Review Parish in Flames II

In De Klinge, een dorp grenzend aan de Belgisch-Nederlandse grens, werd de tweede editie van Parish in Flames gehouden. Bands deze keer waren Ynfamia, Poseydon en Huldrefolk.

Om 19:00 gingen de deuren van het parochiehuis in De Klinge open om de metalheads uit te nodigen voor een portie thrash en black metal. Vier bands stonden op het programma, maar Toxic Shock had de dag zelf nog gecancelled. Er heerste hierdoor nogal wat chaos over wie wanneer zou moeten spelen. Pas iets na 20:00 opende Ynfamia. De aanwezigen werden getrakteerd op een eerste portie thrash metal. Lang niet slecht, deze Nederlandse band. Zowel instrumentaal als qua zang zat het bij deze band goed. Ze hadden een nieuwe gitarist die even voorgesteld werd en 'mocht blijven indien hij dat goed deed', we gaan er van uit dat dit dus wel het geval was. De setlist ging als het ware van traag naar snel en eindigde met een cover van Slayer's Postmortem. Hieraan hoorde je wel dat de band nog wat aan hun muziek kunsten moeten werken, maar al bij al klonk het veelbelovend en ook live was er geen probleem om de muziek aan de man te brengen. Jammer dat er wel niet zoveel volk opdaagde in deze vrij grote zaal, maar dat gold voor de hele avond.

De tweede band van de avond was Poseydon. Een wel heel speciaal en 'riskant' optreden, deze death/thrash metal band heeft namelijk een nieuwe zanger en dit was hun eerste optreden met hem. Met Christoph Lamsens aan de microfoon was het afwachten hoe de band het ervan zou afbrengen, want voormalig zanger Nico zou moeilijk te overtreffen zijn met zijn bom van een stem en podiumprésence. Toegegeven, in het begin klonk het een beetje onzeker en het was even wennen aan de grauwere stem (vooral in het begin, het leek even alsof de zanger hees was zoals in het publiek de opmerking klonk) maar bij songs als Cold World en Unexpressed (en tevens de rest van de setlist) was alles in orde. Het leek alsof halverwege de setlist de podiumvrees indien die er was, verdween. De zang werd voller en gevarieerder als het ware en de stem van de nieuwe zanger is trouwens gevarieerder dan die van de voorganger, wat een nieuwe touch geeft aan de songs. Muzikaal zijn er geen veranderingen, een goeie portie thrash metal met her en der wat death invloeden. De band leek ondanks hun rustpauze wegens zoektocht naar een nieuwe zanger helemaal op elkaar afgestemd, dat zag je aan de interactie onderling. Ook leuk was hoe een van de gitaristen het podium verliet en rustig al spelend op zijn gitaar even vooraan in de zaal tussen het publiek liep. Een geslaagde eerste performance, daar leek het publiek ook mee akkoord te gaan want ze vroegen zowaar voor een bisnummer en bleven aandringen tot dit er ook kwam. With Tears in my Eyes kregen we nog als afsluiter te horen. Poseydon is back en we zullen er zeker nog van horen.

De laatste band van de avond dan was Huldrefolk, een Vlaamse black metal band. In hun genre waarschijnlijk goed, maar na de twee voorgaande thrash metal groepen een vreemde eend in de bijt. De black metal screams konden dan ook maar weinigen in de zaal bekoren, het klonk als het ware eentonig, steeds hetzelfde. Muzikaal echter zat er wel wat variatie in, maar jammer genoeg kon het niet een hele setlist lang boeien. Zoals bij elke goeie black metal band valt er op het podium altijd wel wat te beleven, hier kwamen de muzikanten in een zwarte mantelkap het podium op, die wegens de hitte on stage wel gedurende de set werd uitgespeeld.

Tussen de bands door werd er op de witte muur allemaal videoclips afgespeeld, het geluid ervan stond wel vrij luid, waardoor een gesprek soms moeizaam ging. Ook na de laatste band kon menig actief metalhead spontaan wat dansen of headbangen op de muziek als afterparty, variërend van oude klassiekers zoals Overkill van Motörhead tot vrij heavy materiaal als Sick of it All.