Review Raketkanon @ Ancienne Belgique

Het Gentse viertal Raketkanon kent iedereen sinds hun debuutplaat RKTKN#1. Niet enkel dat uitstekend staaltje werk maar ook hun enorm energieke liveprestaties zorgden ervoor dat de band snel veel trouwe zieltjes voor zich kon winnen. Een drietal jaar later heeft de band al een tweede plaat uit getiteld RKTKN#2 en na vele omzwervingen doorheen Europa de laatste maanden, strijkt de band neer in Brussel om er de Ancienne Belgique af te breken. Hier volgt een relaas van mijn verhaal doorheen de avond. Een avond die ik begon met een aartsmoeilijke missie: een optreden van Raketkanon meemaken op de allerlaatste rij. Een missie waarin ik vrij snel heb gefaald.

Alvorens Raketkanon het podium betreedt, krijgen we de band Lushes voorgeschoteld. Een heel erg fijn duo die zich met behulp van drum, gitaar, synthesizer, zang en drie dozijn effecten de AB omtoveren tot een psychedelisch paradijs. Gitarist James Ardery zal er bij momenten eventjes bij liggen terwijl hij zijn gitaar in verschillende bochten wringt. Er zijn ook veel effecten die op de stem slaan en dan heb ik het niet zomaar over wat echo. Net als Raketkanon zal Lushes zorgvuldig effecten eruit pikken om die op de stem van Ardery toe te passen. Een heel leuk begin van de avond en de band krijgt dan ook een goedkeurend applaus van het publiek.

Rond kwart na tien is het de beurt aan Raketkanon. De band komt op, gooit glowsticks in het publiek en de sfeer is meteen gezet. Het publiek heeft honger en Raketkanon serveert hen stante pede een voorgerecht in de vorm van enkele vuistslagen met Harald, gevolgd door Nico Van der Eeken. Ik heb goed zicht zowel op het podium als op het publiek dat vooraan zichzelf op een hoopje smijt. Het begint te kriebelen. Jarenlang was ik degene die daar stond, tussen de bende ongecontroleerde homo sapiens, dansend, duwend en springend op de tonen van mijn favoriete Vlaamse groep. Ik kijk rond mij en zie mensen praten, half kijkend naar het optreden. Niet dat op zich daar iets fout mee is, iedereen heeft zijn manier om een optreden te ervaren, maar ik hoor hier nu eenmaal niet thuis.

Zodoende vlucht ik naar voren waar orkaan Helen iedereen de vernieling injaagt. Naar goede gewoonte smijt ook zanger Pieter-Paul Devos zich voor de eerste keer in het publiek. Het heeft nogal lang moeten duren. Wat een lekker nummer is dat toch, die Helen kan mij zo krijgen. De mix  van snelle drums met rustige gitaarakkoorden erdoor heen geweven, je krijgt de keuze om weg te zweven op die tonen of net tot het uiterste te headbangen op de snelle drumriff van Pieter De Wilde. "Fucking bedankt om hier zo fucking talrijk aanwezig te zijn", groet Devos ons. Geen dank Pieter-Paul, het is een eer jullie te mogen incasseren. Herman doet het publiek scheuren, vernielt ons van binnenuit en is zo weer voorbij. Raketkanon laat er dan ook geen gras over groeien, pakweg tien seconden pauze tussen elk nummer lijkt hen meer dan genoeg.

Florent zet de mensen aan het dansen. Fijne samenwerking tussen de synths van Lode Vlaeminck en de gitaar van Jef Verbeeck, de sound die ze creëren is werkelijk ongeëvenaard. Je zou denken dat Devos door de duivel is bezeten, maar niets is minder waar: "Draag alsjeblieft een beetje zorg voor mekaar, serieus, ’t zijn hier ook minder grote mensen die niet elke dag naar de gym gaan."

Het lijkt van kwaad naar erger te gaan met het publiek zelf. Terwijl verschillende nummers rond onze oren knallen wordt er aan lopende band gestagedived, krijg ik een hoop vuistslagen te verwerken en kan enkel chaos worden ontwaard. Heerlijk. Tijdens Suzanne krijgen we eventjes enkele technische problemen met de gitaar van Verbeeck waardoor Devos heel snel een oplossing moet bedenken en de uitkomst daarbij komt er vrij snel: een cover van Bohamian Rapsody. Wanneer de eerste tonen worden gezongen doet het publiek ludiek mee. Voornamelijk de ‘mama mia’ op een wijze die Knabbel en Babbel moeilijk zouden kunnen evenaren werkt duidelijk op de lachspieren. Anna sluit de set af en het is wachten op de bisnummers.

Net als het eerste deel van de show krijgen we de bisnummers recht door onze strot geramd zonder er veel woorden aan vuil te maken. "Ok, nog een liefdesliedje dan", fluistert Devos ons toe, waarop Verbeeck de inzet geeft tot het wonderlijke Lena. Pjotr krijgt de eer om de show af te sluiten en het publiek knielt nederig neer wanneer zijn vier heersers het podium verlaten. Iedereen is het erover eens: dit was werkelijk het beste optreden dat Raketkanon ons ooit geschonken heeft. De hemel zij geprezen.