Review Rock Am Ring 2019 dag 2: zaterdag 8 juni

Datum: 
zaterdag, 8 juni, 2019

Na een goede nachtrust en een uitgebreidt ontbijt waren onze batterijen weer volledig opgeladen, klaar voor dag twee van Rock Am Ring 2019. Vandaag zouden we de eerste uren vertoeven aan de tweede mainstage, de Beck's Crater Stage want daar speelden enkele bands die met stip op onze planning stonden aangeduid.

De eerste verrassing op die planning was toch wel The Hu. Deze band voegden we nog snel toe aan onze planning dankzij één Youtube filmpje. Dit greep zo onze belangstelling dat we gewoon moesten gaan kijken. Al voor de start van de set werd de band luid aangemoedigd door het toch al talrijk opgekomen publiek, blijkbaar waren we niet de enige nieuwsgierigen. We lieten ons al snel verleiden door het meechanten van de bandnaam, "hu hu hu hu" weerklonk het voor de Crater Stage. Toen de band ten tonele verscheen werden we al aangenaam verrast door de fantastisch uitziende instrumenten en dito kledij van deze Mongolische metalband. Al van bij de eerste noten weerklonk de geweldige Mongolische keelzang en werd je als het ware geteleporteerd naar de Mongolische bergvlakten. Het publiek wist deze aparte folkmetal duidelijk te pruimen en al snel werden er treintjes ingezet die op veel enthousiaste passagiers konden rekenen. Zeker een band om nog een keer terug te zien.

Het beste optreden van de dag, misschien wel van het hele festival, komt op naam van Fever 333. Deze rapcore band met hun inspirerende lyrics en heftige thema's hadden het publiek al vanaf seconde 1 op hun hand. Niet verwonderlijk met de energie die deze band op het podium smijt. De zotste capriolen werden niet geschuwd, springend van monitor naar monitor die even voordien werden rechtgezet, een sliding over de gehele lengte van het podium, water gooien op de aanwezige fotografen of even gaan klimmen in de geluidstoren, niks was zanger Jason Butler (Letlive) teveel. Terwijl gitarist Stephen Harrison dan weer vrolijk en energiek springend ronddartelde over het podium. Even hielden we allemaal ons hart vast toen hij in de hoge mast naast het podium kroop om daar bovenop zijn gitaarspel verder te zetten. Buiten deze acrobatische toeren is het vooral de muziek die aanzet tot een waar feestje en we kijken al enorm uit om deze band terug aan het werk te zien want ze spelen nog op Hellfest, Graspop en Jera On Air.

Voor de eerste maal op Duitse bodem kregen we dan metalcoreband I Prevail, een band die kortelings onder onze aandacht kwam door de sterke single Bow Down van hun meest recente album 'Trauma'. Nu is dat album wat verdeeld onthaald omdat heel wat fans ietwat teleurgesteld waren door de vele softere nummers die het album bevat. Live viel hier echter bitter weinig van te merken, de band werd hier onthaald als koningen. Zowel de nieuwe nummers als het oudere werk werden enthousiast onthaald tot groot genoegen van de band. Zanger Brian Burkheiser dartelde vrolijk dansend over het podium zelfs met een brace rond zijn onderbeen en screamer Eric Vanlerberghe gaf het beste van zichzelf met de vetste bulderende passages. I Prevail kwam, zag en overwon!

Na een korte pauze om onze hongerige magen te voeden was het de beurt aan Trivium om het plein te doen ontploffen. Iets waar Matt Heafy en z'n band totaal geen problemen mee heeft. Al van bij de eerste noten kwamen de circle pits op gang en zagen we crowdsurfer na crowdsurfer over de hoofden passeren. Het meest recente album 'The Sin And The Sentence' dateert al van eind 2017 dus mogen we stilaan beginnen hopen op een nieuw album. Na deze tournee zal Trivium er ongetwijfeld werk van gaan maken, alleszins hopen we dat toch allemaal. De band bewijst hier vandaag nogmaals dat ze zichzelf tot de grootten van de huidige metalscene mogen rekenen.

Na de uurtjes aan de Crater Stage begeven we ons terug naar de Volcano Stage voor de plezantste band van de dag namelijk, Dropkick Murphys. Overal waar deze band verschijnt ontketenen ze een waar volksfeest en dat is hier niet anders. Overal waar je kijkt zie je circlepits, polonaises, can can's, roeiende fans die tekeer gaan op de grond, en ga zo maar door. De muziek die deze band brengt werkt zo aanstekelijk dat je binnen de kortste keren wordt meegezogen in de sfeer. Het enige wat ontbrak om het plaatje compleet te maken was een goeie pint Guinness maar hier zullen we het dan maar doen met een frisse Bitburger, die smaakt ook. 

We bleven nog even op de Volcano Stage al hebben we lang getwijfeld. Op de Crater Stage speelde namelijk op hetzelfde moment Architects, een hartverscheurende keuze. Maar het werd dus Bring Me The Horizon en hoewel de meningen over hun laatste album 'Amo' enorm uiteenlopend zijn waren wij hier toch aangenaam verrast. Natuurlijk houden we liever van de oude, ruwere, agressievere Oli Sykes maar de band heeft een weloverwogen keuze gemaakt over hun muziek die al merkbaar was bij voorganger 'That's The Spirit'. Nu merkten we wel dat live deze rustigere nummers best nog agresief uit de hoek komen. We waren dus aangenaam verrast door de energie en show die de band hier neerzette. Je wist soms niet goed waar eerst te kijken met de enorme videowall en de danseressen die regelmatig hun opwachting maakten. We hebben zeker nog niet het laatste van deze band gezien.

Terug naar de Crater Stage dan voor de rest van onze avond. De eerstvolgende band die daar aantrad was Sabaton, door velen verguisd maar ook door velen geliefd. Het bleek een enorme uitdaging om deftig te fotograferen mede door de indrukwekkende podiumsetting als door de plaats waar we ons als fotografen dienden op te stellen. Niet op het platform maar op de grond bij security omdat de mannen van sabaton graag met vuur speelden. De drums waren uitgerust als een heuse tank en over de breedte van het podium was er een versiering van prikkeldraad en kreeg de rest van het podium het uitzicht van een bunker of loopgraf uit de eerste wereldoorlog. Maar genoeg over de frustraties van de fotograaf, laat het ons maar over de muziek hebben. Power metal, you love it or you hate it denken we dan. Hoewel de thema's waarover de band zingt bloedserieus zijn, klinkt het toch allemaal maar als een gimmick en een lachwekkende show. Sorry voor de Sabaton fans die dit lezen. De indrukwekkende podiumsetting en show haalt niet weg dat we muzikaal niet overtuigd raken van deze band dus drinken we lekker nog een Bitburger en dan klinkt alles beter.

Slayer was dan ook een aangename verademing na Sabaton. Spijtig dat de fotografen zich moesten begeven achter de eerste barrière, dus na de eerste publiekzone. Sommigen hadden geluk en stonden op de trapjes van de speciale hekken, anderen hadden minder geluk en hadden amper zicht op het podium en wat er zich afspeelde. Het zal natuurlijk de fans worst wezen dat de fotografen amper zicht hadden, die filmden rustig verder met hun iphones en aanverwanten. Wat kunnen we nog vertellen over het machtige Slayer? Hun naam wordt meermaals gescandeerd gedurende deze 3 dagen Rock Am Ring, 's morgens, ' s middags en 's avonds, altijd hoorde je ergens wel een "slayeeeerrrrrrr". Zou de band dit gedacht of verwacht hebben bij hun oprichting dat ze dit bij hun afscheid gingen hebben verwezelijkt? We denken van niet. Op de tonen van het fenomenale Raining Blood kunnen we onze avond stilaan besluiten. Die Antwoord lieten we noodgedwongen links liggen daar de vermoeidheid ons teveel parten speelde. Morgen weer een nieuwe dag want dan sluiten we deze driedaagse af met opnieuw enkele kleppers.

Categorie: 

Beluister onze Spotify GigView on tour playlist!