Review Pandafest 2014

Datum: 
zaterdag, 20 december, 2014

Een boeiend festivaljaar loopt ten einde. Maar in Edegem hadden ze nog een pracht van een eindejaarsgeschenk onder de kerstboom liggen voor ons, namelijk Pandafest. Dit jonge festival is nog maar aan zijn tweede editie bezig, maar strikte met Diablo Blvd. en Steak Number Eight toch enkele mooie namen. Op de affiche stonden nog andere leuke namen, zeker voor mensen die de scene een beetje volgen.

Toen we aankwamen waren de jonge wolven van Young Hearts al serieus van jetje aan het geven. Op hun website staat te lezen dat zij ‘fast, loud and brutal punkrock’ spelen - dat is ook zowat het enige wat hun website zegt, maar meer is er echt niet nodig. De heren lieten het niet aan hun hart komen dat het publiek nog niet helemaal wakker was en rockten lustig weg. Met catchy songs als Winner en Daytime Star en aangevuld met een cover van de Canadese band Propagandhi (and we thought nation states were a bad idea). De drummer speelde er, tot groot jolijt van zanger Tom, voor de eerste keer een keertje naast, absoluut niet erg, het gaf het optreden zelfs een hoog punkrockgehalte! Geef deze jongens zeker een luisterbeurt volgende keer als ze jullie pad kruisen!

De eer om het hoofdpodium te mogen openen was weggelegd voor de Antwerpse metalcore band Knives to a Gunfight. Diegene die daarnet nog niet wakker waren, werden nu iets brutaler wakker geschud. De jongens stonden vorig jaar op Graspop en dat is te merken aan hun podiumpresence. Strakke hardcore met loodzware metalriffs en een charismatische frontman. Hij vroeg voor een eerste circle pit van de dag en een handvol mensen gaf hier dan ook gehoor aan, ondanks het vroege uur, pittig optreden!

Dan was het haasten naar de Panda Club, want daar stond het in undergroundkringen terecht zeer hoog aangeschreven Black Swarm. Hoe kalm zanger Sam tijdens de soundcheck ook was, vanaf dat de eerste echte noten gespeeld werden, veranderde deze kerel in een podiumbeest. Hoe langer hij op het podium stond, hoe minder hij (letterlijk) om het lijf had! Eerst verdwenen bril en muts, dan jas, trui en tot slot zijn T-shirt, gelukkig bleef het daarbij. Met o.a. Tidy Up en Our Swarm hebben de heren enkele krachtige songs die het aanwezige publiek konden bekoren. Helaas hadden zij nog niet massaal de weg naar de club gevonden. Voor Sam was het podium duidelijk te klein en hij begaf zich dan ook geregeld tussen het publiek. Het publiek achteraan kreeg een douche van Sams okselvijvers, omdat zij weigerden om zich meer richting podium te begeven (zij waren nochtans door Sam vooraf gewaarschuwd) Pittige band, muzikaal en vocaal sterke songs en toffe frontman!

Op the main stage stond ondertussen het vijfkoppige gezelschap Moments uit Tessenderlo. Zij stonden al op Groezrock. Hun complexloze melodische hardcore gaat er bij de toeschouwers goed in. Zij beschikken over een frontman met een krachtige stem en komen op voor hun idealen. Laat het nummer The voiceless, daar een mooi voorbeeld van zijn. Ook hun jongste single Our Dreams is zeer goed te pruimen! Jonge band met een groot potentieel, hier horen jullie zeker nog van!

Het was nu een Musth om naar het kleine podium te gaan, al was het maar om de eerste vrouw (Shana de bassiste) van de dag op het podium te zien staan. Musth is een vier man en één vrouw sterke band die ook o.a. op Ieperfest en Rock Herk hun kunsten al mocht vertonen. Zij bevinden zich in het genre van Cult of Luna, maar zijn er toch in geslaagd een eigen sound te creëren. Muzikaal staat het optreden als een huis, zeg maar een flatgebouw! Met hun bombastische muziek trokken zij een heerlijke wall of sound op, helaas kwam het vocale er niet altijd goed door!

Set Things Right stond vorig jaar nog op het Panda club podium, toen was de zaal te klein, dus mochten ze het nu nog eens over doen op het hoofdpodium. Hun nieuwe zanger Roger Jr. de Koning is zeker een meerwaarde voor de band. Het meest in het oo(g/r)springende was misschien wel hun gedurfde cover van Sunrise Avenue’s  Fairytale gone bad.

In zeven haasten dan maar terug naar de Club, want daar stond Homer klaar om het beste van zichzelf te geven en hierin sloegen ze met verve. Deze band  timmert al meer dan 15 jaar aan de weg en is al jaren een gevestigde waarde in het ondergrondse rocknetwerk! Terwijl de vorige band op de main twee zangers nodig had om verschillende soorten van zang op zich te nemen, bezit sympathieke zanger Johan Quinten de kwaliteit om dit allemaal op zijn eentje te doen! Zijn teksten zijn regelmatig aanklachten tegen het beleid en worden ondersteund door zware metal riffs, soms zwevend tussen punk en hardcore, maar steeds oerdegelijk! En terwijl tegenwoordig bands graag intro of outtro tapes gebruiken, spelen deze heren hun outtro zelf, live! Niet moeilijk dat de heren o.a. Antwerp Metal fest, Akkerpop en Minerfest op hun conto schreven! Zij die deze band (ondenkbaar) nog niet mochten aanschouwen, doen zou ik zeggen! Voor de fans geef ik voor de volledigheid ook nog even de setlist:

  1. This machine Kills
  2. Vamos!!!
  3. Tear it down
  4. Death is a threat
  5. White does rhyme with empty
  6. Your Dissaproval is my Disgust
  7. Stuck in a Moment
  8. Indifference
  9. My last piece of Ignorance

Dan was het haasten geblazen om geen noot te missen van misschien wel de grootste Belgische metalsensatie van het voorbije jaar. Het gaat inderdaad hard voor de heren van Evil Invaders na een tournee door Europa en zelfs Japan. Een blik op het podium en je voelt je zo terug gekatapulteerd naar de metal jaren '80. Skinny jeansbroeken, lange wapperende haren en wanneer Joe zijn mond opendoet, is het plaatje helemaal compleet. Wat een sound - wat een stem! Zij zorgden dan ook voor de eerste echte circlepit van de dag. Het publiek was massaal mee en tijdens hun Exciter cover Violence and Force, waren ook de eerste crowdsurfers een feit! Het speelplezier van de heren werkte aanstekelijk op het publiek, overal stonden mensen te headbangen en af en toe ontstond er een moshpit! Ook voor de Evil Invaders zelf was het een speciale avond, want bassist Nico stond voor de laatste keer mee op het podium. Nu de band zo boomt, moeten zij meer de baan op en dit is voor Nico niet meer combineerbaar!  We noteerden in de set ook nog Speed Invasion (van hun eerste EP) en het aanstekelijke Master of Illusion! Op zaterdag 28 februari geven ze hun eerste CD release party in de Biebob, zij die er gisteren niet genoeg van kregen, weten wat te doen!

In de Club stond ondertussen de eerste buitenlandse band op het podium, het Franse Asidefromaday (en nee, ik ben de spaties niet vergeten!) Zij brachten een groezelige mix van post metal en sludge. Na het vorige optreden lag dit optreden vooral zwaar op de maag.

Dan maar terug naar het hoofdpodium. Daar waren de mensen van John Coffey reeds aan het soundchecken, grappig want zij zongen als opwarming o.a. Eternal flame van the Bangles en I want it that way van de Backstreet Boys! Dit was een schril contrast met de rechttoe rechtaan rock ’n roll dat dit vijftal brengt! Deze sympathieke noorderburen uit Utrecht hadden reeds een maand lang niet samen op een podium gestaan, maar dat was helemaal niet te merken. Met een typisch opgewekte aanstekelijke Nederlandse energie, kregen zij de zaal goed mee. Met o.a. het aanstekelijke Featherless Redheads zette ze bij momenten de zaal in vuur en vlam!

In de Club stond de tweede Franse band van de dag op het programma. Celeste is een band uit Lyon en wordt omschreven als een kruising tussen black metal, doom en post hardcore. Zware mix als je het mij vraagt! De heren kunnen echter aardig wat adelbrieven voorleggen. Zo speelden ze o.a. samen met Killing Joke en Amenra, en stonden ze o.a. op Hellfest en Roadburn! Dit klonk allemaal veelbelovend. Dat ze werden aangekondigd als fenomeen, maakte het alleen nog maar mysterieuzer. Het viertal loste deze verwachtingen ook grotendeels in. Zij speelden heel de set op een pitch black podium, elk bandlid had enkel een rood lampje op zijn hoofd staan. Zo lag de focus echt wel op hun zware muziek, met schreeuwerige zang! Knappe sfeer, harde set!

Door het afzeggen van Feed the Rhino, mocht Oathbreaker even later het kleine podium inruilen voor het grote! Zij zorgden voor een primeur door als eerste Church of Ra band op te treden op Pandafest! Menigeen stond met opengesperde mond naar deze band te kijken, mede door het geluid dat de zangeres voortbrengt. Het was een intens optreden met een sound die hardcore is, maar met wel met punk, doom en post metal invloeden, grimmig!

De plaats die vrijkwam op het kleinere Panda Club podium werd opgevuld door het totaal van de pot gerukte Antwerpse groepje Toxic Shock! Met een bassist die er uitziet als een seriemoordenaar en een zanger die constant wurgseks heeft met zijn micro snoer, staat dit Antwerps gezelschap garant voor een explosief optreden. Met de opener Guess who’s Back, werd de toon van het optreden al onmiddellijk gezet en ook On Thin Ice viel in de smaak. Tijdens een Toxic Shock optreden gaat het er al eens ruig aan toe en ik hoop dan ook dat diegene die zijn voet/enkel brak of zwaar verstuikte, er goed vanaf is gekomen!

Toen was het tijd om op het hoofdpodium naar Diablo Blvd. te gaan. Deze band heeft geen introductie nodig. Zij tekende dit jaar bij Nuclear blast en mocht de laatste maanden het voorprogramma verzorgen van zowel Life of Agony als Machine Head, om maar te zeggen dat de carrière van Diablo Blvd. in een stroomversnelling zit! De grote zaal stond dan ook goed vol om de Antwerpse helden een warm welkom te geven. Ze schoten uit de startblokken met Fear is for the Enemy om daarna direct Builders of Empires op het publiek af te vuren! Het dit jaar uitgebrachte album 'Follow the Deadlights' was met 6 tracks het ruimst vertegenwoordigd!  En alsof de duivel zich er zelf mee gemoeid had (je moet maar niet zingen oh, how we dance so darkly in the shadow of the horns), viel het geluid tot 2 maal toe weg tijdens Son Of Cain! En dat Alex Agnew er niet helemaal met zijn hoofd bij was, bewees het feit dat hij Get up 9 een nummer te vroeg aankondigde! Maar dit kon allemaal de pret niet bederven, Alex en de zijnen waren in form en het publiek liet duidelijk merken dat zij er ook wel pap van lustten! Afsluiter Black Heart Bleed werd dan ook massaal meegebruld en Alex liet zich zelfs verleiden tot een crowdsurfke!

  1. Fear is for the Enemey
  2. Builders of Empires
  3. Rise Like Lions
  4. Saints of Killers
  5. Beyond the Veil
  6. Between the Hammer and the Holy Cross
  7. Get up 9
  8. Follow the Deadlights
  9. Son of Cain
  10. Black Heart Bleed

Toen we eindelijk buiten geraakten uit de grote zaal (de bottleneck aan de p.a. van de grote zorgde voor nogal wat ongemak), was er bijna geen doorkomen meer aan in de Panda Club. Daar zat de Belgische Hardcore Band The Setup reeds halverwege hun set. De reden dat er zo veel volk was, is dan ook niet ver te zoeken. Deze heren maken dan ook al bijna 10 jaar (metal) hardcore van de bovenste plank en speelden al menig shows in binnen- en buitenland! Dead of a Nation, Young and Angry, Walking Blind, … en zo kan ik nog wel even verder gaan, stuk voor stuk sterke songs, het album 'This thing of Ours' verdient dan ook een luisterbeurt!

Omdat Pandafest geen enkel buurland wil discrimineren, stond daarna op het hoofdpodium het Duitse collectief The Ocean klaar! Een optreden van The Ocean is een totaalspektakel; licht en geluid vormen een volwaardig geheel. Op de achtergrond worden namelijk constant beelden en filmpjes geprojecteerd. Neem daarbij nog eens een frontman die regelmatig letterlijk en figuurlijk door het publiek op handen wordt gedragen en je hebt een prachtig optreden!

De headliner in de Panda Club was King Hiss. Zij die vanavond niet waren gaan zien, hebben waarschijnlijk het beste van de avond gemist. Met hun album 'Sadlands' (hint, hint, als je nog geen idee hebt wat de Kerstman dit jaar moet brengen) op zak, spelen de heren het dak er af! De stem van zanger Jan Coudron klinkt als een klok, terwijl de muziek varieert tussen rock, metal en stonerrock! Wat de heren ook spelen, het klinkt steeds oprecht! De eerste drie tracks de ze spelen zijn, toeval of niet, dezelfde drie openingtracks van hun nieuwe album! Het beste eruit halen is onbegonnen werk! Van de eerste tot de laatste noot was dit optreden genieten met volle teugen!

  1. Bite the Bait
  2. Serpentagram
  3. Vigilante
  4. King Hiss
  5. Snakeskin
  6. Into the Mountains
  7. Running Downhill
  8. The Greater Good
  9. Sadlands
  10. Word made Flesh

De jonge honden van Steak Number Eight, mochten het hoofdpodium afsluiten. De terechte winnaar van Humo’s rock rally 2008 kampeert al enkele jaren met hun The sea is dying in de zwaarste lijst op studio Brussel. Ze laten een kwartiertje op zich wachten en beginnen relatief rustig, maar als derde track vuren ze Dickhead af op het publiek, wat tot een instant explosie zorgt, die niet meer zou ophouden. De jongens zouden zo een dik uur onafgebroken inbeuken op de waanzinnige massa! Black Fall, Pyromaniacs, Black Eyed, ze passeren allemaal de revue, maar op het einde is zanger Brent echt helemaal leeggespeeld. Chapeau hoe deze band zich steeds volledig 100% geeft!

Diegenen die toen nog niet moegestreden waren, konden in de club nog terecht bij Bizkit Park. De bandnaam verraadt alles. Deze coverband speelt zowat alle bekende nu metal tracks van de jaren '90. Boom van POD, Last Resort van Papa Roach en uiteraard  Limp bizkit en Linkin park, alle nummers werden luidkeels meegezongen! Een leuke afsluiter voor een topdag!

Pandafest is een mooi orgelpunt van een nog mooier festivaljaar. Leuk van nog op de valreep enkele pareltjes te ontdekken. Mijn persoonlijke aanraders voor volgend jaar (buiten dan de gevestigde waarden): geef de jongens van Young Hearts een kans, haal Homer uit de underground, stuw de Evil Invaders de ruimte in, ontdek Black Swarm en zeker, King Hiss for president (of koning, het maakt mij niet uit).

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!