Review Petite Noir @ Witloof Bar

Er waait momenteel een heerlijke muzikale bries vanuit het Afrikaanse continent. De afgelopen maanden alleen al werd de wereldse muziekliefhebber vertroeteld door een toevoer van aanstekelijke én progressieve plaatjes uit o.a. Mali (Songhoy Blues), Niger (Tal National) en Congo (Mbongwana Star). Deze huidige stroom aan afro-pop toont zich een bijzonder vruchtbare bron aan dansbaar tegengif voor verzuring en geborneerdheid. Eén van de meest prominente representanten hiervan is de jonge Yannick Ilunga ofte Petite Noir, Zuid-Afrikaan en geadopteerd Brusselaar. De voorbije jaren bracht hij reeds enkele knappe singles uit en dinsdagavond kwam hij in Botanique zijn kersverse debuutalbum ‘La Vie Est Belle/Life Is Beautiful’ voorstellen.

De stijl van deze eerste langspeler wordt door Petite Noir zelf omschreven als “noirwave”; een vernieuwende blend van Afrikaanse volksmuziek en zware eighties electronica, gestoeld op het gevoel van ontheemding dat vele immigranten ervaren. Deprimerende shit, hoor ik u al denken. Wel integendeel, noirwave klinkt voor het overgrote deel opmerkelijk uplifting. Ondanks alle ervaren obstakels is de jonge Afrikaan er steevast van overtuigd gebleven dat het leven in essentie toch mooi is.

Een optimistische boodschap, waarvoor de uitverkochte Witloof Bar van de Botanique zich ogenblikkelijk ontvankelijk verklaarde. Dat Petite Noir twintig minuten later dan gepland op het podium verscheen, leek niemand echt te deren. De warmte die de man uitstraalde, zorgde voor een zwoele beleving en een gevoel van nabijheid. Band en publiek werden één in een waas van feelgood, al leidde dat niet per sé tot een uitermate strakke gig. Geluidsproblemen haalden de schwung er bij aanvang teveel uit. Met name de achtergrondzangeres was - tot vier nummers in de set - amper hoorbaar. Ilunga zelf moest dan weer regelmatig het evenwicht zoeken tussen concentratie en bespeling van het publiek. Dit zou beschuldigingen van nonchalance aan de mans adres begrijpelijk maken, al dient niet uit het oog verloren te worden dat hij nog maar net aan de poort komt kloppen en de nodige ervaring ontbeert.

Maar wanneer halverwege de avond de single MDR ingeleid werd met die onstuitbare ritmische aanzet, golfde er als het ware een aha-erlebnis door de ruimte. Petite Noir leek plotsklaps te zijn ontwaakt uit een semi-comateuze toestand en ontbond de duivels. Even liet hij de gegadigden uit zijn hand eten. Daaropvolgend bezweerde het onheilspellende Come Inside nog meer, waarmee het leek dat de transcendente noirwave-trip die we vooraf anticipeerden werd aangevat.

Helaas werd dat opperste niveau van concentratie niet volgehouden tot het einde, maar wat we zagen bevestigde wel dat Petite Noir het ruwe talent-buiten-categorie is waarvoor de internationale muziekpers hem verslijt. Ook al verwachten we in het algemeen meer 'noir' en veel meer 'wave', dit concert had een aantal opmerkelijke blitzmomenten. We maken ons dan ook sterk dat de slechts vierentwintigjarige Ilunga nog zeer veel groeimarge heeft en absoluut verder in de gaten moet worden gehouden.