Review Pixies @ Vorst Nationaal - Weinig bla bla, veel boem boem

De Pixies hebben altijd een grote fanbase gehad in ons landje. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ze tijdens deze Europese tournee ter promotie van de nieuwe cd ‘Doggerel’ in de Brusselse concertbunker Vorst Nationaal aantreden. En die zaal liep ook nog eens zo goed als vol met naar schatting een 7.000 fans voor Frank Black / Black Francis en zijn gezellen. Het onbekende Wunderhorse mocht als voorprogramma fungeren. GigView ging kijken op dinsdag 7 maart 2023.

Wunderhorse komt uit Londen en is de nieuwe band van Jacob Slater die voorheen actief was met The Dead Pretties. Haast niemand in de zaal kende deze band, maar na een sympathiek optreden zullen er toch al wat mensen de naam Wunderhorse onthouden. Voorzien van een degelijk geluid (we hebben ooit al anders geweten in Vorst) vormde de post-grunge van het viertal een introductie om hen te ontdekken. Daarbij moest ik meermaals denken aan Radiohead. Wunderhorse kreeg de kans zich te presenteren aan een publiek van ettelijke duizenden toeschouwers, maar moet nog werken aan hun podiumprésence. Meer dan een beleefd applaus kregen ze niet, maar het half uur Wunderhorse was zeker geen straf.

En dan was het tijd voor Pixies. De band uit Boston ontstond in 1986, was non-actief tussen 1993 en 2004, om dan opnieuw een doorstart te maken. Er werd terug aangeknoopt met het oude succes, want de fans waren maar wat blij om hun idolen terug in de armen te sluiten, maar er werd ook geregeld nieuw materiaal uitgebracht. De nieuwe schijf ‘Doggerel’ verscheen in het najaar van 2022 en is al het vierde full-length album dat het daglicht ziet sedert 2014. Zoals we bij concerten van Pixies gewend zijn, wisselt de setlist elke avond af en speelden drummer David Lovering, gitaarvirtuoos Joey Santiago, bassiste Paz Lenchantin (die in 2014 bij de band kwam en Kim Deal doet vergeten) en opperhoofd Black Francis een lange set van bijna 2 uur, met ruimte voor 35 songs waarvan de ene na de andere zonder veel poespas werd afgevuurd op het publiek. Weinig bla bla, veel boem boem, want het voorname Pixies-kenmerk om een luid/zacht-dynamiek te hebben in hun songs leende zich daar uitstekend voor.

Maar liefst tien tracks op de setlist kwamen uit ‘Doggerel’ en werden lauw onthaald, maar gelukkig bleef er nog meer dan genoeg lekkers over om het publiek uit de bol te laten gaan. We geven enkele voorbeelden van zulke hoogtepunten die geregeld voor een golf van extase zorgden bij het publiek (en vooral de fanatieke enthousiastelingen die centraal vooraan het podium opgesteld stonden): openers Caribou en Wave Of Mutilation, reeds vroeg in de set een weergaloos Monkey Gone To Heaven, Planet Of Sound, Gouge Away, Vamos, Debaser, Bone Machine, Nimrod’s Son, Here Comes Your Man (gitarist Joey Santiago hoefde nog maar de beginriff te tokkelen en er kwam al massaal reactie) en Where Is My Mind? (met meezing/meeneurie-patroon). Met de Neil Young-cover Winterlong werd er rustig afgesloten, waarna de vier muzikanten nog een gezamenlijke buiging deden om een luid applaus in ontvangst te nemen. Geen overdadig lichtspektakel of andere (afleidende) showelementen bij Pixies, die de term no-nonsens herdefinieerden. Pixies waren en blijven een buitenbeentje in de alternatieve muziekscène.