij op een net iets hoger niveau acteren!

Van een hoger niveau gesproken… King Hiss rijgt de topprestaties al jaren aan elkaar, telkens gepaard gegaan met een steengoed en vernieuwend album. Mede daardoor kijken wij zo reikhalzend uit naar het nieuwe album dat in november uitkomt. Vandaag kregen we al een voorsmaakje. De zaal was ondertussen al wat meer gevuld om deze klassenbakken te aanschouwen. Na opener Homeland, kregen we die nieuwe single voorgeschoteld: Revolt. Heerlijke, nieuwe track waar zanger Jan Coudron nog maar eens de veelzijdigheid van zijn stem etaleert. Net zoals wanneer hij bijna traditiegetrouw tijdens King Hiss de intro de zaal inzingt zonder micro, klasse! Na Mastosaurus kregen we weer twee nieuwe songs voorgeschoteld. De setlist leerde ons dat deze GTWHR en Monolith heten. Zij deden ons alvast watertanden naar het nieuwe album.  Nieuwe en oude tracks volgen mekaar retestrak op en helaas zat het er na La Haine al op. Tien nummers en het leek alsof we nog maar net begonnen waren.

De hoofdact van vandaag was niemand minder dan onze Belgische metaltrots Channel Zero. Dat de hoofdbrok van deze set van het album Unsafe komt, mag niemand nog verrassen. Om één of andere reden blijft Hot Summer zich nog wel altijd een weg vinden naar de setlist. Dit terwijl deze heren veel betere pareltjes hebben neergepend, die ze bijna nooit live spelen. Wat we dan weer wel toejuichen is het feit dat met Repetition er eindelijk terug een nummer van Stigmatized wordt gespeeld. Het feit dat sinds een tijdje Christophe Depree als tweede gitarist de geleden heeft versterkt, speelt hier waarschijnlijk een rol in. Christoph speelt regelmatig een perfect één tweetje met Mikey Doling, die maar wat blij is met zijn maatje erbij! Tino de Martino is nog steeds de metronoom van de band, geruggesteund door drummer Seven Antonopoulos, die zijn spelstijl het best te omschrijven valt als Animal van de Muppets. Zij zorgen er allemaal voor dat CZ tegenwoordig een echt vette sound heeft. Voeg daarbij de stem van Franky DSVD en je weet dat CZ nog voor jaren verder kan. Een optreden van CZ blijft altijd een streling voor oog en oor, want de immer sympathiek Franky en de zijnen weten telkens een schitterende rockshow ten berde te brengen. Man on The Edge werd heerlijk uitgesponnen en afsluiter Black Fuel zorgde voor veel tevreden gezichten in de Hallen van Noorderwijk.

Alvorens de altijd goed gezinde Jeroen Camerlynck aka Fleddy Melculy aan zijn dj-setje mocht beginnen, kregen we als toemaatje Rage Against The System. Deze Nederlandse tributeband werkt zich in het zweet met nummers van, u raadt het al, Rage Against The Machine. Wij waren niet helemaal overtuigd, daar we in België met Bulls On Parade echt wel een diamantje hebben, maar de nog aanwezigen lustten er wel pap van en zongen luidkeels mee met Bombtrack en Killing In The Name.  Wij lurkten van onze (voor)laatste Flurk - een overigens heerlijk biertje dat u moet proeven - en begaven ons richting huis.

Ondanks de magere opkomst, hopen wij dat Olensfest een goede doorstart maakt, want met ons hebben ze er alvast nieuwe, trouwe fans bij! Een sympathiek festival, georganiseerd door sympathieke mensen op een leuke locatie!