Review Peiroanfest 2023

Op vrijdag 13 oktober startte één van de festivals met het warmste hart van Vlaanderen. Georganiseerd en gedragen door enkel vrijwilligers, waar enkel bands komen spelen die geen vergoeding wensen! Wij dragen dit festival een warm hart toe en waren dan ook blij om aanwezig te mogen zijn op Peiroan Fest 2024! Deze editie stond volledig in het teken van de vierjarig Collin: een jongen voor wie, door zijn aangeboren beperking, alle financiële hulp welkom is. 

Voor zij die niet weten wat Peiroan wil zeggen, dit is Kempisch voor “pottendicht”, “zwaar bezopen”, “laveloos”, “lazarus”, “keil”, “teut” of gewoon “ladderzat”! Niet direct hét doel voor deze avond, doch het doel heiligt wel de middelen en drinken zorgt nu eenmaal voor geld in het laatje voor Collin! Maar we zijn er niet enkel om pintjes van den tap te drinken, maar ook voor de mooie affiche die de organisatie steeds weer weet samen te stellen.

Wij kwamen aan toen Rudlon net begonnen was. De bandnaam Rudlon is een samentrekking van de voornamen van twee bandleden, Rud en Lon, zo simpel kan het soms zijn. Rudlon is de Kempische tegenhanger van Bèrelør! Zij brengen stevige rockmuziek muziek in hun moerstaal, het Kempisch. Ronkende titels als Den Blaven Auspoef, Sgaan Halig Bjost en Negatieve Friek passeerden de revue en hoewel het voor ons niet altijd verstaanbaar was, was dat duidelijk wel zo voor de vroeg opgekomen luisteraars. Deze oldschool rockers konden ons zeker wel bekoren en met afsluiter “Kzen wie dak zen” zat de openingsact er op! Een zeer leuk begin van de avond, dat smaakte naar meer.

Van de volgende band hadden wij nog nooit gehoord: Exoto. De lokale muziekkenner Patrick Lycke wist mij te zeggen dat deze band een waar begrip is in de Kempen! Meer nog; hij wist mij te vertellen dat deze band al meer dan 20 jaar bezig is en dat ze aan hun afscheidstournee bezig zijn. Dit zou het voorlaatste wapenfeit van Exoto worden. Warempel een zeer wijs man, deze Lycke - en een vat vol interessante weetjes - hopelijk loop ik hem volgend jaar terug tegen het lijf! Exoto dus! Het was duidelijk dat deze band kon rekenen op een schare trouwe volgers, want er was veel volk naar het podium afgezakt. Naar onze bescheiden mening, verdiende deze band een plek een stuk hoger op de affiche! Na een sfeermakende intro werd de spits afgebeten met Postnatal Abortion. Een nummer uit hun afscheidsalbum Final Festering. Dit album werd  goed onthaald en dat is niet onterecht! Zoals het een band met een nieuw album betaamt, bouwen ook zij hun set op rond nummers van dit album! Wij genoten vooral van Zombie Zero en Lit From Within. Scheurende gitaren en dreunende bassen zorgden voor veel knikkende hoofdjes vooraan het podium. De lange haren zijn deze jongens (op de drummer na) al lang kwijt, maar hun kunsten zijn ze duidelijk niet verleerd. Als een woeste Engelse bulldog blafte zanger Chris Meynen zijn teksten rauw door de microfoon. Wanneer als afsluiter Absolution in Death door de boxen knalde, zagen we her en der mensen uit volle borst meezingen! Wie deze jongens wil uitzwaaien, krijgt nog een ultieme kans op 16 december in Westerlo (met o.a. Echoes of a Dying World en Verwilderd). Mol zwaaide Exoto alvast gepast uit!

Hudiç kenden we wel. Het is te zeggen, de band kenden we, want Hudiç verandert meer van bandleden dan Beyonce van kleren tijdens haar optredens (hebben we van horen zeggen)! Wat zeker is, is dat zij vorig jaar nog last minute mochten openen voor het legendarische Mayhem, dus qua adelbrief kan dat tellen. De soundcheck duurde naar ons aanvoelen dan weer iets té lang en daardoor begon de band met meer dan een kwartier vertraging aan zijn set. Hudiç zet in op beleving, zo zijn de bandleden steevast gekleed in monnikspijen en spelen zij zo goed als heel de set met hun kappen op (helpt natuurlijk wel als je om de vijf botten van bezetting verandert, zo merkt niemand het). Bij de intro wandelde de zanger tussen het publiek, terwijl hij met een wierrookvat letterlijk de mensen bewierookte! Wanneer de zanger laag zingt doet zijn stem me bij momenten denken aan wijlen Peter Steele van Type O Negative, maar deze zanger gebruikt veel meer stemtechnieken, zo schakelt hij naadloos over op grunts en screams. Een optreden van Hudiç is helemaal obscuur en duister! Toch maken de jongens uitgebreid tijd om het goede doel nog eens in de verf te zetten en ze staan zelfs de opbrengst van hun merchandise af aan (de ouders van) Collin, mooi gebaar! Hoe zwart de muziek van deze jongens ook is, ze hebben hun hart op de juiste plaats! Wij herkennen buiten het nummer Dante niet heel veel. Dat doet ons vermoeden dat er misschien wel wat nieuw werk op de setlist stond en dat er misschien een nieuw album staat aan te komen. Wij zijn alvast benieuwd! Tussendoor kwamen ook de ouders van Collin nog eens even de mensen en de organisatoren persoonlijk bedanken voor de steun die zij mogen ontvangen! Daarom bestellen wij met veel plezier nog een biertje!

Hope Erodes is al lang geen nobele onbekende meer. Meer dan tien jaar al brengen zij naar eigen zeggen metalcore. Het valt op dat deze band al een tijdje meedraait. Geen pijen-gimmicks, maar gewoon een gezonde dosis zelfvertrouwen, tonnen charisma en een vat vol loeiharde en steengoede songs, meer is er niet nodig om het publiek te blijven boeien! En wanneer het publiek even dreigde te slabakken, besloot zanger Koen als eerste van deze avond te crowdsurfen! Wij zijn fan van EP Rainwalker en gelukkig passeert elk nummer van deze EP de revue. De jongens speelden zo strak en hard dat tijdens afsluiter Kriegswaisen het geluid er aan moet geloven! Alles kapot, de lichten gingen letterlijk en figuurlijk uit na deze wervelende show!

Het lag blijkbaar niet helemaal aan de vorige band dat het licht uitging. Het duurde dan ook een tijdje eer de dader van het elektrische euvel werd gevonden; een doorgebrande stekkerblok… Met de nodige vertraging kon eindelijk ook Slaughter The Giant aan hun set beginnen! Of de Giant verwijst naar zanger Benny Ubachs weten we niet, maar wij hebben alleszins ontzag voor deze imposante mens! Gewapend met hun debuutalbum Depravity bestormde deze bende deze zomer nog het podium op Alcatraz. Maar voor deze jongens maakt de grootte van het podium niet uit, zij geven zich overal voor honderd procent. Benny roept op tot beweging voor het podium, anders zou hij zich wel eens gaan moeien! Hij voegt dan ook snel de daad bij het woord en springt van het podium de moshpit in!  Wij zagen enkele slachtoffers vallen in de pit, dus werd er overgeschakeld op het iets rustiger, maar zeer vermakelijk op-een-rijtje-headbangen! De harde, technisch bijna perfect uitgevoerde melodieuze deathmetal gaat er bij het Molse publiek in als zoete koek!

Hoe de organisatoren van Peiroan er steeds in slagen weten we niet, maar ook dit jaar weten ze een verrassing van formaat uit hun hoed te toveren. De Sons Of Lioth zijn/waren eigenlijk gestopt, of hadden toch minstens verlof van onbepaalde duur genomen (hun laatste wapenfeit, Judge Hammer, dateert al van 2015). In de Kempische contreien heeft deze band een haast mythische status. In tegenstelling tot de vorige bands, tappen deze jongens uit een heel ander vaatje! Neem één vierde Iron Maiden, één vierde AC/DC en twee vierde Judas Priest, stop het in een blender en kruid af met een snuifje glamrock, voeg nog een schijfje Accept toe en serveren maar! Nu heb je een idee hoe SOL klinkt! Aan niets is te merken dat deze doorgewinterde rockers al een tijdje geen podium meer onveilig maakten. Ze klinken fris en snedig en zijn uiteraard geladen met enkele steengoede heavy metal songs! Zet daar een frontman voor die het publiek weet te begeesteren en je weet dat de eerste avond van Peiroanfest afsluit met een feestje om u tegen te zeggen. Ondanks het late uur, waren toch nog heel wat mensen blijven staan om deze doorgewinterde rockers te aanschouwen! Er werd gedanst van de eerste tonen van Straight Outta Hell tot de laatste tonen van Dragonslayer! Daartussen zat onder andere nog Large Hadron Collider Spider en het zeer aanstekelijke Merry Go Round. Tussendoor werden er nog Chupa Chups (jawel, de lolly’s!) uitgedeeld omdat deze klaarblijkelijk verkeerd op de rider stonden. Het was dan ook zeer amusant om enkele dertigplussers met een lolly in hun mond op de dansvloer te zien staan! Top-einde van een top eerste dag!

Nog een eervolle vermelding voor de heerlijke hamburgers en hotdogs die buiten te verkrijgen waren! Nog een tip voor bands die graag volgend jaar willen komen spelen in Mol: gewoon doen, niet twijfelen! Ons zien ze alvast volgend jaar terug!