Review Power Prog & Metal Fest 2014 (dag 1)

Datum: 
vrijdag, 18 april, 2014

Paasweekend, dat betekent voor de doorgewinterde metalhead het eerste festival - op Durbuy Rock Festival misschien na - van het jaar. De Lotto Mons Expo was opnieuw de accommodatie voor het Power Prog & Metal Fest. Drie dagen vol met bands uit diverse metalgenres met dit jaar PAIN, My Dying Bride en Saxon als headliners.

Toen de deuren van de expo open gingen, was er al heel wat volk op de been. Een voor een betraden de mensen de expohallen, waar de Alpha en Omega stage hun bands opwachtten. Het was wat verwonderend dat er al zoveel volk op deze eerste dag en zo vroeg aanwezig was. Zeer goed voor de eerste band. Dat was Monument, die het festival het gewenste startschot gaven. Monuments speelde goeie heavy metal en kreeg het publiek mee en dat als eerste band. Het half uur dat ze mochten spelen, was genoeg om hun talent te bewijzen en een goede start van het festival.

De tweede band was Kells. Een Franse female fronted band die al enkele jaren meegaat. Jammer genoeg was er aan de Alpha stage een slecht afgestemd geluid. Dit zorgde er voor dat dit optreden niet zo goed klonk. Zowel de muziek als de niet zo geslaagde zang hadden er onder te lijden. Zangeres Virginie Goncalves zal met haar zeer kort broekje wel de show wat interessanter gemaakt hebben. Er van uitgaande dat een groot deel van het publiek Fransen waren, hadden ze toch enig succes. Virginie wisselde cleane zang af met af en toe een grunt, maar door de geluidskwaliteit kwam dit niet zo goed over. De band deed nochtans zeker hun best en waren blij met deze kans om hier op te treden. De band is ook veel geëvolueerd vergeleken met hun beginjaren, bijvoorbeeld toen we ze nog op Metal Female Voices Fest zagen in 2008.

Hierna opnieuw naar de Omega stage voor Furyon. Een Britse band die standaard heavy metal speelde, maar veel van hetzelfde. Monuments was eigenlijk beter en hadden het publiek ook meer mee. Ze waren niet slecht, maar na enkele nummers hadden we de indruk dat we het wel al gehoord hadden. Het publiek keek toe met matig applaus, deze band zal wat meer variatie moeten verzinnen bij toekomstige optredens.

Wie wel de (ondertussen grote) menigte kon boeien, was Epysode. Niet zozeer een band, maar eerder een project met veel muzikanten. Ze hebben twee albums uitgebracht tot nu toe met diverse gastartiesten. Henning Basse was hier de zanger, bekend van onder andere Sons of Seasons en MaYan. Samen met twee zangeressen en hun muzikanten zorgden zij voor het eerste hoogtepunt. Bekend waren we niet met deze band, maar het viel in goede aarde. Zeer melodische en symfonische muziek. Wie symfonisch zegt, zegt keyboard. Ook dat was hier aanwezig en zorgde voor de meerwaarde. Het publiek genoot van de muziek en deed mooi mee. Enkel jammer dat de Alpha stage nog steeds een beetje met geluidsproblemen te kampen had, bijvoorbeeld het stemgeluid dat wegviel of niet boven de muziek kwam.

Ook Pagan's Mind kon op een talrijk publiek rekenen, waaronder veel uitgelaten fans. Maar tussen deze twee bands kregen we eerst nog wat entertainment. Waarschijnlijk om de avond wat te rekken, was er 25 minuten wisseltijd. De band stond nochtans al klaar om zo goed als te beginnen. Op een nieuw, klein podium in het midden van de zaal tussen de twee grote podia, trad Attila & Les Huns op, een metal fanfare. Denk bijvoorbeeld aan het Duitse Blaas of Glory die elk jaar op Wacken aanwezig is. Zij speelden verschillende metalcovers op hun blaasinstrumenten ondersteund door een drumstel om het publiek te entertainen. Rammstein, System of A Down, Iron Maiden, … Het publiek bleef zowaar staan aan dit kleine podia tot het de beurt was aan Pagan's Mind en zong met de nummers mee, want een echte zanger was er niet bij. Een zeer leuk en kort intermezzo. Vaak gedurende het festival kwamen ze hier terug of speelde ze buiten aan de markt en eetkramen.

Pagan's Mind ligt op de lijn tussen progressive en power metal. Met lang uitgesponnen gitaarsolo's, keyboardmelodieën en passende drumslagen waren we even zoet. Misschien iets te lang zelfs, want het lag allemaal nogal op dezelfde lijn. Maar een groot deel van het publiek dacht er anders over en deed duchtig mee. De zanger Nils Rue had een goede stem maar de nadruk lag op de muziek, want de zanger verdween vaak voor een heel nummer, waarop de muzikanten met instrumentale nummers kun talent bewezen. De zanger sprong ook even het podium af om de eerste rij af te lopen en menig fan de hand te schudden. Een band die trouwens sinds 2000 al bezig is en nog geen line-up wisselingen heeft gehad, ook noemenswaardig. Ze zijn dan ook perfect op elkaar afgestemd.

De voorlaatste band van de avond zou er een feestje van maken. Het Duitse In Extremo zette de expo met hun vrolijke folk metal tonen aan het feestvieren. Sfeervolle nummers, of je nu een pint bier in je handen had of niet. Denk maar aan nummer ‘Herr Mannelig’, dat uit volle borst werd meegezongen. In Extremo is ook leuk om te zien, met hun middeleeuwen thema en passende outfits. Een uur lang entertainment. Wij gingen echter alvast post vatten aan de Omega stage voor de headliner van deze eerste dag.

Het was tijd voor de vreemde eend in de bijt. PAIN, de industrial metalband van Peter Tägtgren. Headlinerwaardig zeker en vast, dat bewezen ze door het podium figuurlijk te vernietigen. Van een portie energie gesproken zo laat nog op de avond. Een uur en 10 minuten speelden ze, waarin ze een soort van best-of setlist speelden. Dit was overigens het enige PAIN optreden wereldwijd voor dit jaar. Van exclusiviteit gesproken. Zelfs voor volgend jaar zijn er nog geen plannen, “we zien wel”, aldus Peter tijdens het optreden. De line-up van PAIN bestond uit gitarist Michael Bohlin, drummer David Wallin, bassist Johan Husgafvel die er opnieuw bij was en dus niet Andé Skaug en uiteraard Peter zelf. Same Old Song, Walking On Glass, I’m Going In, Zombie Slam, Nailed to the Ground, It’s Only Them, oldies Supersonic Bitch, Suicide Machine, Dark Fields of Pain en natuurlijk On and On, nieuw materiaal Dirty Woman en The Great Pretender en als afsluiter het almachtige Shut Your Mouth… Allemaal passeerden ze de revue. PAIN gunde het publiek geen minuut rust, behalve dan toen ze het podium verlieten om daarna terug te keren voor nog enkele bisnummers.

Peter had naar het einde toe wel last van zijn keel, wat hij niet verborgen liet. "My throat is killing me" klonk het tijdens de tekst van een nummer door, en "let's see if my throat can still handle this". Zijn recente activiteit met Hypocrisy vereist natuurlijk heel andere screams. Maar zelfs dit kon het optreden niet bederven. Alle vier hadden ze er enorm veel zin in en ook het publiek was onstuimig en genoot met volle teugen, hetzij meezingend, hetzij headbangend, hetzij crowdsurfend. Ook moshpits werden gehouden, de enige van deze dag. Een beter einde van deze eerste festivaldag kon het festival niet gehad hebben. Enkel een raadgeving voor het PPM Fest. Als dit toch zo’n exclusief optreden was, had dit naar de buitenwereld als promotie kunnen dienen. Er was vast nog wel meer volk op afgekomen.

   

Lees de review van dag 2 hier en dag 3 hier.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!